I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! - ตอนที่ 40
เมื่อวางสายหลู่ห่าวก็รู้สึกกระวนกระวายถึงขีดสุด
เขาจ้องมองไปที่เหย่หลิงเฉิน ดวงตาของเขาแทบจะโผล่ออกมาจากเบ้าและกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง “ฮ่าฮ่าฮ่า แกเสร็จแน่! พ่อของฉันจะมาที่นี่ในไม่ช้า โทรบอกครอบครัวแกให้มาเก็บศพแกได้เลย! ว้าาาาฮ่า ๆๆๆๆๆๆ…”
“อะไร! ประธานหลู่กำลังจะมาที่นี่เหรอ? นี่มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ!”
“หลู่เทียนซงคือหนึ่งในทรราชแห่ง Capital City มีข่าวลือว่าเขาเริ่มต้นจากภูมิหลังที่ผิดกฎหมายและลุกขึ้นมามีอำนาจด้วยการสร้างตัวเองขึ้นไปบนภูเขาที่มีซากศพ”
“นี่มันแย่มาก น่ากลัวเกินไปแล้ว!”
“หากต้องการก้าวข้ามคนประเภทนี้ คงไม่แปลกใจเลยที่จุดจบของชีวิตจะหายไปจากพื้นโลกภายในวันรุ่งขึ้น มันน่ากลัวมาก!”
ผู้คนที่อยู่ในห้องโถงรู้สึกหนาวสั่นและหัวใจของพวกเขาก็เต้นไม่เป็นจังหวะเพียงแค่เอ่ยชื่อของหลู่เทียนซงขึ้นมา
เหย่หลิงเฉินมองไปที่สภาพของหลู่ห่าว จากนั้นก็ตัดสินใจว่าเขาไม่รีบร้อนที่จะลงมือทำอะไรใด ๆ เขานำเก้าอี้มานั่งแทน
เนื่องจากครอบครัวหลิงกล่าวว่าพวกเขาจะช่วยเขาแก้ปัญหานี้ เขาจึงคิดว่ามันจะง่ายกว่าที่จะรอให้พวกเขามาถึง
แต่เดิมเขาต้องการที่จะเห็นจุดจบของมันจากการที่ไม่ได้ทำอะไรบุ่มบ่ามจนเกินไป
นอกเหนือจากการรักษาคนป่วยแล้ว ยาจีนยังสามารถทำลายร่างกายของใครบางคนได้อย่างง่ายดาย
ด้วยระบบอัจฉริยะเขาสามารถพัฒนาทักษะได้อย่างรวดเร็ว สิ่งที่เขาต้องทำคือเพียงชะลอมันเอาไว้เล็กน้อยและปล่อยให้ตัวเองเรียนรู้
อย่างไรก็ตามกลวิธีดังกล่าวเป็นตัวเลือกสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด
“หยุดทำไมล่ะ? กลัวแล้วเหรอ” หลู่ห่าวตะโกนด้วยความหยิ่งผยอง “มันสายไปแล้วที่จะกลัวตอนนี้! ถ้าพ่อของฉันมาถึงแม้ว่าแกจะพูดอ้อนวอนขอร้องเป็นร้อยครั้ง ฉันก็จะไม่สนใจ แกจะต้องได้ชดใช้กับการกระทำในครั้งนี้แน่!”
เหย่หลิงเฉินเพิกเฉยต่อเขาโดยสิ้นเชิงและรอเพียงอย่างเงียบ ๆ
ที่ด้านข้าง ดวงตาของเสี่ยวเฟยเฟยเป็นสีแดงและมีน้ำตา เธอไม่สบายใจเป็นอย่างมาก ด้วยความกังวลเธอกล่าวกับเขาว่า “หลิงเฉินทำไมไม่ไป…เธอควรหนีออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”
“หนี? ไม่จำเป็นต้องหนีหรอก!” เหย่หลิงเฉินส่ายหัว
“พี่เฟยเฟย บนโต๊ะนี้มีแต่อาหารดี ๆ น่าทานทั้งนั้นแต่ยังไม่มีคนกินเลย นี่มันเป็นการสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ”
ด้วยเหตุนี้เขาจึงเริ่มรับประทานอาหารคนเดียวบนโต๊ะภายใต้การจ้องมองของฝูงชนทั้งหมด
เสียงหอนของหลู่ห่าวหยุดลงในทันทีและจ้องมองไปที่เหย่หลิงเฉินด้วยความไม่เชื่อและความอัปยศอดสูอย่างยิ่ง
หยิ่งผยอง!
นั่นเป็นการเพิกเฉยต่อเขาโดยสิ้นเชิง!
คนอื่น ๆ ในห้องโถงก็มองด้วยสายตาที่แปลก
นี่คือการมองโลกในแง่ดีหรือเป็นการเตรียมพร้อมที่จะออกไปข้างนอกหรือไม่?
