Half Line ข้ามเส้นนี้ไป ระวังตกหลุมรัก - ตอนที่ 48
ขากรรไกรของฮาจุนสั่นระริก ดวงตาที่หลุดโฟกัสกะพริบถี่รัวเหมือนพยายามควบคุมสติ แต่มูคยอมกลับเริ่มขยับสะโพกตามปกติราวกับไม่คิดที่จะรีรออีกต่อไป ไม่ใช่แค่รุนแรงจนเกิดเสียงเนื้อกระทบกันดังก้อง แต่ไม่ได้ลดความเร็วลงเลยแม้แต่น้อย
ฮาจุนไม่เคยเข้าใจคำว่ากำลังจะเป็นบ้าอย่างนี้มาก่อน เหมือนกับว่าแก่นกายของอีกฝ่ายไม่ได้ขยับอยู่ในช่องทางหลัง แต่กำลังปั่นหัวเขาอยู่มากกว่า ท้องน้อยของฮาจุนกระตุกถี่ ขาเริ่มสั่นระริกจนเกือบจะโอนเอนล้มลง เขาได้ยินเสียงแชฮุนจากอีกฝั่งของประตูอย่างต่อเนื่อง
“วันนี้พี่คงจะอยู่ห้องผู้จัดการเกือบทั้งคืนเลย ถ้าพี่ไม่ได้กลับห้องก็นอนก่อนได้เลยนะ แต่ถ้าเบื่อๆ ก็มานั่งเล่นที่ห้องผู้จัดการแล้วดื่มด้วยกันก็ได้”
“ครับ… ขะ เข้า ใจแล้วครับ!”
แก่นกายที่เคยถอนกลับไปสอดกลับเข้ามาโดนส่วนบนของต่อมลูกหมากอย่างกะทันหัน และในตอนที่อีกฝ่ายแทรกตัวเข้ามาข้างใน เขาก็เผลอแอ่นสะโพกขึ้นพลางสั่นกระตุกอย่างรุนแรง ส่งเสียงดังออกมาโดยไม่รู้ตัว
พอ ได้โปรด พอสักที
ฮาจุนตะโกนขึ้นในใจและหันหน้าไปทางกระจกอีกครั้ง แววตาของมูคยอมนิ่งสงบกว่าปกติเมื่อเทียบกับแววตาอันสั่นไหวซึ่งเต็มไปด้วยความสับสนของฮาจุน
เสียงแชฮุนค่อยๆ ไกลออกไปทุกทีเพราะอีกฝ่ายเดินผ่านห้องน้ำและเข้าห้องไปแล้ว พอเสียงไกลออกไปการเคลื่อนไหวของมูคยอมก็รุนแรงขึ้นทันที เขาสอบสะโพกเข้าออกถี่รัวทั้งยังสอดกายลึกเข้าไป ถอนตัวออกจนสุดความยาวแล้วตอกกลับเข้ามาอย่างรุนแรง
“อะ อึก อึ๊ก อือ อื้อ…”
ถึงจะกัดฟันกลั้นเสียงเอาไว้แต่ก็ไม่สามารถกลั้นไว้ได้ทั้งหมด มีเพียงฮาจุนกับมูคยอมเท่านั้นที่ได้ยินเสียงครางผะแผ่วซึ่งถูกเสียงน้ำกลบไว้ดังเล็ดลอดออกมา
ความรู้สึกจากช่องทางที่ร้อนผ่าวขึ้นทุกครั้งเมื่อได้บดเบียดเข้ากับท่อนลำที่มีเส้นเลือดปูดโปนพุ่งทะยานขึ้นมาจนถึงใบหู การเคลื่อนไหวเล็กน้อยยามที่อีกฝ่ายถูกายเข้ากับเยื่อเมือกที่อยู่ลึกเข้าไปถี่ๆ นั้นเหมือนกับจะกลืนกินฮาจุนเข้าไปทั้งตัว และทันทีที่ปลายแก่นกายกลมมนขนาดใหญ่โตกระแทกกระทั้นเข้ามาข้างในอย่างรุนแรง ฮาจุนก็ทรงตัวไว้ไม่อยู่ แม้แต่ยืนให้มั่นคงยังลำบาก หากเขาไม่ได้ยืนพิงอ่างล้างหน้าไว้ครึ่งตัวก็คงจะทรุดลงไปแล้ว
แต่นี่มันไม่ใช่ความผิดของคิมมูคยอมคนเดียว ฮาจุนกัดปากตัวเองไว้
