I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 235 การต่อสู้กับอากาศ!

บทที่235 การต่อสู้กับอากาศ!
บริเวณตอนใต้เกือบจะสุดของเกาะหนานซู คือเมือง จงโฉว เป็นเมืองท่องเทียวระดับนานาชาติที่ติดกับทะเล และมีคุณภาพอากาศที่เจ๋งที่สุดในประเทศจีน รวมถึงเขตอยู่อาศัยที่กว้างไกลที่สุดอีกด้วย
จงโฉวรู้จักกันในอีกชื่อว่า ‘หยาเฉิง’ หรือ ‘เซียเวยหยี แห่งทิศบูรพา’ มันคือชื่อที่ใช้ไว้จัดอันดับในหมู่ของสถานที่ท่องเทียวระดับสูง ของบริษัทการท่องเที่ยวแห่งประเทศจีน “ฉงเหวย และ หลินลู” คือชายหาดที่สวยที่สุดของเกาะแห่งนี้
อย่างไรก็ตามบันนี้สถานที่ท่องเทียวที่ใครๆ ก็ต่างใฝฝันที่จะได้มาพักผ่อนแห่งนี้ กลับไร้คู่แข่งอย่างสิ้นเชิงไปเสียแล้ว ภายใต้การล้างผลาญของวันสิ้นโลก สัญลักษณ์แห่งธรรมชาติยังคงเป็นเหมือนเดิม ไม่มีฝูงนักท่องเทียวเหมือนอย่างที่เป็นในอดีต จะมีก็แต่ฝูงซอมบี้และเหล่าปีศาจ เดินอาละวาทอยู่ทั่วตลอดทุกช่วงตึก
ตอนนี้เวลาบ่ายสอง
“ฮึ่ม…”
เสียงเครื่องยนต์รถSUV ออฟโร้ด ดังขึ้นบนถนน จีหยาง ของเมืองจงโฉว
“นั้นมันทางเข้าหมู่บ้านใช่ไหม?”
หลินเฉิงขับรถหลบฝูงซอมบี้ข้างหน้าเพื่อไม่ให้รถเสียหลักพวกเขาเข้ามาในเขตพักอาศัยเพื่อตามหาเป้าหมายเขาถามเฟยหยูเพื่อยืนยันตำแหน่ง
เขาตามเส้นทางที่เฟยหยูบอกมาเรื่อยๆเฟยหยููก็พยักหน้าแล้วตะโกนขึ้น “ใช้แล้วตึกหลังนั้นแหละข้างในสุดถัดจากอาคารที่ 15 เข้าไปกันเถอะ…”
พูดจบเฉินเฟยหยูก็สังเกตุเห็นฝูงซอมบี้รอบๆ ตัวเขาและถามอย่างกังวล “เราจะบุกเขาไปอย่างไงดี?”
“มีวิธีอื่นไหม?” 　　หลินเฉิงถามอย่างช่วยไม่ได้ และเหยียบไปบนคันเร่ง รถ SUV คันใหญ่ พุ่งตรงเขาไปในฝูงซอมบี้ข้างหน้า!
“กร็อปแกร็ป!”
“โฮวววว!”
เสียงกระดูกหลายร้อยท่อนถูกปนละเอียดตามมาด้วยเสียงโหยหวนของฝูงซอมบี้ เมื่อขับมาใกล้ถึงจุดหมายมีป้ายชือหมุ่บ้านอยู่ “ทิงไห ชุยจู” รถพุ่งตัวจนผ่านประตูหมู่บ้านมาแล้วแล้ว หลินเฉิง จึงเหยียบเบรคหยุดรถตรงนั้น
และกระโดดออกมาจากรถมองไปยังศพรอบๆก่อนที่จะส่งสัญญาณมือให้ทุกคนคุ้มกันรถไว้ เขาก้าวเท้า
วิ่งออกไปปิดประตูหมู่บ้านทันที
หลินเฉิงพยายามอย่างหนักที่จะยั้งประตูเลื่อนเหล็กบานใหญ่ไว้เพื่อกันไม่ให้ฝูงห่าซอมบี้ที่เยอะจนเหมือนคลื่นในมหาสมุทรบุกเข้ามาได้หลังจากที่เขายื้อไว้แบบนั้นพักนึงพื้นรอบๆ ตัวเขาเริ่มกลายเป็นน้ำแข็งและกระจายออกไปอย่างรวดเร็ว
“แกร็ก!แกร็ก!!”
