Half Line ข้ามเส้นนี้ไป ระวังตกหลุมรัก - ตอนที่ 109
“ฮื้ออ อื้อ…”
มูคยอมยกขาข้างหนึ่งของฮาจุนขึ้นพาดบนแขนตัวเอง ก่อนกดน้ำหนักอย่างแผ่วเบาลงบนสะโพกที่กำลังสั่นไหว จนส่วนแข็งขืนได้สัมผัสทักทายกับช่องทางด้านหลัง ฮาจุนยกขาอีกข้างที่สั่นเทิ้มขึ้นเกี่ยวเอวคนตรงหน้า เรียกรอยยิ้มให้กับมูคยอม ทว่าการกระทำข้างต้นกลับกินเวลาไปมากพอสมควร
เมื่อฮาจุนร้องขอการสอดใส่โดยไม่สนอะไรอีกต่อไป มูคยอมก็เลือกที่จะเชื่อฟังอย่างหมดใจ และทำตามคำขอนั้น
ตอนนี้เขาได้พาฮาจุนไปถึงฝั่งฝันหลายต่อหลายครั้งด้วยการใช้มือเพียงอย่างเดียว และดูเหมือนฮาจุนจะรู้วิธีเร่งเร้าด้วยการยกขาขึ้นมาเกี่ยวเอวของเขาเอาไว้
แม้สถานการณ์จะคล้ายกันสักเพียงใด แต่หากเป็นเรื่องราวที่ล่วงเลยมาแล้ว ไม่ว่าจะทำอย่างไรเขาก็ไม่สามารถย้อนคืนหรือกลับไปสร้างมันอีกครั้งได้ สิ่งที่เขาสามารถทำได้ในตอนนี้ มีเพียงการสร้างค่ำคืนใหม่ที่สุขสมไปกับฮาจุน เขาจะสร้างมันขึ้นใหม่ ทั้งในวันพรุ่งนี้ มะรืนนี้ และต่อไปในอนาคต
ขณะที่เย้าแหย่เพื่อให้ฮาจุนสารภาพออกมา มูคยอมเองก็กำลังข่มความต้องการเอาไว้ แกนกายเส้นเลือดปูดโปนที่ในวันนี้แข็งขืนมากกว่าปกติแทรกตัวผ่านช่องทางอุ่นร้อนอย่างเชื่องช้า ภายในทั้งนุ่มหยุ่นและรัดรึงเสียจนมูคยอมต้องผ่อนลมหายใจออกมาในทันที
“อ่า… แน่นจัง”
“อ่า อ๊ะ… ฮื้อ อึก!”
ช่องทางรัดแน่นบวกกับหน้าท้องที่หดเกร็งของฮาจุนแสดงอาการราวกับโหยหาการถูกเติมเต็ม กระนั้นมูคยอมกลับไม่พักการเคลื่อนไหว ทั้งยังดุนดันสะโพกเข้าไปอย่างไม่หยุดหย่อน
เมื่อปลายหัวมนเคลื่อนผ่านจุดเสียวภายใน มูคยอมก็เริ่มขยับเข้าออกเบาๆ และกดกระแทกลงบนจุดนั้นอยู่หลายครั้ง ฮาจุนเอนลำคอเรียวไปด้านหลัง ส่งเสียงครวญครางเหมือนกำลังกรีดร้อง เป็นเสียงที่ทำให้มูคยอมนึกถึงเสียงร้องที่คล้ายคลึงกันเมื่อครั้งนั้น ต่างกันแค่วันนั้นคนตรงหน้าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่ในวันนี้ต้นเหตุของเสียงร้องคือความสุขสม
“อ๊ะ! ฮะ อ๊า…! คิมมูคยอม ดะ เดี๋ยว… ลึกไป ลึกไปแล้ว!”
“ยังใส่เข้าไปไม่สุดเลยนะ…”
“อ๊ะ! อ๊า! อึก…!”
