I Became Friends with the Second Cutest Girl in My Class - ตอนที่ 22 – กาแฟที่ชอบ

บทที่ 22 – กาแฟที่ชอบ

ผมกลับบ้านพร้อมกับอาซานางิ พอมาถึงก็เริ่มเตรียมชา คุกกี้ และของอื่นๆที่เราพึ่งซื้อมา หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงแจ้งเตือนจากหน้าจออินเตอร์คอม

“ครับ?”

[ยะโฮ~ มาฮาระคุง อามามิ ยู อยู่ที่นี้แล้วจ้า~]

บนหน้าจออินเตอร์คอมคือใบหน้าของอามามิซังที่มีรอยยิ้มแสนน่ารักของเธอประดับอยู่

บางทีอามามิซังอาจวิ่งมาเยอะไปหน่อย…ทำให้ผมหน้าม้าบางส่วนของเธอยังติดอยู่ที่หน้าผากเพราะเหงื่อของเธอ

“ขอโทษที ผมจะปลดล็อคประตูให้นะ…โอเค เข้ามาเลย”

[รับทราบค่ะ!]

ผมปลดล็อคการล็อกอัตโนมัติและรอให้อามามิซังเข้ามา แม้ห้องจะรกนิดหน่อยเพราะว่าการรวมตัวกันครั้งนี้ค่อนข้างกะทันหัน แต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

สำหรับตอนนี้ผมทำได้เพียงเก็บชุดนอนที่น่าจะใช้แล้วของแม่เข้าไปไว้ในห้องแต่งตัว และเก็บของของบนโต๊ะในห้องนั่งเล่นอีกนิดหน่อย

“มาเอะฮาระคุง จานอยู่ตรงไหนนะ? คุกกี้แคนแคนใส่ไว้ในกล่องเหมือนเดิมก็ได้อยู่ แต่ขนมอย่างอื่นน่าจะต้องเอาออกมาใส่จานไม่ใช่เหรอ?”

“จริงด้วย…ชุดจานสำหรับรับแขกน่าจะอยู่ด้านบนของตู้ที่อยู่ข้างตู้เย็น ส่วนถ้วยกับจานรองน่าจะอยู่ใกล้ๆกัน”

“โอเค”

ผมกับอาซานางิแบ่งหน้าที่กันเพื่อเตรียมการต้อนรับอามามิซังที่มาเป็นแขกในวันนี้

อาซานางิเองก็เป็นแขกเช่นกัน…ความจริงเธอจะแค่นั่งรอบนโซฟาก็ได้ แต่…

‘ให้ฉันช่วยนะ’

เธอบอกแบบนั้น…ผมก็เลยปล่อยให้เธอทำตามใจ

“รบกวนด้วยค่า~ โอ-โอ้…นี่สินะบ้านเด็กผู้ชาย…”

“ขออภัยที่มันดูคับแคบไปสักหน่อยนะ พอดีผมอยู่กับแม่กันแค่สองคนน่ะ”

“อ๊ะ…ขะ-ขอโทษนะ ฉันเสียมารยาทอีกแล้ว? นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เข้ามาในบ้านเด็กผู้ชาย…ก็เลยเผลอพูดไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษค่ะ”

เมื่อพูดอย่างนั้น แก้มของอามามิซังก็แดงระเรื่อในขณะที่มองมาที่ผมแล้วก้มหน้าลง อามามิซังมักจะพูดคุยกับเด็กผู้ชายในกลุ่มบ่อยๆ แต่ด้วยท่าทางแบบนี้ บางทีเธออาจไม่มีประสบการณ์ในการออกเดทกับใครมาก่อน

“…มาเอะฮาระคุง มีอะไรหรือป่าว? เหมือนนายอยากจะพูดอะไรบางอย่าง?”

“เอ๊ะ? ม-ไม่มีอะไร…”

อาซานางิกำลังพักผ่อนอยู่บนโซฟาขณะเฝ้าดูพวกเรา

ครั้งแรกที่อาซานางิมาที่บ้านของผม…เธอก็ทำตัวเหมือนกับอามามิซังในตอนนี้…ตัวเธอในตอนนั้นเดินเตร่ไปรอบๆบ้านด้วยความอยากรู้อยากเห็น…แต่ในตอนนี้เธอทำตัวเหมือนกับว่าที่นี่เป็นบ้านหลังที่สองของเธอเอง

อาซานางิต้องแสร้งทำเป็นว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอที่มาที่นี่ เธอจึงต้องห้ามตัวเองไม่ให้ทำตัวเหมือนปกติ…แต่ในตอนนี้ผมต้องสนใจเรื่องตรงหน้าก่อน ผมพาอามามิซังไปที่โต๊ะในห้องนั่งเล่น

“ว้าว คุกกี้แคนแคน~? ฉันชอบมากเลยล่ะ แต่มันแพงไม่ใช่เหรอ?”