เสียงของน้ำแข็งร้าวกระจายไปทั่วทุกบริเวณฝูงศพเดินได้ถูกแช่แข็งขัดขวางไม่ให้เข้าไปยังหมู่บ้านได้ ทุ่งน้ำแข็งนั้นกลืนกินทุกอย่างภายนอกประตูจนหมด
ผ่านไป5 นาที ภายนอกประตูก็เต็มไปด้วยรูปสลักน้ำแข็งจำนวนนับไม่ถ้วน จากถนนที่เต็มไปด้วยฝูงคนตายร้องโหยหวนบัดนี้กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง พร้อมกับอากาศที่เย็นลงทั่วทุกบริเวณ!
หลังจากสร้างทุ่งน้ำแข็งได้สำเร็จเขาก็กลับขึ้นไปบนรถเพื่อขอแรงช่วยจากสัตว์เลี้ยงของเขา โคล่า และ เทียนซือ “ไปเลย! รีบจัดการพวกมันตอนน้ำแข็งยังไม่ละลาย ฟาดไอพวกรูปปั้นน้ำแข็งนั้นให้กระจุยไปเลย!”
เมื่อพวกมันที่นอนขี้เกียจมาทั้งวันได้รับคำสั่งแบบนี้พวกมันก็รีบเคลื่อนตัวผ่านฝูงคน กระโดดออกมาจากรถ ก่อนที่จะพุ่งตัวเข้าไปในฝูงรูปปั้นอย่างที่ไม่มีใครจะมาหยุดได้ เศษกระดูก เศษเนื้อ ที่ถูกแช่เย็นปริวกระจุยกระจายเต็มไปหมด
แทนทีหลินเฉิงจะไปดูแลพวกมันเขากลับเดินไปที่รถและมองหาอาคารแถวนั้น ก่อนที่จะค่อย ๆ ขับรถไล่ไปทีละหลัง ลึกลงไปยังเขตชุมชน
เนื่องจากเมืองจงโฉว เป็นเมืองตอนใต้สุดของประเทศจีน อากาศจึงร้อนที่สุด หลินเฉินจึงเปิดแอร์เพื่อลดความร้อนในรถตลอดเวลา ไอลีนโนเวล
ในที่สุดก็ได้ยินเสียงเบรกของรถSUV มันหยุดอยู่หน้าอาคารในสุดของเขตชุมชน และน่าจะเป็นเพราะมันอยู่ลึกสุด พวกซอมบี้เลยไม่เยอะเหมือนข้างนอกเขต หลินเฉิงลงรถเก็บพวกซอมบี้ที่เดินอยู่ประปรายเพื่อลดความเสี่ยง
“หยูซานเธอกับจางซวน ดูแลรถกันไปก่อนนะ เดี๋ยวพวกโคล่ามันก็กลับมาถ้ามีเหตุด่วนหละก็ตะโกนเรียกได้เลยนะ ฉันได้ยินอยู่แล้วรู้ใช่ไหม?” เขาอธิบายให้ หยูซาน ฟังแบบสบายๆ เธอก็พยักหน้าเข้าใจ และเขาก็เดินตาม เฟยหยู ไปในอาคาร
“1602ใช่ไหม?”
ขณะที่เดินไปตามเส้นทางอันว่างปล่าวหลินเฉิง ก็ตั้งสติตลอดเวลาเพื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น ใช่แล้วตอนนี้พวกเขากำลังเดินอยู้ในอาคารที่คาดว่าเพื่อนของเฟยหยูอาศัยอยู่
“นี้ไงมีห้อง1602 ด้วย! จริงๆ แล้วฉันพึ่งนึกอะไรออก เพือนของฉัน เป็นประเภทติดบ้านใช้เวลาส่วนใหญ่กับการนอนราบมากกว่านั่งอีก วันๆ กินแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป เขาเก็บไว้เป็นลังๆ เลยหละ บางทีเขาอาจจะตุนมันไว้ทันก่อนที่จะเกิดวันโลกาวินาศอีกมั้ง?”
