HxH: Researcher - ตอนที่ 29

ในปี ค.ศ. 1986…

ครอบครัวโซลดิ๊กเป็นเจ้าของและอาศัยอยู่ที่ภูเขาคูคูรู ซึ่งเป็นภูเขาไฟที่สงบนิ่งในภูมิภาคเดนโทร่าของสาธารณรัฐพาโดเกีย ซึ่งมีความสูงถึง 3,722 เมตร

ในเขตชานเมืองของภูเขาใกล้กับประตูทดสอบ สามารถมองเห็นชายวัยกลางคนยืนอยู่ข้างกระท่อมไม้ที่ดูทรุดโทรม

นั่นคือ เซโบร ชายวัยกลางคนที่มีศีรษะล้านซึ่งดูเหมือนจะเป็นยามแก่ ๆ ธรรมดา ๆ แต่จริง ๆ แล้วมีกล้ามเนื้อมากและสามารถเปิดประตูแรกของประตูทดสอบที่น้ำหนัก 4 ตันได้

ดูเหมือนว่าเขาจะให้ความสนใจกับรถบัสที่จอดบริเวณใกล้เคียง เนื่องจากมีนักท่องเที่ยวสองสามคนออกมา ขณะที่นำโดยสาวผมบลอนด์แสนสวย

ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นไกด์นำเที่ยวจากเครื่องแบบของเธอ ขณะที่เธออธิบายข้อมูลที่มีอยู่สองสามอย่างเกี่ยวกับครอบครัวโซลดิ๊ก

หญิงสาวสวยคนนี้มาจากทัวร์โศกศัลย์ ซึ่งเป็นทัวร์รถบัสประจำวันที่วิ่งรอบภูเขาของเดนโทร่า

จากนักท่องเที่ยว เด็กหนุ่มผมดำสามารถสังเกตเห็นได้ง่าย ๆ ดูเหมือนว่าเขากำลังเดินจากนักท่องเที่ยวที่เหลือมุ่งหน้าไปยังประตูทดสอบ

เขายืนอยู่ที่ความสูง 153 ซม. สวมชุดสีดำแสดงให้เห็นถึงความเป็นผู้ใหญ่และมีบรรยากาศเงียบสงบอยู่บริเวณรอบเขา

รอยยิ้มอันเงียบสงบวาดใบหน้าที่หล่อเหลาอันซีดเซียวของเขา ต่างหูโซ่สีเงินที่หูข้างซ้ายของเขา ซึ่งนำแสงใหม่มาสู่ดวงตาสีดำสนิทของเขาและเข้ากับผมสั้นสีเข้มของเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ นี่คือ ยาซุโอะ โซลดิ๊ก

เซโบร ดูเหมือนจะรู้ว่าเขาเป็นใคร ขณะที่ก้มศีรษะลง ยาซุโอะ พยักหน้าให้เขาแล้วเดินต่อไป

ขณะที่เขาเดินไป การปรากฏตัวของเขาดูเหมือนจะลดต่ำลงเรื่อย ๆ และจนกระทั่งมันหายไปอย่างสมบูรณ์ เมื่อเขายืนอยู่หน้าประตูทดสอบ

มันถึงระดับที่นักท่องเที่ยวที่อยู่ห่างไกลเพิกเฉยต่อเขาอย่างสิ้นเชิงราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน แม้ว่า เซโบร ยังคงให้ความสนใจกับเขาด้วยเหงื่อสองสามหยดลงมาบนใบหน้าของเขา ในขณะที่พยายามรักษาท่าทางปกติของเขา

ยาซุโอะ รู้ว่าเขาสามารถผ่านประตูเล็ก ๆ ได้ แต่เขาก็ยังต้องการทดสอบตัวเอง

เป็นเวลา 5 เดือนแล้วที่ ยาซุโอะ ได้เป็นฟลอร์มาสเตอร์และสิ่งที่เขาทำในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมานี้ คือ การฝึกควบคุมอาเขตและสนุกกับตัวเอง

อ่านหนังสือเกี่ยวกับโลกมากขึ้นและปรับเปลี่ยนแผนเล็กน้อย ในขณะที่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับการฝึกร่างกายอย่างแท้จริง

เขายกมือขึ้น เขาเริ่มผลักช้า ๆ ขณะที่มือแตะประตูและมันเริ่มเปิดออกอย่างช้า ๆ ไม่มีเสียงใด ๆ

