I Became Friends with the Second Cutest Girl in My Class - ตอนที่ 26 กับเธอในวันสุดสัปดาห์

ตอนที่ 26: กับเธอในวันสุดสัปดาห์

หลังจากแลกเปลี่ยนกับข้าวกัน พวกเราก็ตัดสินใจที่จะคุยกันเกี่ยวกับเรื่องการทำอาหาร

ตอนแรกผมสงสัยว่าควรจะพูดอะไรดีตอนที่กินข้าวกับอามามิซัง แต่หัวข้อการทำอาหารก็เป็นหัวข้อที่ปลอดภัยและไม่เลวเลย

“เห~ มากิคุงทำขนมได้ด้วยงั้นเหรอ ตอนบอกว่าทำไข่ม้วนได้ ฉันก็รู้แล้วว่านายไม่ใช่คนธรรมดา…แต่ว่านะ…พลังต่างกันมากเกินไปแล้ว”

“เอ่อ…ความจริงมันก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรขนานนั้นนะ”

พูดถึงของหวาน…ถ้าเราคำนึงถึงเรื่องต้นทุนวัตถุดิบและเวลาในการทำเป็นหลัก มันจะดีกว่าที่จะไปซื้อจากร้านค้า แต่เนื่องจากผมไม่อยากออกจากบ้านในวันหยุด ดังนั้นถ้าผมอยากกินของหวาน ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำมันด้วยตัวเอง

“ถ้าอย่างนั้น ขนมอร่อยๆที่นายทำล่าสุดคืออะไรเหรอ?”

“เอ่อ…ซูเฟล่แพนเค้กกล้วยหอมที่ทำจากไข่เท่านั้น…”

“ซะ-ซูเฟล่แพนเค้กกล้วยหอมที่ทำจากไข่เท่านั้น…!?”

อามามิตัวสั่นเล็กน้อยและตอบกลับมาเหมือนนกแก้ว

“นี่ นี่อุมิ เหมือนว่าฉันพึ่งจะวูปไปแป๊บนึง เธอจำสิ่งที่มากิคุงพูดเมื่อกี้ได้ไหม”

“ตั้งสติไว้ ยู เพราะฉันก็ได้ยินเหมือนกับเธอ”

ทั้งสองคนกำลังมองมาที่ผมเหมือนกับมองเอเลี่ยน

ผมไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่สุดยอดขนาดนั้นสักหน่อย…จริงๆนะ

“ความจริงมันก็ไม่ได้ยากขนาดนั้นนะ ก็แค่เปิดดูพวกวิดีโออนไลน์หรือเข้าเว็ปสอนทำอาหาร…แล้วก็ทำตามสูตร”

“บู~~ แค่พูดนะมันง่ายนะ…นายรู้ไหมว่ามีบางคนที่ทำไม่สำเร็จทั้งๆที่ทำตามสูตรทุกอย่างน่ะ ใช่ไหมอุมิ?”

“ยูมีความสามารถเหมือนนักเล่นแร่แปรธาตุน่ะ เธอสามารถที่จะ「เปลี่ยนน้ำตาลให้เป็นสสารมืด」ได้”

แบบนั้นไม่นับว่าเป็นความสามารถนะ

“อ๊ะ อุมินิสัยไม่ดี ทั้งๆที่เธอเองก็ไม่ต่างจากฉันสักนิด อย่าบอกนะว่าเธอลืมถ่านที่เธอเคยทำตอนวันวาเลนไทน์ปีที่แล้วไปแล้วน่ะ?”

“อย่างน้อยฉันก็ใส่คุกกี้ไว้ข้างในกับถ่านไม่เหมือนกับเธอซะหน่อย ฉันเองก็ไม่เคยได้ยินว่ามีJKคนไหนเคยพยายามทำเชื้อเพลิงฟอสซิลที่บ้านตัวเองในวันวาเลนไทน์เหมือนกันนะ”

(TL: ในเรื่องใช้คำว่า JK = เด็กสาวม.ปลาย)

เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนไม่เก่งเรื่องทักษะการทำอาหาร นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้อาซานางิทุ่มเทกับการกินแทนรึเปล่านะ?

“อ๊ะ ถึงจะบอกว่าเป็นวันวาเลนไทน์ก็เถอะ แต่สุดท้ายเราก็ทำให้แค่เพื่อนๆอยู่ดี…ไม่ได้ทำให้ใครเป็นพิเศษซะหน่อย”

(TL: ในตัวบทสนทนาใช้คำว่า 友チョコ “โทโมช็อคโกะ” = ช็อกโกแลตสำหรับให้ระหว่างเพื่อนผู้หญิงด้วยกันเอง)

“จริงสิ พวกเธอสองคนเป็นนักเรียนโรงเรียนทาจิบานะนี่นะ?”