ทำไม…เขาถึงเกิดอารมณ์มากขนาดนี้ในสถานการณ์แบบนี้
ขอบตาของฮาจุนแดงก่ำยิ่งขึ้นไปอีก แต่แล้วจู่ๆ มูคยอมก็ใช้แขนโอบมาด้านหน้าแล้วจับร่างกายส่วนบนของเขาให้ตั้งขึ้นจนเกือบตรง ร่างกายที่ถูกอีกฝ่ายฝากฝังตัวตนเข้ามาโซเซลุกขึ้น ระหว่างนั้นมือที่ค่อยๆ เลื่อนมาข้างหน้าก็เชยคางที่ลดลงต่ำของฮาจุนไว้ ภายในกระจกสะท้อนภาพเลือนรางของใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียวซ่านที่พยายามขบกรามอันอ่อนแรงเอาไว้แน่นและกัดฟันไว้เล็กน้อย ดวงตาฉ่ำน้ำเหมือนจะร้องไห้ ขอบตาแดงก่ำ คิ้วที่ตกลงจากการอดทนต่อความเสียวซ่าน และแก้มที่ร้อนผ่าว
ภาพตัวเองระหว่างมีเซ็กส์ที่เขาไม่เคยเห็นกับตามาก่อนเลยสักครั้ง
ช่างเหมือนคนโง่และดูงี่เง่าจริงๆ ฮาจุนหลับตาลงเพราะไม่อยากเห็น มูคยอมจูบลงบนหูทำให้เกิดเสียงจุ๊บขึ้นมา แม้แต่เสียงที่ดังเข้ามาในหูก็กระตุ้นอารมณ์ให้อ่อนไหวยิ่งขึ้น ฮาจุนกัดปากแน่นกลั้นเสียงครางเอาไว้ แล้วมูคยอมก็เริ่มกระซิบคำพูดหยาบโลนด้วยเสียงทุ้มต่ำ โดยที่ยังแนบริมฝีปากไว้รอบๆ หู
“ฮ่าา… พอมีคนอยู่ข้างนอกแล้วรูมันยิ่งตอดใหญ่เลย นายชอบอะไรแบบนี้สินะ”
“…ฮะ ฮึก ฮือ เอาออกไป เอาออก…”
“ทำยังไงดีล่ะ รูนายมันไม่ให้เอาออกนะ”
เสียงต่อต้านของฮาจุนเบาหวิว ตัวของเขากำลังสั่นเทิ้มยิ่งกว่าครั้งไหนๆ แต่มูคยอมก็ขยับสะโพกเล็กน้อยโดยที่ยังฝังกายเอาไว้ลึก
“ฉันไม่ได้ล็อกประตูไว้ตอนเข้ามา ถ้ายุนแชฮุนเปิดประตูเข้ามากะทันหัน เราคงถูกจับได้แน่เลย”
“อือ อะ ฮะ ฮือ หยุด ขยับ เถอะ ขอร้องละ…”
มูคยอมกลับหยอกล้อราวกับว่าเป็นเรื่องน่าสนุก ฮาจุนน้ำตาคลอขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้กับคำพูดไร้สาระที่อีกฝ่ายพูดอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร และกำลังจะหลุดเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างไม่รู้ตัว
แต่ถ้าเกิดหลุดเสียงออกไปแชฮุนก็อาจจะเข้ามาจริงๆ ก็ได้ แค่จินตนาการว่าอีกฝ่ายเปิดประตูพรวดเข้ามาแล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็อยากจะทรุดลงไปนั่งร้องไห้แล้ว
“โชว์ให้เห็นไปเลยไหมล่ะ”
ฮาจุนเบิกตากว้างอย่างไม่รู้ตัวกับสิ่งที่มูคยอมพูดออกมา เขาส่ายหน้าอย่างแรงพลางพูดอ้อนวอน
“อะ มะ ไม่ นะ ไม่เอา… ไม่เอาแบบนั้น”
“ปกติแล้วเซ็กส์แบบตื่นเต้นน่ะ จะเสียวที่สุดเลยนะ”
“ไม่ ฉัน ไม่เอา มะ… อะ อ๊ะ…!”
