God-level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ! - ตอนที่ 1096

ตอนที่ 1096

ลั่วฉวนกับเหยาซือหยานพูดคุยกันอยู่ครู่ก่อนจะตัดสินใจได้

ทั้งสองต่างรูปลักษณ์ดูดี เป็นเหตุให้หลายคนต่างสนใจมองมา

ลั่วฉวนและเหยาซือหยานเดินไปยังด้านหน้า หลายคนที่ต่อแถวต่างขมวดคิ้ว การข้ามแถวที่ต่อรออยู่กลายเป็นความไม่พอใจ

ชายหนุ่มราวอายุยี่สิบที่กำลังทำหน้าที่ย่างอาหารเสียบไม้ เขาเผยยิ้มบอกกล่าวกับคนทั้งสองที่เดินมาถึง “ขอกรุณาต่อแถวตามลำดับ หากข้ามลำดับพวกเราไม่อาจขายให้ได้”

เหยาซือหยานยิ้มก่อนจ่ายศีรษะ “ไม่ใช่ข้ามลำดับ แต่พวกเราอยากถามว่าย่างทานเองได้หรือไม่”

“ย่างเอง?” ชายหนุ่มเกิดความสงสัยก่อนจะหยุดพลิกอาหารเสียบไม้ย่างบนเตา

เหยาซือหยานทวนสิ่งที่ลั่วฉวนพูดเมื่อครู่ มันเป็นเพราะแถวยาวมากและไม่คิดอยากรอตามลำดับ ดังนั้นจึงต้องการซื้ออาหารที่ยังไม่ได้ย่างด้วยราคาตามปกติเพื่อนำไปย่างเอง

“เรื่องนี้…” นี่เป็นครั้งแรกที่เกิดคำร้องขอเช่นนี้ขึ้นมา หลังชะงักไปครู่เขาจึงตัดสินใจถามหัวหน้างาน เสียงนั้นตะโกนดังไปทางด้านหลัง “ผู้จัดการ!”

กลุ่มคนที่ต่อแถวรออยู่พอได้ยินคำของเหยาซือหยาน ความไม่พอใจเมื่อครู่ที่คิดว่าทั้งสองต้องการข้ามลำดับการต่อแถวค่อยเลือนหาย แต่กลายเป็นสงสัยและอยากทราบ

ซื้อวัตถุดิบไปย่างด้วยตนเอง? ฟังดูน่าสนใจ…

“เกิดอะไรขึ้นกัน?” ชายหนุ่มที่ดูร่างกำยำประหนึ่งสัตว์ร้ายก้าวเดินออกมาจากด้านในร้าน เขามองทางพนักงานที่เรียกตนด้วยความสงสัย

ชายหนุ่มที่ทำหน้าที่ปิ้งย่างจึงทวนคำขอของเหยาซือหยาน ขณะเดียวกันนี้ก็ไม่ลืมที่จะพลิกอาหารเสียบไม้ย่างบนเตาไปด้วย

“ทำเองหรือ?” ร่างใหญ่หันมองลั่วฉวนและเหยาซือหยาน คล้ายเขาไม่เชื่อว่าคนทั้งสองที่น่าจะเป็นชนชั้นสูงสามารถทำอาหารได้ “เรื่องนี้มั่นใจหรือ? หากคิดว่าการย่างอาหารนั้นง่ายก็คิดผิดแล้ว มันยากไม่ใช่น้อยเลย”

แต่เรื่องนี้มันก็ทำเขาได้แนวคิดใหม่ แผนการโดยคร่าวปรากฏขึ้นในใจ กระทั่งว่าคาดหวังให้แผนการนี้นำไปใช้จริงได้

“ข้าพอจะย่างเป็นนิดหน่อย” เหยาซือหยานยิ้มรับ

“เช่นกัน” ลั่วฉวนกล่าวเสริม

“ได้” อีกฝ่ายพยักหน้าตอบรับก่อนจะหันมองทางอาหารเสียบไม้ “ขยับไปนิด”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะเคลื่อนตัววไปเล็กน้อย

วัตถุดิบสำหรับอาหารเสียบไม้ย่างเตรียมไว้อยู่แล้วและจัดวางบนโต๊ะด้านข้าง ตอนนี้ลั่วฉวนกับเหยาซือหยานกำลังเลือก