โรงเรียนสตรีทาจิบานะ เป็นโรงเรียนที่ดีที่สุดสำหรับเด็กผู้หญิงในละแวกนี้ นักเรียนแต่ละคนที่มาเรียนที่นี่ส่วนมากจะเป็นลูกคุณหนูหรือไม่ก็เป็นเด็กที่มีผลการเรียนยอดเยี่ยมทั้งนั้น

เนื่องจากเป็นโรงเรียนที่มีทั้งระดับชั้นประถม มัธยมต้น และมัธยมปลาย ที่ผมเคยได้ยินมา…ปกตินักเรียนส่วนใหญ่ของโรงเรียนทาจิบานะมักเลือกที่จะเรียนต่อที่เดิมโดยเลื่อนระดับชั้นขึ้นไปเรื่อยๆ…เอาเถอะ…ผมไม่ควรยุ่งกับเรื่องนี้มากเกินไป

พวกเธอเองก็คงมีเหตุผลของตัวเอง…ผมเองก็เหมือนกันล่ะนะ

“ดีจัง~ ดีจัง~ ฉันชอบขนมหวานมากเลย…แล้วพอได้ยินมากิคุงบอกแบบนี้ก็เลยอยากกินขึ้นมาเลยล่ะ~…ซูเฟล่แพนเค้กกล้วยหอมที่ทำจากไข่เท่านั้น…ซูเฟล่แพนเค้กกล้วยหอมที่ทำจากไข่เท่านั้น~”

“เอ่อ…ถ้าอยากกินขนาดนั้น ผมทำให้กินก็ได้นะ”

“เอ๊ะ จริงเหรอ? นายจะทำจริงๆใช่ไหม? ไชโย! แพนเค้กล่ะ!”

อามามิซังทำท่าไชโยพร้อมกับหัวเราะอย่างมีความสุข

(TL:ตอนแรกจะแปลตรงๆว่า อามามิซังหัวเราะหน้าบานราวกับดอกไม้…อ่านไปอ่านมาเหมือนผมกำลังแกงอามามิเลยแก้หน่อยละกันครับ)

แค่ใช้งบ 500 เยนก็ถือว่าเพียงพอแล้วที่จะตอบสนองทั้งเรื่องปริมาณและวัตถุดิบต่างๆรวมไปถึงท็อปปิ้งด้วย ซึ่งถือว่าถูกกว่าการไปซื้อจากร้านมาก…แต่ทันใดนั้นร่างกายผมก็รู้สึกคันยิบๆแปลกๆ

“ถ้าอย่างนั้นต้องไปบ้านมากิคุงอีกแล้วสินะ แต่ว่าวันนี้ฉันมีธุระก็เลยไปไม่ได้ คงต้องเป็นวันอื่นแล้วล่ะ…งั้นเอาเป็นวันศุกร์ดีไหม? ฉันยังไม่มีแผนไปทำอะไรด้วย แล้วก็ไม่ต้องห่วงนะ ฉันรับรองว่าจะไม่บอกคนอื่นแน่นอน”

“วันศุกร์…”

แบบนั้นน่าจะไม่ค่อยดีนะ

ถึงจะยังไม่มีแผนที่ชัดเจนในตอนนี้ แต่โดยปกติแล้ววันศุกร์จะเป็นวันที่ผมกับอาซานางิจะมาเล่นด้วยกัน ถึงจะไม่ได้แน่นอนทุกสัปดาห์ แต่ผมก็อยากทำตัวให้ว่างไว้…อาซานางิจะได้มาได้ทุกเมื่อที่เธอต้องการ

ดั้งนั้นถ้าผมจะวางแผนตามที่อามามิซังบอกมา ผมก็ต้องแน่ใจก่อนว่าผมจะไม่มีนัดกับอาซานางิในวันศุกร์นี้

“…อ่า~ ขอโทษนะ บางทีวันศุกร์ผมอาจจะไม่ค่อยสะดวกน่ะ”

“เอ๊ะ? อย่างนั้นเหรอ?”

“อืม วันนั้นฉันเองก็อาจจะไม่ว่างเหมือนกัน เอาเป็นวันอื่นดีไหม?”

ถ้าเป็นตามที่พูดมาก็แสดงว่าทั้งผมและอาซานางินั้นไม่สะดวกในวันศุกร์ ดังนั้นเราจึงต้องระวังในการพูดเรื่องนี้ไม่ให้ไปกระตุ้นสัญชาตญาณของอามามิซังเข้า

บางทีมันอาจจะดีกว่าถ้าผมตัดสินใจนัดกับอามามิซังในสัปดาห์นี้ไปเลย เพื่อไม่ให้เธอรู้ความลับของผมและอาซานางิ

“อ่า…แน่นอนว่าจริงๆแล้วผมก็ไม่ได้จะทำอะไรหรอกนะ แต่ว่าปกติวันศุกร์จะเป็นวันที่แม่ของผมจะกลับบ้านดึกน่ะ…บางทีผมเองก็อยากมีเวลาอยู่คนเดียวบ้างน่ะ”

อย่างไรก็ตาม ในวันศุกร์สุดสัปดาห์…ผมเองก็อยากที่จะเล่นอยู่กับอาซานางิเพียงลำพังอยู่ดี

ผมอยากเป็น「เพื่อน」ของอาซานางิที่แตกต่างจากอามามิซัง เพราะอยากเป็นแบบนั้น ผมจึงต้องการที่จะอยู่ในสภาพที่พร้อมตอบสนองความต้องการของเธอได้ตลอดเวลาเมื่ออาซานางิเหนื่อยจากความสัมพันธ์แบบเดิมๆ

