I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 191 การเตรียมพร้อม

SC:

หยูซานโคล่าและ หลินเฉิง เดินไปที่ห้องรับรองพนักงานเก่าอย่างเงียบๆแต่ก่อนที่เขาจะเข้าไปด้านใน หลินเฉิง ก็หยุดเดินและหันไปด้านซ้ายมือจากนั้นพูดว่า
“เจ้าตัวน้อยตามมาตั้งนานแล้วมีอะไรอย่างนั้นหรอ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฉิง ก็มีเสียงอะไรบางอย่างขยับอยู่ในกอหญ้า มันคือแพนด้าที่ชื่อว่าเทียนซือกลิ้งออกมาด้านนอก
“นี่ไม่ใช่ เจ้าตัวอันตรายก่อนหน้านี้อย่างนั้นหรอ”
หลินเฉิง มองไปที่แพนด้าซื่อบื้อ เทียนซือยังคงเงียบมันทำให้ หลินเฉิง ต้องถอนหายใจ
“ฉันรู้ว่านายเข้าใจคำพูดของฉันอย่าทำอะไรที่เปลืองพลังงานอีกต่อไปเลย เจ้านายของนายนั้นตายไปแล้วและฉันเองก็มีหลายอย่างที่ต้องทำ หากนายต้องการแก้แค้นก็เข้ามาเลยแต่ถ้าไม่ต้องการนายควรที่จะไปที่อื่นอย่ามามัวติดตามฉันอยู่ เข้าใจไหม?”
หลังจากได้ยินคำพูดของหลินเฉิง หมีแพนด้าทำราวกับขบคิดด้วยความสงสัยจากนั้นมันวิ่งไปหา หยูซาน และกอดต้นขาของเธอแน่น
“ว้าย!”
หยูซานอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องด้วยความตกใจเธอเคยเห็นว่าหมีแพนด้าตัวนี้น่ากลัวแค่ไหน และยิ่งมันวิ่งเข้ามาหาเธอพร้อมกับกอดต้นขาของเธอแน่นราวกับเด็กมันทำให้เธอตกตะลึงเล็กน้อย
เมื่อเห็นท่าทีของมันหลินเฉิง รู้สึกหมดหนทาง แต่เขาก็ไม่ต้องการที่จะอยู่ที่นี่นานเกินไป ผู้คนของเขตทหารเซียนหยางอาจพบเจอพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจะต้องเตรียมตัวให้พร้อมก่อนคนเหล่านั้นจะมา
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้หลินเฉิง ขมวดคิ้วและดึงหมีแพนด้าออกจากขาของ หยูซาน
“โอว โอว..”
หลินเฉิงจับหมีแพนด้าขึ้นมาในขณะที่มันพยายามกรีดร้องด้วยความเสียใจ ดวงตาทั้งสองข้างของมันมีน้ำตาไหลออกมามันทำให้หยูซานรู้สึกสงสาร
“เงียบ”
เมื่อเห็นลักษณะที่น่าสงสารของหมีแพนด้าหลินเฉิง ขี้เกียจเกินไปที่จะยุ่งเกี่ยวกับมันดังนั้นเขาจึงถือเจ้าหมีแพนด้าตัวนี้ไปด้วย
พวกเขาเข้ามายังห้องรับรองพนักงานเพียงแค่เดินเข้ามาในบ้าน หลินเฉิง ก็รู้สึกว่าศพที่อยู่ภายในนั้นได้ถูกเคลื่อนย้ายออกไปแล้วอย่างน้อยตอนนี้มันก็ช่วยบรรเทาความอึดอัดของพวกเขาไปได้มาก
หลินเฉิง โยนเทียนซือเข้าไปยังมุมห้องและดึงอาหารออกมาจากนั้นเรียกหยูซานและโคล่าเพื่อมากินอาหาร
