God-level Store Manager เถ้าแก่ขั้นเทพ! - ตอนที่ 1160

ตอนที่ 1160

เพียงพริบตาช่วงเช้าก็ผ่านพ้นไปอย่างเงียบงัน

หลังช่วงพักกลางวันหมดลง เวลาทำการช่วงบ่ายของร้านต้นตำรับก็เริ่มขึ้น

“ในร้านไม่มีลูกค้าเลย” ยี่ลาเดินออกจากประตูแสงพร้อมสำรวจมองรอบ

“เพราะเพิ่งเริ่มเวลาทำการช่วงบ่าย” เหยาซือหยานยิ้มตอบ

“กล่าวไป ซือหยาน ตอนมาที่ร้านช่วงเช้าเห็นลูกค้าในร้านพูดถึงการแข่งขันอะไรสักอย่าง” ยี่ลาคล้ายนึกอะไรขึ้นมาได้

“ช่วงนี้ไม่ได้ดูโทรศัพท์วิเศษหรือ?” เหยาซือหยานเกิดสงสัย

“ลืมไปเลย” ยี่ลาเบิกตากว้างตอบรับ

“เป็นการแข่งขันโกะน่ะ” เหยาซือหยานถอนหายใจก่อนจะเริ่มอธิบายรายละเอียด

“ฟังดูน่าสนใจ แต่รางวัลไม่ค่อยถูกใจเท่าไหร่” ยี่ลาพยักหน้ารับด้วยสีหน้าจริงจัง

ลั่วฉวนและเหยาซือหยาน : …

ซึ่งคำของยี่ลาก็ไม่ได้ผิดอะไรมากสำหรับบางคน ดังนั้นจึงไม่มีอะไรให้โต้แย้ง

หลังซื้อน้ำแร่กับมันฝรั่งทอด ยี่ลาค่อยไปทางเครื่องเล่นเกมเสมือนจริงและนั่งลง ราวกับพร้อมจะเข้าไปท่องโลกเสมือนจริงแล้ว

“ไซเรนดูจะค่อนข้างถูกใจน้ำแร่น่าดู” เหยาซือหยานเดินออกไปพูดคุยกับยี่ลาอยู่พักหนึ่ง

ลั่วฉวนยังคงนั่งประจำที่ ด้วยไม่ทราบควรทำอะไรดี ดังนั้นจึงคว้าโทรศัพท์วิเศษขึ้นมาฆ่าเวลา

“เพราะรสชาติดีน่ะสิ” ยี่ลาตอบกลับ

“รสชาติ… ดี?” เหยาซือหยานแทบไม่อาจเข้าใจความหมาย

ในความเห็นของนาง น้ำแร่อาจจะมีรสหวานกว่าน้ำธรรมดาสักเล็กน้อย นอกนั้นก็เหมือนน้ำเปล่า

“เพราะไซเรนเป็นสิ่งมีชีวิตธาตุน้ำ พวกเราจะรับรู้ได้ถึงความบริสุทธิ์ของธาตุน้ำ” ยี่ลาดื่มน้ำแร่เข้าไป สีหน้านั้นคล้ายคลึงกับตอนที่เหยาซือหยานดื่มชานม

“เกือบลืมไป ว่ารูปแบบชีวิตพวกเจ้าไม่เหมือนพวกเรา” เหยาซือหยานเผยยิ้มขออภัย

“ไม่เป็นไร​” ยี่ลาไม่คล้ายใส่ใจอะไรมาก และตอนนี้เองที่ภายนอกร้านมีความผันแปรมิติเกิดขึ้น “มีคนมา”

“เหมือนข้าจะมาถึงเร็วไปหน่อย” อานเหวยหยากล่าวทักทายไม่กี่คนในร้านพร้อมเผยยิ้ม

ปิงชวงตามมาเหมือนเช่นเคย และนางก็ไม่เคยกล่าวคำใดเหมือนเคยเช่นกัน แต่มุ่งตรงไปยังชั้นวางสินค้า ที่ยังไม่ได้ซื้อช่วงเช้าเพราะยังมีของเก่าที่ทานไม่หมด

ลูกค้าหลายคนเริ่มพูดคุยกัน หัวข้อย่อมไม่พ้นการแข่งขันโกะ

“การแข่งขันโกะ? ไม่แน่ใจเลยว่าข้าจะเข้าร่วมดีไหม ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่น่ะ”​ คำของอานเหวยหยาไม่ค่อยต่างจากลั่วฉวนเท่าใดนัก

หากเทียบกับไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ด จำนวนของลูกค้าที่เล่นโกะมีน้อยกว่า และเขาเชื่อว่าหากจัดการแข่งขันไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดขึ้นมา กระแสความนิยมตอบรับจะดีกว่านี้

ขณะเวลาผ่านไป จำนวนของลูกค้าภายในร้านก็เริ่มเพิ่มมากขึ้น แต่ยังนับว่าน้อยหากเทียบกับช่วงเช้า

ลั่วฉวนตื่นขึ้นจากนอนกลางวัน หาววอด จากนั้นค่อยมองทางกลุ่มเครื่องเล่นเกมเสมือนจริงในร้านที่ค่อนข้างว่าง เขาพอจะเข้าใจสาเหตุที่เกิดภาพเช่นนี้

โกะเป็นการเล่นทางบันเทิงแต่ก็ต้องใช้สมองร่วมด้วย สภาพแวดล้อมยังเป็นอีกปัจจัยที่สำคัญ

หากเทียบกับบรรยากาศร้านที่เคยคึกคัก ตอนนี้กลับกลายเป็นสถานที่เงียบงัน แต่ละคนต่างจับจ้องโทรศัพท์วิเศษเพื่อเข้าร่วมการแข่งขัน

ลั่วฉวนเกิดสงสัย ตอนนี้เปิดโทรศัพท์วิเศษขึ้นมาก่อนจะเข้าแอพโกะต้นตำรับ จำนวนผู้เล่นที่แสดงมีร่วมหมื่นคน

เขาไม่ทราบแน่ชัดถึงจำนวนลูกค้าทั้งหมดของร้านต้นตำรับ แต่ไม่ใช่ทุกคนจะสนใจเข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ แต่จำนวนที่เห็นก็ถือว่าไม่ใช่น้อยเช่นกัน

ในเมื่อเป็นการเล่นแบบออนไลน์ ดังนั้นก็ต้องมีการเปิดให้รับชม ลั่วฉวนกดเข้าไปดู เป็นสองหญิงสาวกำลังแข่งขันกันอยู่

ทั้งสองฝ่ายไม่พูดกล่าว สีหน้าเผยความเคร่งเครียด ดวงตาจับจ้องที่กระดานโกะบนหน้าจอ ความคิดภายในสมองสมควรกำลังวิ่งแล่น

น่าเบื่อ น่าเบื่อเกินไปแล้ว

ทั้งสองยังคงจ้องกระดาน หรือที่จริงก็คือหน้าจอ ลั่วฉวนถอนตัวออกมา ความเห็นของเขาคือไปดูถ่ายทอดสดเอาตัวรอดในป่ายังสนุกกว่า อย่างน้อยก็มีอะไรขยับเคลื่อนไหวให้ได้เห็น

เสียงร้องประหลาดในป่า อาหารประหลาด สัตว์อสูรที่คุกคาม… ในความเห็นของลั่วฉวน เหล่านี้น่าสนใจกว่าเยอะ

หลังเก็บโทรศัพท์วิเศษเพราะไม่มีอะไรทำ เขาคิดไปเยือนร้านกาแฟที่ต่างโลก

อันที่จริงเขาก็ว่างงานไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ตอนนี้ไปต่างโลกเปลี่ยนบรรยากาศถือว่าเป็นโอกาสอันดี เพราะที่เซ็นน่าไม่มีใครรู้ตัวตนของเขา

ขณะเดินผ่าน ลั่วฉวนไม่ตอบรับคำเชิญเล่นกลอรี่ของลูกค้าหลายกลุ่ม แต่มุ่งตรงไปยังห้องลับในพื้นที่ส่วนต่อขยายของร้าน พร้อมกับนั่งลงบนเครื่องเล่นเกมสุขสบายพร้อมเข้าไปยังร้านกาแฟ

แม้ว่าเป็นช่วงบ่ายกว่าแล้ว แต่แสงตะวันก็ยังคงร้อนแรง คิเมร่านอนทอดกายกับพื้นไม้อาบแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาเล็กน้อย พบเห็นลั่วฉวนมันค่อยร้องเรียก

นับตั้งแต่จากไปครั้งก่อน ในร้านก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง อุณหภูมิกำลังดีเหมาะสม หลังนั่งทอดกายกับโซฟานุ่มครุ่นคิดว่าจะทำอะไรดี ลั่วฉวนค่อยตัดสินใจเดินออกไป

ชายหนุ่มรูปลักษณ์ธรรมดากำลังเร่งรีบเดินไปบนถนน สายตาหันมองทางด้านหลังหลายครั้ง ตลอดเวลามักจะแตะสัมผัสตรงบริเวณหน้าอก