และเมื่อประตูแรกเริ่มเปิด ประตูที่สองตามมา ในไม่ช้าประตูที่ห้าก็เริ่มเปิดและเมื่อประตูที่หกกำลังจะเปิด เขาก็หยุดแม้ว่าเขาจะเปิดได้มากกว่านั้น

เขาเดินผ่านประตูไปอย่างช้า ๆ พร้อมกับประตูที่ค่อย ๆ ปิดลง ทิ้งให้ เซโบร เบิกตากว้างและนักท่องเที่ยวที่สังเกตเห็นประตูค่อย ๆ ปิดลงด้วยความคิดที่สงสัย

หลังจากออกจากเซ็ตสึและเข้าสู่ ‘เท็น‘ ยาซุโอะ ค่อย ๆ เดินไปตามถนนที่นำไปสู่คฤหาสน์พร้อมรอยยิ้มที่ชวนให้นึกถึงอดีต ” ดีใจที่ได้กลับมา… “

เขาเดินผ่านเหล่าพ่อบ้านที่คอยคุ้มกันไม่ให้ผู้บุกรุกผ่านไปได้ จากนั้น เมื่อเขาเข้าใกล้คฤหาสน์ เขาสังเกตเห็นสุนัขสีเงินตัวใหญ่วิ่งมาทางเขาพร้อมกับคำรามจากที่ไกล ๆ เพียงเพื่อจะหยุดและรอการลูบหัวของ ยาซุโอะ

“ นานแล้วนะ ริว เจ้าโตแล้ว ใช่ไหม ” ยาซุโอะ พูด ขณะที่เขาเริ่มลูบหัวมันด้วยมือที่ดูเล็กมาก เมื่อเทียบกับหัวของสุนัขที่ส่งเสียงครวญครางเล็กน้อย เพื่อแสดงความพึงพอใจของมัน เสียงคร่ำครวญที่ทำให้คนปกติทั่วไปหวาดกลัว หมาตัวใหญ่ขนาดนี้

จากนั้น เขาก็เดินต่อไปที่คฤหาสน์โดยที่ ริว เดินอยู่ข้าง ๆ เขาสังเกตเห็นแม่ของเขา คิเคียว โซลดิ๊ก ที่หน้าคฤหาสน์รอเขาอยู่

“ ยาซุโอะ คิดถึงแม่ไหม มากอดแม่หน่อย ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง ขณะกางแขนออกเพื่อรอให้ ยาซุโอะ กอดเธอ และเขาก็ทำอย่างนั้น

” แม่ มันผ่านมานานแล้ว ” ยาซุโอะ พูดแล้วพวกเขาก็กอดกันสักพัก

เธอเริ่มลูบหัวเขาพร้อมกับพูดว่า “ ไปกันเถอะ พ่อของลูกต้องการพบลูก ” จากนั้นเธอก็จูงมือเขาไปข้าง ๆ เธอ

พวกเขามุ่งหน้าไปยังห้องของ ซิลเวอร์ ซึ่งพวกเขาพบว่า ซิลเวอร์ นั่งอยู่บนโซฟา ขณะที่รอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้าของเขาปรากฏขึ้น หลังจากที่สังเกตว่า ยาซุโอะ แข็งแกร่งขึ้นมากจากออร่าของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามากแค่ไหนก็ตาม

และข้อมูลที่เขาได้รับจากลานประลองกลางหาวเกี่ยวกับตัวเขานั้นไม่มีประโยชน์เลย เพราะเขามักจะไม่ทำอะไรเลย จากนั้นเขาก็พูดว่า: ” ลูกชีวิตของลูกเป็นอย่างไรบ้าง? “

ยาซุโอะ นั่งลงบนโซฟาข้าง ๆ เขา ขณะที่ คิเคียว ยืนอยู่ข้าง ๆ เขา ขณะที่เล่นผมของเขา ” ค่อนข้างง่าย การต่อสู้ก็สนุกในตอนแรก แล้วมันก็น่าเบื่อโดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากไม่มีประโยชน์อะไร “

ซิลเวอร์ ดูครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง จากนั้นเขาก็พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ พ่อถามคำถามนี้กับลูกเมื่อสามปีที่แล้วและพ่อจะถามลูกอีกครั้ง ลูกคิดอย่างไรเกี่ยวกับการเป็นผู้สืบทอด ”

