Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 621

EP 621

วันรุ่งขึ้นฉีเหลียงเผิงไปสนามบิน แต่เช้าเพื่อไปรับหมอชูจากนั้นก็กลับไปที่โรงพยาบาล เป็นเวลาเก้าโมงเช้า

“การขึ้นเครื่องก่อนเวลาช่วยประหยัดเวลาได้จริงๆ” ฉีเหลียงเผิงหาวและพยายามหาเรื่องคุย

หมอซูเหวินส่งเสียงครวญครางออกมาจนทําให้อีกฝ่ายไม่กล้าคุยต่อ

ฉีเหลียงเผิงมองไปที่กระจกมองหลังอย่างช่วยไม่ได้

หมอซูนั้นดูเหมือนเป็นคนที่ค่อนข้างฉลาด เขาสวมแว่นตาและมีดวงตาที่มีชีวิตชีวา เขาใส่ใจมากกับทุกสิ่งที่ดึงดูดสายตาของเขา สูทของเขาถูกรีดอย่างเรียบร้อย ถ้าไม่ใช่เพราะหูที่ยื่นออกมา คู่นั้นซึ่งทําลายรูปลักษณ์ทั้งหมดของเขารูปถ่ายของเขาจะดูเป็นพ่อบ้านอย่างสมบูรณ์ในประกาศการลงทะเบียนของวิทยาลัย

ฉีเหลียงเผิงใช้เวลาครึ่งปีในเหมืองถ่านหินซึ่งเป็นสาเหตุที่ทําให้เขารู้สึกดึงดูดผู้คนที่มีสุขอนามัยที่ดี อย่างไรก็ตามซูเหวินซู่ไม่ชอบพูดซึ่งทําให้ฉีเหลียงเผิงรู้สึกแย่มาก

“เที่ยวบินเป็นอย่างไร ณ จุดนี้ไม่มีการควบคุมการไหลใช่ไหมสิ่งที่ฉันกลัวที่สุดคือการมาสาย” ฉีเหลียงเผิงจับพวงมาลัยด้วยมือข้างเดียวและเขาดูราวกับว่าเขาขับรถอย่างสบายใจ

หมอซูตรวจดูเข็มขัดนิรภัยของเขาอย่างเงียบ ๆ และพูดว่า ” อืม”

“คนปกติไม่มีแนวโน้มที่จะใช้เที่ยวบินในช่วงชั่วโมงนี้เที่ยวบินชั้นธุรกิจ โอเคไหมที่นั่งในเที่ยวบินในประเทศของเราเป็นแบบนั่งได้ทั้งหมดจริงๆแล้วมีบริการไม่มากนัก แต่ค่าโดยสารก็ถูกดีที่จะนั่งเครื่องบินลํานั้นถ้าคุณไม่สนใจสิ่งเหล่านั้นและคุณจะไปถึงจุดหมายปลายทางในเวลาเพียง 3 ชั่วโมง…”

“อืม”

“ โรงพยาบาลหยุนหัวอยู่ข้างหน้ามันอยู่ใจกลางเมืองไม่ใหญ่มากมีอาคารอยู่ข้างหลังอันที่จริง อาคารด้านล่างข้างๆเป็นของครอบครัวพวกเขาสร้างบ้านพักสวัสดิการให้ พนักงานตอนนี้พวกเขาตั้งใจจะพาพวกเขากลับไปเพื่อปรับปรุงใหม่ แต่พวกเขาไม่สามารถที่จะรื้อถอนได้พวกเขาจึงทิ้งพวกเขาไป…” ฉีเหลียงเผิงหาวอีกครั้ง

เขาไม่ได้นอนหลับสบายเมื่อวานนี้ พ่อของเขาได้รับการผ่าตัดและตอนนี้อยู่ในห้องไอซียู เขาสูญเสียการนับจํานวนผู้ใต้บังคับบัญชาหุ้นส่วนทางธุรกิจเก่าญาติและเพื่อน ๆ ที่แวะมาเยี่ยมเขาฉีเหลียงเผิงนอนดึกเพื่อดื่มและคุยกับพวกเขาจนถึงเที่ยงคืน

