I Became Friends with the Second Cutest Girl in My Class - ตอนที่ 18 – เรื่องไม่คาดคิด

บทที่ 18 – เรื่องไม่คาดคิด

หลังจากใช้เวลาในวันศุกร์กับอาซานางิ ในวันเสาร์และอาทิตย์ไม่ได้ออกจากบ้านและใช้เวลาในแต่ละวันไปอย่างเกียจคร้าน…และแล้ววันจันทร์ก็มาถึง

วันจันทร์…จุดเริ่มต้นของสัปดาห์ที่มืดมนสำหรับคนส่วนใหญ่ในโลกนี้และแน่นอนว่ารวมถึงตัวผมเองด้วย…แต่วันนี้ผมกลับรู้สึกหดหู่ใจมากกว่าคนอื่นๆเป็นเท่าตัว

“ทุกอย่างจะโอเคไหมนะ?”

ผมถอนหายใจอยู่เพียงลำพังขณะมองดูเงาของตัวเองที่ทอดยาวไปบนเนินเขาเล็กๆระหว่างทางไปโรงเรียน

สาเหตุของการถอนหายใจนั้นแน่นอนว่าเกิดจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา

เหตุการณ์ที่ผมไปทะเลาะกับอามามิซังและเพื่อนๆของเธอตอนอยู่ที่เกมเซ็นเตอร์ ทุกครั้งที่ผมนึกถึงฉากนั้นผมจะรู้สึกแย่ทุกครั้ง

ผม…ทำอะไรลงไป?

แน่นอนว่านี่คือผลกรรมของการกระทำของตัวเอง ผมเองก็พยายามหลีกเลี่ยงปัญหาจนถึงที่สุดแล้วนะ…ผมนึกอย่างหมดกำลังใจ…ทั้งๆที่ผมบอกว่าพยายามแล้วแท้ๆ แต่ทำไมผมถึงพูดประโยคนั้นออกไปกันนะ

「ผมขอโทษนะ แต่ผมเกลียดมันจริงๆ」

「อ๊ะ แน่นอน ผมดีใจที่อามามิซังชวนผมนะ แต่เพราะว่าผมคงไม่สามารถไปเที่ยวเล่นกับคนที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบผมได้น่ะ…ผมไม่ใช่คนแบบนั้น」

“อึ๊ก!”

น่าอายชะมัด

ทำไมผม…ทั้งๆที่เป็นพวกโดดเดี่ยวแท้ๆ ทำไมถึงทำอะไรแบบนั้นลงไปนะ?

“ทันทีที่ผมเข้าไปในห้องเรียน บรรยากาศคงจะแย่ลงทันที…ไม่เป็นไร…ผมชินแล้วล่ะ”

ผมไม่คิดว่าผมจะมีปัญหาอะไรกับอามามิซังเพราะอาซานางิน่าช่วยคุยให้แล้ว แต่ว่าในตอนนั้น…อามามิซังไม่ใช่คนเดียวที่ผมทะเลาะด้วย ยังมีเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆอยู่อีก และปัญหาก็อยู่ตรงนั้น

แค่ผมลองนึกภาพ…ในขณะที่นักเรียนในห้องกำลังตั้งวงพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน…และทันทีที่ผมเดินเข้าไปภายในห้อง พวกเขาก็ก็พากันหันมามองที่ผมเป็นตาเดียว แล้วทำท่าราวกับกำลังมองขยะอยู่

หากเป็นเช่นนั้น ผมจะถูกแบ่งแยกออกไปจากชั้นเรียนโดยสิ้นเชิง

แต่มันก็มีความเป็นไปได้ ที่จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ผมอาจจะคิดมากเกินไปเอง แต่ว่าอย่างไรก็ตาม…เนื่องจากเพราะผมไม่มีใครที่ผมจะสามารถพูดคุยปรึกษาด้วยได้ ดังนั้นเมื่อผมตกอยู่ในความคิดเชิงลบ ผมก็จะไม่สามารถสลัดความคิดเหล่านั้นออกไปได้

“คนที่ผมจะสามารถคุยด้วยได้…”