“ถ้านายบอกให้รอ ฮะ ฉันต้องแย่แน่เลย”
มูคยอมถอนหายใจสั้นๆ ก่อนใช้แกนกายที่ฉุนเฉียวถูไถกับผนังลึกด้านในและดันผลุบเข้าไปในครั้งเดียว ภายในรัดแน่นราวกับต้องการรีดเค้นท่อนเนื้อที่แทรกตัวเข้าไป พร้อมกันนั้นเรือนร่างของฮาจุนก็กำลังสั่นเทิ้มและกระตุกเกร็ง
มูคยอมใช้แขนรวบร่างที่สั่นสะท้านเข้ามาในอ้อมกอด ลมหายใจหอบถี่พรั่งพรูออกจากริมฝีปากของฮาจุนราวกับกำลังสำลักลมหายหายใจที่กลั้นเอาไว้
“ฮ้า ฮะ…! ฮึก… อึก อ๊า!”
เมื่อแรงกระแทกส่งมาถึงบริเวณกระดูกเชิงกรานจนปลายแกนกายก็บดขยี้ไปยังจุดลึกสุดข้างใน ตอนนั้นเองความร้อนวาบก็ตีแผ่ที่หน้าท้องของฮาจุน ก่อนจะสัมผัสได้ถึงความเปียกชุ่มของน้ำขาวขุ่นที่พุ่งออกมาจากปลายแกนกายจนเปรอะเปื้อนไปทั่วหน้าท้องของทั้งสองคน
อาจฟังดูเกินจริงหากบอกว่าฮาจุนเสร็จหลังจากที่เขาสอดใส่และขยับเข้าออกเพียงไม่ถึง 5 วินาทีเท่านั้น แม้ในความเป็นจริงจะใช้เวลาน้อยกว่านั้นก็ตาม มูคยอมหมุนควงสะโพกช้าๆ ให้แกนกายถูไถโดนทั่วทุกทิศของผนังด้านใน พลางกระซิบเคล้าเสียงหัวเราะ
“อีฮาจุน นายเสร็จทันทีที่ฉันใส่เข้าไปเลยนะ”
ฮาจุนยกฝ่ามือขึ้นปิดใบหน้าแดงก่ำของตัวเอง ก่อนพูดงึมงำราวกับกำลังพยายามแก้ตัว
“ฮื้อ อ๊ะ… ก ก่อนหน้านี้ แค่มือนาย ก็มากเกิน…”
“ใครสนล่ะ โดนเสียบแล้วเสร็จทันทีเลยน่ารักจะตายไป”
“อ๊ะ รอก่อน… อย่าเพิ่งขยับ ฮื้ออ!”
แม้ร่างกายที่ถูกเล้าโลมจนถึงขีดจำกัดของฮาจุนจะแตะจุดสุดยอดไปแล้ว แต่มูคยอมกลับทำได้เพียงสอดใส่ตัวตนเข้าไปในช่องทาง และยังไม่มีโอกาสได้ขยับสะโพกเข้าออกอย่างที่ควรจะเป็น
เมื่อถอดถอนสิ่งที่อัดแน่นอยู่ภายในช่องทางคับแคบออก เส้นเลือดปูดโปนและปลายหัวของท่อนเนื้อก็ครูดย้อนลงบนผนังด้านใน ฮาจุนสั่นสะท้านไปทั้งร่างและจวนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ กระนั้นน้ำกามที่ยังปล่อยออกไม่หมดก็ยังคงไหลออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน มูคยอมใช้มือรูดรั้งแกนกายของคนตรงหน้าราวกับตั้งใจจะช่วยเช็ดคราบเปรอะเปื้อนให้ จนฮาจุนแอ่นตัวขึ้นอย่างกับคนที่ตกใจเสียเต็มประดา
“ฮึก อ๊า อึก! คิมมูคยอม ด เดี๋ยว…! อ๊ะ อ๊า!”