ฮาจุนอ้าปาก ตัวสั่นกระตุกเอนไปด้านหลังเมื่อรู้สึกถึงแก่นกายที่อยู่ๆ ก็สอดแทรกเข้ามาในกายจนสุดความยาวอย่างกะทันหันแล้วขยับเข้าออกอีกหนึ่งครั้ง ท้ายทอยเขาถูไถกับบริเวณกระดูกไหปลาร้าและไหล่ของมูคยอม
“นี่ไม่ใช่การตอบสนองของคนที่ปฏิเสธนะ” หืม?
มูคยอมพูดหยอกล้อครั้งแล้วครั้งเล่าพลางเคาะเบาๆ บริเวณท้องน้อยของอีกฝ่ายที่อัดแน่นไปด้วยตัวตนของเขาประหนึ่งดีดคีย์บอร์ด
แฮก แฮก แฮก
สุดท้ายน้ำตาก็ไหลลงอาบแก้มของฮาจุนที่เอาแต่หายใจหอบ เมื่อมูคยอมทอดสายตาลงไปมองสีหน้านั้นของอีกฝ่ายแล้วเขาก็เริ่มขยับกายเข้าออกอย่างรวดเร็ว เสียงของแก่นกายที่เสียดสีกับช่องทางด้านในที่เปียกแฉะดังขึ้นขณะขยับเข้าออก แม้จะเปิดน้ำทิ้งไว้แต่ฮาจุนกลับไม่มั่นใจว่าข้างนอกจะไม่ได้ยินเสียงนี้จริงๆ หรือเปล่า ประสาทสัมผัสทั้ง 5 ของเขาตีกันจนยุ่งเหยิงไปหมด
“อะ อะ อึก อื้อ…! ฮะ อะ อื้อ…!”
ฮาจุนกลัวว่าจะถูกจับได้ แต่ถึงอย่างนั้นร่างกายเขากลับมีอารมณ์มากกว่าปกติหลายเท่าแบบที่มูคยอมบอก น่ารังเกียจจนเขาเองยังไม่อยากจะเชื่อ
ความกลัวกับความเสียวซ่านก่อตัวขึ้นภายในร่างกาย ความรู้สึกอับอายกับสภาพของตัวเองถาโถมเข้ามาแล้วกลับกลายเป็นความรู้สึกเสียวซ่านอีกครั้ง ความรู้สึกเหล่านั้นก่อตัวขึ้นราวกับกองหิมะที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
ภายในท้องของเขาร้อนวูบขึ้นมาทุกครั้งที่แท่งร้อนขนาดใหญ่โตครูดไปกับช่องทางด้านใน ความรู้สึกอันลึกล้ำและรุนแรงที่แล่นพล่านไปทั่วทั้งร่างกายโจมตีเข้ามาในหัวเหมือนกระแสไฟฟ้า ฮาจุนพยายามกลั้นเสียงที่เผลอหลุดออกมาจากในลำคอ แต่ตอนนี้กลับไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะกลั้นไว้ได้อย่างเต็มที่หรือเปล่า นี่ไม่ใช่ว่าเขากำลังส่งเสียงร้องออกมาตามใจตัวเองอยู่เหรอ
ริมฝีปากที่ฮาจุนใช้ฟันกัดเอาไว้เพื่อกลั้นเสียงเริ่มห้อเลือด มูคยอมที่เฝ้ามองฮาจุนอยู่ในสภาพนั้นคลอเคลียอยู่ข้างหูแล้วถามขึ้น
“ถ้ากลัวคนอื่นได้ยินเสียง งั้นฉันช่วยปิดปากไหม”
ช่วยปิดที ช่วยทำแบบนั้นที
ฮาจุนพยักหน้าลวกๆ ดวงตาสั่นไหวคลอไปด้วยน้ำตา มือหนาที่เคยอยู่บนหน้าอกเลื่อนขึ้นมาตรงคอแล้วทาบลงบนริมฝีปาก ฝ่ามือที่ทั้งเปียกชื้นและร้อนระอุค่อยๆ กดน้ำหนักลงบนริมฝีปากอย่างแนบแน่น ในขณะเดียวกันแก่นกายที่กำลังกดครูดเข้ามาข้างในช่องทางด้านหลังก็เร่งความเร็วมากขึ้น
“อึ๊ก อื้อ…!”
