I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 238 ตั้งเป้า! ฐานทัพเรือ!

บทที่238 ตั้งเป้า! ฐานทัพเรือ!
หลังจากที่ฉาเพงยืนนิ่งอยู่พักนึงเขาก็กัดฟันและตอบหลินเฉิงไป “ผมเข้าใจสิ่งที่พี่พูดแล้ว ฉันจะพาพวกพี่ไปที่ฐานทัพเรือ ไม่ว่าจะเป็นหรือตายมันก็ขึ้นอยู่กับโชค…”
หลังจากที่เห็นคนดีๆคนนึงกำลังจะออกไปเผชิญความเสี่ยงตาย หลินเฉิงก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่หรอนายหิวเกินไปรึไง? ฉันถามหน่อยเฟยหยูเป็นคนที่ไหน?”
ฉาเพงยืนงงทันทีเขาไม่เข้าใจสิ่งที่หลินเฉิงถาม แต่เขาก็ตอบออกไป “ไม่ใช่ว่าเฟยหยู เป็นคนที่นอนอยู่ในทะเลหรอ? ทำไมเขาถึงมา…”
พอเขานึกได้แบบนี้ปุ๊บก็หันไปมองหน้าเฟยหยูชัดๆ ก็ที่จะแสดงสีหน้าตกใจ “ไม่สิ…นายมีบ้านอยู่ที่ ฝั่งเฉินเจียง หนิ? นายมาอยู่ที่นี้ได้ไง?” 　　“ไม่ใช่แค่ฉันนะเว้ยจางซวน! ก็อยู่ที่นี้ด้วยบนรถ”
หลังจากที่ฉาเพง ตามทุกสิ่งทุกอย่างทันแล้ว เฟยหยูก็มองกลับมาที่เขาและตอบคำถาม
ฉาเพงรู้แบบนี้เขาแทบจะไม่ชื่อสายตาตัวเองเลยทำไมเพื่อนเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้“นายไม่ได้เดินทางมาแค่ 300 กิโลเมตรนะ ไหนจะต้องข้ามน้ำข้ามทะเลมาที่ หนานซูอีกเป็นร้อยไมล์ จากเฉินเจียง แถมยังต้องเดินอีกเป็นร้อยกิโลกกว่าจะมาถึงที่นี่!”
ฉาเพงได้แต่ส่ายหัวกลับมานั่งบนโซฟา ขยี้ก้นของเขาลงบนเบาะนิ่มๆ หลังจากได้ทราบถึงข่าวอันน่าอัศจรรย์ใจ แต่สีหน้าของเขาก็ยังดูไม่ดีเลย เฉินเฟยหยูจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบก่อนที่จะพูดให้กระจ่าง
“นายหนะคิดไม่ออกหรอก!ฉันจะบอกให้ตรงๆ เลยแล้วกัน! จางซวน กับ ฉัน เดินทางข้ามมายัง หนานซู พร้อมกับพี่หลิน และขับรถยาวมาถึงที่นี่จากหลินเฉียน ฉันจะไม่พูดถึงความอันตรายที่ต้องเจออีกนะ แต่นายก็เห็นผลของมันแล้วหนิ? ทีนีนายเชื่อใจพวกฉันได้ยังหละ?”
ฉาเพงได้ยินแบบนั้นก็ชี้ไปที่หลินเฉิงที่กำลังสูบบุหรี“นั้นหมายความว่านายกับจางซวน มาถึงที่นี่ได้ด้วยการคุ้มกันของเขาหรอ!?”
“ใช่แล้ว!พี่หลินคุ้มกันพวกเราแม้แต่บนทะเลที่อันตรายกว่าบนบกเป็นร้อยเท่า นายคิดว่าที่ไหนจะอันตรายกว่านั้นอะหละ? ถ้ามีอีกก็แล้วแต่นายเลย!”
“ฉันจะ…พาไปเอง!”
ฉาเพงได้แต่ตอบกลับไปแบบนั้นเขาก็ยังไม่อยากจะเชื่ออยู่ดีว่าชายคนนี้ที่อายุพอๆ กับเขาจะแกร่งได้ขนาดนั้น
รู้แบบนั้นเขาก็เขาไปในใกล้ๆหลินเฉิงเขานั่งเทียบขาอันลีบแล้วก็เห็นว่าขาของหลินเฉิงแน่นกว่ามาก เขารีบรุกขึ้นไม่ถามอะไรเกียวกับแฮมต่อหลินเฉิง เขารีบไปเก็บของในห้องน้ำใส่กระเป๋าเดินทางอย่างรีบร้อน ก่อนที่จะมายืนอยู่ข้างๆ และก้มหัวหนึ่งที “พ…พีใหญ่! ผมพร้อมแล้วครับไปกันเลยไหม?” เห็นคนเข้มแข็งแบบนี้เขาก็ดีใจหลินเฉินกลับหลังหันไป ไอลีนโนเวล
เฟ่ยหยูปาดเหงือบนหน้าผากพอใจที่ทุกอย่างจบลงได้ดี…
หลินเฉิงไม่แปลกใจอะไรแล้วชายคนนั้นก็ร่วมเดินทางกับพวกเขาแล้ว ผลของมันออกมาดีมาด้วย หลินเฉิง พูดกับคนสองคน “เราเจอคนที่ต้องการแล้ว ไปกันเถอะ! ชุมชนแห่งนี้มันไม่ปลอดภัย ถ้าเราอยู่กันนานกว่านี้หละก็ไอพวกปีศาจในตึกที่1 จะเจอเรา!”
หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินออกไปจากห้อง
ตลอดเส้นทางจากชั้น16 ถึงชั้น 1 ไม่มีใครพูดอะไรออกมา หลินเฉิน ให้ ฉาเพง และ เฟยหยู วิ่งขึ้นรถไปก่อน แล้วอยู่ในนั้นรอฝันคำสั่งเขา เขายกขาขึ้นและและพุ่งทะยานออกไปจากจุดนั้น!
สองนาทีต่อมาร่างของหลินเฉิงก็กลับมาอยู่ข้างๆรถสีหน้าขอเขาพ่อนคลายเหมือนกับแอบไปฉี่มา
เขากลับมานั่งบนที่นั่งคนขับเขาบอกให้เฟยหยูไปอยู่ใกล้ๆจางซวน เขาต้องการเปลี่ยนตำแหน่งผู้ช่วยคนขับสักหน่อย รถและพวกเขาก็พุ่งตัวออกเดินทาง ทันทีที่เหยีบคันเร่ง!
“พี่หลินผมทำอะไรต่อดี?”หลังจากถูกเปลี่ยนตำแหน่งเขาก็ไม่รู้จะทำอะไรดี
หลินเฉินจัดการกับซอมบี้ที่พยายามไต่ขึ้นมาก่อนที่จะพูด “‘ผมทำอะไรดี? งั้นนายไปกวาดขยะแล้วกัน”
เฟยหยูได้ยินหลินเฉิงพูดเขาก็อยากจะไถ่ถามแต่ก็ถูก จางซวน หยิกแขนเอาไว้
เฟยหยูขมวดคิ้วรังจากรู้สึกเจ็บจี้ดที่แขนหันกลับไปมอง จางซวน เธอกำลังชี้ไปนอกหน้าต่าง ไปยังอาคารที่1 “นายเห็นลำแสงนั้นไหมมันกลืนปีศาจหายไปทั้งตัวเลย ไม่เคยเห็นมาก่อนแหะ? ในหมูบ้านนี้มีคนที่สามารถจัดการพวกมันภายในพริบตาได้ด้วยหรอ?” 　　หลังจากที่จางซวนพูดขึ้นมาเฟยหยูก็นึกอะไรบางอย่างออก เขามองไปยังหลินเฉิง ด้วยท่าทีตกใจ เขาเริ่มรู้สึกว่าเขารู้จักพลังของหลินเฉิงน้อยไป เขายังมีปริศนาอีกเยอะ…
คนที่นั่งอยู่ตำแหน่งผู้ช่วยคนขับฉาเพงไม่ได้วุ่นวายอะไรขนาดนั้น ตอนที่เขาขึ้นมาบนรถ เขาก็เห็นผู้ร่วมทาง นอกจาก เฟยหยูและจางซวนที่เขารู้จักแล้วก็มีน้องสาวของพี่หลิน และสัตว์เลี้ยงอีกสองตัว!
เมื่อเห็นทีมที่น่าแปลกตาแปลกใจนี้เห็นแม้แต่หมากับหมีแพนด้าต่อสู้กันเพื่อแย่งกระป๋องปลาซาดีนด้วย ฉาเพงก็เริ่มไม่รู้สึกแปลกใจกับอะไรอีกแล้ว ไหนจะต้องเดินทางไปด้วยกันอีกไกลด้วย
หยูซานเข้ามาแนะนำตัวกับเขาอย่างใจดีก่อนที่จะหยุดคุยและกลับไปอ่านหนังสิต่อ
โคล่าและ เทียนซือ ไม่ได้สนใจผีผอมแห้งคนนี้ พวกมันแอบมองมาบ้างนานๆ ที พวกมันยังคงแย่งปลากระป่องนั้นต่อที่เบาะหลัง
อย่างไรก็ตามจางซวน มีโลกส่วนตัวสูงอยู่บ้าง จึงกลายเป็นคนที่คุยด้วยยาก…
ฉาเพงรู้สึกว่าผุ้หญิงคนที่นั่งอ่านหนังสือ กับสัตว์เลี้ยงสองตัวที่ดูจะมีชีวิตชีวาเป็นพิเศษนั้นแตกต่างกับ เฟยหยู และ จางซวน อยู่บ้างขารู้สึกถึงกลิ่นอายไม่ดีจางๆ ลอยอยู่ หลังจากที่นั่งเงียบอยู่นาน เขาก็พูดคุยกับหลินเฉิง “พี่ชื่อ พี่หลินสินะ? พี่เรียกฉันว่า ชาวฉา หรือ เพิงฉี ก็ได้นะ ฉันขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ด้วย ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าพี่แกร่งขนาดนี้…”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกฉันเข้าใจ”
หลินเฉิงเห็นประตูข้างหน้ากำลังจะปิดใส่หน้าเขาเขาจึงเหยียบคันเร่งสุดแรง
“โคร่ม!”
“ขูด…!”
มีเสียงกระแทกดังก็จริงรถ SUV เกือบจะถูกหยุด!
แต่โชคก็ยังดีที่รถSUV สามารถผ่านออกจากเขตชุมชนไปได้พอดี ภายใต้การขับรถอันเก่งกาจของหลินเฉิง สามารถควบคุมรถไม่ให้ตกขอบถนนได้ มันยังคงมุ่งต่อไปในฝูงซอมบี้
———————-