โชคไม่ดีสําหรับเขาหมอซูที่มาจากเมืองหลวง ได้ตัดสินใจมาที่นี้ก่อนเวลา

ถ้าเขาเป็นคนอื่นฉีเหลียงเผิงจะไม่ปรากฏตัวขึ้นอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตามเมื่อพูดถึงแพทย์ฉีเหลียงเผิงก็ไม่กล้าที่จะแสดงท่าทีที่ไม่สุภาพออกมา

ฉีเหลียงเผิงรู้แล้วว่าการเชิญหมอที่ยอดเยี่ยมมาเป็นเรื่องยากแค่ไหน ตั้งแต่พ่อของเขาเป็นมะเร็งตับฉีเหลียงเผิง ก็ไปหลายที่นับครั้งไม่ถ้วน เขามีเงินติดตัว แต่ในขณะนั้นเขาไม่มีทางใช้มันในระบบการแพทย์ได้จริงๆ

ในท้ายที่สุดเขาได้ส่ง ฉีเหลียงเผิงไปที่โรงพยาบาลเอกชนเพราะเขามีคนรู้จักอยู่ที่นั่น เขาสามารถเปลี่ยนเงินของเขาให้เป็นเงินที่สามารถใช้ในระบบการรักษาพยาบาลได้ มิฉะนั้นทุกครั้งที่เขาเปลี่ยนไปโรงพยาบาลอื่นเขาต้องดึงคนรู้จักถึงสามคนเพื่อให้ได้เตียงในโรงพยาบาลเหลียงเผิง ไม่สามารถมีความสุขกับมันได้อีกต่อไป

สําหรับฉีเหลียงเผิง แพทย์ในระดับเดียวกับหมอซู นั้นไม่ได้เชิญกันมาง่ายๆ

เขามีเงินและเท่าที่ภาควิชาตับอ่อนและการผ่าตัดตับอ่อนมีความกังวลพวกเขามีนักวิชาการที่น่าทิ้งมากกว่า 10 คน สําหรับฉีเหลียงเผิงเป็นเรื่องง่ายที่จะพยายามชักชวนให้พวกหมอธรรมดามาทําศัลยกรรมอิสระ

แต่ด้วยสภาพร่างกายของพ่อทําให้ไม่มีใครยอมก้าวขึ้นมา และหากพวกเขาไม่ต้องการทําการผ่าตัดก็ไม่ใช่เรื่องยากที่ฉีเหลียงเผิงจะขอให้แพทย์ทําการวินิจฉัย แต่ก็ไม่จําเป็นเช่นกัน

แพทย์ที่อยู่ในระดับล่างๆก็ไม่ใช่คนประเภทที่ฉีเหลียงเผิง สามารถเชิญไปได้เพียงเพราะเขาต้องการเพราะแพทย์เหล่านี้เป็นผู้อํานวยการแผนกของโรงพยาบาลขนาดใหญ่หรือกระดูกสันหลังของโรงพยาบาลขนาดเล็ก หากการผ่าตัดในอนาคตมีมากเกินไปสําหรับพวกเขาพวกเขาก็ไม่ชอบที่จะมีปัญหา

มันดีพอที่ ฉีเหลียงเผิง สามารถหาหมอที่กระตือรือร้นและเก่งกาจกว่าอย่างหมอซู ซึ่งอยู่ตรงหน้าเขาผ่านการโทรหรือข้อความจากวีแชทเป็นครั้งคราว

ครั้งนี้หมอซูเดินทางลงไปที่หยุนหัวจากระยะไกล แม้ว่าฉีเหลียงเผิงจะง่วงนอน แต่เขาก็ยืนยันที่จะไปพบเขาที่สนามบิน

ถ้าให้เงินหมอซูอาจจะไม่ชอบมาก ฉีเหลียงเผิงคิดว่าสิ่งที่ดีที่สุดที่เขาสามารถให้ได้คือความเคารพ!