เมื่อมองเห็นมนุษย์2 คนพร้อมกับสุนัข 1 ตัวกำลังกินอาหารเทียนซือก็ค่อยๆเคลื่อนย้ายตัวเองไปที่กองอาหารอย่างช้าๆและจับถุงขนมขึ้นมาอย่างระมัดระวังก่อนจะฉีกห่อขนมออกมา เมื่อได้ยินเสียงฉีกห่อขนม หลินเฉิง ไม่ได้ให้ความสนใจกับมันมากนักมันจึงเคี้ยวขนมอย่างเอร็ดอร่อย
เมื่อเห็นว่าเสบียงของตัวเองถูกแอบกินโดยเจ้าแพนด้าหลินเฉิง อดไม่ได้ที่จะยกนิ้วโป้งในความหน้าด้านของมัน ในขณะเดียวกัน หลินเฉิง ก็กระตุ้นให้ หยูซาน กินเร็วขึ้น
หลังจากที่หยูซาน ใส่ขนมปังก้อนสุดท้ายเข้าไปในปากเธอเห็นว่า หลินเฉิง กินอาหารเสร็จแล้วและกำลังจุดบุหรี่สูบขึ้นอย่างช้าๆ จากนั้นเขาก็สั่งงานโดยตรง
“เธอออกไปข้างนอกเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ถ้าเธอเห็นว่าใครกำลังมาที่นี่ให้รีบกลับมาทันทีเพื่อบอกให้ผมได้เตรียมตัวล่วงหน้า”
จากนั้นหลินเฉิง ยังกำชับกับ หยูซาน ว่า
“แม้ว่าเธอสามารถถูกเปิดเผยตัวตนได้จากผู้มีพลังในระดับปัจจุบันแต่คนแบบนั้นก็มีไม่มากนักเพราะฉะนั้นระวังอยากเข้าใกล้พวกเขามากเกินไปเข้าใจไหม”
“ฉันเข้าใจแล้ว”
หยูซาน พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง.Aileen-novel.
“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”
นอกจากโคล่าและเทียนซือที่กำลังกินขนมอยู่แล้วหยูซาน หายไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ หยูซาน ออกไปด้านนอก หลินเฉิง เริ่มจัดระเบียบภายในห้องใหม่เพื่อหลีกเลี่ยงคนแปลกหน้าเห็นถึงความผิดปกติ จากนั้นเขานั่งไขว่ห้างตรงหน้าต่างและเทสารเหลวเสริมความแข็งแกร่ง 1 ขวดดื่มเพื่อฟื้นฟูความแข็งแกร่งของตัวเองจากนั้นหลับตาลง
แม้ว่าสารเหลวเสริมความแข็งแกร่งจะสามารถฟื้นฟูความแข็งแกร่งทางกายภาพได้แต่ยาก็ยังคงเป็นยาซึ่งไม่สามารถทดแทนความแข็งแกร่งได้เทียบเท่ากับการพักผ่อน ถึงแม้ว่า หลินเฉิง จะสามารถฟื้นฟูความแข็งแกร่งทางกายภาพได้บ้างแล้วในตอนนี้แต่เขายังคงรู้สึกเจ็บปวดแขนขาเป็นครั้งคราว
ในขณะที่เขากำลังฟื้นฟูความแข็งแกร่งอยู่นั้นหลินเฉิง ก็ได้ยินเสียงมาจากภายนอกบ้าน จากนั้นสักครู่ก็ได้ยินเสียง “คลิก” และหน้าต่างถูกเปิดออก
“พี่หลินฉันกลับมาแล้ว!”
มีเสียงฝีเท้านุ่มนวลพร้อมกับเสียงลมหายใจของหยูซาน ในขณะเดียวกันร่างกายของเธอก็ค่อยๆปรากฏขึ้นข้างกายเขา
“มีทหารอยู่ด้านนอกจำนวนมากพวกเขาทั้งหมดมีปืนและใบหน้าของพวกเขาดูไม่ค่อยมีความสุข..”
“จริงหรอ?”
หลินเฉิง ลืมตาขึ้นและถามขึ้นว่า
“มีใครมาที่นี่บ้างไหม?”
“มี!เป็นทหารกลุ่มเล็กๆซึ่งมีคนประมาณ1 โหลพวกเขาน่าจะมาถึงที่นี่ประมาณ 5-6 นาที!”
