Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 635

EP 635

By loop

เชิญผู้ปวยมาดูการผ่าตัด? พฤติกรรมเช่นนี้มันดูแปลกแหวกแนวมากแม้แต่ หวังอันจือก็แทบไม่เห็นมันและเขาเป็นหมอมานานแล้ว

แพทย์ในประเทศโดยทั่วไปชอบพูดคุยเกี่ยวกับเงื่อนไขทางการแพทย์ของผู้ปวยกับสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วย แต่ไม่ใช่กับผู้ป่วยเพราะกลัวว่าจะทําให้ผู้ป่วยกลัว การผ่าตัดโดยเฉพาะอย่างยิ่งการผ่าตัดที่ผู้ปวยกําลังเผชิญอยู่นั้นไม่สามารถแสดงให้ผู้ปวยเห็นได้

หวังอันจ่อขมวดคิ้ว “ นักวิชาการดูเป็นมะเร็งตับระยะแรกผลการวินิจฉัยได้รับการยืนยันแล้วหรือไม่? เขาเหมาะที่จะสังเกตการผ่าตัดหรือไม่?”

จัดงยี่ยกคางขึ้นถอนหายใจเล็กน้อยและพูดว่า ” พี่ดูเองอายุเกือบเท่าฉันบางทีเขาอาจจะอายุมากกว่าฉันสองปี แต่เขาซื้อกว่าฉันมากถ้าฉันไม่บอกว่าเราสามารถปล่อยให้เขาดูการผ่าตัดและละเลยที่จะเอ่ยชื่อของหลิงรันเขาคงจะยอมแพ้ทันที “

“ นั่นเป็นเรื่องแปลกมากเขาไม่เคยอยู่ในระบบการแพทย์ถ้าคุณปล่อยให้เขาเห็นฉากผ่าตัดที่เปื้อนเลือดเขาอาจจะตกใจไม่ต้องพูดถึงว่าเขาต้องจินตนาการถึงฉากที่เขานอนอยู่บนโต๊ะผ่าตัดฉันจะยังรู้สึกอึดอัดถ้าฉันคิดถึงเรื่องนี้ “ หวังอันจือ เป็นคนพูดน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาไม่อยากให้คนไข้เห็นการผ่าตัดเลยจริงๆ แล้วถ้าคนไข้สบายดีล่ะ? ถ้าเขาไม่เป็นเช่นนั้นก็จะลําบากมาก

พูดตามตรงหวังอันจื่อรู้สึกอิจฉา หลิงรันเล็กน้อยในตอนนี้ แพทย์ต้องการความสําเร็จเพื่อที่จะมีชื่อเสียงนี่ไม่ต่างจากการเป็นทหาร

ไม่ว่าทีมจะได้รับการฝึกฝนมาดีเพียงใดหากไม่มีประวัติสงครามอันรุ่งโรจน์ก็ไม่มีใครมั่นใจได้ว่าพวกเขาเก่งในทางตรงกันข้ามไม่ว่าทีมจะขี้เกียจแค่ไหนหากพวกเขาทําสงครามที่มีชื่อเสียงและ ได้รับชัยชนะอันรุ่งโรจน์หลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นมาได้พวกเขาโอ้อวดเกี่ยวกับตัวเองทุกคนจะ ยกนิ้วให้พวกเขาและแสดงความชื่นชม

เมื่อเทียบกับกองทัพที่ต่อสู้ในสมรภูมิความต้องการของแพทย์ต่อความสําเร็จนั้นมีความเฉพาะเจาะจงมากยิ่งขึ้น

การทําวิธีการผ่าตัดโดยเฉพาะให้เสร็จสิ้นจํานวนกี่เคสการทําศัลยกรรมให้คนที่มีชื่อเสียงก็เป็นความสําเร็จเช่นกัน แต่ช่วงหลังก็เหมือนกับการต่อสู้ในสงครามที่จะขับเคลื่อนพวกเขาไปสู่ชื่อเสียงซึ่งจะทําให้พวกเขาได้รับความสนใจและคําชมเชยมากขึ้นเสมอ

หวังอันจื่อต้องการคว้าโอกาสในการทํางานกับนักวิชาการคู่ หากการผ่าตัดของนักวิชาการดูดําเนินการโดยโรงพยาบาลปักกิ่งแห่งที่หก เขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตอบสนองความต้องการของเขา

อย่างไรก็ตามจัตงยี่เห็นได้ชัดว่าพร้อมที่จะให้หลิงรันทําการผ่าตัดนี้ หวังอันจื่อจึงไม่ค่อยกระตือรือร้น