“ ไปที่แผนกฉุกเฉินก่อน” จู่ๆหมอซูเหวินก็พูดขึ้น

ศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินและแผนกผู้ปวยในเป็นอาคารขนาดใหญ่สองหลังดังนั้นจึงสามารถมองเห็นได้จากระยะไกล

ฉีเหลียงเพิ่งรีบบังคับตัวเองให้ตื่นและพูดว่า “โอเค”

ไม่กี่นาทีต่อมาเบนซ์ S450 ของฉีเหลียงเผิงก็หยุดอยู่หน้าศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน เมื่อประตูถูกเปิดออกพวกเขาก็ได้ยินเสียงร้องเบา ๆ ในห้องโถงทันที

ฉีเหลียงเผิงเลิกคิ้ว นี่ไม่ใช่ลางดี เขาคร่ําครวญและต้องการอธิบายสถานการณ์ให้หมอซูฟัง แต่เขาเห็นว่าหมอซูเดินผ่านเขาไปที่ศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน

“ หมอหลิงวิ่งเข้ามาหรือเปล่า” ซูเหวิน ไม่พบพยาบาลที่แผนกต้อนรับ แต่เขาเข้าไปในทางเดินที่อยู่ข้างการรักษาพบและที่ทํางานและเข้าไปในห้องนั้นเพื่อถามคําถาม

แพทย์ในสํานักงานส่วนใหญ่มาจากภาควิชาอายุรศาสตร์ สํานักงานแห่งแรกที่จุดเริ่มต้นของทางเดินได้รับการกล่าวขานจากแพทย์เสมอว่าเป็นโต๊ะให้ความช่วยเหลือผู้ป่วยที่สอง

ขณะที่ซูเหวินถามคําถามของเขาหมอที่อยู่ข้างในก็เงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นเสื้อคลุมสีขาว เขาไม่สามารถใส่ใจที่จะถามคําถามใด ๆ ได้อีก เขาแค่พูดว่า “เขากําลังเดินตรวจวอร์ดที่บริเวณหอพักผู้ป่วย”

“ไปที่บริเวณวอร์ดกันเถอะ” ซูเหวินถอยออกไปขณะที่เขาพูดกับฉีเหลียงเผิงโดยไม่ต้องเสียเวลาอีกสักวินาที

ฉีเหลียงเผิงลังเลเล็กน้อย เขายิ้มและพูดว่า ” ขอไปไอซียู ก่อนนะหมอลิงไป ไอซียู ทุกวัน”

เขาเรียกซูเหวินมาที่นี่เพื่อทําการประเมินดังนั้นโดยธรรมชาติเขาไม่ต้องการให้ซูเหวินพบกับหลิงรันเร็วมาก

มันเหมือนกับการประเมินเหมือง หากเจ้าของเหมืองติดต่อกับผู้ประเมินล่วงหน้าผลการประเมินจะเปลี่ยนไปในทันที

“ พื้นที่วอร์ดอยู่ใกล้ๆนี้” ซูเหวินกล่าว

“อืมเราไม่แน่ใจว่าตอนนี้หมอหลิงกําลังทําอะไรอยู่มันไม่ดีที่เราจะเลื่อนวอร์ดของเขาออกไป” คําพูดของฉีเหลียงเผงพุ่งออกมาจากปากของเขา เขาหลอกคนงานให้ทํางานในเหมืองเป็นเวลาสิบสองชั่วโมงต่อวันหกวันต่อสัปดาห์ด้วยทักษะการพูดหลายครั้งก่อนหน้านี้

ซูเหวินลังเลอยู่สองสามวินาทีพยักหน้าอีกครั้งและกล่าวว่า “โอเคเราจะไปเยี่ยมผู้ปวยก่อน”

ด้วยเหตุนี้ซูเหวินจึงเงยหน้าขึ้นเพื่อดูโครงสร้างของศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน เขาพบบัน ไดและเดินขึ้นไปโดยไม่ถามใคร จากนั้นเขาเดินผ่านทางเดินตรงกลางและตรงขึ้นไปชั้นบนไปยังอาคารผู้ป่วยใน

ฉีเหลียงเพิ่งรู้สึกประหลาดใจ “ หมอซูคุณเคยมาที่โรงพยาบาลหยุนหัวไหม?”

