I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 354 พบกับชูฉิงอีกครั้ง!

　　หลังจากที่รู้ถึงพลังของหวังเหลาแล้วหลินเฉิงก็ตัดสินใจว่าจะไม่ยุ่งกับชายคนนั้นโดยไม่จำเป็น!

　　แม้ว่าพลังนั้นจะเป็นอะไรที่ไม่ธรรมดามากๆและสามารถเล่นแผลงๆ กับพลังของหลินเฉิงในตอนนี้ได้ เหตุผลหลักๆ ที่เขาไม่อยากจะยุ่งเป็นเพราะเขาไม่อยากจะโดนมองการเคลื่นไหวออก

　　ด้วยความแข็งแกร่งที่แตกต่างกันหวังเหลาก็รู้ว่าพลังของหลินเฉิงนั้นมากกว่าระดับที่ 4 แต่เขาก็มองไม่ออกอยู่พักหนึ่ง ถ้าเขาไม่ให้เวลานั้นกับหวังเหลา หวังเหลาก็ไม่มีทางที่จะมองออกอย่างแน่นอน ตอนนี้เขาจึงตัดสินใจว่าจะไม่ยุ่งไปเลย

　　 น้องหลินน้องหลิน? 

　　เมื่อเขาคิดถึงเรื่องของหวังเหลานานเกินไปจนตอนนี้ตัวเองกำลังนั่งนิ่งอยู่นาน ฉางเจียก็ได้แต่เรียกอย่างเป็นห่วงเพื่อดึงเขากลับมา

　　 อะ…ห๊ะ?..อ๋อผมยังอยู่ดีครับ! 

　　หลินเฉิงที่ดึงสติกลับมาได้ก็รีบตอบกลับไป  ของโทษด้วยพี่ฉาง ผมคิดถึงเรื่องพลังแห่งความรอบรู้อยู่นานไปหน่อย 

　　 งั้นนายก็… 

　　ได้ยินหลินเฉิงตอบมาแบบนั้นเธอก็หัวเราะออกมาทันที  ถ้าอยากรู้เรื่องนั้นถามฉันมาตรงๆ ก็ได้นะ? 

　　พูดจบเธอก็โบกมือก่อนที่จะกลืนน้ำลายเพื่อให้พูดต่อได้คล้อง  ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องพลังอะไรนั้นนักหรอก พี่เองก็เป็นแค่คนธรรมดา พี่ไม่ยุ่งกับพวกที่มีพลังถึงขั้นเหาะเหินเดินอากาศได้หรอก.. 

　　 แต่ของบอกไว้ก่อนอย่างนึงว่าพลังนั้นคือสิ่งเดียวที่พวกเรา กองพันที่หนึ่งทุกคนถูกเขานี้แหละวัดพลังและจัดแจงหน้าที่ต่างกันออกไป ที่น่าแปลกใจที่สุดคือทุกคนทำงานนั้นได้อย่างถนัดและสบายใจมาก นั้นทำให้พวกเขาเกร่งกลัวต่อพลังความรอบรู้ของหวังเหลา 

　　หลินเฉิงพยักหน้าเบาๆเขาเข้าใจเรื่องนั้นดี ถึงแม้จะมีพลังแห่งการรู้แจ้ง แต่การแจงคนให้ถูกกับงานนั้นก็ยังเป็นเรื่องทีลำบากอยู่ดี แต่เหมือนตาแก่คนนี้จะทำได้ดีเหลือเกิน !

　　 หวอออออออ!!!! 

　　ด้วยความช่วยเหลือของฉางเจียการรายงานตัวของหลินเฉิงก็เป็นไปได้ด้วยดี ตอนที่เขากำลังจะออกไป เสียไซเรนดังออกมาจากลำโพงบนหัวของเขา!

　　หลังจากที่เสียงแจ้งเตือนนั้นดังขึ้นหลินเฉิงก็ถามถึงความหมายของมันทันที แต่เหมือนว่าเธอจะรู้อยู่แล้วว่าเขาจะถาม เมื่อเสียงสัญญาณดังขึ้น เธอก็อธิบายกับหลินเฉิงทันที  เสียงนี้หมายถึงกองพันที่หนึงพร้อมจะออกตัวเร็วๆ นี้แล้ว เรื่องของนายก็เสร็จไปแล้วด้วย นายต้องไปอยู่เรือหมายเลข 3 วันนี้นายก็ไม่ต้องทำอะไรด้วย ใช้เวลาให้คุ้มค่าเถอะวันพรุ่งนี้นายต้องมาทำงานจริงๆ แล้ว! 