“กินไปเถอะ! นี่จะเป็นอาหารมื้อสุดท้ายของแก!” หลู่ห่าวเยาะเย้ย ถ้าเป็นไปได้เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่ารีบไปที่เหย่หลิงเฉินและจัดการหั่นเขาเป็นชิ้น ๆ !
ในที่สุดบรรยากาศที่น่าอึดอัดก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบตามมาทันทีโดยกลุ่มคนที่เข้ามาในห้องโถงด้วยการก้าวย่างที่น่ากลัว
ที่อยู่แถวหน้าคือชายวัยกลางคน ความสูงของเขาอยู่ในระดับปานกลาง แต่การปรากฏตัวของเขาดูสง่างามดวงตาที่เปล่งประกายราวกับงูพิษ ความประทับใจแรกที่เขาปลูกฝังในฝูงชนคือหนึ่งในความสามารถ ไหวพริบ และความโหดเหี้ยม!
เพียงแค่การปรากฏตัวของเขาเพียงอย่างเดียวก็ขัดขวางไม่ให้คนข้ามเขา!
ตัวตนของเขาไม่ต้องสงสัยเลย เขาคือประธานกลุ่มหลู่เทียนซง!
ด้านหลังชายคนนั้นคือกลุ่มชายชุดดำ
พวกเขาทุกคนสวมแว่นกันแดด แต่การก้าวเดินของพวกเขาก็รวดเร็วและแน่นอนด้วยขั้นตอนที่สม่ำเสมอ ไหล่ของพวกเขาเต่งตึงด้วยรูปลักษณ์เช่นนี้ก็สามารถบอกได้ว่าพวกเขาได้รับการฝึกฝนมาเป็นบอดี้การ์ด!
ด้วยบอดี้การ์ดกว่ายี่สิบคนบรรยากาศก็ดูตึงเครียดอย่างมากในทันที
ยิ่งไปกว่านั้นแสงไฟของโรงแรมเริ่มริบหรี่ ทิวทัศน์ด้านนอกก็มืดลงไปอีก!
ในขณะที่หลู่เทียนซงกวาดสายตาไปทั่วห้อง เขาสังเกตเห็นชายร่างยักษ์ชาวยุโรปและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้นอนสลบอยู่ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนสีทันที
เมื่อมองไปรอบ ๆ เขาก็ทำหน้าบึ้งใส่ทุกคน!
“ห่าว ห่าวลูกฉันอยู่ที่ไหน!”
“พ่อ ผมอยู่นี่” ภายใต้เท้าของหลู่เทียนซง หลู่ห่าวปีนขึ้นไปด้วยความยากลำบากโดยมีใบหน้าบวมเหมือนหมูร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด
“นี่มันอะไรกัน?!”
**ขโมยมาจาก ThaiNovel / My Novel **
อ่านเรื่องนี้ที่ www.thai-novel.com หรือ mynovel.co ด้วยนะคะ ผู้แปลจะได้มีกำลังใจแปลต่อ ขอบคุณค่ะ 
FB : June6 Translate นิยายแปลไทย
หลู่เทียนซงตกใจอย่างที่สุด หัวใจของเขาปวดร้าวและดวงตาของเขาแทบฉีกขาด “ห่าวลูกพ่อ ใครทำลูกแบบนี้ ใครมันกล้ากระทำการโหดเหี้ยมถึงขนาดนี้ได้? พ่อแทบจำลูกไม่ได้ด้วยซ้ำ!”
“พ่อ!!!”
หลู่ห่าวร้องไห้ออกมาคู่พ่อลูกกอดกัน
ในขณะนั้นหลู่ห่าวก็หาหนทางเพื่อระบายความโกรธ ความหดหู่ ความขมขื่น และความพยาบาท เขาชี้ไปที่เหย่หลิงเฉิน “พ่อ มันนั่นแหละ! ไอ้เ*ยนั่นมันทำผม มันตบผมจนนับครั้งไม่ถ้วน!”
หลู่เทียนซงหรี่ตาของเขาลง เขามองไปที่เหย่หลิงเฉิน “นี่แกตีลูกชายของฉันเหรอ?”
น้ำเสียงของเขานิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยความเคียดแค้นพยาบาท ผู้คนในห้องต่างหวาดกลัว บางคนวิ่งหนีออกไป บางคนซ่อนอยู่ใต้โต๊ะจนตัวสั่น
“ใช่”
“ถ้าอย่างนั้นแกควรรู้ว่าเขาเป็นลูกชายคนเดียวของหลู่เทียนซง นั่นคือฉัน! ตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครทำร้ายเขาเลยสักนิด!” หลู่เทียนซงพูดต่อราวกับกำลังเล่าเรื่อง “ครั้งหนึ่งมีคนจ้องมองลูกชายฉัน หลังจากนั้นไม่นานฉันก็ควักลูกตาของเขาออกมาและให้เป็นอาหารสุนัข!”
