I Became Friends with the Second Cutest Girl in My Class - ตอนที่ 34 – อามามิซังผู้มีพรสวรรค์

บทที่ 34 – อามามิซังผู้มีพรสวรรค์

พวกเธอตัดสินใจที่จะพักการเล่นเกมไว้และมากินแพนเค้กที่พึ่งทำเสร็จออกมาใหม่ๆและยังคงร้อนอยู่ก่อน

เนื่องจากคนที่รอชิมคืออาซานางิกับอามามิซัง ผมจึงตั้งใจทำด้วยความระมัดระวังอย่างที่สุด และผลลัพธ์ก็ออกมาน่าพอใจ ผมรู้สึกภูมิใจที่จะบอกว่าพวกมันเป็นแพนเค้กที่ดีที่สุดที่ผมเคยทำมา มันดูนุ่มฟูเป็นอย่างมาก…รู้สึกคุ้มค่ากับการเสียเวลาในการตีไข่ขาวจริงๆ

ผมแบ่งแพนเค้กออกเป็นสามส่วนเท่าๆกัน ก่อนที่ผมจะบอกให้สองสาวเป็นคนชิมก่อน

“ว้าว…นุ่มมากเลย…มันไม่ค่อยหวานเพราะใส่แค่กล้วย แต่ว่ารุ้สึกเหมือนกำลังกินกล้วยอยู่เลย…และเหนือสิ่งอื่นใด มันอร่อย …”

“…อืม นี่มันค่อนข้างจะ…”

“แพนเค้กอันนี้น่ะมีปริมาณแคลอรี่แค่หนึ่งในสามของแพนเค้กปกติ ดังนั้นเราจึงสามารถที่จะเติมเนยหรือไซรัปเยอะขนาดไหนก็ได้ตามใจโดยไม่ต้องรู้สึกผิด…แล้วทั้งสองคนล่ะ สนใจไหม?”

“เอาค่า~!”

“…ขอนิดนึงแล้วกันนะ”

และเหนือสิ่งอื่นใด ดูเหมือนว่าพวกเธอจะชอบมันนะ

อามามิซังมีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขบนใบหน้าของเธอ ส่วนอาซานางิกำลังทำเสียง ‘หืม’ พร้อมกับสีหน้าที่แสดงความประหลาดใจ

เวลามีคนชิมอาหารของเรา ปฏิกิริยาที่แตกต่างกันออกไปของพวกเธอแบบนี้ก็ถือว่าไม่เลวเลยทีเดียวสำหรับคนทำ

ผมต้องขอบคุณอาซานางิที่ทำให้พวกเราได้มีโอกาสแบบนี้

“มากิคุง…เอ่อ…มันหมดแล้วอ่ะ…”

อามามิซังมีท่าทางเขินอาย ภายในจากของเธอนั้นกลายเป็นว่างเปล่าไปเป็นที่เรียบร้อย

“เอ่อคือ…ผมเตรียมของไว้สำหรับสามคน…ดังนั้นมันเลยยังพอมีแป้งเหลืออยู่ สนใจเติมเพิ่มไหม?”

“จะดีหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็ขอเพิ่มค่ะ”

“รับทราบ…เอ่อ…แล้วอาซานางิซังล่ะ?”

“…อ๊ะ～อา”

แน่นอนว่าจานของอาซานางิเองก็กลายเป็นสีขาวบริสุทธิ์เช่นกัน

“…ขอโทษนะ แต่ฉันขอเติมด้วยได้ไหม?”

“เข้าใจแล้ว งั้นผมทำเพิ่มให้อีกอันนะ”

“อ๊ะ มากิคุง ขอโทษทีรบกวนนะ แต่ขอฉันดูตอนที่นายกำลังทำได้ไหม? คราวหน้าฉันอยากจะลองทำเองที่บ้านดูน่ะ”

“ยู เธอจะยอมเชื่อฟังเรื่องที่คุณป้าเคยบอกใช่ไหม? ถ้าเธอเป็นคนทำ…สุดท้ายมันก็จะกลายเป็นแผ่นดิสก์สีดำๆแน่ๆเลยล่ะ”

“มู่~ ฉันแน่ใจว่าจะทำได้ถ้าได้รับสอนอย่างถูกต้อง นี่ มากิคุงเองก็คิดเหมือนกันใช่ไหม?”