เสียงที่ดังออกมาจากลำคอเพราะความเสียวซ่านถูกกลืนไปกับฝ่ามือที่กว้างและหนา ไม่สามารถเล็ดลอดออกมาได้อย่างเต็มที่ ฮาจุนหลุบสายตาลงอย่างหมดแรงเพราะอาการมึนงงอ่อนๆ ที่ทำให้รู้สึกหายใจลำบากเล็กน้อย พลางรู้สึกเบาใจที่เสียงถูกเก็บไว้ได้ เปลือกตาของเขาสั่นเทาด้วยความอ่อนแรง มีเพียงน้ำตาที่ไหลรินออกมา
น้ำตาที่ไหลลงมาหยดลงบนนิ้วของมูคยอมทำให้เขารู้สึกจั๊กจี้ตรงหว่างนิ้วเหมือนเวลามีปลาตัวเล็กตัวน้อยแหวกว่ายไปมา
“แฮก…”
สายน้ำไหลไปช้าๆ ตามนิ้วของมูคยอม ความรู้สึกอันเบาบางและเล็กน้อยนั้นกระตุ้นมูคยอมอย่างบ้าคลั่ง
“อย่าร้องไห้เลย ถ้านายร้องฉันยิ่งมีอารมณ์”
ฮาจุนหลับตาแน่นเพราะว่านัยน์ตาของเขาสั่นไหวกับคำพูดนั้น มูคยอมกัดริมฝีปากด้านในของตัวเองไปด้วยขณะกระแทกเอวอย่างรัวเร็วและรุนแรง ฮาจุนที่เอาหลังพิงมูคยอมไว้ตัวสั่นกระตุกขึ้นมา ภายในช่องทางบีบรัดแน่นกับการขยับเข้าออกอย่างรุนแรงและกะทันหันนี้
ฮู่ว
มูคยอมครางเสียงต่ำออกมาคล้ายกับแค่นหัวเราะ
เขาก็กำลังอดทนอยู่ในแบบของตัวเอง เพราะงั้นก็อย่ายั่วให้มันมากนัก
ในใจของมูคยอมอยากจะจับสะโพกอีกฝ่ายกระแทกให้แหลกสลายไปเลยไม่ว่าข้างนอกจะได้ยินเสียงหรือไม่ก็ตาม เขากัดฟันกรอด แต่สุดท้ายกลับมีเสียงเคาะประตูก๊อกๆ ดังขึ้น แล้วก็มีเสียงพูดมาจากข้างนอกอีกครั้งหนึ่ง
“ฮาจุน งั้นพี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวเจอกัน”
ถึงแม้ฮาจุนที่ถูกปิดปากไว้จะตอบอะไรกลับไปไม่ได้ แต่โชคดีที่ดูเหมือนว่าแชฮุนจะไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่และเดินพ้นหน้าห้องน้ำไปตามเดิม
ตี๊ด มูคยอมได้ยินเสียงปิดประตูห้องเต็มสองหู
ไอ้คนน่าขัดใจ ไม่รีบๆ ออกไป มัวแต่ลีลาอยู่ได้
มูคยอมด่าแชฮุนในใจ เขาเอามือที่ปิดปากฮาจุนลงแล้ววางลงบนอกของอีกฝ่าย กระแทกกายลึกเข้าไปอย่างรุนแรงราวกับรอคอยมานาน
“ฮะ อะ อ๊ะ…!”