“นั่นสินะคือสาเหตุที่ลูกชายของคุณไม่เคยถูกลงโทษทางวินัยมาก่อน”
เหย่หลิงเฉินพยักหน้าราวกับว่าในที่สุดก็เข้าใจอะไรบางอย่าง เขาตอบแบบสบาย ๆ ในทำนองเดียวกันว่า “เพราะคุณไม่ได้ให้การอบรมสั่งสอนเขาเลย ผมเลยต้องทำแทนคุณยังไงล่ะ!”
ทุกคนที่นั่นรู้สึกว่าหัวใจของพวกเขาเต้นผิดจังหวะรู้สึกราวกับว่าหัวใจของพวกเขากำลังจะระเบิด
‘บ้าจริง! นั่นมันบ้าบิ่นเกินไป! มันเกินไป!’
‘นี่เขาพล่ามอะไรออกมากันเนี่ย’
‘นี่มันไม่ถูกต้อง เขาไม่ได้แค่พล่าม แต่กำลังร้องขอความตายอยู่!’
“ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”
หลู่เทียนซงไม่ได้โกรธเพราะคำพูดของเหย่หลิงเฉิน แต่เขากลับหัวเราะดัง ๆ โยกไปมาจนคนอื่นเหงื่อแตก
“ผู้กล้าคือคนโง่เขลา และมีปัญญาอาศัยอยู่ที่ก้นบึ้งตลอดไปโดยไม่รู้ว่าข้างบนเป็นอย่างไร!” หลู่เทียนซงกล่าวอย่างใจเย็น “เพราะความไม่รู้แกถึงมีความสุข แต่ในทำนองเดียวกันเพราะความไม่รู้แกถึงน่าสมเพช!”
ในพริบตาถัดมาดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยเจตนาฆ่า ออร่าที่น่ากลัวเช่นนี้สามารถระเบิดออกมาได้ในทันที “แกบอกว่าแกลงโทษลูกชายของฉันเพื่อฉันเหรอ? ใครให้สิทธิ์นั้นกับแก!?”
ในขณะที่เขาพูดจบบอดี้การ์ดเหล่านั้นที่อยู่ข้างหลังเขาก็ลุกขึ้น!
มือขวาของพวกเขาแต่ละคนหยิบไม้เบสบอลโลหะออกมาจากด้านหลัง!
รังสีของแสงสะท้อนออกมาจากไม้โลหะ ความเย็นยะเยือกกระจายไปทั่วฝูงชนดูเหมือนเลือดของเขากำลังแข็งตัวจนแทบจะทำให้พวกเขาเป็นอัมพาต
“ตอนนี้ฉันจะให้แกสองทางเลือก”
สมแล้วที่เป็นพ่อลูกกัน พวกเขาพูดออกมาเหมือนกันไม่มีผิด
“ทางเลือกแรก แกจะไปที่ชั้นดาดฟ้าของร้านอาหาร Grand Capital ซึ่งเป็นชั้น 36 แล้วกระโดดลงมา เรื่องนี้จะจบลงที่นั่น”
“ทางเลือกที่สองแกจะไม่ตาย แกไม่ตายแม้ว่าแกจะต้องการมัน และแกจะใช้เวลาทั้งชีวิตของแกไปกับความสิ้นหวัง ฉันจะให้แกใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ภายใต้การทรมานอย่างต่อเนื่อง! แกจะได้รับรู้ว่านรกบนดินมันเป็นยังไง!!”
“พ่อ ทำไมต้องไปเสียเวลาพูดกับคนอย่างมันด้วย? ตีมันเลย! ไม้อยู่ที่ไหน อย่าอดกลั้น ทุบตีมันให้ตาย!” ดวงตาของหลู่ห่าวเปลี่ยนเป็นสีแดงขณะที่เขาตัวสั่น “ไอ้สวะ ฉันบอกแกแล้วว่าแกจะต้องเสียใจกับเรื่องนี้ ฮ่าฮ่าฮ่า รู้สึกสิ้นหวังจริง ๆ!”
“ก่อนหน้านี้ลูกชายของคุณก็ให้ทางเลือกสองทางกับผม แต่ผมได้เลือกทางเลือกที่สาม” เหย่หลิงเฉินตอบอย่างใจเย็น
“โอ้? แล้วตอนนี้ล่ะ” หลู่เทียนซงถามราวกับว่ากำลังสนทนาแบบสบาย ๆ กับเหย่หลิงเฉิน
“ผมก็จะยังคงเลือกตัวเลือกที่สามเหมือนเดิม ตอนนี้ผมกำลังรอใครบางคนอยู่”
….