เมื่อได้ยินคำถามของ หลินเฉิง หยูซาน ตอบอย่างรวดเร็ว
“อืม…”
เมื่อได้ยินข่าวนี้หลินเฉิง ไม่ค่อยแปลกใจนักนอกจากที่นี่แล้วเขาเกรงว่าสวนสัตว์ทั้งหมดทุกทิศทางถูกปิดกั้นโดยทหารเหล่านี้!
หลินเฉิงยืนขึ้นและพูดว่า
“เอาล่ะเตรียมตัวกันเถอะพวกเขามาที่นี่ไม่ใช่เพราะ ท่านจิว อย่างเดียวผมคิดว่า ที่แท้จริงแล้วพวกเขาเป็นห่วงสัตว์กลายพันธุ์ที่มีค่าและวัสดุที่เรายังไม่รู้!”
เมื่อหันไปมองโคล่าและเทียนซือกำลังเล่นด้วยกันหลินเฉิงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเมื่อเห็นสัตว์โง่ๆ2 ตัวนี้อยู่ด้วยกัน หลินเฉิง เดินไปหาโคล่าและตบหัวของมัน
“ยังมีใจที่จะเล่นอีกเร็วเข้ารีบนำเจ้านี้ออกไปด้านนอก และไปรอที่สี่แยกหากพวกนายเห็นว่ามีคนหลุดรอดออกไป นายรู้ใช่ไหมว่าควรทำยังไง”
หลังจากที่ดุโคล่าหลินเฉิง หันหน้าไปหาเทียนซือและพูดว่า
“หากนายต้องการทำงานร่วมกับฉันนายจะต้องจับคนที่หนีรอดไปได้ แล้วฉันจะให้นายกินอีก”
จู่ๆดวงตาของเทียนซือก็เปล่งประกายซึ่งมันทำให้หลินเฉิง อยากจะทุบหัวของมัน
จากนั้นหลินเฉิง โบกมือและพูดว่า
“ไปได้แล้ว!อย่าให้ใครพบเห็นพวกนาย!”
“โฮ่งโฮ่ง”
“โฮ่งโฮ่ง”(เอาจริงๆ ในเรื่องมันให้หมีแพนด้าร้องเหมือนสุนัข อันนี้ไม่รู้เกี่ยวกับการกลายพันธ์ของมันหรือเปล่า แต่ในอนาคตจะเปลี่ยนเป็นเสียงอื่น เพื่อไม่ให้สับสน)
พวกมันเหมือนสุนัขโง่2 ตัวกระโดดออกไปจากหน้าต่างและหายไปยังพุ่มไม้ริมถนนทันที เมื่อเห็นการหายไปของเจ้าโง่ทั้ง 2 ตัว หลินเฉิง ยืนขึ้นและฟังเสียงฝีเท้าที่กำลังใกล้เข้ามาอย่างระมัดระวัง หลังจากที่ หยูซาน ทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จแล้วร่างกายของเธอก็เริ่มล่องหนอีกครั้ง
“อ่า..โชคไม่ดีเลย!วันนี้อากาศหนาวมากพวกเราไม่ได้เตรียมชุดหนาๆมา และยังถูกสั่งให้มายังสถานที่แห่งนี้เพื่อทำภารกิจอีก เจ้านายช่างใจดำจริงๆ!”
“อย่าบ่น!ดูเสาน้ำแข็งนั่นและหิมะที่อยู่บนพื้นในตอนนี้สิ?นี่มันเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิมาเป็นเวลานานแล้วฉากเหล่านี้ไม่ควรที่จะเกิดขึ้น สิ่งที่สามารถอธิบายได้ก็คือมีผู้ควบคุมน้ำแข็งที่น่ากลัวอยู่ที่นี่!”
“นายพูดจาไร้สาระเกินไปหรือเปล่า?จะมีสัตว์ประหลาดตัวใดสามารถพัฒนาความสามารถได้ถึงระดับนี้ ฉันไม่เชื่อหรอก!”
“ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อแต่หลักฐานที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้มัน..”
เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆเมื่อได้ยินบทสนทนาของเหล่าทหารหลินเฉิง กั้นลมหายใจและวางมือบนขอบหน้าต่างเตรียมพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับคนเหล่านั้น!
———————————-