I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 614 : น้องสาวของฉัน!

บทที่ 614 : น้องสาวของฉัน!

　　 เฒ่าหวัง… 

　　หัวหน้าเหวินส่ายหัว และโบกมือซ้ายของเขาเพื่อหยุดลูกน้องที่กระสับกระส่ายของเขา และพูดกับอาจารย์หวังว่า  คุณไม่จําเป็นต้องรีบรับความรับผิดชอบทั้งหมดให้กับตัวเอง ผมยังไม่ตาบอด ความจริงเป็นอย่างไร แม้ว่าฉันจะไม่ได้มองมันทั้งหมด แต่ฉันก็เดาออก 80-90%… 

　　พูดถึงตรงนี้ หัวหน้าเหวินก็ขมวดคิ้วและก้มหน้าลงมองซูจิ้นที่น่าสงสาร เมื่อเห็นว่าอีกฝ่าย ‘เก่งแต่ความจริงแล้วก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก’ เขาจึงเบนสายตาไปที่หลินเฉิงอีกครั้ง แล้วถามว่า  ถามคุณเป็นครั้งสุดท้ายว่าคุณเป็นใครกันแน่?!  

　　 ฉันเป็นใครมันสำคัญยังไง? 

　　หลินเฉิงรู้สึกหมดความอดทนและพ่นก้นบุหรี่ออกจากปากและพูดว่า  เรื่องนี้ชัดเจนมาก แล้วถ้านายอยากจะแก้แค้นให้ลูกน้องนาย ก็รีบลงมือซะ ถ้านายไม่ลงมือ ฉันยุ่งมาก ไม่มีเวลามาเสียเวลากับพวกนายที่นี่!  

　　 บ้าเอ๊ย เจ้าเด็กนี่หยิ่งยโสเกินไปแล้ว! 

　　 ใช่แล้วลูกพี่ พวกเราต้องสั่งสอนเขา! 

　　 ไอ้หนู ฉันว่าวันนี้นายไม่อยากออกจากประตูนี้แล้ว! 

　　 จัดการมันซะ! 

　　 …… 

　　เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงไม่เห็นคนกลุ่มนี้อยู่ในสายตา ลูกน้องที่อยู่ด้านหลังหัวหน้าเหวินก็โกรธขึ้นมาทันที พวกเขาตะโกนว่าจะต้องสั่งสอนคนที่ไม่มีใครอยู่ในสายตาของเขาให้บทเรียนที่น่าจดจําไปตลอดชีวิต!

　　 หุบปากซะ… 

　　ขณะที่ลูกกระจ๊อกเหล่านี้มีดีแค่ปากแต่ต้องการที่จะท้าทาย หลินเฉิง หัวหน้าเหวินก็ถอนหายใจ แม้ว่าเสียงจะไม่ดังมาก แต่ลูกน้องที่คิดจะลงมือก็หยุดเดิน

　　 เมื่อวานพวกเราเสียพี่น้องไปสองคนเพราะตามหาเสบียง พวกนายลืมไปจนหมดแล้วหรือ? แม้แต่สัตว์ประหลาดข้างนอกก็ยังฆ่าไม่หมด ใครให้พวกนายใช้แรงข่มขู่พวกเดียวกันกันล่ะ?!  

　　หลังจากหยุดลูกน้องของเขา หัวหน้าเหวินก็หันกลับไปมองหน้าของคนเหล่านี้ จากนั้นสีหน้าของเขาก็เย็นชาและตะโกนด้วยความโกรธ!

　　หลังจากฝึกลูกน้องที่อยู่ด้านหลังแล้ว หัวหน้าเหวินก็หันไปพูดกับหลินเฉิงที่ชมการแสดงว่า  เรื่องนี้มาถึงจุดนี้แล้ว ถ้าพวกเราเถียงกันต่อไปก็ไม่มีความหมายอะไร แล้วนายก็เอารถของนายไปจ่ายค่าชดเชยกับเสบียงที่นายเอามาไว้ข้างนอกแล้วค่อยไป!  

　　 ทําไม?! 

　　เมื่อได้ยินเงื่อนไขของหัวหน้าเหวิน เมิ่งอี้ก็ทนไม่ไหว เรื่องนี้เป็นฝ่ายเสียเปรียบตั้งแต่ต้นจนจบ แต่หัวหน้าเหวินคนนี้กลับดีที่สุดท้ายก็เตรียมให้หลินเฉิงชดใช้ เรื่องนี้ทําให้เมิ่งอี้ที่ตอนแรกคิดว่าเรื่องนี้เกิดจากเธอพลันไม่เต็มใจ

　　 เดิมทีพวกเราแค่เจอคนรู้จักอยากเข้ามาพูดคุยเรื่องเก่าๆ เท่านั้น เอง ถ้าไม่ใช่เพราะลูกน้องของคุณหาเรื่องเอง พวกเราคงไม่คิดที่จะทำเขา? ตอนนี้ดีแล้ว คุณที่เป็นหัวหน้าไม่เพียงแต่ไม่รู้จักแยกแยะแต่ยังคิดจะเอาเสบียงของพวกเราอีกหรือ? ฉันจะบอกอะไรให้นะ ไม่มีอาหารสำหรับคุณ!  