บั้นท้ายของฮาจุนที่ยืนแนบหลังชิดกับอกของเขาตึงขึ้นมาด้วยความเกร็ง แรงเกร็งถูกส่งเข้ามาถึงด้านในช่องทางและบีบรัดจนแก่นกายของมูคยอมปวดหนึบ ฮาจุนส่ายหน้าแรงๆ ขณะที่ยังคงส่งเสียงครางออกมาราวกับจะขาดใจ
“ฮะ อึก เบา เบาๆ หน่อย อ๊ะ อือ อื้อ…!”
มูคยอมก้มหน้าลงกระซิบที่ข้างหูอีกฝ่ายเพราะคำร้องขออย่างร้อนรนนั่น
“ไม่เป็นไรนะ อีฮาจุน ยุนแชฮุนไปแล้ว พวกเราไม่ถูกจับได้หรอก”
“…ฮือ ฮึก ปะ ไปแล้วเหรอ…”
“ใช่ ไม่ได้ยินเสียงบอกลาเหรอ เพราะงั้นตอนนี้ส่งเสียงได้แล้ว”
ทันทีที่มูคยอมพูดอธิบายคล้ายกับชักชวน ฮาจุนก็กะพริบตาที่ขนตาล่างเปียกชื้นแล้วมองขึ้นมาด้วยสีหน้าเหมือนจะถามว่าจริงหรือเปล่า ขณะที่สบตากับเจ้าของใบหน้าแดงระเรื่อโดยไม่พูดอะไร มูคยอมก็สอบสะโพกเข้าไปอย่างหนักหน่วงเหมือนให้เป็นรางวัลที่อีกฝ่ายอดทนมาจนถึงตอนนี้ เสียงครางของฮาจุนที่เคยถูกฝ่ามืออุดเอาไว้ดังออกมา
“อะ อือ อื้อ อึก! อะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊า!”
เสียงเนื้อกายที่เปียกชื้นดังกระทบกันท่ามกลางเสียงน้ำจากฝักบัวทำให้เกิดเสียงสะท้อนเล็กน้อย มูคยอมมัวแต่ขยับเบาๆ เพราะถูกรบกวนกะทันหันจากบุคคลที่สาม ทำให้แก่นกายเขานั้นแข็งขืนชูชันกว่าปกติและเห่อร้อนขึ้นมาเพราะความร้อนที่ไม่ได้ปลดปล่อยออกไป
“ฮืออ อะ อื้อ ระ เร็ว เกิน ไปแล้ว! อ๊ะ อ๊ะ อ๊า!”
“ฮู่ว เกินไป อะไร ดี เกินไป?”