“ไม่เป็นไร อีฮาจุน ปล่อยไปตามความรู้สึกเลย”
เสียงกระซิบของมูคยอมพาความรู้สึกซาบซ่านให้แล่นริ้วไปทั่วใบหู ขณะเดียวกันเรี่ยวแรงของฮาจุนก็เริ่มหล่นหายไปตามเสียงลมหายใจ
“ทำไมนายจะทำไม่ได้ อย่ากลัวสิ อย่าเอาแต่หนีด้วย…”
“ฮ้า ฮะ อื้อ”
ฮาจุนกำลังนอนแผ่อยู่ใต้ร่างชายที่หนักกว่าพอตัวและไม่สามารถหนีออกจากวงแขนที่เกี่ยวรัดอยู่ได้ ในตอนนั้นเองมูคยอมดันสะโพกเข้าหาด้วยความเร็วจนท่อนเนื้อแข็งขืนสอดลึกไปในช่องทาง
“อ๊ะ อ๊า อึก…!”
ไม่นานหยาดน้ำตาก็ไหลร่วงจากดวงตาของฮาจุน
ลำพังแค่ความสุขสมที่มากล้นจนวิ่งแล่นไปถึงจุดที่ลึกภายในและบดขยี้ไปทั่วช่องท้อง นั่นก็เกินที่ฮาจุนจะรับไหวแล้ว ทว่ามือของมูคยอมที่กอบกุมแกนกายอยู่กลับไม่คิดจะปล่อยออก ส่วนลับถูกบีบจับด้วยน้ำมื้อของมูคยอมอยู่ช่วงหนึ่งมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้ ไม่ต่างกับที่ช่องทางด้านหลังต้องเจอ
สัมผัสที่สาดเทมาพร้อมกันทั้งหน้าและหลัง ทำเอาฮาจุนรู้สึกเหมือนจะสติหลุด แม้มูคยอมจะบอกว่าไม่ต้องกลัว แต่ความสุขสมที่ห่อหุ้มไปทั่วทั้งร่างกลับก่อตัวใหญ่โตขึ้นจนความคิดที่แล่นในหัวของฮาจุนหยุดชะงักไปเป็นบางช่วง เช่นเดียวกับความกลัวที่ปรากฏตัวอยู่บ่อยๆ แม้เนื้อตัวจะสั่นเทิ้ม แต่ฮาจุนก็พยายามที่จะคว้ามือที่กำลังขยี้ลงบนปลายหัวหยักของตัวเอง
เมื่อภาพตรงหน้าเปลี่ยนเป็นสีขาวโพลน เสียงเนื้อกระทบกันดังก้องหู และมวลความรู้สึกดีปกคลุมไปทั่วทั้งร่าง อย่าว่าแต่แผดเสียงตะโกนออกมาเลย แค่จะเปล่งเสียงปกติยังไม่ใช่เรื่องง่าย
“ฮึก ม… ฮื้อ อ๊ะ! มือ เอา…มือออก…”
“นายชอบนี่ ให้ขยับข้างหน้าไปด้วยแบบนี้”
“ต ตอนนี้… ไม่… … ฮึก อื้อ อ๊ะ… ฮ้า ฮะ อ๊า…!”