“ถ้าเธอสามารถจับเวลาได้ในระดับนึง กับไม่พลาดเวลาพลิกแพนเค้กล่ะนะ”

“…ถ้าอย่างนั้นฉันขอดูด้วยคนนะ”

สุดท้าย…ผมก็ถูกประกบด้วยอาซานางิกับอามามิซังในขณะที่พวกเธอกำลังดูผมทำแพนเค้ก

“เริ่มจากเทเนื้อแพนเค้กลงในกระทะแบบที่เคลือบสารกันติด…ขั้นแรกก็ให้ปิดฝาแล้วอุ่นประมาณห้านาที…หลังจากนั้นก็คอยสังเกตความฟูของแพนเค้ก ถ้าเห็นว่าความฟูเริ่มยุบตัวก็แสดงว่าแพนเค้กสุกแล้ว ที่เหลือก็แค่พับครึ่ง…แบบนี้”

“โอ้~ จริงด้วย ดูง่ายมากเลยล่ะ”

“หากไม่แน่ใจตรงไหน เธอก็สามารถหาวิธีทำบนอินเทอร์เน็ตมาดูประกอบได้ อีกอย่าง…โดยพื้นฐาน ถ้าเธอทำตามขั้นตอนกับไม่ผิดพลาดเรื่องการจับเวลา แม้ว่ามันอาจจะไหม้เล็กน้อย นั่น…”

“…อะไรน่ะ? ถ้านายอยากพูดว่าสสารมืดหรือถ่านก็พูดมาได้เลย ฉันจะว่าอะไรนายได้ล่ะ?”

“ไม่ได้จะพูดแบบนั้นสักหน่อย…”

ใช้ประโยชน์จากจุดบอดของอามามิซัง อาซานางิหยิกที่สีข้างของผม แต่ดูเหมือนเธอจะออมแรงเอาไว้เพราะถ้าผมเจ็บ…อามามิซังอาจจะรู้ตัวได้…ผมไม่ได้จะพูดแบบนั้นจริงๆนะ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วยครับ…

หลังจากที่พวกเรากินซูเฟล่แพนเค้กกันจนพอใจแล้ว พวกเราสามคนก็กลับมานั่งเล่นเกมกันอีกครั้ง

“เฮะๆ คอยดูนะอุมิ ตามคำแนะนำของมากิคุง คราวนี้ฉันจะสอยเธอให้ได้เลย”

“ห๊ะ เธอจะเอาชนะฉันด้วยตัวละครกับอาวุธน่ารักๆแบบนั้นอ่ะนะ ฉันต่างหากที่จะเป็นคนสอยเธอให้พรุนด้วยอุปกรณ์หนักพวกนี้เอง”

ในเกมนี้เราสามารถแต่งตัวและเลือกอุปกรณ์ส่วมใส่ของตัวละครได้อย่างอิสระ…อามามิซังเลือกตัวละครและอุปกรณ์ที่ดูน่ารักเป็นหลัก ในขณะที่อาซานางิมีแนวทางการเล่นเหมือนกับผมที่เป็นสไตล์การเล่นที่เน้นความแข็งแกร่งกับการป้องกันเป็นหลัก

เนื่องจากความต่างด้านประสบการณ์การเล่นมีมากเกินไป ทางเดียวที่จะชดเชยได้ก็คือการเพิ่มทักษะในการเล่น

“เอาล่ะ…ก่อนอื่นเลยคือต้องมีสติและอย่าตื่นตระหนก…อย่ายิงมั่วๆแม้ว่าจะเห็นตัวศัตรูแล้วก็ตาม พยายามเลือกทำเลและภูมิประเทศที่ทำให้เราได้เปรียบในการต่อสู้…จริงๆมีอีกหลายอย่าง แต่เบื้องต้นเอาเท่านี้ก่อนแล้วกัน”

“อือ”

ผมนั่งอยู่ข้างๆอามามิซังที่กำลังเล่นเกมอยู่กับอาซานางิ และคอยให้คำแนะนำกับเธอเป็นครั้งคราว

แล้วผลลัพธ์ก็ออกมาในทันที

“เอาล่ะใจเย็นๆ…ค่อยๆเล็ง..แบบนั้นแหละ”

“…อ๊ะ!?”

“โอ้! สำเร็จแล้ว! ยิงอุมิได้แล้ว…ครั้งแรกเลยนะเนี่ย!”

