I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 139 เริ่มขึ้นภูเขา

“เฮ้อ..มีแต่ปัญหาจริงๆ..”
หลินเฉิงบ่นแต่เขายังคงลุกขึ้นจากเตียงและหยิบแจ็คเก็ตก่อนที่จะมอง หยูซาน อย่างน่าเบื่อ
“เธอต้องการที่จะดูฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างนั้นหรอ?”
ทันใดนั้นหยูซานก็จำได้ว่านี่เป็นห้องนอนของหลินเฉิง เธอหน้าแดงและรีบวิ่งออกไป
เมื่อมองแผ่นหลังของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่หนีออกไปด้วยความเขินอายนั้นหลินเฉิงบิดขี้เกียจจากนั้นเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับหยิบน้ำสะอาดที่หญิงสาวได้เตรียมไว้ให้เขาสำหรับล้างหน้า
…..
หลินเฉิง ออกมาสูดอากาศยามเช้าหลังจากล้างหน้าล้างตาจากนั้นค่อยๆเดินตาม หยูซาน ไปยังบ้านของ ลุงหยาน อย่างช้าๆ
ในตอนเช้าตรู่หมู่บ้านบนภูเขามีค่อนข้างแตกต่างจากในเมืองรอบๆเต็มไปด้วยต้นไม้และแสงแดดที่ส่องผ่านใบไม้บางๆ มีจุดประกายสีทองล้อมรอบภูเขามีนกและแมลงร้องเพลงขับขานเป็นทิวทัศน์ที่งดงามราวกับสวรรค์
สิบนาทีต่อมาในที่สุดพวกเขาก็เดินมาถึงบ้านของลุงหยาน หลังจากผ่านประตูเข้าไปแล้ว หลินเฉิง เห็นว่า ลุงหยาน ตื่นขึ้นมาแล้ว
“คุณ…คุณช่วยชีวิตผมไว้ใช่ไหม?”..ไอรีนโนเวล
เมื่อเห็นหลินเฉิง เดินเข้ามา ลุงหยาน พยายามลุกขึ้น และพูดอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงอ่อนแอ
หลินเฉิง โบกมือยางไม่สนใจและนั่งบนเก้าอี้ถัดจากเขาจากนั้นเงยหน้ามอง หยูซาน และพูดว่า
“ถูกต้อง!หญิงสาวคนนี้บอกว่าคุณต้องการจะคุยกับผมอย่างนั้นหรอ?”
เมื่อเห็นทัศนคติของหลินเฉิง ไม่แยแสสิ่งใด ลุงหยาน รู้สึกตกตะลึงจากนั้นยิ้มและพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า
“ที่จริงแล้วมันก็ไม่มีอะไรผมแค่อยากเห็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตผมเอาไว้ และคนที่ ซานซานจะติดตามในอนาคต..”
หลินเฉิง ขมวดคิ้วและหันไปมอง หยูซาน หลังจากที่เห็น หลินเฉิง จ้องมองตัวเอง หยูซาน รู้สึกอับอายเล็กน้อยและอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ลุงหยาน จึงพูดขึ้นว่า
“คุณอาจจะเข้าใจผิดซานซานได้รับการเลี้ยงดูจากผมโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่พ่อแม่ของเธอเสียชีวิต ดังนั้นผมจึงต้องการเห็นกับตาตัวเองเพื่อให้มั่นใจ ตอนนี้เธอได้ตัดสินใจที่จะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับคุณ เพียงเพราะช่วยเหลือชีวิตคนแก่อย่างผม คุณแข็งแกร่งมากถ้าซานซานได้ไปกับคุณบางทีเธออาจจะมีอายุยืนยาวกว่าอยู่ที่หมู่บ้านนี้..”
“อืม..”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้หลินเฉิง พยักหน้า
“คุณพูดถูกหญิงสาวตัวน้อยนี้จะต้องมีชีวิตยืนยาวกว่าคุณแน่นอน ผมสัญญา!!”
สีหน้าของลุงหยาน ผ่อนคลายลงจากนั้นเขาไออีก 2-3 ครั้งพร้อมกับรอยยิ้ม
“ผมเชื่อในคำพูดของคุณ!เฮ้อ..มีสัตว์ประหลาดมากมายในภูเขาผมกลัวว่าหมู่บ้านฟีนิกซ์ของเราคงอยู่ได้อีกไม่นาน ถึงแม้ผมจะเป็นผู้ชายแต่ผมก็เคยแค่จับหมูบนภูเขาเท่านั้น โดยเฉพาะตอนนี้ผมเพียงขยับร่างกายได้เพียงแค่ครึ่งนึงเท่านั้น ดังนั้นผมอยากให้ผู้หญิงคนนี้มีชีวิตที่ดีกว่าอยู่ที่นี่!”