มูคยอมไม่คิดจะปล่อยมือออก ทั้งยังเพิ่มความเร็วและเน้นแรงมือที่กำลังหยอกล้อและขยี้ที่ปลายหัว ร่างกายของฮาจุนกำลังสั่นไหว แผ่นอกและหน้าท้องหดคลายซ้ำไปมาอย่างถี่รัว เป็นความรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านทั้งร่างเพราะไม่สามารถต้านทานความเสียวที่ได้รับไหว
‘หยุดเถอะ’ ‘หยุดนะ’ แม้ฮาจุนจะส่งเสียงอ่อนอ้อนวอนแค่ไหน ทั้งแกนกายที่กำลังเสือกไสอยู่ในช่องทางด้านหลัง และมือที่กำลังนวดคลึงส่วนหน้า ต่างก็ไม่ลดความเร็วลงเลยสักนิด
แม้จะเพิ่งถึงฝั่งฝันไป แต่ความรู้สึกอยากปลดปล่อยกลับตีตื้นขึ้นมาจ่ออยู่ที่ปลายแกนกายอีกครั้ง ถึงจะอยากระบายสิ่งที่อยู่ภายในออกเหมือนกัน ทว่าครั้งนี้ความรู้สึกนั้นต่างจากความต้องการที่จะเสร็จสม สัมผัสที่ได้พบเจอมาแล้วครั้งหนึ่งค่อยๆ ขยายตัวใหญ่ขึ้น และทิ่มแทงไปทั่วทั้งร่าง จนฮาจุนต้องรีบตะกายขึ้นมาจับมือของมูคยอมออกจากกลางกาย
เมื่ออีกคนไม่ยอมวางมือ ฮาจุนจึงหันไปจับที่วางแขนของโซฟา แล้วใช้แรงทั้งหมดที่มีดึงร่างตัวเองขึ้น แต่นั่นก็ยังไม่เพียงพอที่จะช่วยให้เขาหลุดออกไปได้ ทว่ายิ่งพยายามสลัดตัวออกเท่าไหร่ มือของมูคยอมกลับยิ่งขยับแน่นขึ้น เช่นเดียวกับแกนกายที่สอดกระทุ้งเข้าไปลึกกว่าเดิม
“อย่ากลั้นไว้สิ อยากปล่อยก็ปล่อยออกมาเลย”
“ม ไม่ นี่ ฮึก หยุด หยุดขยับนะ…!”
“ไม่อะไรนะ?”
“ฉัน อยาก… ไปห้องน้ำ ฮะ นายช่วย”
มูคยอมแอบยกยิ้ม
“อ๋อ… ปวดแบบนั้นเหรอ”
แทนที่จะปล่อยมือออก มูคยอมกลับใช้อุ้งมือถูวนบนปลายแกนกาย สัมผัสของฝ่ามือกระจายตัวไปทั่วราวกับว่าความเสียวกำลังถูกรินรดลงในร่าง
“ไม่เป็นไร”
“ฮ่ะ อ๊าาา!”
ฮาจุนส่ายหัวไปมาและกรีดร้องขึ้นหลังได้รับสัมผัสประหลาดที่ทำให้การพูดสักคำยังเป็นเรื่องยาก ความรู้สึกที่บ่งบอกว่าสิ่งที่กลั้นเอาไว้กำลังจะออกมาในไม่ช้า สร้างความไม่เข้าใจถึงคำพูดที่บอกว่าไม่เป็นไรของมูคยอม
“หยุดนะ อ๊ะ คิมมูคยอม! ได้โปรด หยุดเถอะ!”
“ได้ แต่ฉันจะหยุดก็ต่อเมื่อนายปล่อยมันออกมา”
“อ๊า! อะ อ๊า!”
ร่างกายกระตุกสั่นอย่างรุนแรง ต้นขาที่เกี่ยวกระหวัดร่างกายส่วนบนของมูคยอมไว้ก็เพิ่มแรงรัดจนแนบแน่น
แกนกายในอุ้งมือมูคยอมขยายตัวขึ้นเล็กน้อย ก่อนปลายหัวจะชุ่มโชกในชั่วพริบตา และปลดปล่อยมวลน้ำที่กลั้นไว้ออกมาในท้ายที่สุด
“ฮะ ฮื้อ อ๊า!”