มูคยอมถามกลับไปตามที่คิดแล้วเร่งความเร็วสอบสะโพกอัดเข้าไป แม้แต่จะส่งเสียงหวีดร้องฮาจุนก็ทำไม่ได้อีกต่อไป และในขณะที่ตัวสั่นคลอนไปตามแรงกระแทก เขาก็ไม่สามารถทนต่อแรงกระแทกที่สวนกลับมาได้จึงทรุดลงไปบนอ่างล้างหน้าอีกครั้ง ฮาจุนเอาแขนเท้าไว้กับอ่างล้างหน้า ร่างกายส่วนบนโน้มลงไปเหมือนตอนหมอบลงกับโต๊ะโดยมีเพียงสะโพกที่ยื่นออกมารองรับกายหนาที่กระแทกเข้ามาไม่ยั้ง
มือใหญ่ของมูคยอมที่คว้าจับกระดูกเชิงกรานของฮาจุนไว้ราวกับต้องการกักขังค่อยๆ เกร็งขึ้นมา เนื้อของผนังด้านในบีบรัดแก่นกายแน่นแล้วพยายามจะผละออกราวกับมีบางอย่างที่ร้อนระอุกำลังดุนดันเข้าออกภายในช่องทางจริงๆ
“หืม? แฮก ฉันถามว่า ดีไหม”
ทุกครั้งที่อีกฝ่ายกระแทกเข้ามาภายในช่องทาง แรงสั่นสะเทือนจากสะโพกที่ไล่ขึ้นมาตามกระดูกสันหลังก็จะกระทบให้ร่างกายสั่นสะท้านมาจนถึงสะบักและต้นคอครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงหายใจติดขัดดังออกมาจากปากของมูคยอมเพราะสัมผัสของผนังด้านในที่ฝังแน่นและพยายามรับตัวตนของเขาให้ลึกเข้าไปด้านในอยู่เรื่อยๆ อย่างเต็มใจ
“ฮืออ อือ อื้อ ดะ ดี! ฮึก ดี”
“แฮก อื้ม ฮู่ว”
คำตอบเดิมๆ ที่ฮาจุนตอบกลับมาน่าพอใจเสมอ คำตอบที่หลั่งไหลผ่านหูเข้ามาถึงในความคิด ราวกับยาเสน่ห์ปะปนกับความรู้สึกอันหอมหวานที่ทำให้ร่างกายรู้สึกเสียวซ่าน มูคยอมรู้สึกสนุกขึ้นมาเพราะถ้อยคำกับน้ำเสียงอันสับสนของอีกฝ่าย เขาอยากจะบีบเค้นแรงๆ แล้วลองกัดดูเหมือนกับเด็กๆ
อีฮาจุน ทำกับฉันมันดีที่สุดไปเลยใช่ไหมล่ะ ฉันชอบตอนทำกับนายที่สุดแล้ว เคยบอกไปแล้วนี่ ช่วงนี้ระหว่างแข่งยังอยากจะเสียบเข้าไปในตัวนายเลย
ผนังนุ่มด้านในที่ทั้งชุ่มชื้นและลื่นไหล แต่ก็ยังร้อนรุ่มและตอดรัดนั้นช่างหอมหวานเหลือเกิน
อ่า แค่ลิ้มรสด้วยแก่นกายมันไม่พอ อยากจะเอาใส่ปากซะให้สิ้นเรื่อง
เขาจะกลืนกินเข้าไปทั้งหมดเลย
สติสัมปชัญญะของมูคยอมเลือนรางลงเรื่อยๆ เหลือเพียงสัญชาตญาณดิบ เพราถูกความต้องการและความเสียวซ่านเข้าครอบงำในหัว
จู่ๆ แก่นกายที่กำลังถาโถมเข้ามาในช่องทางอย่างหนักหน่วงก็ถอนพรวดออกไป ฮาจุนตัวสั่นกระตุก ความรู้สึกที่เหมือนกับความหิวกระหายโหมกระหน่ำเข้ามาเมื่อสิ่งที่บดเบียดอยู่ภายในท้องอย่างแนบแน่นถูกถอนออกไปกะทันหัน
มันจบแล้วเหรอ