หลังจากที่ได้พูดออกไปลุงหยาน ก็ตกอยู่ในความเงียบ
เมื่อมองเห็นชายผู้โดดเดี่ยวที่อยู่ตรงหน้าหลินเฉิง ถอนหายใจเบาๆและพูดว่า
“เอาล่ะยังไงก็ตามคุณก็รอดมาได้แล้ว ต่อไปนี้คุณเพียงฝึกฝนตัวเองมากขึ้นเท่านั้น ส่วนเรื่องสัญญาที่ผมให้ไว้เป็นเพราะผมยังมีเรื่องอีกมากมายที่จะต้องพูดคุยกับผู้หญิงคนนี้ดังนั้นมันจึงเร็วเกินไปที่จะปล่อยให้เธอตาย เอาล่ะคงไม่มีสิ่งใดอีกแล้วดูแลตัวเองให้ดี!”
จากนั้นหลินเฉิง ก็ยืนขึ้นแล้วโบกมือให้กับโคล่า พร้อมกับหันไปพูดกับ หยูซาน ว่า
“ฉันจะไปหาหัวหน้าหมู่บ้านเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่สักหน่อยอีกครึ่งชั่วโมงเจอกันหวังว่าเธอจะพร้อม?”
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวพยักหน้าให้หลินเฉิง จึงเดินตรงไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านทันที
……..
“หนุ่มน้อยถ้าเจ้าและหยูซาน เดินทางเข้าไปในภูเขาเจ้าจะต้องระมัดระวังเป็นอย่างมาก อย่าทำเหมือนกับคนก่อนหน้านี้ ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่สามารถช่วยอะไรเจ้าได้! ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปยังภูเขาแต่มันเป็นเพราะหลุมเหล่านั้น”
ฮีฉีฮัน เดินอยู่บนทางเดินด้านหลังหมู่บ้าน เขาจับมือ หลินเฉิง และพูดถึงเรื่องสำคัญ
เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าหมู่บ้านแสดงออกถึงความเป็นห่วงอีกทั้ง หยูซาน ยังยืนอยู่ข้างๆพร้อมกับถุงผ้าเล็กๆ เมื่อเห็นบุคลิกทั้งสองคน หลินเฉิง ได้แต่ยิ้มเท่านั้นจากนั้น หยูซานพูดปลอบใจว่า
“คุณปู่ ไม่ต้องกังวลเกินไปรู้ไหม พี่หลินเก่งมากเขาแตกต่างจากคนก่อนหน้านี้!”
“อืม”
เมื่อได้ยินคำพูดที่มั่นใจของหยูซาน ฮีฉีฮัน ถอนหายใจ
“ฉันรู้สึกละอายใจจริงๆเพราะว่าไม่มีใครในหมู่บ้านของเราสามารถต่อสู้ได้..ช่างเป็นเรื่องน่าเสียดาย!เธอควรจะดูแลตัวเองให้ดีในอนาคต..”
หลินเฉิงยืนดูทั้งสองคนพูดคุยกัน
“ผมพูดไปแล้วไงก่อนหน้านี้คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงทุกคนคิดว่าผมบังคับเธอใช่ไหม”
หลินเฉิง หันหน้าไปหา หยูซาน และพูดว่า
“เด็กน้อยถ้าเธอไม่ต้องการไปก็ไม่ต้องไปเธอสามารถกลับไปหา ลุงหยาน ของเธอได้และฉันสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายคนในหมู่บ้าน!”
หลังจากฟังคำพูดของหลินเฉิง หยูซานหัวและอธิบายให้ชาวบ้านที่อยู่รอบข้างเธอฟังว่า
“แม้ว่าฉันจะพูดว่าทำตามสัญญาแต่ตอนนี้ฉันไปกับพี่หลินโดยสมัครใจ ฉันต้องการออกไปจากหมู่บ้านดูว่าโลกภายนอกเป็นอย่างไร..”
เมื่อได้ยินสิ่งที่หญิงสาวพูดฮีฉีฮัน ถอนหายใจและพยักหน้าอย่างไร้ประโยชน์เพื่อแสดงว่าเขาเข้าใจแล้ว ในความเป็นจริงเขารู้ดีว่าแม้ผู้หญิงคนนี้จะดูอ่อนแอแต่ในความเป็นจริงแล้วเธอมีบุคลิกที่เข้มแข็ง ถ้าไม่ใช่ความตั้งใจของเธอเองแม้ว่า หลินเฉิง จะแข็งแกร่งสักแค่ไหนสุดท้ายแล้วเขาก็คงได้แต่พาร่างกายที่ไร้ชีวิตของเธอไปเท่านั้น
เมื่อไม่คิดอะไรอีกต่อไปฮีฉีฮันหยิบถุงอาหารขึ้นมา แล้ววางไว้ในอกของหยูซานโดยตรงจากนั้นพูดว่า
“เอาล่ะตอนนี้เธอเติบโตขึ้นมากแล้วเมื่อออกไปภายนอกนี่อาจเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับเธอ ดูแลตัวเองให้ดีและฟังคำสั่งของพี่หลิน..”
เมื่อได้ยินคำพูดของคุณปู่ดวงตาของหยูซาน แดงทันที
“ฉัน..ฉันจะทำตามคุณปู่รักษาสุขภาพด้วย!!”
สุดท้ายหยูซาน เช็ดน้ำตาของตัวเองและรีบออกเดินทางไปพร้อม หลินเฉิง มนุษย์ 2 คนและสุนัขอีก 1 ตัวหายเข้าไปในป่าทึบอย่างช้าๆ
——————————————-