ของเหลวที่ไม่ใช้น้ำกามไหลออกมาราวกับกำลังยืนยันคำพูดก่อนหน้าที่บอกว่าอยากไปห้องน้ำ น้ำสีใสพวยพุ่งเหมือนน้ำพุ ไหลตามหลังมือของมูคยอม ไปบนตัวของฮาจุน และหยุดลงที่ผิวโซฟา
เมื่ออาการปวดเบาที่กดกลั้นไว้จนถึงขีดสุดได้ถูกจัดการ ความรู้สึกดีที่เล่นงานจนทั้งร่างสั่นไหวก็ตีคู่มาพร้อมกับความกระดากอายที่พาให้มึนงงไปทั้งหัว แม้ร่างที่กระตุกเกร็งไปตามอารมณ์จะไร้เรี่ยวแรง แต่ฮาจุนก็พยายามหยุดยั้งของเหลวใสนั้นไว้ ทว่ามันก็ยังไม่หยุดไหลออกมาอยู่ดี เมื่อใช้แรงทั้งหมดที่มีเกร็งหน้าท้องส่วนล่างแล้วแต่กลับไม่เป็นผล ฮาจุนจึงยกมือขึ้นปิดหน้าในทันที
“ฮึก อื้อ… เพราะแบบนี้… ฉันเลยบอกให้หยุดไง…”
“ทำไมล่ะ ฉันชอบดูนะ บอกแล้วไงว่าถ้าอยากปล่อยก็ปล่อยออกมาเลย”
“อึก แล้วจะทำยังไงกับโซฟา…”
“…ยังมีแรงเหลือให้กังวลเรื่องโซฟาสินะ”
แกนกายฉุนเฉียวที่มุดกลับเข้าไปในตัวอีกครั้งทำเอาฮาจุนสะดุ้งเฮือก เขาเปิดปากกว้างและหายใจหอบถี่อย่างไม่เป็นจังหวะ เมื่อลองมานึกดู จนถึงตอนนี้มูคยอมยังไม่เสร็จเลยสักครั้ง
ความรู้สึกเมื่อท่อนเนื้อร้อนที่ตั้งชันและผิวสัมผัสขรุขระกระตุ้นผนังด้านในช้าๆ ทำเอาคนโดนกระทำรู้สึกเหมือนกำลังถูกหลอมละลาย ไม่ใช่แค่ในช่องท้องแต่ลามมาถึงศีรษะ ฮาจุนคิดว่าตัวเองไม่สามารถทนจนกว่ามูคยอมจะเสร็จได้เป็นอันขาด ทุกครั้งที่มูคยอมงัดแกนกายแตะโดนจุดอ่อนไหวด้านใน น้ำเหลวใสก็พุ่งกะปริบกะปรอยออกมาจากแกนกายของฮาจุนราวกับว่ายังปลดปล่อยออกมาไม่หมด และเมื่อไหร่ที่เป็นเช่นนั้นใบหน้าของฮาจุนก็เห่อร้อนจนเหมือนจะไหม้ทุกครั้ง
“ทะ ทำยังไงดี มันออกมาเรื่อยๆ เลย… ฮื้อ อ๊า!”
“ปล่อยไปตามความรู้สึก ไม่ต้องคิดเรื่องอื่น…”
“อะ อ๊ะ อ๊า!”