ส่วนลูกค้าคนอื่นที่ต่อแถว พวกเขาต่างรับชมเรื่องราวกันด้วยความสนใจพลางพูดคุย

“น่าจะประมาณนี้” เหยือหยานรับอาหารทะเลเสียบไม้จากลั่วฉวน จากนั้นจึงวางพวกมันลงบนถาดโลหะและเตรียมที่จะย่าง

“หากควบคุมสภาพอาหารไม่ได้บอกข้าให้ทราบ” ชายหนุ่มที่กำลังยุ่งกับการย่างตอนนี้หันมาบอกกล่าว

“ทราบแล้ว” เหยาซือหยานพยักหน้ารับก่อนจะวางของที่เลือกมาบนเตาย่าง

อุณหภูมิของเตาย่างค่อนข้างสูง อาหารทะเลที่มีความชุ่มชื้นอยู่มาก ยามเมื่อเข้าใกล้ความร้อนสูงจึงเกิดเป็นไอน้ำสีขาวลอยฟุ้งออกมา คนอื่นที่ต่อแถวรอคอยกันอยู่อดไม่ได้ที่จะถอยห่างกันไปเล็กน้อย

สายลมเย็นจากทะเลทางด้านหลังพัดมา ด้วยเหตุนี้เหยาซือหยานจึงไม่โดนไอน้ำเล่นงาน ขณะนี้นางกำลังรอคอยให้อาหารทะเลเสียบไม้ย่างเกิดเปลี่ยนสี

เพราะอยู่ใกล้ทะเล อาหารทะเลเสียบไม้ย่างที่ภัตตาคารชายหาดศิลาทมิฬนำเสนอขายจึงแบ่งออกเป็นสองอย่าง อาหารทะเลคัดสรรอย่างดีเสียบไม้ย่าง และอาหารทะเลหลากชนิดคละกันเสียบไม้ย่าง แน่นอนว่าในไม้ย่างจะมีผักจำนวนหนึ่งเพื่อตัดเลี่ยน

เว้นหอยกับปลา อาหารทะเลอื่นค่อนข้างแปลกตา แต่อย่างไรแล้วเพราะไม่รู้สักอย่างว่าคืออะไร ดังนั้นสำหรับทั้งสองจึงแทบไม่แตกต่างกัน

ด้วยระดับฝีมือการทำอาหารของเหยาซือหยาน ลั่วฉวนเชื่อว่าแม้แต่ใบของต้นไม้โลกก็อร่อยได้ดีกว่าเนื้อหมูย่าง

ชายหนุ่มที่ทำหน้าที่ปิ้งย่างอาหารเสียบไม้ขายแก่ลูกค้า เมื่อถึงคราวเปลี่ยนลูกค้าเขาจะชวนอีกฝ่ายคุยพลางยิ้มแย้มเพื่อสร้างประสบการณ์อันดีให้ผู้มาใช้บริการ

ทางด้านเหยาซือหยาน แม้ไม่ทราบเรื่องราวของวัตถุดิบทั้งหลายที่กำลังปิ้งย่าง แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา สัญชาตญาณของนางมากพอจะบ่งบอกให้ทำได้

เตาย่างที่ใช้งานอยู่มีการแกะสลักอักขระเวทมนตร์สำหรับใช้ปรับเปลี่ยนความร้อน หลังผ่านไปหลายนาที อาหารทะเลเสียบไม้ย่างจึงเริ่มปรากฏกลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์หอมฉุย

เหยาซือหยานพลิกอาหารเสียบไม้ย่างด้วยความชำนาญพลางโรยเครื่องปรุงช่วยขับเน้นกลิ่นและรสชาติ ทั้งหมดกระทำอย่างไหลลื่นประหนึ่งมืออาชีพ

เสียงสนทนาที่ค่อนข้างเซ็งแซ่เดิมค่อยเงียบลง สายตาผู้คนต่างถูกเหยาซือหยานดึงดูดให้รับชมจนแน่นิ่งไม่ขยับตัว

กลิ่นหอมดึงดูดยิ่งกว่าที่เคยเป็นกระจายไกลออกไป เหล่าผู้เดินเล่นตามชายหาดและผู้คนที่สัญจรไปมาต่างโดนดึงดูดให้มารวมตัวกัน

ชายหนุ่มหันมองทางเหยาซือหยานอย่างนึกทึ่ง เห็นได้ชัดว่าเรื่องราวเกินกว่าที่เขาคาดคิด ทั้งกลิ่นและรสชาติสมควรเหนือล้ำยิ่งกว่าที่ชายหนุ่มปิ้งย่างเพื่อขาย นี่คือคนที่กล่าวว่าตนเองพอจะทำเป็นนิดหน่อยงั้นหรือ?