ยาซุโอะ มองดู ซิลเวอร์ ด้วยรอยยิ้มอันเงียบสงบที่ยังคงห้อยอยู่บนใบหน้าของเขา จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ “ อืม ฟังดูไม่น่าสนใจเลยและดูเหมือนเป็นความรับผิดชอบมากมาย ”

ใบหน้าของ ซิลเวอร์ อดไม่ได้ที่จะกระตุก เมื่อเขามองดูสัตว์ประหลาดที่เป็นลูกชายของเขา

ปัญหาของการบังคับให้เขาเป็นผู้สืบทอด คือ อาจทำให้เกิดปฏิกิริยาที่รุนแรง หลังจากที่ ซิลเวอร์ เห็นการเบี่ยงเบนทางน้ำเสียงของ ยาซุโอะ เขารู้ว่าการบังคับให้เขาเป็นผู้สืบทอดไม่ใช่ความคิดที่ดี

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากเฝ้าสังเกตเขามานานและสังเกตว่าเขาชอบที่จะควบคุมมากแค่ไหน ดังนั้น ในขณะที่เขาสามารถบังคับให้เขาเป็นผู้สืบทอดได้ระยะหนึ่ง ในระยะยาว ก็อาจนำไปสู่ผลที่คาดไม่ถึงบางอย่างได้

ซิลเวอร์ กำลังครุ่นคิด ในขณะที่ คิเคียว ดูเหมือนจะกลั้นหัวเราะ ยาซุโอะ ดูเหมือนจะนั่งอยู่ที่นั่นด้วยความคิดเรื่อยเปื่อยของเขา

ครอบครัวแปลก ๆ นั่นคือสิ่งที่เขาคิด แต่นี่เป็นครอบครัวแบบที่เขาสบายใจและเขาไม่อยากเกิดในครอบครัวอื่นโดยเฉพาะครอบครัวปกติ

ครอบครัวปกติจะอึดอัดเกินไปและจำกัดคนอย่างเขา นั่นคือเหตุผลที่ ยาซุโอะ ชื่นชมครอบครัวโซลดิ๊กค่อนข้างมากและเขาจะช่วยได้ถ้าจำเป็น แต่การเป็นผู้นำตระกูลจะใช้เวลาค้นคว้านานเกินไปและนั่นไม่ใช่สิ่งที่เขา‘ จะเพลิดเพลิน

“ แล้วมีอะไรสนใจไหม? ” จู่ ๆ ซิลเวอร์ ก็ถาม ยาซุโอะ

รอยยิ้มที่สดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ ยาซุโอะ ขณะที่เขาตอบทันทีว่า ” ใช่ ผมอ่านหนังสือเยอะมากและพบว่าฉันสนุกกับการค้นคว้าและทดลองสิ่งต่าง ๆ ดังนั้น ผมจึงคิดที่จะสร้างห้องทดลองทั้ง ๆ ที่ผมยังไม่มีเงินทุนเพียงพอ “

ทันทีที่ ยาซุโอะ พูดจบ รอยยิ้มชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ ซิลเวอร์ ทันที เมื่อเขานำอุปกรณ์ธรรมดาที่มีรูปร่างเป็นวงรีและดูเหมือนกึ่งแบน ขนาดของอุปกรณ์ก็เล็กพอที่จะใส่ในฝ่ามือได้ มีปุ่มด้านข้างสำหรับการสัมผัสอย่างรวดเร็ว ไฟแสดงสถานะ/ไฟ LED ขนาดเล็กที่ด้านบน ไมโครโฟนขนาดเล็กและ/หรือลำโพงที่ด้านล่าง และสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นพอร์ตขั้วต่อแจ็คหูฟังสำหรับเอาต์พุตเสียงด้านล่าง นอกจากนี้ ตรงกลางของอุปกรณ์ยังมีรูปหกเหลี่ยม () ประทับอยู่ภายในวงกลม

” นี่คือเครื่องสื่อสารส่วนบุคคลของโซลดิ๊ก เราใช้มันเพื่อขอภารกิจที่มีอยู่ตลอดจนรายงานความสำเร็จของภารกิจ เนื่องจากลูกต้องการเงินทุน ลูกจึงสามารถทำภารกิจได้ ลูกจะได้รับเงินตามความยากของภารกิจ ” ซิลเวอร์ พูด

แม้ว่า ยาซุโอะ ดูเหมือนจะคาดคิดไว้ ในขณะที่เขาหยิบโทรศัพท์มือถือและพูดว่า ” ได้ ” ทำให้ ซิลเวอร์ นั้นพูดไม่ออก…