I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 388 คนหนีทัพ
เมื่อนึงถึงเหตุผลการที่พวกเขาถูกเต่ายักษ์จู่โจมแล้วนั้นทำให้เขาหันกลับไปคิดถึงตอนที่เขาล่องทะเลมายังเกาะหนานซู ตอนนี้เขาจัดการกับมังกรยักษ์ที่มีอักษรรูนอยู่บนหน้าผากไปแล้ว เขายังต้องมาเจอกับเต่ายักษ์ที่มีอักษรแบบเดียวกันนี้อยู่เช่นกัน หลินเฉิงมั่นใจมากว่าสัตว์ทะเลที่มีอัขรโบราณอยู่บนหัวนั้นมาจาก การจัดการรูปแบบเดียวกัน
นั้นหมายความว่ามี“องค์กร” อยู่เบื้องหลัง ถ้ามีใครหรืออะไรสักคนถูกสังหาร สมาชิกคนอื่นๆ ขององค์กรก็จะแจ้งข้อมูลของผู้สังหารไป ให้รับรู้ทั่วๆ กัน สำหรับพวกสัตว์ทะเลที่มีความคิดอย่างอิสระนี้ จะตามล่าเขาด้วยเสียงของลมหายใจ!
เหตุผลที่มันยังไม่โจมเรือรบในตอนแรกนั้นน่าจะเป็นเพราะฉางเหวินฉวนนั้นแหละการจู่โจมยังเริ่มต้นไม่ได้เขากับมันต้องส่งสัญญาณให้กันก่อน แต่ก็ไม่มีใครคาดคิดว่าท่านรองผบ.ของเราจะถูกลอบโจมตีด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ไม่รู้ว่าการทีมีตำแหน่งสูงแบบนี้จะเคยโดนลอบสังหารบ้างรึปล่าว ทำไมเขาถึงควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ขนาดนี้นะ?
จนในที่สุดเต่ายักษ์ก็เลือกที่จะเริ่มที่เรือธงที่หลินเฉิงอยู่จนได้ด้วยขนาดของมันคงทำให้อะไรหลายๆ อย่างยากขึ้น แม้พวกเขาจะยับยั้งมันได้ในช่วงแรก แต่มันก็สามารถสวนกลับมาได้สร้างความเสียหายเป็นวงกว้าง จนในที่สุดทุกอย่างก็อยู่เหนือการควบคุม ผู้ใช้พลังแต่ละคนก็สวนกลับอย่างสุดความสามารถแต่ผลก็คือฉากนอกเลือดที่หน้าสยดสยอง แม้ว่ามันจะลืมเป้าหมายหลักของมันไปแล้ว แต่มันก็สามารถล้มกองพันทั้งกองได้อย่างง่ายดาย
หลินเฉิงพยายามล่อมันออกมาจนลืมคิดถึงเรื่องที่ตัวเองถูกไล่ล่าไปเลยความฉลาดของสัตว์ทะเลขนาดยักษ์ในตอนนี้นั้นไม่ต่างไปจากมนุษย์เลย แปลว่าคราวก่อนที่เขาถูกโจมตีบนทะเลก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญสินะ? ตอนนี้หลินเฉิงก็ติดอยู่กับข้อสงสัยที่ใหญ่ที่สุดแล้ว เขายังไม่รู้ว่าใครหรืออะไรกำลังบงการทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ แต่ที่แน่ๆ คือสิ่งๆ นั้นต้องเป็นอะไรที่น่าสนใจมากแน่ๆ และมันจะเกี่ยวข้องกับฉางเหวินฉวนหรือไม่นะ?
หลินเฉิงก็เอามือก่ายหน้าผากอย่างไม่รู้ตัวเมื่อเขาคิดถึงเรื่องขอฉางเหวินฉวนก็จะมีแต่ความลับผุดขึ้นมาเรื่อยๆ สวนทางกับความจริงทั้งปวง
แม้ว่าเขาจะเสียแรงไปเยอะกับเรื่องของวันนี้เขาก็ได้รับข้อมูลที่มีค่ากลับมาพอตัว ตอนนี้เขาก็หาโอกาสจากเหตุการณ์ ณ ปัจจุบันได้
เมื่อความพยายามของเขาวันนี้จะไม่เป็นไปตามแผนมากขึ้นเรื่อยๆนั้น ทำให้เขามั่นใจได้เลยว่ายังมีความลับซ้อนอยู่อีกเยอะ นั้นก็ยังทำให้เขานึกถึงเรื่องของหลีเหมิงเดียอีกครั้ง มันต้องไม่ใช่ความรักอย่างแน่นอน! เพราะพลังและความทะเยอทะยานของชายคนนี้ต้องไม่สนใจความรักที่เหมือนวัยแรกรุ่นแน่ๆ เขาหมายปองหลีเหมิงเดียมากๆ ถ้าไม่ใช้เพราะพลังการรักษาของเธอแล้ว สิ่งมี่เขาต้องการจากหลีเหมิงเดียต้องเป็นอะไรที่ร้ายแรงที่สุด มากกว่าสิ่งที่หลินเฉิงคิดไว้ในตอนแรกเสียอีก!