“เรื่องเดียวที่คิดได้ คือเรื่องที่ฉันชอบนาย”
คำพูดนั้นหลอมละลายความคิดได้จริงๆ สินะ
มือของฮาจุนที่ปิดใบหน้าอยู่ในตอนแรกค่อยๆ ผละออก แล้วยกแขนขึ้นเกี่ยวหลังคอของมูคยอมที่กำลังก้มมองกัน จากนั้นมือใหญ่ก็โอบร่างที่นอนเอนอยู่ให้ขึ้นมานั่งบนตักของตัวเองอีกครั้ง เมื่อน้ำหนักตัวกดทับบนหน้าขาการสอดใส่ก็แทรกตัวได้ลึกกว่าเดิม แรงกระแทกที่สวนขึ้นอย่างรวดเร็วทำเอาฮาจุนสั่นสะท้านและหลุดเสียงครางยาวออกมา
จุดสุดยอดอันบางเบาคล้ายเสียงสะท้อนหนักหูซัดผ่านร่างกายของฮาจุนอยู่หลายระลอก น้ำสีใสที่ก่อนหน้าพวยพุ่งออกมาจนน่ากลัวว่าจะไม่หยุดตอนนี้กลับไม่ไหลออกมาแล้ว เมื่อเห็นว่าแกนกายของอีกคนที่ตั้งชันในตอนแรกเริ่มอ่อนตัวลง มูคยอมก็หยุดทุกการเคลื่อนไหว
“ฮะ…”
มูคยอมปล่อยลมหายใจยาวเหยียด พลางฝังจมูกลงบนต้นคอขาวอย่างที่ทำอยู่บ่อยๆ กลิ่นจากเรือนร่างของฮาจุนหอมหวานเสียยิ่งกว่าลูกกวาดเป็นไหนๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ฝังรดลงมา ฮาจุนก็ปิดเปลือกตาลงครึ่งหนึ่งอย่างเหม่อลอย เขาตอดรัดแกนกายที่ยังคงสอดใส่อยู่ภายในและพิงกายที่เหนื่อยอ่อนลงตัวของมูคยอม
พักได้ไม่นาน ฮาจุนก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกประหลาดที่แทรกตัวขึ้นมา ความร้อนรุ่มที่เหมือนเครื่องหมายบอกปลายทางยังคงหลงเหลืออยู่ ไร้ซึ่งคราบน้ำขาวขุ่นร้อนลวกที่ปลุกเร้าให้หลงคิดว่าช่องท้องคงจะล้นจนแน่น ตอนนี้ท่อนเนื้อที่สอดใส่อยู่ในช่องทางด้านหลังกำลังตั้งลำแข็งขืนเหมือนในตอนแรก และเจาะทะลวงเขามาในตัวของฮาจุน
จูบอุ่นร้อนพ่วงเสียงดังจ๊วบจ๊าบสร้างความรู้สึกจั๊กจี้บริเวณแก้ม สัมผัสนั้นทำให้ฮาจุนถึงกับต้องเผยอริมฝีปากขึ้น และหดไหล่น้อยๆ ราวกับว่ารู้สึกเสียว
“นายยังไม่เสร็จเลยนี่…”
ริมฝีปากที่จูบซับขึ้นมาบนพวงแก้มกระตุกยิ้ม
“เท่าที่นายไหวก็พอ ไม่ต้องแล้ว”
“ทำไมล่ะ”
“ถ้าวันนี้ทำอย่างที่ฉันต้องการ จะไม่ดูเหมือนคนที่ไม่สำนึกไปหน่อยเหรอ ฉันแค่อยากลงโทษตัวเองบ้าง”
มูคยอมจับเอวคนตรงหน้าให้ตั้งตรงขณะที่พูด ฮาจุนครางแผ่วเมื่อสัมผัสได้ถึงความลื่นไหลเมื่ออีกคนพยายามดึงเอาแกนกายที่เสียบลึกอยู่ออก ทว่าคนบนตักกลับดื้อดึงกดตัวลงในตำแหน่งเดิมและลงไปนั่งแหมะอยู่บนต้นขาที่มั่นคงของมูคยอม
มูคยอมยักคิ้วขึ้นน้อยๆ กระนั้นฮาจุนกลับไม่สามารถเงยมองคนตรงหน้าได้ และเลือกที่จะพูดเสียงเบาออกมา
“เราควรเสร็จด้วยกันทั้งคู่สิ…”
“แต่นายเสร็จไปหลายครั้งแล้วนะ”
“เสร็จอีกก็ได้นี่”
แม้จะพยายามจะปล่อยตัวไปตามอารมณ์ และไม่คิดถึงเรื่องอื่น
แต่ฮาจุนก็ไม่สามารถเอาชนะความเขินอายที่ก่อตัวขึ้นได้ เขาพูดต่อด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนเกือบจะเหมือนกระซิบ มูคยอมเหม่อมองคนตรงหน้าเหมือนคนสติหลุด และตัดสินใจสอดแขนเข้าใต้ข้อพับขาเพื่อช้อนก้นของฮาจุน ก่อนจะลุกยืนขึ้น
“อ๊ะ…!”