บางทีเธอน่าจะใช้เวลาประมาณสิบนาทีในการทำตามคำแนะนำของผม และในที่สุดเธอก็สามารถเอาชนะอาซานางิผู้ที่เล่นได้ดีมาโดยตลอดได้เป็นครั้งแรก

โดยปกติอาซานางิจะฝึกซ้อมเล่นที่บ้าน และมาเล่นกับผมในช่วงสุดสัปดาห์ แล้วเธอก็เล่นได้ดีขึ้นมาก…แต่การเล่นของอามามิซังเมื่อสักครู่นี้บางทีอาจจะเป็นเพียงแค่ความบังเอิญที่เธอสามารถยิงอาซานางิได้…แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น

เธอบอกว่าเธอไม่ค่อยได้เล่นเกมแนวนี้ ผมคิดว่าบางทีอามามิซังอาจจะมีพรสวรรค์มากกว่าที่คิด

“เฮ้อ…ดูเหมือนจะประมาทไปหน่อย แล้วก็เพราะว่าฉันยังไม่ได้เอาจริงหรอกนะ”

“เห~ ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าครั้งต่อไปฉันจะได้ยิงอุมิที่กำลังเอาจริงสินะ”

หลังจากนั้นผมไม่ให้คำแนะนำใดๆกับอามามิซังอีก และเลือกที่จะเป็นผู้ชมที่ดีนั่งดูการต่อสู้ของทั้งสองคนอยู่ที่ข้างสนามแทน

“อยู่นิ่งๆแบบนั้นแหละ…”

“เจอแล้ว เจอแล้ว! อุมิจังอยู่นี่เอง! คราวนี้จับตาดูดีๆล่ะ~”

“ฉันจะฆ่าเธอให้ได้…!”

การต่อสู้ระหว่างเพื่อนสนิทเป็นไปอย่างดุเดือดโดยไม่คาดคิด

☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆  

หลังจากเล่นกันไปอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง พวกเราก็ตัดสินใจที่จะหยุดเล่นกันก่อนในวันนี้

ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะยังไม่ค่อยพอใจกันสักเท่าไหร่ แต่เพราะว่าครั้งนี้อามามิซังอยู่ด้วย มันจึงไม่ค่อยเหมาะที่จะอยู่ที่บ้านของผมนานมากนัก

โดยเฉพาะผม เนื่องจากผมเพิ่งทำไปก่อเรื่องมาเมื่อสองสามวันก่อน ผมจึงต้องระมัดระวังเป็นพิเศษในเรื่องนี้

“มู่…หลังจากนั้นฉันชนะแค่สามครั้งเองนะ…น่าหงุดหงิดจัง”

“ถึงเธอจะเป็นมือใหม่ แต่มันก็น่าแปลกใจนะที่เธอสามารถเอาชนะฉันได้”

ก็เป็นอย่างที่อาซานางิพูด เกมส์นี้เป็นเกมที่ต้องใช้ทักษะค่อนข้างสูงในการเล่น…มันยากมากที่จะชนะคนที่เล่นเกมนี้มาจนชำนาญ…โดยเฉพาะผู้เล่นใหม่ที่ยังไม่ชินกับเกม

ถึงแม้จะได้คำแนะนำจากผม แต่สำหรับอามานมิซัง ผู้ที่พึ่งจะเคยจับจอยเป็นครั้งแรกด้วยซ้ำ มันน่าทึ่งมากที่เธอสามารถคว้าชัยชนะมากจากอาซานางิ ผู้ที่มีประสบการณ์มากกว่าและยังติดเกมนี้อย่างหนักได้ถึงสองสามครั้ง

“ถ้าอย่างนั้น มากิคุง ไว้เรามาเล่นกันใหม่ครั้งหน้านะ!”

“อา อืม…ไว้เล่นกันใหม่ครั้งหน้านะ”

ถึงการได้เล่นด้วยกันแบบนี้ก็สนุกไปอีกแบบ แต่ผมก็อยากให้เธอช่วยนัดวันเวลาที่ชัดเจนก่อนที่จะมาล่ะนะ

หากเราสามารถพูดคุยกันในเรื่องทั่วๆไปได้บ่อยขึ้น ต่อไปในอนาคตพวกเราก็คงจะสามารถคุยกันได้ง่ายขึ้นด้วย

“อุมิ เป็นอะไรไปเหรอ? กลับกันเถอะ”