ชายหนุ่มจับจ้องอาหารทะเลที่เหยาซือหยานกำลังปิ้งย่างจนลืมเลือนงานตนเอง ยิ่งอยู่ใกล้เขายิ่งได้รับผลกระทบจนอดไม่ได้ที่จะเผลอกลืนน้ำลาย

“น่าจะประมาณนี้” เหยาซือหยานสูดดมพลางพยักหน้ารับ ถัดจากนั้นจึงนำอาหารเสียบไม้ย่างขึ้นจากเตาและวางบนถาดโลหะ ลั่วฉวนเดินเข้าไปช่วย

กลุ่มลูกค้าเดิมที่มีคำถามคิดอยากเอ่ยออก พบเห็นเรื่องราว พวกเขาอดไม่ได้ที่จะเกิดรู้สึกว่าไม่ควรรบกวนช่วงเวลาของคนทั้งสอง

ถัดจากนั้นด้วยสายตาหลายคนที่รับชม ลั่วฉวนและเหยาซือหยานค่อยเดินไปหาที่นั่งใกล้เคียงก่อนจะเริ่มอิ่มเอมกับอาหารเสียบไม้ย่างหอมกรุ่น ค่าใช้จ่ายลั่วฉวนจ่ายไปแล้วเรียบร้อย อีกทั้งยังไม่แพง แค่ไม่กี่ร้อยริกเท่านั้นเอง

ที่อีกฟากหนึ่ง หลายคนที่ต่อแถวรออยู่ต่างทนแทบไม่ไหว เพราะตอนนี้ฟ้ามืดไม่น้อยแล้ว พวกเขาต่างหิวจึงมาต่อแถวรอคอยเพื่อซื้ออาหาร

อาหารเสียบไม้ย่างที่เหยาซือหยานทำเมื่อครู่ ไม่ว่าจะรูปหรือกลิ่นล้วนกระตุ้นความหิวของผู้คนจนข้ามผ่านความอดกลั้น พวกเขาต่างกลืนน้ำลายอึกใหญ่จนแทบจะคลุ้มคลั่ง

ทีมงานของร้านเริ่มร้อนใจ เสียงบ่นเริ่มดังออกมาถึงความล่าช้า โชคดีที่พวกเขาคาดเดาเอาไว้แล้ว ตอนนี้จึงมีการส่งพ่อครัวจากด้านในร้านออกมาช่วยเร่งแก้ปัญหาอีกสองสามคนเป็นการด่วน

แน่นอนว่ามีลูกค้าหลายคนคิดอยากลองปิ้งย่างด้วยตนเอง เพราะที่เหยาซือหยานแสดงฝีมือให้เห็น มันทำพวกเขาเกิดความประทับใจจนคิดอยากลอง

แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีพรสวรรค์ด้านการทำอาหาร ดังนั้นผู้ที่ตัดสินใจทำด้วยตนเองจึงกลายเป็นจบลงด้วยความล้มเหลว…

“…เถ้าแก่ อันนี้ก็อร่อย ท่านลอง” เหยาซือหยานส่งอาหารทะเลเสียบไม้ที่ไม่รู้จักให้ลั่วฉวน จากรูปลักษณ์แล้วน่าจะเป็นกุ้งประเภทหนึ่ง

เมื่อแกะเปลือกออกเรียบร้อย เนื้อสีส้มที่สุกแล้วจึงเผยความชุ่มฉ่ำ เมื่อกัดเข้าไปจึงพบว่ากลิ่นนั้นคล้ายมะเขือเทศ รสชาติค่อนข้างดี

“ทั้งสองท่าน ขอข้าพูดคุยด้วยหน่อยได้หรือไม่?” ผู้จัดการร้านอาหารเดินเข้ามาเผยคำจากด้านข้าง รวมถึงมีชายหนุ่มอีกคนเดินตามมาพร้อมเผยสีหน้ายิ้มแย้ม