　　 อ๊าว!  ตัวแม่แอบแอ๊บหรือนี่!  

　　หลินเฉิงที่ไม่เคยพูดอะไรมาก่อนเมื่อได้ยิน ‘คําประกาศ’ อันน่าเกรงขามของเมิ่งอี้ก็ตกใจทันที ตั้งแต่รู้จักผู้หญิงคนนี้ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าอีกฝ่ายมีนิสัยเย็นชา แต่เขาก็ไม่รู้จริงๆ ว่าผู้หญิงคนนี้ถูกบีบให้ร้อนใจขนาดนี้!

　　แต่พวกผู้ชายที่อยู่ฝั่งตรงข้ามที่ถูกเมิ่งอี้ด่าทอตอนนี้กลับทนไม่ไหว แล้วในโลกที่โลกาวินาศผู้หญิงมักจะอยู่ในตําแหน่งที่อ่อนแอ ผู้หญิงทั่วไปเห็นผู้รอดชีวิตอย่างพวกเขานอกจากกอดต้นขาแล้วยังขอเลี้ยงแล้ว จะเจอผู้หญิงอย่างเมิ่งอี้ที่ไหนกัน? 　　 นังตัวแสบ รนหาที่ตายเหรอ?! แกคุยกับหัวหน้าของเราแบบนี้ได้ยังไง?!  

　　 เวร… สาวๆ หน้าตาดีแต่ไม่คิดว่าจะสมองพิการ! มันช่วยไม่ได้แล้ว… 

　　 เหล่า… ลูกพี่ อีกเดี๋ยวชายคนนี้กับเสบียงของเขาจะเป็นของคุณ ยัยพริกขี้หนูนี่แบ่งพวกเราบ้างนะ…?  

　　 ไสหัวไป! ไอ้พวกโรคจิต ไปตายไหนก็ไป? ไม่มีตา!  

　　เมื่อได้ยินคําพูดคุยที่ยากจะได้ยินจากคนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม สีหน้าของเมิ่งอี้ก็ยิ่งน่าเกลียดมากขึ้น เขาเห็นบุคลิกอื่นๆของเธอมามากแล้ว การดูถูกเหยียดหยามอย่างเปิดเผยเช่นนี้เป็นครั้งแรกที่เธอมีประสบการณ์ ในใจของเธอรู้สึกประหม่ามาก

　　 พาอาจารย์หวังออกไปก่อน เดี๋ยวฉันจัดการเอง 

　　เมื่อรับรู้ได้ถึงหน้าอกของเมิ่งอี้ที่กระเพื่อมขึ้นลง หลินเฉิงที่ชื่นชมเธอก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันที

　　แต่เมื่อคิดถึงผู้หญิงคนนี้ที่ทํางานในสถาบันวิจัยใต้ดินมาตั้งแต่วันโลกาวินาศ สถานการณ์แบบนี้สําหรับเธอแล้วมันปรับตัวได้ยากจริงๆ ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าให้เธอเป็นสัญญาณให้เธอพาอาจารย์หวังออกไปก่อน

　　 แต่แล้วนายล่ะ? หัวหน้าเหวินนั้นไม่ธรรมดา บวกกับลูกน้องที่อยู่ข้างหลังเขา นายอาจ… จะเสียเปรียบ!  

　　พอได้ยินคําพูดของหลินเฉิง เมิ่งอี้ก็กังวลกับสถานการณ์ของตัวเอง เธอทํางานที่สถาบันวิจัยใต้ดินมาครึ่งปี แล้วยังมีผู้มีความสามารถและนักล่านับไม่ถ้วน ที่นานวันเข้า เธอสามารถคาดเดาระดับความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายได้โดยไม่ต้องสัมผัสตัวทดลองเหล่านี้ และหัวหน้าเหวินที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็เช่นกัน แม้จะยังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีความสามารถระดับไหน และมีความสามารถมากเพียงใด แต่เมิ่งอี้กลับรับรู้ได้ถึงข้อความอันตรายอย่างหนึ่งโดยสัญชาตญาณ!ดีใจขึ้นมาทันที

　　แต่เมื่อคิดถึงผู้หญิงคนนี้ที่ทํางานในสถาบันวิจัยใต้ดินมาตั้งแต่วันโลกาวินาศ สถานการณ์แบบนี้สําหรับเธอแล้วมันปรับตัวได้ยากจริงๆ ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าให้เธอเป็นสัญญาณให้เธอพาอาจารย์หวังออกไปก่อน

　　 แต่แล้วนายล่ะ? หัวหน้าเหวินนั้นไม่ธรรมดา บวกกับลูกน้องที่อยู่ข้างหลังเขา นายอาจ… จะเสียเปรียบ!  

