I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 228 สภาพภูมิอากาศของเกาะ

SC:

“หืม!นี่มันจริงหรือเปล่าเนี่ย?”
เมื่อได้ยินหลินเฉิงก็รู้สึกช็อคเขาหัวเราะอย่างขมขื่นซ้ำๆ “มันน่าสนใจจริงๆ มันยากที่จะขึ้นไปบนเกาะแต่ปลายทางอยู่ห่างจากเราเพียงแค่หลุมเท่านั้น!” “มันเป็นไปไม่ได้เลยทะเลนั้นอันตรายเกินไปแม้ว่ามันจะไม่ไกลจากเซียงโจว แต่อย่างน้อยเราก็ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกโจมตีจากจางเหว่ย นี่มันเป็นเรื่องของกำไรและการสูญเสีย … ”
เมื่อเห็นความไม่สบายใจของหลินเฉิงเฉินเฟยหยูก็รีบเรียกความมั่นใจของเขาให้กลับคืนมาในไม่กี่คำ
เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเฟยหยูหลินเฉิงก็ทำได้แค่พยักหน้ายิ้มอย่างขมขื่น แล้วหยุดคิด ก่อนจะส่งสัญญาณให้ผู้คนที่อยู่ข้างหลังตามเขามาโดยเขาได้เป็นผู้นำในการปีนขั้นบันไดน้ำแข็ง
เมื่อทุกคนเดินขึ้นไปบนหน้าผาหลินเฉิงดึงบันไดน้ำแข็งออกมาแล้วหันหลังกลับ แต่ทันใดนั้นก็ถูกบล็อกโดยป่ามะพร้าวอันเขียวชอุ่ม
”สวนมะพร้าว?”
เมื่อมองไปยังต้นมะพร้าวที่เขียวชอุ่มและแม้ว่าต้นมะพร้าวเขียวขนาดใหญ่ที่มีใบหนาทึบอยู่บนยอดไม้ หลินเฉิงก็กลับรู้สึกว่าเขาได้ข้ามมันไปแล้ว
แม้ว่าจะอยู่ในช่วงฤดูหนาวและฤดูใบไม้ผลิซึ่งแม้แต่ต้นไม้บนแผ่นดินใหญ่ที่อยู่ตรงข้ามกับเกาะหนานซูก็เริ่มงอก แต่สภาพอากาศโดยรวมก็หนาวเย็นจริงๆ แต่ก็ไม่สามารถทำให้คนเหล่านี้หนาวได้ แต่มันก็ไม่ได้อบอุ่นอย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นสภาพแวดล้อมของการเจริญเติบโตของต้นมะพร้าวต้องการอุณหภูมิเฉลี่ยต่อปีมากกว่า 24-125 องศาเซลเซียส หากอุณหภูมิต่ำกว่านี้มันจะไม่รอดเลย แต่ป่ามะพร้าวอันมีชีวิตชีวานี้ล่ะ?!
ด้วยกระแสลมที่พัดจากทะเลทำให้หลินเฉิงประหลาดรู้สึกได้รับการปลอบประโลม แต่ทันใดนั้นก็กลับจำได้ว่าคนในกลุ่มของเขาตอนนี้สวมเสื้อผ้าแค่ตัวเดียวเท่านั้น และเขาก็เคยต่อสู้ในทะเล จนตอนนี้เขาก็เพียงแค่สวมเสื้อยืดเท่านั้น แต่ในเวลานี้เขากลับไม่รู้สึกหนาวหรือแม้แต่ร้อนหรือชื้น อาจเป็นเพราะเขาไม่ได้ขยับร่างนาน
“เกิดอะไรขึ้นพี่หลิน?”
เมื่อเขาเห็นว่าจู่ๆหลินเฉิงก็หยุดเคลื่อนไหวหลังจากเห็นต้นมะพร้าว
เฉินเฟยหยูผู้รอคำสั่งของเขารู้สึกแปลกไปเล็กน้อยหลังจากรอมานานในที่สุดเขาก็อดไม่ได้ที่จะถาม
เมื่อได้ยินหลินเฉิงเพิ่งกลับมาได้สติและชี้ตรงไปยังป่ามะพร้าวตรงหน้าเขาแล้วถามว่า “มองไปที่ป่ามะพร้าวนี่สิ นายไม่คิดว่ามันแปลกๆหรือ?”
“แปลกเหรอ?อะไรหล่ะที่แปลก?”