“อย่างนั้นหรอ? เราเตรียมเอาไว้รับแขกน่ะ ดังนั้นเชิญรับประทานตามสบายเลยนะ”

“จริงเหรอ~? เย้~ นี่อุมิอย่านั่งเฉยๆสิ มากินด้วยกันนะ~”

“จ้า จ้า นี่…เช็ดเหงื่อก่อนสิ? อะนี่…ผ้าเช็ดหน้า”

“ขอบคุณน้า~ …แต่ฉันโตขนาดนี้แล้วนะ อย่าทำกับฉันเหมือนฉันเป็นเด็กสิ!”

“นักเรียนมัธยมก็ยังถือว่าเป็นเด็กอยู่นะ แล้วก็…ล้างมือก่อนกินคุกกี้ด้วยล่ะ”

“บู~~”

ขณะที่อามามิซังกำลังทำท่าไม่พอใจอยู่ อาซานางิก็เข้ามาดูแลเพื่อนสนิทของเธอราวกับเป็นเรื่องปกติ

ทั้งสองคนน่าจะอายุเท่ากัน แต่เมื่อได้มองดูพวกเธอในตอนนี้…มันก็รู้สึกเหมือนกับว่าทั้งสองคนเป็นพี่น้องกันมากกว่าที่จะเป็นเพื่อน ผมสามารถเห็นฉากแบบนี้ได้บ่อยๆที่โรงเรียนราวกับนี่เป็นกิจวัตรประจำวันของพวกเธอ

อาซานางิดูแลอามามิซังที่กำลังทำหน้ามุ่ยราวกับเด็กนิสัยเสีย

ผมอดไม่ได้ที่จะชื่นชมฉากตรงหน้าจนอยากจะให้ใครสักคนมาวาดรูปเก็บเอาไว้เลยทีเดียว

“เอ่อ…อามามิซัง เธอจะดื่มอะไรดี? กาแฟหรือชา?…หรือจะเอาเป็นชาเขียว”

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอเป็นกาแฟละกัน อ๊ะ ขอใส่นมกับน้ำตาลเยอะๆด้วยนะ ขอบคุณค่า~”

“รับทราบ จะว่าไป เธอเคยบอกว่าชอบของหวานนี่ ใช่ไหม?”

“อืม!  อ๊ะ…นายจำตอนที่ฉันแนะนำตัวได้ด้วยเหรอ?”

“อืม…ก็…เพราะอามามิซังค่อนข้างมีอิมแพค แล้วก็โดดเด่นมากล่ะนะ”

ผมตั้งกาต้มน้ำบนเตา ก่อนจะหันไปเตรียมกาแฟ

อามามิซังขอน้ำตาลกับนมเยอะๆ…ส่วนของผมเติมแค่น้ำตาล…อาซานางิชอบกาแฟรสขมเลยเติมแค่นม…

“นี่ อุมิ อุมิยังไม่ได้ขออะไรเลยนี่? แต่ดูเหมือนมาเอะฮาระคุงกำลังชงกาแฟให้เธออยู่นะ”

“อ๊ะ…”

ขณะที่อามามิซังกำลังพูดร่างกายของผมก็แข็งทื่อ

มันเป็นสิ่งที่ผมทำเป็นประจำ ดังนั้นผมจึงลืมถามอาซานางิเกี่ยวกับเรื่องนี้

ทั้งๆที่เป็นคนชวนให้พวกเธอมาคุยที่บ้าน ทั้งๆที่นี่ผมควรจะทำเป็นว่านี่เป็นครั้งแรกที่อาซานางิได้มาที่นี่…แต่ผมกลับทำพลาดง่ายๆ

“หืม? อ๋อ ฉันบอกมาเอะฮาระคุงก่อนที่ยูจะมาถึงน่ะ..กาแฟไม่ใส่น้ำตาลใส่แต่นมใช่ไหม…มาเอะฮาระคุง?”

“อ-อ่า…ช-ใช่ ตามนั้น”

ตอนที่ผมกำลังรู้สึกร้อนรน การช่วยเหลือของอาซานางิก็มาถึง เนื่องจากพวกเรามาถึงบ้านก่อน มันก็คงไม่น่าจะมีอะไรน่าสงสัยกับคำตอบนั้น…ไนซ์ซัพพอร์ต…อาซานางิ!!

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะพูดถึงเรื่องสัปดาห์ที่แล้วนะ แต่ก่อนหน้านั้น…ยู…แล้วก็มาฮาระคุงด้วย”

“อืม…ว่าไง?”

“…เธอจะทำอะไร?”

“…ทำไมพวกเธอถึงรู้เบอร์โทรของกันและกันได้ล่ะ?”