　　 ครับเข้าใจแล้ว… 

　　ได้ยินคำอธิบายนั้นหลินเฉิงก็พยักหน้าเข้าใจทุกอย่าง ก่อนที่จะขอบคุณพี่ฉางในวันนี้  วันนี้ผมสร้างปัญหาไว้มาก ถ้าพี่ไม่ช่วยไว้ผมคงแย่ แต่ผมก็ยังไม่ได้ตอบแทนอะไรเลย แถมผมยังทำให้พี่ถูกคุณหวังด่าอีก… 

　　หลังจากพูดขอบคุณไปพี่ฉางก็โบกมืออย่างเขินอายและพูด  โอ้ น้องหลินทำไมมาสุภาพกันตอนนี้หละ? งานของฉันก็คือจัดสรรหน้าที่ให้กับสมาชิกของกองพันอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ไม่ได้มีมากนัก เดือนนึงได้มาแค่ 10 คน อย่างไรก็ตามน้องหลินก็เป็นคนหล่อและนอบน้อมแถมยังฉลาดอีก ไหนจะเรื่องพลังที่หาได้ยาก ไม่ต้องขอบคุณอะไรพี่หรอก ทำงานให้เต็มที่ก็พอแล้ว! 

　　 ครับผม! 

　　เห็นว่าหญิงวัยกลางคนคนนี้เป็นคนที่อบอุ่นหลินเฉิงก็พยักหน้าแรงๆ และหยุดพูดอะไรนอกเรื่อง หยิบเอกสารของตัวเองและเปิดประตูเดินออกไป

　　ตอนที่เดินออกมาจากห้องนั้นหลินเฉิงก็เห็นสมาชิกของกองพันเดินกันเต็มไปหมด พวกเขาน่าจะกำลังรีบร้อนไปกับการเตรียมอุปกรณ์ให้เรียบร้อย เดินกันขวักไขว่ระหว่างตัวเรือกับท่าเรือ ภายใต้ควบคุมของ นายทหารหลายคน แม้ว่าพวกเขาจะเหนื่อย แต่ก็ยังคงรักษาวินัยอยู่มาก

　　 หลินเฉิง! 

　　ระหว่างที่กำลังเสพบรรยกาศแห่งความคึกครื้นหลินเฉิงก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยเรียกขึ้นมาจากข้างหลัง!

　　 อ่า.. 

　　หลังจากที่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้หลินเฉิงก็หันกลับมาเห็นชูฉิงที่สวมส้นสูงเดินเข้ามาหาเขาตรงๆ

　　 ทำไมไม่บอกฉันก่อนหละว่านายจะมาที่กองพัน? 

　　เมื่อเดินเข้ามาใกล้หลินเฉิงเธอก็ถามโดยไม่ได้หายใจในทันที

　　 ให้ตายเถอะ!เธอเป็นแม่ของฉันรึยังไง? ทำไมฉันต้องไปบอกเธอก่อนด้วย? 

　　หลินเฉิงไม่หันไปมองเขาจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบก่อนที่จะบ่นพึมพัม

　　หลังจากที่ถามไปแต่หลินเฉิงตอบกลับมาแบบนี้เธอ ชูฉิงที่กำลังใจเย็นก็ดุขึ้นมาในทันที  ก็นายไม่รู้จักใครไง! ฉันได้ยินว่าตาแก่หวังในแผนกทดสอบกำลังโกรธมาก นายไปสร้างเรื่องมารึไง สมควรแล้วถ้างั้นนะ! 

　　 ก็เขาเป็นคนอารมณ์ร้อนแบบนั้นแต่ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรให้เขาขายหน้า นอกจากนั้น…. 

　　เห็นชูฉิงพูดเรื่องหวังเหลาเพื่อกักตัวเขาไว้หลินเฉิงก็คิดว่าไม่มีอะไรที่เขาต้องมายุ่งกับเธอ เขาจึงโบกมือไม่อยากจะพูดอะไรต่อ ถ้าเขาไม่พูด เธอจะปล่อยเขาไปไหม?

　　 ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ… 

　　หลินเฉิงต้องการจะเปลี่ยนเรื่องคุยเขาจึงถามเธอกลับไปตรงๆ  เธอเป็นเลขาของผู้พันไม่ใช่หรอ? ถ้าฉันอยากจะหาอะไรทำแก้เบื่อ ฉันคงจะมาเดินเล่นในที่สบายๆ แบบนี้หละมั้ง? 

　　 ฮึ่ม!ทำไมฉันต้องบอกนายด้วย? 

　　ชูฉิงเองก็ใช้ไม้เดียวกับเขาเธอเก็บความอยากรู้เอาไว้และหันกลับไปพูดบ้าง

　　 โฮ่…. 

　　หลินเฉิงเมินชูฉิงที่ทำเป็นใจแคบ เขามองเวลาจากนาฬิกาบนข้อมือ และเอี้ยวตัวจะเดินออกไปทันทีไปหาฉางเหวินฉวนทั้งๆ อย่างงั้น

　　————————-SC: บทที่ 355 ความกังวลของหยูซาน