“อา~ ขอโทษทีนะ ยูเดินล่วงหน้าไปก่อนได้ไหม? พอดีฉันลืมของนิดหน่อย หาเจอแล้วเดี๋ยวจะรีบตามไปนะ”

“เอ๊ะ? ฉันไปช่วยหาด้วยก็ได้นะ…”

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ฉันจำได้ว่าลืมไว้ที่ไหน แล้วอีกอย่างเธอก็ใส่รองเท้าแล้วด้วย เธอล่วงหน้าไปก่อนได้เลย”

“จะดีหรอ? เอาอย่างนั้นก็ได้…งั้นฉันไปก่อนนะ”

อาซานางิผลักอามามิซังออกไปทางประตูหน้าบ้าน ในรูปแบบที่เหมือนกับอาซานางิกำลังไล่อามามิซังออกไปจากบ้าน

ด้วยวิธีนี้ ผมกับอาซานางิก็ได้อยู่กันตามลำพังเป็นครั้งแรกของวันนี้

“ฉันยอมแพ้จริงๆ…ผู้หญิงคนนั้น…ถ้าเธออยากจะทำอะไร เธอก็สามารถทำได้ทุกอย่างเลย”

“เธอกำลังหมายถึงเกมใช่ไหม? ก็จริงที่ผมคิดว่าอามามิซังเรียนรู้ได้ไว แต่ถ้าเป็นแบบนั้น แล้วเรื่องอื่นๆที่อามามิซังอยากทำล่ะ…”

“มันไม่สำคัญหรอก สำหรับยู…การเล่นเกมในวันนี้…นั่นอาจจะเป็นความสามารถทั้งหมดของเธอในตอนนี้ แต่ทุกครั้งที่เธอได้เล่นเธอก็จะเก่งขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าเรื่องอะไร เธอก็จะซึมซับสิ่งที่คิดว่าตัวเองชอบได้อย่างรวดเร็ว และก่อนที่ฉันจะรู้ตัว…”

“…อาซานางิ?”

“ขอโทษนะ ฉันแค่ที่อยากระบายน่ะ…บางที…ฉันก็คิดว่าตัวเองเหมือนเด็กนิสัยไม่ดีจริงๆ”

“อา ผมเข้าใจ…ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้วล่ะ”

ในโลกใบนี้ มีคนที่เก่งเหมือนอามามิซังมากมาย…คนที่สามารถเรียบรู้สิ่งต่างๆได้อย่างรวดเร็วไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนหรือกีฬาก็ตาม ซึ่งหากคนธรรมดาต้องการที่จะไล่คนเหล่านี้ให้ทันก็ต้องใช้เวลามากกว่าพวกเขาหลายเท่า

นอกจากความสามารถแล้ว อามามิซังยังเป็นที่ชื่นชอบของทุกคนอีกด้วย ในฐานะเพื่อนสนิทที่คอยอยู่เคียงข้างเธอเสมอ คงไม่แปลกที่อาซานางิอาจจะมีความรู้สึกอิจฉาขึ้นมาในบางครั้ง

“อืม ฉันก็หวังว่านายจะเข้าใจความลำบากของฉันนะ……ถ้างั้นก็…มาเอะฮาระ วันนี้สนุกมากเลยล่ะ”

“อืม ด้วยความยินดี”

“แล้วเจอกันนะ”

“อืม ไว้เจอกัน”

อาซานางิโบกมือก่อนที่จะเดินออกจากประตูหน้าบ้านไป

“ทั้งๆที่บอกว่าสนุก…แล้วทำไมเธอถึงมีสีหน้ามืดมนแบบนั้นด้วยล่ะ…”

บรรยากาศของอาซานางิตอนที่กำลังเดินออกจากบ้านไปดูเดียวดายเป็นอย่างมาก…

☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆  

ปล. วันนี้ครับ…ลืมอัพไฟล์ขึ้นคลาวด์ ต้องมานั่งแปลใหม่ตอน 2 ทุ่มครับ

ปล2. งานด่วนนะครับ เผานิดหน่อย เดี๋ยวมารีเช็คอีกที วันนี้ขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะครับ 

ปล3. อ่านติดๆตรงไหนแจ้งไว้ได้เลยนะครับ หรือจะ inbox ไปที่เพจก็ได้ครับ

ติดตามเพจได้ที่นี่เลยครับ Durimtok Channel | Facebook ขอบคุณครับ