หลังจากที่คิดในใจหลินเฉิงก็ตัดสินใจแล้ว
“อะแฮ่ม…”
หลังจากที่กระแอ่มไปหลินเฉิงก็มองไปยังหลงซงพร้อมกับถาม “แม้จะไม่ดีนักที่จะถามเรื่องนี้ แต่ฉันอยากรูจริงๆ ว่าเธอเป็นคนเซ็นรับใบสมัคของฉันใช่ไหม?”
“ทำไมถึงถามหละ?”
ได้ยินคำถามนั้นหลงซงก็นิ่งไปสักพัก เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงจริงจัง เธอก็ถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
“นายกลัวหรอ?” “เออ….”
ท่าทีของหลงซงดูเล่นใหญ่มากหลินเฉิงก็ถามไปอย่างไม่แน่นอนนัก “ฉันแค่เดาไปเรื่อยหนะ! เพราะฉันมาที่กองพันเนี่ย ก็เพื่อลองงานจริงเป็นครั้งแรก เหมือนกับลองทานอาหารแปลกๆ เป็นครั้งแรก เมื่อดูจากสิ่งที่เจอในวันนี้แล้ว เหมือนกับว่ามอาหารมื้อนี้จะไม่อร่อยเท่าไรนัก”
เห็นใบหน้าที่ใจเย็นลงของหลินเฉิงขณะที่พูดออกมา เธอก็เหยียบเบรคทันทีก่อนที่จะยืดตัวมาชี้หน้าด่าเขา “ไม่คิดเลยว่านะจะเป็นคนแบบนี้!”
“เห้ยฉันก็แค่อยากจะมีชีวิตต่อไปอีกวันเท่านั้นเอง จะไม่ให้โอกาสของฉันหน่อยหรอ? มันเป็นเรื่องปกติของมนุษย์นะที่จะตีตัวออกห่างภัยอันตราย”
เมื่อถูกดุราวกับเธอเป็นแม่หลินเฉิงก็อยากจะเอาดาบออกมาตัดสินเรื่องนี้จริงๆ แต่เพื่อให้ทุกอย่างยังควบคุมได้ ทำอะไรแบบนั้นคงไม่ดีแน่ๆ “เสียของจริงๆ…”
สิ่งที่หลินเฉิงพูดนั้นไม่เข้าหูของเธออย่างยิ่งเธอยังคงอยากที่จะด่าหลินเฉิงต่อ เมื่อพูดต่อไปได้ไม่ถึงครึ่งประโยค เธอก็ได้สติและเยียบคันเร่งมุ่งไปข้างหน้าต่อ เห็นสายตาของผู้หญิงคนนี้แล้วหลินเฉิงก็หยิบดาบออกมาจากระบบแคปซูล ก่อนที่จะถามเธออย่างสุดจะทน “สรุปเธอเป็นคนเซ็นหรือไม่”
“ฉันไม่รู้!”
หลงซงไม่ได้หันกลับมามองเธอยังคนเหยียบคันเร่งต่อไปอย่างสุดแรง เธอไม่อยากจะพูดกับทหารที่อยากจะหนีทัพคนนี้แล้ว
เห็นสายตาแบบนั้นของเธอแล้วหลินเฉิงก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “นี่แม่คนสวย ฉันจะบอกให้นะว่าฉันช่วยชีวิตเธอไว้แล้วครั้งนึง! ฉันก็ไม่ได้อยากให้เธอพูดอะไรให้มากความนัก เพราะงั้นถ้าเธอเป็นคนเซ็นให้กับฉันแล้วหละก็ ช่วยทำเรื่องนั้นให้ฉันหน่อย…”
เห็นหลินเฉิงพูดเชิงข่มขู่เธอก็หันไปคุมพวงมาลัยสองข้างแทน เธอกำหมัดเอาไว้แน่นร่างบางที่กำลังคุมพวงมาลัยอยู่นั้นสั่นเทาด้วยความโกรธ เธอนั่งเงียบอยู่นานก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง!