ฐิตงยี่รู้ถึงความคิดของหวังอันจื่อดังนั้นเขาจึงไม่พยายามบังคับให้เขากระตือรือร้น เขายิ้มเท่านั้นเมื่อคุณพบชายคนนั้นเราจะคุยกันอีกครั้ง”

“ เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน” หวังอันจ่อยิ้มอย่างอ่อนโยน

เขาไม่ต้องการที่จะปรากฏตัวอีกครั้ง แม้ว่าตําแหน่งนักวิชาการจะเป็นชื่อเสียงที่ดี แต่ก็ไม่ได้มีตําแหน่งโรงพยาบาลที่หกของมหาวิทยาลัยปักกิ่งก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสถาบันวิจัยธรณีวิทยาเช่นกันหวังอันจื่อเพิ่งหาข้ออ้างเช่นมีการประชุมในช่วงบ่ายเพื่อให้เขาหนีไปจากที่นี้

ในช่วงบ่ายจัดงได้พานักวิชาการคู่มา

วังอันซื่อตอบทางโทรศัพท์ว่า ”น่าเสียดายที่ผมยังมีประชุมในตอนบ่ายและผมไม่สามารถขาดการประชุมนี้ได้”

ซึ่งหวังอันจือก็มีการประชุมจริงๆ แต่สําหรับหมอในระดับเขามันจะง่ายมากที่เขาจะร้องขอให้มีการประชุมเมื่อใดก็ได้ แพทย์ระดับสูงมีหน้าที่ทางสังคมมากมายเมื่อเทียบกับอาจารย์ระดับสูงในมหาวิทยาลัย หวังอันจื่อเป็นเจ้าของตําแหน่งมากมายและเขามีฉายายี่สิบเจ็ดหรือยี่สิบแปดชี้และนั่นยังไม่รวมถึงตําแหน่งทางสังคมอีกมากมาย

จัดงยี่หัวเราะเบา ๆ และพูดคําพูดที่ไม่เกี่ยวกับสัญญาก่อนที่เขาจะวางสาย

ตัวแทนขายยาจากบริษัทยายูริน หัวเราะและพูดว่า “นักวิชาการจูคุณเองก็ทําตัวเหมือนเด็กไปได้”

“อืมทําไมพูดอย่างนั้นล่ะ” ฐิตงยี่ยังคงเต็มใจที่จะสนทนากับเด็กสาวและสาวสวย เป็นเพียงเพราะเขามีความสุขมากขึ้นเมื่อได้สนทนากับเด็กสาวและสวย นอกจากนี้เขายังจะมีแรงจูงใจในการแสดงออกมากขึ้น

ใหม่จูหน้าของเธอดูธรรมดาเมื่อเธอไม่ได้แต่งหน้า แต่หลังจากที่เธอแต่งหน้าอย่างจริงจังเธอก็ดูสวยมาก หลังจากที่บริษัทยายูริน ได้ปรับโครงสร้างกลุ่มใหม่ ใหม่จูก็มีชีวิตการทํางานที่ราบรื่นและเธอก็มีความมั่นใจมากขึ้น ในตอนนี้เธอล้อเขาในขณะที่เธอพูดอย่างกล้าหาญว่า “นักวิชาการจําคุณกําลังแกล้งเขาใช่ไหมวันนี้มีนักวิชาการจํานวนมากที่ถูกเรียกตัวไปหากผู้อํานวยการโรงพยาบาลวังทราบเขาก็จะมาที่ ทักทายพวกเขาทําไมคุณไม่พูดถึงเรื่องนี้ทางโทรศัพท์ “

ใหม่จูเองก็ทําตัวน่ารักในประโยคสุดท้าย เธอให้โอกาสนักวิชาการจู่โอ้อวดเกี่ยวกับตัวเอง

นักวิชาการได้ยึดการเปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน เขายิ้มและพูดว่า ”เขาไม่ได้ถาม”

“อ่าอย่างที่ฉันพูดนักวิชาการรู้คุณทําตัวเหมือนเด็ก” ใหม่จู ปิดปากของเธอและหัวเราะคิกคัก

นักวิชาการจูหัวเราะอย่างมีความสุขราวกับว่าเขาอายุห่างกันไม่ถึงสิบปี รอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าของเขาก็ลดลงเป็นจํานวนมากเช่นกันและทําให้เขาดูไม่เหมือนคนอายุ 70 ปีแต่ … เหมือนคน อายุ 60 ปี

