I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 192 นายทหารหนุ่ม

SC

แกร็กๆ
ด้วยเสียงฝีเท้าเบาๆทหารติดอาวุธหนักปรากฏตัวขึ้นใกล้กับห้องรับรองพนักงานนำโดยนายทหารหนุ่มคนหนึ่งที่ดูเหมือนอายุ20 ต้นๆ บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยหนวดสีเขียวอ่อนที่กำลังขึ้นท่าทางของเขาดูอึดอัดใจเล็กน้อย
อย่างไรก็ตามทหารที่อยู่เบื้องหลังของนายทหารหนุ่มยังคงยืนอยู่อย่างมีระเบียบและติดตามเขาอย่างช้าๆเข้าไปยังห้องรับรองพนักงาน
เมื่อเข้าไปถึงห้องรับรองนายทหารหนุ่มโบกมือเพื่อให้ทหารข้างหลังเขาแยกย้ายออกไปตรวจสอบอย่างรวดเร็วและให้ปิดกั้นทุกเส้นทาง
เมื่อนายทหารหนุ่มกำลังจะเอื้อมมือเปิดประตูที่หลินเฉิง ซ่อนตัวอยู่
“ปังๆๆๆ”
ทันทีที่ประตูเปิดออกนายทหารหนุ่มไม่ได้เข้าไปด้านในแต่เขากลับยิงปืนเข้าไปแทนหลังจากที่สาดกระสุนปืนเข้าไปแล้วเขาถึงมองข้างในอย่างระมัดระวัง และพบว่าข้างในห้องนั้นว่างเปล่ามีเพียงแค่ควันปืนที่เกิดจากการยิงก่อนหน้านี้เท่านั้นไม่มีการเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตอื่น
เมื่อเห็นดังนั้นนายทหารหนุ่มโบกมือพร้อมที่จะหันหลังกลับแต่ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เห็นอะไรบางอย่างเขาสังเกตเห็นเลือดที่ยังไม่ได้ทำความสะอาด!
หลังจากเห็นคราบเลือดนายทหารหนุ่มขมวดคิ้ว หลังจากคิดอยู่สักครู่เขาจึงเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับทหารสนิทอีก 2 คนเพื่อดูว่าอะไรเกิดขึ้นภายในห้อง
“ยินดีต้อนรับ!”
เมื่อเดินเข้าไปในห้องนายทหารหนุ่มก็ได้ยินคำทักทายเป็นภาษาอังกฤษดังขึ้น
ในเวลาเดียวกันกับการทักทายทหารที่ถูกส่งไปยังเส้นทางอื่นๆก็ได้ยินเสียงครวญดังขึ้นมาแต่ไม่ได้ยินเสียงของกระสุนปืนเลยแม้แต่น้อย
“เกิดอะไรขึ้น?”
ใบหน้าของนายทหารหนุ่มมมืดมนเมื่อเขาได้ยินเสียงครวญครางจากภายนอกเขาคุ้นเคยกับเสียงแบบนี้ จากนั้นมองขึ้นไปบนเพดานเขาพบว่ามีเก้าอี้น้ำแข็งอยู่บนนั้นพร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่ง
ใบหน้าของนายทหารหนุ่มมืดมนเขารู้สึกว่าเรื่องนี้จัดการได้ยากขึ้นตั้งแต่เขาเดินเข้ามาในห้องหลังจากที่เขาใช้เวลาในการตัดสินใจเพียงชั่วพริบตาถอยออกจากห้องทันที
เมื่อเห็นทั้ง3 คนต้องการที่จะหลบหนี หลินเฉิง ดีดนิ้ว นายทหารหนุ่มและทหารอีก 2 คนที่พยายามจะออกไปจากห้องนี้ไม่สามารถขยับตัวได้เขาพบว่ามือและเท้าของเขาถูกแช่แข็งโดยตรง
หลังจากเห็นว่าทั้งสามคนไม่สามารถออกจากห้องนี้ได้แล้วจึงกระโดดลงมาจากเก้าอี้น้ำแข็งบนเพดานจากนั้นปัดฝุ่นที่มือและมองพวกเขาด้วยรอยยิ้ม.ไอรีนโนเวล.
“ข้ามพิธีในการแนะนำตัวไปแล้วกันอย่างที่พวกคุณเห็นผมอยู่ที่นี่และชีวิตของพวกคุณก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของผม!”
หลังจากนั้นหลินเฉิง ก็กวาดสายตามองนายทหารหนุ่มและพูดขึ้นว่า
“ตอนนี้ผมมีคำถาม2 -3 ข้อ ถ้าผมไม่ได้คำตอบ หรือคุณมีความลังเลที่จะพูด ถือว่าการเจรจาล้มเหลวผมก็จะฆ่าคุณทันที เข้าใจไหม?”
“แก…”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้นายทหารหนุ่มรู้สึกโกรธและกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่หลินเฉิง ก็ยิ้มและหยิบมีดขึ้นมาแทงเข้าไปยังคอของทหารที่อยู่ด้านซ้าย
ปุ!