“จำสิ่งที่นายพูดเอาไว้นะ!”
หลงซงหมุนพวงมาลัยอย่างแรงและแล้วเรือชูชีพก็เหมือนจะกระแทกกับเรือรบอย่างจัง!
————————SC: บทที่ 389 หลังจากเรื่องดีๆ
นั้นหมายความว่ามี“องค์กร” อยู่เบื้องหลัง ถ้ามีใครหรืออะไรสักคนถูกสังหาร สมาชิกคนอื่นๆ ขององค์กรก็จะแจ้งข้อมูลของผู้สังหารไป ให้รับรู้ทั่วๆ กัน สำหรับพวกสัตว์ทะเลที่มีความคิดอย่างอิสระนี้ จะตามล่าเขาด้วยเสียงของลมหายใจ!
เหตุผลที่มันยังไม่โจมเรือรบในตอนแรกนั้นน่าจะเป็นเพราะฉางเหวินฉวนนั้นแหละการจู่โจมยังเริ่มต้นไม่ได้เขากับมันต้องส่งสัญญาณให้กันก่อน แต่ก็ไม่มีใครคาดคิดว่าท่านรองผบ.ของเราจะถูกลอบโจมตีด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ไม่รู้ว่าการทีมีตำแหน่งสูงแบบนี้จะเคยโดนลอบสังหารบ้างรึปล่าว ทำไมเขาถึงควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ขนาดนี้นะ?
จนในที่สุดเต่ายักษ์ก็เลือกที่จะเริ่มที่เรือธงที่หลินเฉิงอยู่จนได้ด้วยขนาดของมันคงทำให้อะไรหลายๆ อย่างยากขึ้น แม้พวกเขาจะยับยั้งมันได้ในช่วงแรก แต่มันก็สามารถสวนกลับมาได้สร้างความเสียหายเป็นวงกว้าง จนในที่สุดทุกอย่างก็อยู่เหนือการควบคุม ผู้ใช้พลังแต่ละคนก็สวนกลับอย่างสุดความสามารถแต่ผลก็คือฉากนอกเลือดที่หน้าสยดสยอง แม้ว่ามันจะลืมเป้าหมายหลักของมันไปแล้ว แต่มันก็สามารถล้มกองพันทั้งกองได้อย่างง่ายดาย
หลินเฉิงพยายามล่อมันออกมาจนลืมคิดถึงเรื่องที่ตัวเองถูกไล่ล่าไปเลยความฉลาดของสัตว์ทะเลขนาดยักษ์ในตอนนี้นั้นไม่ต่างไปจากมนุษย์เลย แปลว่าคราวก่อนที่เขาถูกโจมตีบนทะเลก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญสินะ? ตอนนี้หลินเฉิงก็ติดอยู่กับข้อสงสัยที่ใหญ่ที่สุดแล้ว เขายังไม่รู้ว่าใครหรืออะไรกำลังบงการทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ แต่ที่แน่ๆ คือสิ่งๆ นั้นต้องเป็นอะไรที่น่าสนใจมากแน่ๆ และมันจะเกี่ยวข้องกับฉางเหวินฉวนหรือไม่นะ?
หลินเฉิงก็เอามือก่ายหน้าผากอย่างไม่รู้ตัวเมื่อเขาคิดถึงเรื่องขอฉางเหวินฉวนก็จะมีแต่ความลับผุดขึ้นมาเรื่อยๆ สวนทางกับความจริงทั้งปวง
แม้ว่าเขาจะเสียแรงไปเยอะกับเรื่องของวันนี้เขาก็ได้รับข้อมูลที่มีค่ากลับมาพอตัว ตอนนี้เขาก็หาโอกาสจากเหตุการณ์ ณ ปัจจุบันได้
เมื่อความพยายามของเขาวันนี้จะไม่เป็นไปตามแผนมากขึ้นเรื่อยๆนั้น ทำให้เขามั่นใจได้เลยว่ายังมีความลับซ้อนอยู่อีกเยอะ นั้นก็ยังทำให้เขานึกถึงเรื่องของหลีเหมิงเดียอีกครั้ง มันต้องไม่ใช่ความรักอย่างแน่นอน! เพราะพลังและความทะเยอทะยานของชายคนนี้ต้องไม่สนใจความรักที่เหมือนวัยแรกรุ่นแน่ๆ เขาหมายปองหลีเหมิงเดียมากๆ ถ้าไม่ใช้เพราะพลังการรักษาของเธอแล้ว สิ่งมี่เขาต้องการจากหลีเหมิงเดียต้องเป็นอะไรที่ร้ายแรงที่สุด มากกว่าสิ่งที่หลินเฉิงคิดไว้ในตอนแรกเสียอีก!