“อุก” x2

ดวงตาของอาซานางิที่มองมาที่เราก็เริ่มหรี่ลง

ใบหน้าของเธอกำลังยิ้ม แต่ดวงตาของเธอไม่ได้ยิ้มด้วยเลย และเหนือสิ่งอื่นใด…อาซานางิน่ากลัวมาก

ผมกับอามามิซังสารภาพและขอโทษทันที

“แบบนี้นี่เอง. ฉันก็นึกไว้แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้…”

“ขอโทษนะ อุมิ ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรทำแบบนั้น…แต่ฉันเป็นห่วงอุมิจริงๆ…”

“ผมก็ด้วย ขอโทษที่ปิดเงียบมาจนถึงตอนนี้”

“?…ทำไมมาเอะฮาระคุงต้องขอโทษด้วยล่ะ? มาเอะฮาระคุงแค่โดนฉันกับนีน่าลากมานี่ นายไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”

“นั่นก็จริง แม้ว่าผมจะโดนลากเข้าไปพัวพันกับเรื่องนี้ แต่สุดท้าย…ผมก็รู้สึกผิดเหมือนกัน…”

ผมได้รับการให้อภัยจากอาซานางิสำหรับเรื่องแอบดูไปแล้ว แต่ผมก็ได้เก็บเรื่องข้อมูลการติดต่อของอามามิซังไว้เป็นความลับมาเป็นเวลานาน ดังนั้น…ผมจึงตั้งใจขอโทษสำหรับเรื่องนี้ด้วย

“ได้สิ…ยู เงยหน้าขึ้น แล้วก็มาเอะฮาระคุงด้วย”

“? แบบนี้หรอ?”

“…ค่ะ.”

เราทำตามที่อาซานางิบอก ผมกับอามามิซังเอาหน้าของเราเข้าไปใกล้อาซานางิมากขึ้น

ทันใดนั้น ผมก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าผาก

“โอ้ย!”

“อุ๊ก!”

“…เรียบร้อย การลงโทษสไตล์อาซานางิ 『ดีดหน้าผาก』”

ดูเหมือนว่าอาซานางิจะดีดหน้าผากของผม…แต่มันเจ็บราวกับถูกเข็มแทงมากกว่าจะเป็นการดีดหน้าผาก

ส่วนที่ได้รับความเสียหายยังชาอยู่…หรือว่า…เลือดคงไม่ออกหรอก…ใช่ไหม?

“ฉันไม่ได้โกรธหรอก ฉันแค่พยายามทำให้มันเป็นของเราสามคน แล้วก็ยู…รู้สึกสดชื่นขึ้นไหม?”

“อะ-อืม…ขะ-ขอโทษนะ มาเอะฮาระคุง เพราะฉันพูดอะไรแปลกๆ ทำให้มาเอะฮาระคุงต้องลำบาก…”

“ไม่เป็นไร ผมคิดมาตลอดว่ามันผิดต่ออาซานางิซัง…”

นี่คือพลังของการลงโทษสไตล์อาซานางิ 『ดีดหน้าผาก』…ผมไม่ควรพยายามปกปิดอะไรจากอาซานางิอีกในอนาคต เพราะว่า…ไม่ว่าผมจะมีหน้าผากอีกกี่อัน มันก็คงไม่เพียงพอ…

“เอาล่ะ เรื่องนี้ก็ถือว่าจบไป แต่ถ้าคราวหน้าพวกเธอทำแบบนี้อีก ฉันจะใช้การลงโทษสไตล์อาซานางิ 『ดีดหน้าผาก』✖『โหมดเอาจริง』”

“เอ๊ะ?”

คราวนี้เป็นดีดหน้าผากโหมดเอาจริง ซึ่งหมายความว่าการดีดหน้าผากที่ทำก่อนหน้านี้เป็นเวอร์ชั่นที่ได้รับการปรับปรุงให้เบาลงใช่ไหม??

“นี่…อามามิซัง…ที่อาซานางิซังพูด…?”

ผมค่อยๆหันไปหาอามามิซัง…เมื่อสบตากัน เธอก็พยักหน้าอย่างเงียบๆด้วยใบหน้าที่กลายเป็นสีฟ้า

“เอาจริงดิ?”

“…ทำไมไม่ลองดูซักทีล่ะ?”

“ขอปฏิเสธอย่างสุภาพครับ”

เธอไปฝึกวิชาแบบนี้มาจากที่ไหน?

ลงโทษสไตล์อาซานางิ 『ดีดหน้าผาก』…ช่างน่ากลัวเหลือเกิน

☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ 

ปล. จัดไป 2 ตอนรวดอ่านกันยาวๆครับ แต่ว่า 2 บทนี้รู้สึกแปลออกมาแล้วมันแปลกๆยังไงไม่รู้ครับ หรือสำนวนอาจจะแปลกๆ งงตัวเองอยู่(ฮา) แต่ถ้าติดตรงไหนแจ้งได้นะครับ

ปล2. ตอนที่ 21 แปลเสร็จตั้งแต่กลางวันแล้วครับ กะว่าตอน 22 จะแปลเสร็จช่วงหัวค่ำ จะได้ลง 2 ตอนพร้อมกัน…สรุปติดประชุมยาว (ฮา)

ปล3. ตอน 23 น่าจะดึกเหมือนเดิม หรืออาจจะย้ายไปลงพรุ่งนี้นะครับ 

ก็ฝากเพจไว้ก่อนแล้วกันครับ เผื่อวันนี้ไม่ได้ลง ตอน 23 แจกวาป Durimtok Channel