　　พอได้ยินคําพูดของหลินเฉิง เมิ่งอี้ก็กังวลกับสถานการณ์ของตัวเอง เธอทํางานที่สถาบันวิจัยใต้ดินมาครึ่งปี แล้วยังมีผู้มีความสามารถและนักล่านับไม่ถ้วน ที่นานวันเข้า เธอสามารถคาดเดาระดับความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายได้โดยไม่ต้องสัมผัสตัวทดลองเหล่านี้ และหัวหน้าเหวินที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็เช่นกัน แม้จะยังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีความสามารถระดับไหน และมีความสามารถมากเพียงใด แต่เมิ่งอี้กลับรับรู้ได้ถึงข้อความอันตรายอย่างหนึ่งโดยสัญชาตญาณ! 　　 ไม่เสียเปรียบแล้วจะก้าวหน้าได้อย่างไร? 

　　เมื่อเห็นสีหน้ากังวลของเมิ่งอี้ หลินเฉิงก็ส่ายหน้าเบาๆ  เธอไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันเข้าใจดีภารกิจตอนนี้เธอคือปกป้องชีวิตน้อยๆ ของเธอ เข้าใจไหม?  

　　 นี่… โอเค โอเค!  

　　เมื่อรับรู้ได้ถึงความมั่นใจในคําพูดของหลินเฉิง เมิ่งอี้ก็ไม่รู้ว่าทําไมอารมณ์ของเมิ่งอี้ถึงไม่หนักอึ้งนัก แม้ว่าเธอจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ความประทับใจของเธอที่มีต่อหลินเฉิงนั้นลึกซึ้งมาก ไม่ว่าสถานการณ์จะเกิดเหตุฉุกเฉินใดๆ ชายหนุ่มคนนี้กลับทําท่าทางคล่องแคล่วราวกับไม่มีอะไรที่เขาไม่สามารถแก้ปัญหาได้ในโลกนี้

　　 นั่น…เป็นการรนหาที่ตาย คุณควรไปกลับเสี่ยวอี้ก่อนเถอะ ตรงนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง!  

　　ขณะที่เมิ่งอี้กําลังจะไปหาอาจารย์หวังเพื่อพาเขาออกไป อาจารย์หวังก็เปิดปากพูดขึ้น

　　 ฉันอยู่ที่นี่มาระยะหนึ่งแล้ว แม้ว่าหัวหน้าเหวินและคนอื่นๆ จะดูเลวร้าย แต่จริงๆแล้วพวกเขาเป็นคนดี ขอแค่ฉันอธิบายให้พวกเขาฟังพวกเขาคงไม่สร้างความลําบากให้ฉันมากนัก  

　　เมิ่งอี้ถอนหายใจเบาๆ เมิ่งอี้ดึงแขนเสื้อของอาจารย์หวังกระซิบกับเขาว่า  เอาละ อาจารย์หวัง คุณออกไปกับฉันก่อนแล้วค่อยว่ากัน เรื่องอื่นรอให้หลินเฉิงจัดการเรื่องนี้ได้ก็ยังไม่สาย  

　　พูดจบก็พาอาจารย์หวังไปที่ประตู

　　 ฉับพลัน——  

　　 ปัง! 

　　แต่ในขณะที่เมิ่งอี้และอาจารย์หวังกําลังจะมาถึงประตู มีดบินเล่มหนึ่งก็แทงผ่านหัวคนทั้งสองฝังลึกเข้าไปด้านในเนื้อประตู!

　　 ถ้าเรื่องไม่คืบหน้า ก็ไม่มีใครออกไปจากที่นี่ได้!  　　เขาโยนมีดบินออกไปเพื่อหยุดเมิ่งอี้และอาจารย์หวัง หัวหน้าเหวินตบมือเบาๆและพูดว่า  เฒ่าหวัง ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณถ้าไม่อยากตาย ฉันจะแนะนําให้คุณอยู่ให้ห่างจากสองคนนี้!  

　　 เปี๊ยว

　　ก่อนที่หัวหน้าเหวินจะพูดจบ แท่งน้ําแข็งสามอันก็พุ่งออกมาจากอากาศ และพุ่งไปที่ส่วนลึกของบ้านพร้อมกับเฉียดแก้มของหัวหน้าเหวิน หัวหน้าเหวินยังรู้สึกถึงความเย็นที่เย็นเฉียบบนกรวยน้ําแข็งทั้งสามเส้น!