“นี่เป็นครั้งแรกของฉันเลย” ซูเหวินกลอกตาของเขาเพราะเขารู้ว่าฉีเหลียงเผิง หมายถึงอะไร เขาพูดง่ายๆว่า “การออกแบบภายในของโรงพยาบาลในประเทศส่วนใหญ่จะเหมือนกัน”

ฉีเหลียงเผิงหัวเราะและพูดว่า “นั่นทําให้ทุกอย่างง่ายขึ้นเราควรทําแบบเดียวกันกับเหมืองไม่ว่าคนงานจะมาจากเหมืองไหน ลืมไปเถอะเหมืองซับซ้อนเกินไปอ่า…มันยากที่จะลองทําอะไรสักอย่าง”

เมื่อเขามองไปที่ซูเหวินอีกครั้งเขาก็เห็นว่าซูเหวินไม่แม้แต่กระพริบตา

“ดีเลย คุณเข้าสู่โหมดเงียบอีกครั้งแล้วหรอ?”

เนื่องจากเขาไม่ได้ขับรถอีกต่อไปฉีเหลียงเพ็งจึงหุบปากและเดินตามซูเหวินไป พวกเขาเดินไปบนเส้นทางที่เขาไม่คุ้นเคย

“ฮึก!”

“บีบแตรบีบแตร”

ห่านสีขาวตัวใหญ่ที่อยู่ข้างล่างส่งเสียงดังพร้อมกับประกาศอํานาจอธิปไตยของมันในขณะที่มันไล่ตามเด็กหลาย ๆ ตัว

เด็ก ๆ หัวเราะคิกคักและพวกเขาดูราวกับว่าพวกเขาไปทํางานในฟาร์มสเตย์

นอกเหนือจากแผนกสูตินรีเวชในโรงพยาบาลแล้วมันเป็นเรื่องยากมากที่จะได้ยินเสียงเชียร์และเสียงหัวเราะในโรงพยาบาล ในความเป็นจริงโดยส่วนใหญ่แล้วแผนกสูตินรีเวชส่วนใหญ่ตกอยู่ในความวิตกกังวลและคร่ําครวญ แม้ว่าผู้คนจะหัวเราะเยาะก็ตาม แต่เรื่องพวกนั้นก็ไม่ใช่สิ่งปกติที่คนอื่นจะยอมรับได้

มีเพียงเด็ก ๆ เท่านั้นที่หัวเราะคิกคักเพราะห่านขาวตัวใหญ่ในโรงพยาบาล

ซูเหวินอดไม่ได้ที่จะยืนนิ่ง เขาจ้องมองไปที่ห่านสีขาวตัวใหญ่ที่ชั้นล่างสักพัก

ฉีเหลียงเผิงอยู่ที่นี่สองสามวันและเขาใช้เวลาในการดูห่านมาก่อนดังนั้นเขาจึงแนะนําบางอย่าง “หมอหลิงเป็นคนดูแลหงษ์ชื่อของมันคือลานหอม”

”เป็นชื่อที่ดี” ในขณะที่ซูเหวินจ้องมองมันเขาก็หัวเราะ

เมื่อ ฉีเหลียงเผิงเห็นการแสดงออกของเขาเขาก็นึกถึงหลิงรัน อีกครั้งและเขาก็อดไม่ได้ที่จะไตร่ตรองในใจ ‘พวกหมอเหล่านี้ ถูกครูในโรงเรียนทําให้อะไรให้กระทบกระเทือนสมองของพวกเขาหรือเปล่าและคนที่เก่งกว่าจะมีสกรูหลวมในหัวมากกว่านี้’