ฮาจุนคิดสงสัยด้วยความเหม่อลอย เขาไม่รู้สึกถึงการปลดปล่อยในตอนจบ ในตอนท้ายมักจะจบด้วยความรู้สึกร้อนรุ่มจากน้ำกามอุ่นๆ ของมูคยอมพุ่งลงบนเยื่อบุภายในที่อ่อนไหวขึ้นราวกับถูกลอกออกไปหนึ่งชั้น มูคยอมชอบที่จะปลดปล่อยออกมาจนสุดและออกไปจากตัวเขาอย่างเชื่องช้า ไม่ได้ถอนตัวออกไปกะทันหันแบบนี้
ฮาจุนไม่ได้คิดจะลุกขึ้นเพราะอีกฝ่ายไม่ได้บอกว่ามันจบแล้ว เขาครางและปรับลมหายใจให้เป็นปกติ รู้สึกถึงมือใหญ่ร้อนระอุจับที่จับตรงสะโพกแล้วเลื่อนลงมาลูบคลำที่ต้นขาด้านหลัง
แน่นอนว่ามันยังไม่จบ มือของมูคยอมไม่เพียงแค่ลูบไล้หรือสัมผัส แต่กำลังบีบเค้นไปตามผิวเนื้อด้วยความเร่าร้อนที่แสดงออกมาอย่างชัดเจน
มือนั้นจับบั้นท้ายทั้งสองข้างให้แยกออกกว้าง ช่องทางด้านหลังที่เพิ่งถูกสอดใส่ด้วยกายหนายังหุบลงไม่สนิทและกำลังขยายกว้าง เมื่อมูคยอมใช้ปลายนิ้วโป้งสัมผัสลงไป ตรงผิวเนื้อเปียกชื้นที่บวมแดงกลับไวต่อการสัมผัสแบบทื่อๆ ราวกับว่ามันคือคมมีด และเมื่อใช้มือสัมผัสลงไปมันก็พยายามหดตัวลงตามสัญชาตญาณเหมือนกับพืชพับใบ
ฮาจุนหลับตาและกัดริมฝีปากแน่นเมื่อจินตนาการถึงสัมผัสอันรุนแรงและดุดันที่แทรกผ่านเข้ามาในช่องทางตั้งแต่ต้น ไม่ว่าจะเป็นนิ้วหรือแก่นกาย
“ฮะ อึก อ๊ะ อ๊ะ!”
แต่ไม่ช้าฮาจุนที่หลับตาลงไปแล้วก็เบิกตากว้างขึ้นมา ตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงทั่วทั้งร่างกายสั่นสะท้านราวกับถูกไฟดูด
“ทำอะไร แฮก…”
ทำอะไรเนี่ย
ฮาจุนกำลังจะพูดอย่างนั้นแต่พูดไม่จบ ริมฝีปากและคางของเขาสั่น ฟันบนและฟันล่างกระทบกันเบาๆ เหมือนคนที่ยืนอยู่ข้างนอกในวันที่อากาศหนาว แต่ไม่นานก็ทนไม่ไหวและร้องเสียงสูงขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
“ฮื้อ! อื้อ ฮือ อ๊ะ อ๊า!”
สิ่งที่สัมผัสเข้ากับช่องทางด้านหลังไม่ใช่ทั้งข้อนิ้วหรือแก่นกายอันแข็งขืน มันเปียกชื้น เรียบลื่น และอ่อนนุ่ม เป็นก้อนเนื้ออันยืดหยุ่นที่เปลี่ยนรูปร่างได้ตามใจกำลังละเลียดอยู่ตรงปากทางที่ขยายออก
ระหว่างที่ส่วนปลายลิ้นแหลมกำลังจรดวาดลงบนรูจีบของช่องทางด้านหลังราวกับพู่กันหรือปากกา จู่ๆ ลิ้นกลับแบออกแล้วเริ่มไล้เลียตรงฝีเย็บจากล่างขึ้นบน คล้ายกับว่าก้อนเนื้อที่แผ่ออกนั้นทาบทับลงไปแนบชิดกับปากทาง และเมื่อตวัดเลียบนช่องทางซ้ำๆ สัมผัสอันอ่อนนุ่มนั้นก็กลืนกินร่างกายของเขา ภาพตรงหน้าหมุนติ้วและขาวโพลนเหมือนกับอาการช็อก
ท้องน้อยที่ไม่มีสิ่งใดสอดแทรกเข้าไปกระตุกสั่น บั้นท้ายที่ถูกมือใหญ่จับไว้ขยับยกขึ้นมา เอวกับขาของเขาหมดแรงและสั่นเทิ้มขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