อาซานางิขยับปากพึมพัมเป็นคำว่า『บากะ』โดยไม่ได้มองมาที่ผม

…แน่นอนผมเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน

แต่ว่า…นี่คือความรู้สึกที่แท้จริงของผม

“ดังนั้น…ถ้าเธอไม่ว่าอะไร…ผมขอเป็นวันอื่นได้ไหม”

“นายไม่ต้องกังวลหรอก ฉันเป็นคนขอร้องนายเองก็ต้องเอาเวลาที่คนทำสะดวกสิ..นี่อุมิ สักวันนึงในสัปดาห์หน้าฉันว่าจะนัดมากิคุง อุมิจะไปด้วยกันไหม?”

“เอ๋~ คือ…ฉันคงไม่สามารถปล่อยให้ยูไปที่ห้องของผู้ชายเพียงลำพังได้หรอกนะ …ดังนั้นฉันจะตามไปเป็นผู้ปกครองให้เธอเอง ตกลงนะ?”

“เฮเฮะ ขอบคุณนะอุมิ งั้นตกลงตามนี้นะ”

เรานัดกันประมาณกลางสัปดาห์หน้า และเมื่อผมกินข้าวกล่องที่เหลือหมด เสียงกระดิ่งเตือน 5 นาทีก่อนหมดช่วงเวลาพักกลางวันก็ดังขึ้น

“อ๊ะ เวลาขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย…อุมิ คาบห้านี่วิชาอะไรเหรอ?”

“เอ่อ…อ๊ะ วิชาพละน่ะ มันต้องเปลี่ยนชุดด้วย เราต้องรีบไปแล้วล่ะ”

“โกหกน่า? ถ้าอย่างนั้น…บางทีทุกคนอาจจะอยู่ในโรงยิมกันหมดแล้ว…ฉันขอโทษนะมากิคุง เราต้องไปก่อนแล้วล่ะนะ”

“อะ-อืม ทั้งสองคนไปกันก่อนเถอะ”

“อืม ไปก่อนนะ!”

“…แล้วเจอกันนะ”

หลังจากเห็นทั้งสองเดินออกแล้ว ผมก็ถูกทิ้งให้นั่งอยู่บนม้านั่งเพียงลำพัง

ทันใดนั้นโทรศัพท์ในกระเป๋าของผมก็สั่น…เป็นข้อความจากอาซานางิ..

[ อาซานางิซัง ] : โง่ชะมัด นายจะนัดกับยูไปเลยก็ได้แท้ๆ

[ มาเอะฮาระ ] : ขอโทษที่โง่ด้วยละกัน แต่ว่า…ผมจะเล่นกับใคร ผมขอเลือกเองแล้วกันนะ

[ อาซานางิซัง ] : งั้นก็หมายความว่า…นายอยากเล่นกับฉันมากกว่าใช่ไหม

[ มาเอะฮาระ ] : ไม่ได้หมายความแบบนั้นซะหน่อย

[ อาซานางิซัง ] : โกหก ยอมรับมาตรงๆเถอะน่า…นายต้องการฉันใช่ไหมล่ะ?

[ มาเอะฮาระ ] : ไม่ได้ต้องการซะหน่อย ยัยโง่นี่

[ อาซานางิซัง ] : ไอโง่กล้าว่าคนอื่นว่าโง่เรอะ ไอบ้านี่

[ มาเอะฮาระ ] : หนวกหูน่ายัยโง่ รีบไปเรียนได้แล้ว

สุดท้ายมันก็จะกลายเป็นการโต้เถียงไร้สาระเหมือนเดิม ดังนั้นผมจึงเก็บโทรศัพท์เข้าไปไว้ในกระเป๋ากางเกง

อาซานางิ…กล้าบอกว่าผมโง่งั้นเหรอ…วันศุกร์…เราจะได้เห็นดีกัน

☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ 

ปล. กลับมาแล้วครับ  วันนี้ไม่แน่ใจว่า 3 ตอนไหวไหมนะครับ พอดีไม่สบายด้วย แต่ตอนที่ 27 และ 28 ผมจะลองพร้อมกันนะครับ เพื่อที่ทุกคนจะได้ไม่ค้าง(มาก) ซึ่งอาจจะเป็นวันนี้ดึกๆ(ถ้าร่างกายไหว) หรือพรุ่งนี้นะครับ

ปล2. ช่วงนี้โดนชีวิตสู้กลับครับ ไม่ว่าจะต้องเดินทาง พอกลับมาเจอบ้านโดนงัด เมื่อวานก็ไปเดินเรื่องที่สถานีตำรวจทั้งวัน กลับมาบ้านก็ไข้ขึ้นไม่สบายอีก(แต่อย่างน้อยก็ไม่ใช่โควิด) (ฮา)

ปล3. เว้นไปหลายวัน สำนวนอาจจะแปลกๆในบางจุด ถ้ายังไงสามารถแจ้งไว้ได้นะครับที่ Durimtok Channel ขอบคุณครับ