เมื่อมองไปตามทิศทางที่นิ้วของหลินเฉิงชี้ไปนั้นเฉินเฟยหยูและผู้หญิงอีกสองคนก็มองไปที่ดงป่ามะพร้าวพร้อมๆ กัน เมื่อชำเลืองมองได้สักพัก เฉินเฟยหยูก็แค่อยากจะถามว่ามันแปลกอย่างไร?
แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้!
เฉินเฟยหยูหน้ามุ่ยขนาดหนักแล้วเดินไปใต้ต้นมะพร้าวก่อนจะดึงกริชที่เอวออกมาแล้วตัดมันลงไปบนต้นไม้ ตัดเปลือกต้นมะพร้าวออก
“แย่มากจริงๆ!”
เฉินเฟยหยูถือชิ้นเปลือกไม้ที่ถูกตัดจากต้นไม้รีบนำกลับไปที่หลินเฉิงแล้วส่งเปลือกไม้ในมือให้กับหลินเฉิง
หลังจากที่เฉินเฟยหยูส่งเปลือกไม้ให้เขาและหลินเฉิงเห็นว่าภายในด้านหลังของเปลือกไม้ที่แห้งนั้นเปียกชื้น เขาจึงเลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดว่า
“นายอยากจะบอกอะไร?”
เมื่อเห็นหลินเฉิงมองดูตัวเองอย่างสนใจเฉินเฟยหยูก็ขมวดคิ้วแล้วเรียบเรียงภาษาของตนเอง แล้วบ่นว่า “แม้ว่ามันจะเป็นเกาะ แต่การกระจายของสภาพภูมิอากาศของเกาะหนานซูไม่เหมือนกันทุกประการ!” โดยทั่วไปแล้วอากาศตะวันตกจะแห้งและอุณหภูมิจะลดลงในขณะที่อากาศในทิศตะวันออกจะชื้นมากและอุณหภูมิจะสูงขึ้น ไอลีนโนเวล
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เฉินเฟยหยูก็ประกอบมวนบุหรี่จากหลินเฉิงแล้วหายใจเข้าลึกๆหลังจากที่มันติดแล้ว
“แต่ปัญหาคือแม้ว่าหลินเซียน และ เฉินเจียง จะถูกแยกออกจากช่องแคบทางใต้ แต่ความแตกต่างของสภาพอากาศก็มีไม่มากนัก!” หากแม่น้ำเฉินเจียงได้รับผลกระทบจากอากาศเย็นที่มาจากแผ่นดินใหญ่เกาะหนานซูทั้งหมดก็จะได้รับผลกระทบเช่นกัน ความแตกต่างเป็นเพียงความอบอุ่นของสายตะวันออกเท่านั้น !!
เมื่อได้ฟังคำพูดของเฉินเฟยหยูหลินเฉิงก็พยักหน้าโดยไม่รบกวนเขาแต่ปล่อยให้เขาครุ่นคิดและเล่าต่อไป
เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังสนใจคำพูดของตัวเองพูดต่อไปว่า “แต่สภาพภูมิอากาศของเกาะหนานซูตรงกันข้ามกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศโดยสิ้นเชิง อุณหภูมิที่นี่ค่อนข้างแตกต่างจากแม่น้ำเฉินเจียงและอุณหภูมิที่นี่ก่อนที่ฉันจะมาก็ไม่แตกต่างกันมาก!” ยิ่งไปกว่านั้นมีต้นมะพร้าวมากมายในแม่น้ำเฉินเจียง แต่พวกมันก็ถูกแช่แข็งจนตายโดยคลื่นความเย็นแล้ว! แม้ว่ามันจะไม่ถูกแช่แข็งจนตายด้วยคลื่นความเย็น แต่มันก็ไม่รอดจากฤดูหนาวที่ผ่านมา! ”
ในที่สุดเฉินเฟยหยูก็สูดหายใจและยึดขวดน้ำจากจางซวนซึ่งเป็นสมบัติอันมีค่าและเติมน้ำส่วนใหญ่ลงไป
”ใช่นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการจะพูดถึงความแตกต่างระหว่างเฉินเจียงและที่นี่เป็นเพียงละติจูดเดียว แต่ความแตกต่างนั้นกลับมีขนาดใหญ่มากจนกลายเป็นขั้วสองขั้วที่แตกต่าง! เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศที่แปลกประหลาดนี้ สถานการณ์ที่นี่อาจแตกต่างอย่างสิ้นเชิ้งกับสิ่งที่เราได้พบเจอบนแผ่นดินใหญ่ ซึ่งประสบการณ์ก่อนหน้านี้ก็ไม่ค่อยดีนัก ฉันกลัวว่า! ดังนั้นพวกเราจึงควรระวังตัวและเร่งรีบให้มากกว่านี้ในการดำเนินการขั้นต่อไปของเรา”
เมื่อเฉินเฟยหยูพูดจบหลินเฉิงก็พยักหน้า
”เอาล่ะ!”