หลังจากที่คิดในใจหลินเฉิงก็ตัดสินใจแล้ว
“อะแฮ่ม…”
หลังจากที่กระแอ่มไปหลินเฉิงก็มองไปยังหลงซงพร้อมกับถาม “แม้จะไม่ดีนักที่จะถามเรื่องนี้ แต่ฉันอยากรูจริงๆ ว่าเธอเป็นคนเซ็นรับใบสมัคของฉันใช่ไหม?”
“ทำไมถึงถามหละ?”
ได้ยินคำถามนั้นหลงซงก็นิ่งไปสักพัก เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงจริงจัง เธอก็ถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
“นายกลัวหรอ?” “เออ….”
ท่าทีของหลงซงดูเล่นใหญ่มากหลินเฉิงก็ถามไปอย่างไม่แน่นอนนัก “ฉันแค่เดาไปเรื่อยหนะ! เพราะฉันมาที่กองพันเนี่ย ก็เพื่อลองงานจริงเป็นครั้งแรก เหมือนกับลองทานอาหารแปลกๆ เป็นครั้งแรก เมื่อดูจากสิ่งที่เจอในวันนี้แล้ว เหมือนกับว่ามอาหารมื้อนี้จะไม่อร่อยเท่าไรนัก”
เห็นใบหน้าที่ใจเย็นลงของหลินเฉิงขณะที่พูดออกมา เธอก็เหยียบเบรคทันทีก่อนที่จะยืดตัวมาชี้หน้าด่าเขา “ไม่คิดเลยว่านะจะเป็นคนแบบนี้!”
“เห้ยฉันก็แค่อยากจะมีชีวิตต่อไปอีกวันเท่านั้นเอง จะไม่ให้โอกาสของฉันหน่อยหรอ? มันเป็นเรื่องปกติของมนุษย์นะที่จะตีตัวออกห่างภัยอันตราย”
เมื่อถูกดุราวกับเธอเป็นแม่หลินเฉิงก็อยากจะเอาดาบออกมาตัดสินเรื่องนี้จริงๆ แต่เพื่อให้ทุกอย่างยังควบคุมได้ ทำอะไรแบบนั้นคงไม่ดีแน่ๆ “เสียของจริงๆ…”
สิ่งที่หลินเฉิงพูดนั้นไม่เข้าหูของเธออย่างยิ่งเธอยังคงอยากที่จะด่าหลินเฉิงต่อ เมื่อพูดต่อไปได้ไม่ถึงครึ่งประโยค เธอก็ได้สติและเยียบคันเร่งมุ่งไปข้างหน้าต่อ เห็นสายตาของผู้หญิงคนนี้แล้วหลินเฉิงก็หยิบดาบออกมาจากระบบแคปซูล ก่อนที่จะถามเธออย่างสุดจะทน “สรุปเธอเป็นคนเซ็นหรือไม่”
“ฉันไม่รู้!”
หลงซงไม่ได้หันกลับมามองเธอยังคนเหยียบคันเร่งต่อไปอย่างสุดแรง เธอไม่อยากจะพูดกับทหารที่อยากจะหนีทัพคนนี้แล้ว
เห็นสายตาแบบนั้นของเธอแล้วหลินเฉิงก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “นี่แม่คนสวย ฉันจะบอกให้นะว่าฉันช่วยชีวิตเธอไว้แล้วครั้งนึง! ฉันก็ไม่ได้อยากให้เธอพูดอะไรให้มากความนัก เพราะงั้นถ้าเธอเป็นคนเซ็นให้กับฉันแล้วหละก็ ช่วยทำเรื่องนั้นให้ฉันหน่อย…”
เห็นหลินเฉิงพูดเชิงข่มขู่เธอก็หันไปคุมพวงมาลัยสองข้างแทน เธอกำหมัดเอาไว้แน่นร่างบางที่กำลังคุมพวงมาลัยอยู่นั้นสั่นเทาด้วยความโกรธ เธอนั่งเงียบอยู่นานก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง!
“จำสิ่งที่นายพูดเอาไว้นะ!”
หลงซงหมุนพวงมาลัยอย่างแรงและแล้วเรือชูชีพก็เหมือนจะกระแทกกับเรือรบอย่างจัง!
————————SC: บทที่ 389 หลังจากเรื่องดีๆ