ในตอนนั้นเอง ภาพของอาซานางิก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของผม…เพื่อนเพียงคนเดียวของผมที่เบอร์โทรถูกบันทึกลงในรายชื่อติดต่อในโทรศัพท์ของผมนอกจากพ่อแม่และตัวเอง  

หากผมปรึกษาเรื่องนี้กับอาซานางิ เธออาจจะล้อเล่นกับผมนิดหน่อย แต่เธอจะรับฟังผมอย่างแน่นอน เพราะเธอเป็นคนที่จริงจังโดยธรรมชาติ และผมเองก็เชื่อใจเธอในเรื่องนั้นเป็นอย่างมาก

แต่…ผมรู้สึกว่ามันไม่ค่อยถูกต้องที่จะไปร้องให้ฟูมฟายของความช่วยเหลือจากอาซานางิเกี่ยวกับเรื่องนี้

ที่โรงเรียนอาซานางิเป็นที่พึ่งพิงของทุกคน ไม่ว่าจะเป็นอามามิซัง เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆ หรือแม้แต่ครูประจำชั้น เกรดของเธอยอดเยี่ยม นิสัยก็ดี และเธอเป็นนักเรียนดีเด่นของห้อง

อย่างไรก็ตามอาซานางิก็ยังเป็นมนุษย์เดินดิน ถ้าเธอต้องทำแบบนั้นเป็นประจำ…เธอก็จะหมดแรงในที่สุด สิ่งที่ผมจะบอกก็คือ…เพราะเธอเหนื่อยกับเรื่องพวกนั้น เธอจึงได้มาหาผมไม่ใช่เหรอ?

แล้วนี่เป็นสิ่งที่ผมสร้างปัญหานี้ขึ้นมาเอง ดังนั้นผมไม่ควรนำเรื่องเหล่านี้ไปรบกวนอาซานางิ เพราะถ้าหากผมทำเช่นนั้น เท่ากับว่าเธอจะไม่มีที่ให้พักผ่อนอีกต่อไป

ผมไม่คิดว่าการใช้「เพื่อน」มาเป็นเครื่องมือแก้ไขปัญหาเป็นสิ่งที่ผมควรจะทำ นั่นเป็นเหตุผลที่ผมจะไม่ติดต่อกับอาซานางิ ยกเว้นเรื่องเดียวคือเรื่องที่เกี่ยวกับแผนการไปเที่ยวเล่นของพวกเราเท่านั้น

…แต่สุดท้าย…ผมคิดว่านั่นเป็นเพียงข้อแก้ตัว…ที่ผมไม่กล้าติดต่อกับอาซานางิ แท้จริงแล้วนั่นอาจจะเป็นเพราะความกังวลไร้สาระของตัวผมเองก็ได้

ผมกล่าวสวัสดีกับครูพละที่กำลังทักทายนักเรียนคนอื่นๆที่หน้าประตูโรงเรียน ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ห้องเรียน วันนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ เลยมาถึงห้องเรียนก่อนเวลาที่คาบโฮมรูมตอนเช้าจะเริ่มเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพื่อนร่วมชั้นเกือบทุกคนอยู่ในห้องเรียนกันหมดแล้ว

ผมพยายามทำเป็น「ไม่มีตัวตน」อย่างสุดความสามารถ ก่อนจะก้าวเข้าไปในชั้นเรียน…แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจมองมาที่ผมเลย

“อรุณสวัสดิ์ มาเอฮาระคุง วันนี้มาสายกว่าปกตินะ”

“อรุณสวัสดิ์…พอดีวันนี้ตื่นสายน่ะ”

ผมสนทนาตอนเช้ากับโอยามะคุงเหมือนปกติ ไม่มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้น

สุดท้าย…ผมก็แค่กังวลไปเองสินะ

“อ๊ะ เอ่อ…มาเอะฮาระคุง ขอเวลาหน่อยได้ไหม?”

ทันทีที่ผมนั่งลงและเตรียมหยิบหนังสือเรียนออกจากกระเป๋า อามามิซังก็เดินเข้ามาหา และทักผม

…ผมไม่ได้คาดหวังให้มันเป็นแบบนี้เช่นกัน

☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆

ปล. จัดไป 2 ตอนรวด ถ้าแล่นๆ เดี่ยวมีอีกตอนครับ