“ บางทีเขาอาจต้องการสิ่งนั้นสําหรับตัวเขาเอง” นักวิชาการจ์ จับคางของเขาราวกับว่าเขากําลังลูบเคราที่ไม่มีอยู่ของเขา เขาปล่อยกลิ่นอายของคนฉลาด เราจะเพิกเฉยต่อคนดีอย่างพี่ดู่ที่ปวยกะทันหันได้อย่างไรแม้ว่าเขาอยากจะยอมแพ้ แต่เขาก็ยังคงมาสังเกตการผ่าตัดนอกจากนี้นี่คืออาณาเขตของเขา และน่าจะต้องมีคนส่งข้อความมาหาฉัน “

ขณะที่เขากําลังพูดโทรศัพท์ของนักวิชาการจู่ก็ดังขึ้น

“เห็นมั้ย” นักวิชาการจู นําโทรศัพท์แสดงต่อหน้า ใหม่จูอย่างภาคภูมิใจ “ฉันบอกคุณแล้วว่าจะมีคนส่งข้อความมาหาฉัน”

“ นักวิชาการรู้คุณเยี่ยมมาก!” ใหม่จูยกย่องเขาทันทีด้วยทุกสิ่งที่เธอมี

หมอที่อยู่รอบ ๆ รู้สึกอับอายถูกมองลงไป แต่พวกเขามองลงไปเพราะพวกเขาคุ้นเคยกับมันอยู่แล้ว

ในช่วงเวลาสั้น ๆ หวังอันจือก็วิ่งไปอย่างเร่งรีบ เมื่อเขาเห็นนักวิชาการเขาบ่นที่เล่นที่จริงว่า”นักวิชาการจู ทําไมคุณถึงทําแบบนี้กับผม นี้มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ…”

“ ฉันเองก็เป็นคนแบบนี้อยู่แล้วไม่รู้หรือยังไง ฉันเองคนตลกขบขันทุกคนในสถาบันวิศวกรรมแห่งประเทศจีนที่คุ้นเคยกับบุคคลิกของฉันดี” นักวิชาการจําพูดและขยิบตาอย่างซุกซนที่ไมจุน

หวังอันจือถอนหายใจลาออก เขาคิดว่า ‘อารมณ์ขันแบบนี้คืออะไร?

อย่างไรก็ตามเนื่องจากนักวิชาการจู่ได้นําชื่อของ สถาบันวิศวกรรมแห่งประเทศจีนออกไปแล้วหวังอันจื่อจึงไม่สามารถโต้กลับได้อีก การเป็นนักวิชาการของ สถาบันวิศวกรรมแห่งประเทศจีนถือเป็นเกียรติสูงสุดของแพทย์ ดังนั้นหวังอันจอยังคงต้องแสดงความเคารพในเรื่องนี้

“ นักวิชาการคู่คือใคร?” หวังอันจือไม่กล้าโต้เถียงกับนักวิชาการสู้อีกต่อไป

“ ฉันจะโทรหาเขาให้เอง” ขณะที่นักวิชาการสู้พูดเขามองไปทางซ้ายขวาไปข้างหลังและโบกมือไปทางขวา ” พี่คู่!”

ชายชราหน้ากลมผู้มีสีหน้าเคร่งขรึมเดินจากทางซ้าย ” ตรงนี้”

“ เฮ้ ตอนนี้เขาเป็นมะเร็งตับอยู่และแน่นอนนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเหมือนก่อนหน้านี้” จัดงยี่กล่าวอย่างมีความสุข

“นั่นหมายความว่า” ชายชราหน้ากลมกรน

“เอาล่ะฉันจะแนะนําคุณให้รู้จักกันนี่คือรองผู้อํานวยการโรงพยาบาลหวังจากโรงพยาบาลที่หกของมหาวิทยาลัยปักกิ่ง” ฐิตงยี่ ก็หันกลับมาและพูดว่า ” พี่คู่เองเป็นคนดีแต่เขาดื้อ”

หวังอันจ่อยื่นมือออกไปทันทีและโค้งคํานับ ”หวังอันจือผู้อํานวยการโรงพยาบาลคนปัจจุบัน”

“สวัสดีฉันขอโทษที่ทําให้พวกคุณทุกคนเดือดร้อนในครั้งนี้” พี่คู่นั้นไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะสนทนา

หวังอันจ่อหัวเราะเบา ๆ “ถ้าจะบอกว่าลําบากมันก็เป็นปัญหาเล็กน้อยจริงๆนักวิชาการคู่คุณกังวลเกี่ยวกับผลของการผ่าตัดหรือไม่คุณจึงต้องการสังเกตการผ่าตัดหรือไม่ความจริงแล้วทักษะการผ่าตัดของเราพัฒนาขึ้นมากและ…”