“จับแน่นๆ เกร็งแขนไว้ด้วย”
เพราะอยู่ๆ ก็ถูกจับให้อยู่ในท่าทางที่ไม่มั่นคง ฮาจุนเลยรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจะตกจากอ้อมแขน เขาลืมกระทั่งว่าจะต้องบ่นมูคยอมว่าการทำแบบนี้อาจทำให้บาดเจ็บได้ และกลับใช้แขนกอดเกี่ยวมูคยอมให้แน่นขึ้นจนเนื้อตัวของทั้งสองแนบชิดกัน
เมื่ออุ้มฮาจุนให้เข้าที่เข้าทางมูคยอมก็เริ่มออกตัวเดิน ทุกครั้งที่ก้าวเท้าไปเขาก็ไม่ลืมที่จะขยับแกนกายที่สอดใส่อยู่ในช่องทางและออกแรงกระทุ้งเข้าช่องท้อง มูคยอมทำมันราวกับว่าไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร กระนั้นความรู้สึกวาบหวามกลับต่างจากการหยัดสะโพกเข้าออกแบบปกติจนคนโดนกระทำสั่นหงึกไปถึงปลายคาง ฮาจุนเกาะเกี่ยวร่างกายที่โอบกอดตนเอาไว้และหลับตาดื่มด่ำไปกับสัมผัสที่ได้รับ
“ฮ้า…!”
เสียงครางของฮาจุนในตอนที่มูคยอมเริ่มเดินขึ้นบันไดผสมปนเปไปกับอารมณ์ร้อนรุ่มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เรียวแขนของเขาสั่นไหว อีกทั้งเรี่ยวแรงที่มีก็พลอยแต่จะหายไป แม้จะถูกอุ้มเอาไว้อยู่ แต่ฮาจุนกลับทิ้งทั้งตัวไปที่มูคยอมราวกับคนที่สลบไสล
ทุกครั้งที่ก้าวข้ามขั้นบันได ส่วนที่เชื่อมต่อกันอยู่ก็จะแนบชิดกันและถอนตัวออกเล็กน้อยวนไปมาแบบนี้ ร่างกายของฮาจุนเองก็ขยับขึ้นลงตามแรงเคลื่อนไหวนั้นด้วย ทุกฝีก้าวมอบสัมผัสที่สะเทือนไปถึงส่วนลึกในร่างกาย ทำให้ฮาจุนรู้สึกเหมือนว่าสติกำลังจะเลือนหายไปในไม่ช้า
หากเทียบกับการหยัดแกนกายเข้าออกตามปกติแล้ว ฮาจุนคิดว่าสัมผัสในท่าทางนี้ไม่ได้รุนแรงสักเท่าไหร่ ทว่าแรงสะเทือนที่วิ่งแล่นขึ้นมาจากปลายเท้าของมูคยอมกลับเป็นตัวการที่ก่อแผ่นดินไหวขนาดย่อมในตัวเขา ทุกครั้งที่คนกระทำขึ้นไปยืนบนบันไดขั้นที่สูงกว่า ผนังนุ่มภายในก็ถูกทิ่มแทงด้วยท่อนเนื้อหนาและขรุขระอย่างไร้ทิศทาง
เมื่อทั้งร่างสั่นเทิ้มและแขนที่โอบอยู่เริ่มไร้เรี่ยวแรง ฮาจุนก็ตัดสินใจจิกนิ้วลงบนหลังของมูคยอมที่ปรากฏมัดกล้ามซึ่งเกร็งกว่าปกติ ขณะเดียวกันนั้นปลายแกนกายซึ่งยังไม่แข็งตัวเต็มที่ของฮาจุนก็กำลังปล่อยของเหลวเหนียวเหนอะเหมือนน้ำลายไหลลงมาตามความยาว
“ฮะ ฮ้าาา…”