สภาพแวดล้อมของสถานที่อันไกลห่างรอบด้านทำให้เขาสงบใจลงได้ ถนนหนทางที่รกร้างผู้คนสัญจร ฝีเท้าของเขาที่เคยหนักแน่นค่อยเบาลงทีละน้อย

เมื่อเดินผ่านซุ้มประตูสีแดง ประตูร้านแห่งหนึ่งฉับพลันเปิดออก ร่างยังหนุ่มที่คล้ายคนธรรมดาปรากฏเดินออกมา

ทันทีที่ลั่วฉวนเปิดประตูออกมาก็ได้เห็นคนเดินถนนผ่านมาพอดี เขาเกิดประหลาดใจเล็กน้อย เพราะพื้นที่แถบนี้แทบจะถูกผู้คนในเซ็นน่าลืมเลือนจนไม่น่าเดินผ่านทางมา

หน้าตาของอีกฝ่ายค่อนข้างเร่งรีบ ราวกับกำลังหลบหนีอะไรบางอย่าง ทั้งสายตายังเย็นชา หลังพบเห็นลั่วฉวน มือขวาของเขากุมหน้าอกราวกับจิตสำนึกสั่งการ

ทันทีที่หรี่ดวงตาจับจ้อง ใบหน้านั้นเผยยิ้มราวหิวกระหายเลือด มันดูแปลกราวกับแสดงออกถึงความคลุ้มคลั่ง ทั้งร่างกำลังเผยพลังอันชั่วร้ายออกมา

ลั่วฉวนเผยสีหน้างงงัน

นี่คืออะไร? แค่เดินออกจากประตูร้านก็เจอเรื่องวิ่งเข้าหาแล้วงั้นหรือ?

อีกฝ่ายดูยังไงก็ไม่คล้ายใช่คนดี ดวงตาลักลั่นมองไปมา ท่าทีเร่งรีบ ราวกับกำลังหลบเลี่ยงกองอัศวินลาดตระเวนของเซ็นน่า หากไม่ใช่คงไม่มีทางโผล่มายังสถานที่ไกลห่างเช่นแถวนี้

ด้วยไม่พูดพร่ำ มือนั้นเผยพลังเวทสีดำปกคลุมโจมตีใส่ศีรษะลั่วฉวนจนเกิดเสียงดังสนั่น

อึดใจถัดมา สีหน้าอีกฝ่ายชะงักงันแข็งค้าง เพราะนิ้วและมือของเขากลับถูกพลังอำนาจอันยิ่งใหญ่ต่อต้าน ชนิดที่ว่าไม่อาจทำให้อีกฝ่ายแม้สั่นคลอน

นัยน์ตาอีกฝ่ายหรี่ลง ปากอ้าขึ้นราวคิดกล่าวอะไรออก ขณะเดียวกันนี้เองที่มือขวากลับซุกเข้าไปในด้านในเสื้อบริเวณหน้าอก

ลั่วฉวนเผยสายตาเรียบเฉยมองตอบ ตอนนี้อารมณ์เขาไม่ค่อยดีเท่าใดนัก แน่นอนว่าออกจากร้านหรือบ้านตนเองแต่กลับโดนลอบโจมตีกะทันหัน คงไม่มีใครยังอารมณ์ดีอยู่ได้ แล้วเขาก็ไม่คิดอยากรับฟังคำอะไรของอีกฝ่ายด้วย

เขาไม่ใช่ตัวเอกของมังงะญี่ปุ่นที่จิตใจโอบอ้อมอารี โดนลอบโจมตีแต่ยังรับฟังวาจาอธิบายไร้สาระ เพราะทั้งหมดนั่นล้วนมีแต่ทำให้เสียเวลา

ตามปกติเขาคงเกียจคร้านจะยุ่งเกี่ยว แต่อีกฝ่ายลงมือกับเขาก่อน ทั้งยังมีเจตนาถึงขั้นสังหาร… ตัวตนเช่นนี้สมควรทำลายทิ้ง

พลังงานสีดำปรากฏยิงออกจากปลายนิ้วลั่วฉวน มันปกคลุมหมัดของอีกฝ่ายที่มีพลังเวทมนตร์สีดำจนพลังทั้งร่างนั้นเลือนหายวับ

ฟุ่บ

ชายหนุ่มนำอะไรบางอย่างออกจากอกเสื้อ ทว่าตอนนี้เองที่ร่างกายนั้นเลือนหาย วัตถุหล่นกระทบพื้นเกิดเสียงแตกร้าวดังขึ้น