“ถ้าเป็นงั้นนี้ก็เป็นข่าวดีอะสิ!?”
เมื่อได้ยินข้อมูลที่เขาไม่ได้คาดคิดหลินเเฉิงก็ยกคิ้วขึ้น โอกาศที่เขาจะเจอชายคนนั้นก็มีมากขึ้นไปอีก หลังจากผ่านไปไม่กี่นาทีพวกเขาก็ขึ้นมาถึงชั้นที่ 16 เฉินเฟยหยู เริ่มเหนื่อยแน่นอนนี้คือวันสิ้นโลกไม่มีลิฟให้ใช้หรอกนะ ไม่เหมือนกับ หลินเฉิง เขายังไม่รู้สึกอะไรเลย หลังจากที่เขาได้รับ C-Type เสริมพลังกายไป พลังทางกายภาพของเขาก็ใก้ลเคียงกับวีรบุรุษในตำนานแล้ว
เฟยหยูนั่งพักอยู่ริมทางก่อน หลินเฉิง เดินตามทางไปใกล้ๆ กับประตูฉุกเฉินของห้อง 1602 เขาใช้หูแนบประตูเพื่อฟังเสียงการเคลื่อนไหวที่อยู่ข้างใน
หลังจากที่ฟังอย่างตั้งใจอยู่พักหนึ่งหลินเฉิงก็ขมวดคิ้วแน่น และเอื้อมมือไปหยิบดาบยาวของเขา ก่อนที่จะจิ้มลงไปบนกลอนล็อคประตู เกิดเสียง แกร็ก! ดังขึ้น
“เกิดอะขึ้นหรอพี่หลิน?”
เขาเห็นท่าทีของหลินเฉิงแปลกไปจึงถามอย่างรวดเร็ว
หลินเฉิงที่พึ่งจะพังกลอนประตูไปไม่ได้หันกลับมา “บางอย่างไม่ถูกต้อง ฉันฟังเสียงมาพักนึกแล้ว แต่ก็ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหายใจ! มันเป็นไปไม่ได้ที่เพื่อนนายจะกล้ันหายใจได้นานขนาดนี้เพื่อนนายน่าจะไม่อยูที่นี่…”
พูดจบเขาก็เปิดประตูออกพยายามใช้มันเป็นโล่หลังจากสำรวจห้องอย่างรีบๆ ทั้งข้างในและข้างนอก สีหน้าของหลินเฉิงก็ดูไม่ดีเลย เขาเดินกลับไปยังห้องอีกครั้ง หลังจากเช็คอย่างละเอียดแล้ว ไม่เจออะไรเลยแม้แต่ผี มันเหมือนกับเพื่อนของเฟยหยูหายไปเฉยๆ
มันก็เป็นเรื่องที่ยุ่งยากในการมาที่นี่หลินเฉิง รู้สึกสำนึกผิด เขารู้อยู่แล้วว่าโอกาศที่จะเจอคนๆ นี้เป็นไปได้ยากมาก สิ่งเดียวที่ทำให้เขามาที่นี่คือมาหาใครสักคนที่รู้จัก ฐานทัพทางทะเล แห่งนั้นมาช่วยนำทาง
เฉินเฟยหยูเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของ หลินเฉิน เขาก็ทำได้แค่พูดปลอบใจ “อย่าคิดมากไปเลยพี่หลิน เรามาที่นี้เพราะหวังว่าจะเจอใครสักคน แต่มันก็ไม่เป็นอย่างนั้นเนอะ คงจะพูดได้แค่ว่าเราโชคไม่ดี….”
“พูดถึงเรื่องโชคชะตาทีไรมันก็เกิดเรื่องแย่ๆทุกที” 　　หลินเฉิงได้แต่พยักหน้ายอมรับอย่างช่วยไม่ได้เขาเริมการค้นหาอีกครั้ง หลังจากพักสมองไปแปปนึง หลินเฉิง โบกมือเรียก เฟยหยู พวกเขาเตรียมตัวที่จะกลับกันแล้ว เขาต้องการที่จะหาตำแหน่งของฐานทัพนั้นจริง ๆ
“แกร็ก!”
อยู่ๆ พวกเขาทั้งสองก็ได้ยินเสียงเปิดประตูมาจากข้างหลังด้วยเสียงอันแผ่วเบา
————————–