”ฉันรู้พี่หลิน!”
”พี่หลินพี่สามารถทำสิ่งที่พี่พูดได้!”
เมื่อเห็นว่าเฉิงหลินในเวลานี้พูดด้วยท่าทางที่ดูเคร่งเครียดมากเฉินเฟยหยูจึงพยักหน้าเพื่อแสดงความจริงใจของเขา
เมื่อเห็นอย่างนี้หลินเฉิงจึงพยักหน้าเบาๆ เขาได้เดินไปยังพื้นดินบนเกาะหนานซูซึ่งห่างจากเขตทหารเซียงโจวเพียงไม่เกิน 300 กิโลเมตร ป้าฉินอยู่ที่เขตทหารเซียงโจว
ณเวลานี้เขาไม่ต้องการที่จะเผชิญหน้ากับอุบัติเหตุใดๆ ถึงแม้ว่าสภาพอากาศของที่นี่จะประหลาด แต่เขาก็ไม่ได้กังวลเกินไปเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงที่ไม่สามารถทำอันตรายต่อชีวิตได้ จึงปล่อยให้ตัวเองสำรวจมัน
หลังจากนั้นราวๆสิบนาที เหล่าผู้คนที่อยู่ในสวนมะพร้าวก็ออกมาจากดงมะพร้าวในที่สุด แต่พวกเขาดูสับสนเล็กน้อยด้วยกิ่งก้านสาขาและใบไม้ที่ปกคลุมไปทั่วร่างกายของพวกเขา และแขนของจางซวนก็ถูกบาดหลายครั้ง
เมื่อมองไปยังความรกร้างว่างเปล่าที่ไร้ผู้คน
หลินเฉิงค่อยๆดึงแคปซูลออกจากกระเป๋าของเขาเพียงเพื่อจะกดสวิตซ์ดูว่ามีเส้นทางสั้นๆจากที่นี่ไปเซียงโจวหรือไม่แต่เขาก็นึกได้ทันทีว่าเขาไม่ได้อยู่เพียงคนเดียว มีคนนอกสองคนอยู่ข้างๆเขา!
ยิ่งไปกว่านั้นเบาะหลังของรถออฟโรดของเขาก็เต็มไปด้วยเสบียงโดยที่โคล่าและเทียนซือจะถูกหยิบเข้าไปในที่นั่งได้ทางเดียวคือด้านซ้ายเท่านั้น แม้ว่าพวกมันจะเปลี่ยนไปแล้ว แต่พวกเมันก็ไม่สามารถเค้นเข้าไปเพียงครึ่งตัวได้อีกต่อไป
เมื่อคิดถึงจุดๆนี้หน้าผากของหลินเฉิงก็เต็มไปด้วยความกังวลเกี่ยวกับความเลินเล่อด้วยคำพูดของเฉินเฟยหยูและจางซวน เขาไม่สามารถที่จะเปิดเผยความลับของพวกเขาได้อย่างแน่นอนและด้วยความกตัญญูส่วนตัวของเขา เขาก็ไม่สามารถขนถ่ายและฆ่าลาได้อีกด้วยเช่นกัน หลังจากเรื่องราวทั้งหมด เพราะเฉินเฟยหยูเสี่ยงชีวิตที่จะขับเรือพาทุกคนมาที่นี่
แต่ปัญหาก็คือมันเห็นได้ชัดว่านี่เป็นถิ่นทุรกันดารที่แม้แต่นกก็ยังไม่ชอบไม่มีซอมบี้อยู่ในรถซึ่งสามารถมองเห็นได้ทุกๆที่ในแผ่นดินใหญ่
”คุณรู้สึกอย่างไรว่าโชคของคุณแย่ลงอย่างกะทันหันตั้งแต่คุณมาที่เกาะ”
มีคำพูดเกิดขึ้นในใจของหลินเฉิงจากนั้นเขาเพียง โบกมือให้คนสองสามคนเดินตามหลังพวกเขาต่อและมุ่งไปทางใต้อย่างรวดเร็ว
——————————-