เลือดสาดกระเด็นโดนใบหน้าของนายทหารหนุ่มมันทำให้เขาร่างกายสั่นเทาในที่สุดเขาก็จะหนักได้ว่าชายหนุ่มผู้มีใบหน้าสงบนั้นสามารถฆ่าคนได้โดยไม่ต้องกระพริบตา
“คุณ…คุณมีคำถามอะไร…จะถามอะไรก็รีบถามมา!”
หลังจากกลืนคำพูดที่จะพูดออกมาแล้วนายทหารหนุ่มร่างกายสั่นเทาพร้อมกับพูดติดอ่าง
เมื่อเห็นว่านายทหารหนุ่มเข้าใจสถานะของตัวเองในตอนนี้หลินเฉิงพยักหน้าและหยิบกระดาษชำระขึ้นมาเช็ดเลือดที่ติดอยู่บนใบมีดเขา อ้าปากและถามว่า
“คำถามแรก คราวนี้พวกนายมากันกี่คน?”
เมื่อได้ยินคำถามของหลินเฉิง นายทหารหนุ่มตอบอย่างรวดเร็ว
“5..มากกว่า 500 คน!”
“อืม…”
เขาพบว่าไม่แตกต่างจากข้อมูลที่หยูซานไปสอดแนมมาดังนั้นเราจึงถามต่อว่า
“แล้วผู้มีความสามารถละ?”
หัวหน้าทีมฉีเป็นผู้นำทีมในครั้งนี้!ผู้ที่มีพลังอยู่ภายใต้คำสั่งของเธออาจจะมีประมาณ 60 คน ผม…ผมไม่รู้จริงๆผมรู้เพียงว่าหัวหน้าทีมฉี เป็นคนที่มีพลัง เกี่ยวกับอาวุธระดับ 3
“พลังเกี่ยวกับอาวุธ?”
เมื่อหลินเฉิง ได้ยินพลังนี้เขาขมวดคิ้ว
“พลังเกี่ยวกับอาวุธมีความสามารถยังไง?”
ดูเหมือนว่านายทหารหนุ่มจะรู้ตัวว่าถ้าเขาตอบไม่ดีเขาคงจะไม่มีลมหายใจต่อไปเขาจึงทำได้เพียงพูดว่า
“ดูเหมือนว่า…บางส่วนในร่างกายของเธอสามารถเปลี่ยนเป็นอาวุธมีดปืน หรือแม้กระทั่ง ปืนใหญ่!”
“จริงหรอ?”
เมื่อได้ยินคำตอบจากนายทหารหนุ่มหลินเฉิง พยักหน้าและไต่ตรองอยู่สักครู่ ในความจริงทันทีที่ หลินเฉิง ได้ยินพลังที่เกี่ยวกับอาวุธมันทำให้ หลินเฉิง นึกถึง เฉินฮงหยวนที่เขาพบที่เขตทหารเหลียนเฉิงก่อนหน้านี้
ความสามารถของเพื่อนคนนั้นดูเหมือนว่าเขาจะสามารถเปลี่ยนชิ้นส่วนบางอย่างบนร่างกายให้เป็นอาวุธเขาเห็นว่าแขนของเฉินฮงหยวนกลายเป็นใบมีดและมีดนั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างมากมันสามารถที่จะปิดกันกระสุนปืนได้
อย่างไรก็ตามนายทหารหนุ่มคนนี้บอกว่าหัวหน้าทีมฉีของพวกเขามีความสามารถถึงขนาดสร้างอาวุธร้อนได้…หรือว่าเขาจะเกี่ยวข้องกับX Men…
หลินเฉิง รีบส่ายหัวสลัดความคิดนี้ออกไปทันที เขาเอาบุหรี่ขึ้นมาและจุดสูบจากนั้นถามนายทหารหนุ่มต่อไปว่า
“คำถามสุดท้ายพวกนายมาทำอะไรที่นี่?และตอนนี้กองทัพใหญ่อยู่ที่ไหน?”
นายทหารหนุ่มส่ายหัว
“ผมไม่รู้งานนี้ผมถูกสั่งมาโดยเฉพาะ ผมเป็นแค่กัปตันทีมที่ดูแลทีม 20 คนของหน่วยปืนใหญ่ ซึ่งพวกเราจะคอยสำรวจศัตรูและร่องรอยของศัตรู พวกเราพร้อมที่จะตายหลังจากที่ส่งข้อความ ดังนั้นพวกเราจึงไม่มีคุณสมบัติที่จะรู้รายละเอียดของงาน…”
ทันใดนั้นใบหน้าของนายทหารหนุ่มก็เปลี่ยนไป
“โอ้ไม่นะ!”
“มีอะไรผิดปกติอย่างนั้นหรอออ หรือว่านายลืมส่งข้อความกลับไปใช่ไหม?”
เมื่อเห็นใบหน้าสำนึกผิดของนายทหารหนุ่มหลินเฉิง ยิ้มเยาะเย้ย
“นายไม่จำเป็นต้องโทษตัวเองเพราะแม้ว่านายจะเป็นคนสั่งแต่ก็ไม่มีใครสามารถเผยแพร่ข่าวนี้ออกไปได้”
จากนั้นหลินเฉิง ก็ผิวปาก!
——————————————-