“ หลิงรันเป็นใคร?” เห็นได้ชัดว่านักวิชาการด้ไม่ต้องการฟังเรื่องนี้

“ฉันโทรหาเขาแล้วเขากําลังจะมา” เมื่อจู่ตงยีพูดจบก็มีความโกลาหลอยู่ข้างหน้า

ซูเหวินไม่แปลกใจและพูดว่า “ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ที่นี่”

จากนั้นหลิงรันก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องรับรองโดยมีพยาบาลหลายคนล้อมรอบเขา

“ โอ้…มิน่าเล่า” นักวิชาการด่นั้นค่อนข้างสายตาดี เขาได้เห็นใบหน้าของหลิงรันอย่างชัดเจน จากระยะไกล

“ นักวิชาการจู, รองผู้อํานวยการโรงพยาบาลหวัง, หมอซู…” ในขณะที่หลิงรันพยักหน้าให้พวกเขาพร้อมกันเขาก็ทักทายพวกเขาด้วยการเรียกชื่อพวกเขาในคราวเดียว

“นี่คือนักวิชาการดู” จัดงยี่แนะนํา

นักวิชาการคู่พยักหน้าและพูดอย่างชาญฉลาด “หมอหลิงถ้าฉันให้คุณผ่าตัดมะเร็งตับ ฉันจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปี”

หลิงรันมองไปที่นักวิชาการคู่ที่กําลังตึงเครียดและพูดอย่างก้าวร้าวว่า เขารู้สึกงงงวยและพูดว่า “ถ้ามะเร็งตับระยะแรกไม่ได้รับการแพร่กระจายคุณจะมีโอกาสสูงที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสี่ งห้าปี”

ต่างจากแพทย์ทั่วไปที่มักจะกังวลว่าพวกเขาพูดกับคนไข้มากเกินไปและทําให้คนไข้และสมาชิกในครอบครัวกลับมาโต้เถียงกับพวกเขาหลิงรันมักจะตัดสินอย่างมืออาชีพ เขาจะไม่จงใจเพิ่มหรือลดส่วนที่เขาควรจะให้ความช่วยเหลือเป็นพิเศษ

ฐิตงยีไออยู่ข้างๆ แต่เขาไม่สามารถหยุดหลิงรันได้อีกต่อไป

นักวิชาการดูตะลึงไปชั่วขณะ เขาเคยสอบถามแพทย์มาก่อน แต่ไม่มีใครกล้าให้คําตอบเช่นนี้

นักวิชาการด้ไม่สามารถช่วยได้ แต่มองไปที่จัดงยี่และยิ้ม “ แท้จริงเขาเป็นหมอที่ไม่ธรรมดา

“ถูกต้อง” ฐิตงยี่พยักหน้า

” ผมขอถามอะไรคุณอีก” นักวิชาการนิ่งเงียบไปสองวินาทีและพูดว่า ” หมอหลิงฉันได้ยินมาว่าคุณกําลังพัฒนาโครงการมะเร็งตับโดยเฉพาะการผ่าตัดให้ฉันนั่นจะช่วยในโครงการของคุณและทําให้มันประสบความสําเร็จมากขึ้นหรือไม่?”

หลิงรันไม่เข้าใจและพูดว่า “ฉันไม่เข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไร”

“แม้ว่าร่างกายของฉันอาจจะแตกสลาย แต่ฉันก็หวังว่าอย่างน้อยมันก็สามารถช่วยได้บ้างนักวิชาการดูยิ้มจาง ๆ ” ถ้าการผ่าตัดของฉันสามารถช่วยในโครงการของคุณหรืออาจมีส่วนช่วยในการพัฒนาวงการแพทย์แม้ว่าฉันจะตายความตายของฉันก็จะไม่สูญเปล่าแม้แต่กษัตริย์ก็ไม่สามารถหนีจากการเกิดความตายความเจ็บปวยและความชราได้”

เมื่อเขาพูดเช่นนั้นนักวิชาการจูและนักวิชาการคู่ ก็เงียบและใหม่จู ก็น้ําตาไหลทันที

หลิงรันรู้สึกถึงบรรยากาศที่ตึงเครียดรอบ ๆ ตัวเขา แต่เขารู้สึกงงงวยและพูดว่า “ถ้าคุณรอดมาได้สิ่งนั้นก็จะช่วยในโครงการนี้เช่นกัน”

ใหม่ชุนที่มีน้ําตาคลอเบ้าอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที

มันเป็นยากมากที่น้ําตาของเธอจะไหลออกมาอย่างต่อเนื่องเช่นนี้