ซูเหวินยังคงจ้องมองไปที่ห่านสีขาวตัวใหญ่ที่ชั้นล่างและเขาไม่สังเกตเห็นการแสดงออกของฉีเหลียงเผิง

เขาเฝ้าดูมานานและในที่สุดเด็กที่พยายามอวดก็ทําให้เกิดความวุ่นวายมากเกินไป หงษ์ขาวตัวใหญ่จับขาหลังของมันและกัดมัน

เด็กร้องครวญครางและผู้คนที่อยู่รอบ ๆ บริเวณนั้นก็ลุกขึ้น บางคนดึงเด็กขึ้นมาและบา งคนก็ไปปกป้องหงษ์สีขาวตัวใหญ่ จากลักษณะของพวกเขาเหล่านั้น ทั้งหมดน่าจะเป็นผู้ป่วยหรือไม่สมาชิกในครอบครัว

ในที่สุดซูเหวินก็ถอนหายใจยาว “ ดีจังที่มันกัดเขาได้”

“ฮะ?” ฉีเหลียงเผิง ไม่เข้าใจ

“ ถ้ามันกัดเขาได้แสดงว่าห่านปกติดี” หลังจากที่ซูเหวินพูดสิ่งนี้เขาก็หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะพูดว่า “อากาศของหยุนหัวค่อนข้างดี”

“ เป็นเพราะเมืองริมชายฝั่งหรือเปล่าเราอยู่ในตึกและเรามีเครื่องปรับอากาศส่วนกลาง…” ฉีเหลียงเผิงพูดไม่ทันจบเพราะซูเหวินก็เดินไปข้างหน้าแล้ว

ฉีเหลียงเผิงทําได้เพียงแค่ใช้ขาของเขาซึ่งมักจะเดินไปรอบ ๆ เหมืองเพื่อตามหาเขา ทันใดนั้น เขาก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างด้วยอารมณ์ที่ดี “เมื่อฉันหาเงินฉันต้องติดตามผู้นําของฉันไปหลายๆที่ ตอนนี้ฉันมีเงิน แต่ฉันต้องมาไล่ตามหมอ

เขาอาจจะคิดแบบนี้ แต่เมื่อฉีเหลียงเพ็งวิ่งเขาเร็วกว่าปกติ เขาทําการแนะนําตัวเช่นเดียวกับเวลาที่เขาติดตามหัวหน้าของเขาไปรอบ ๆ “ วันนี้เราถือว่าเร็วพอสมควรถ้าเราว่างเราสามารถไปที่ชายหาดและลองชิมอาหารทะเลได้อาหารทะเลที่หยุนหัวนั้นค่อนข้างพิเศษ…”

“ ตกลง”

“มีถนนที่เต็มไปด้วยผับใกล้ ๆ โรงแรมที่คุณพักหมอซูมันจะมีชีวิตชีวามาก”

” ตกลง”

“ หมอซูคุณชอบความเงียบเหรอ?”

ซูเหวินมองไปที่ ฉีเหลียงเผิง อย่างเงียบ ๆ

* ดิง, *

ประตูลิฟต์เปิดออกและซูเหวินและ ฉีเหลียงเผิงก็มองข้ามไป พวกเขาเห็นคนกลุ่มหนึ่งนอนแผ่อยู่หน้าประตูห้องไอซียูและพวกเขาเดินไปรอบ ๆ บริเวณนั้นเหมือนแร้งออกล่าสัตว์

” หมอหลิงคนไหน” การจ้องมองของซูเหวินนั้นดูตื่นเต้นเอามากๆ เขาจับแขนเหลียงเผิง ไม่ต่างจากหงษ์ที่กําลังใช้จะงอยปากปกป้องของสําคัญบางสิ่งบางอย่างไว้