น้ำลายไหลออกจากริมฝีปากที่เปิดออก กระนั้นฮาจุนก็ไม่สามารถปิดมันลงได้ สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้มีเพียงแค่การเกาะเกี่ยวร่างกายของมูคยอมเอาไว้ด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี แม้ระยะทางของบันไดสองชั้นจะไม่ได้ไกลมากนัก แต่ในวันนี้เขากลับรู้สึกว่ามันช่างเป็นระยะทางที่ยาวราวกับว่าจะต้องเดินตลอดไป
เมื่อขึ้นมายืนอยู่บนพื้นราบมูคยอมก็เริ่มเคลื่อนฝีเท้าไปด้านหน้า หลังเสียงเปิดประตูดังขึ้นที่ด้านหลังของฮาจุน มูคยอมก็เดินไปนั่งลงบนเตียงนอน ก่อนยกมือขึ้นลูบแผ่นหลังของฮาจุนที่กำลังหายใจหอบถี่และเอนตัวเข้าหากัน
“ต้องมาปิดท้ายกันในห้องของฉันที่อีฮาจุนชอบสิ”
ไม่มีเวลาให้ได้ตั้งสติ ทันทีที่ฮาจุนเอนตัวลงบนเตียง มูคยอมก็เริ่มสอดใส่ตัวตนเข้าออกอย่างรุนแรงเพื่อที่จะไปแตะจุดสูงสุด ผนังด้านในที่โดนแกนกายตอกใส่เหมือนเสาเข็มเริ่มขยายตัวอ่อนนุ่มขึ้น จนปลายหัวสามารถแทรกตัวเข้าไปยังจุดที่ลึกกว่าเดิมได้
“อ๊ะ อ๊า! อ๊า! อ๊า!”
“ฮู่ ฮะ อ่าา…”
เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นห้องตามแรงสะโพกที่กระแทกกระทั้นอย่างรุนแรง เคล้าคลอไปกับเสียงน้ำเฉอะแฉะเมื่อผนังภายในโดนกระทบเข้าออกอย่างรวดเร็ว การสอดใส่ที่ไม่ยั้งแรงทำเอาร่างกายที่ไวต่อสัมผัสจากการเคลื่อนไหวแม้เพียงน้อยนิดของฮาจุนสั่นไหว จนสุดท้ายก็ระเบิดต่อมน้ำตาออกมา
ฮาจุนคิดว่าตอนนี้ความสามารถในการรับรู้ของตนกำลังลดน้อยลงจนรู้สึกว่าเสียงร้องไห้ของตัวเองเหมือนกับเสียงของใครอื่น ราวกับว่าถูกครอบงำ ฮาจุนสูญสิ้นซึ่งความรู้สึกตื้นตันรวมถึงความกระดากอาย เจ้าตัวพูดงึมงำ ขณะที่จะร้องไห้อยู่รอมร่อเหมือนกับเด็กตัวเล็กๆ
“อ่า อ๊ะ ชอบจัง ฮึก ช ชอบ ฉัน ชอบ…”
“ฮะ ฉันก็ ชอบมาก ฉันชอบนายจริงๆ นะ อีฮาจุน”
ขณะที่ความสับสนก่อตัวกระจัดกระจายอย่างบางเบาไปทั่วทั้งร่าง แขนของมูคยอมก็คว้าร่างของฮาจุนเอาไว้แน่น แล้วดึงเข้าหาตัวอีกครั้ง สัมผัสที่ได้รับเหนียวแน่นเหมือนกับตะขอที่เกี่ยวรั้งฮาจุนที่คิดจะหนีหาย ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความสุขสมแสนหอมหวานที่พาให้ล่องลอย
ฉันชอบคิมมูคยอม และคิมมูคยอมก็ชอบฉัน ใช่ คิมมูคยอมก็…