I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 259 ปริศนาของกองพันที่ 1
- Home
- I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก
- บทที่ 259 ปริศนาของกองพันที่ 1
หลังจากที่หลีเฉิงหยีและฉินชูหยีกลับไปหลินเฉิงก็หายใจได้ทั่วท้องขึ้นมาหน่อย ตั่งแต่เขามาถึงฐานทัพทะเลน้ำเงินแห่งนี้ เขาก็ต้องดิ้นรนมาโดยตลอด และในเวลานี้เขาก็สามารถพักผ่อนได้เสียที แม้ว่าพลังใจของเขาจะแข็งแกร่ง แต่ก็อดที่จะปลดปล่อยความอ่อนเพียออกมาไม่ได้
หยูซานโคล่า และ เจ้าก้อนขน ช่วยขนย้ายวัตถุดิบออกมาจากรถเอาไปไว้ที่ในบ้าน พวกเขานั่งพักกันอยู่บนเก้าอี้กลางห้องนั่งเล่น ก่อนที่จะแกะอาหารขึ้นมากิน
ขณะที่หลินเฉิงกำลังทานเนื้ออยู่นั้นเขาก็เห็นว่าหยูซานไม่ค่อยจะอยากอาหารเท่าไหร่ เขาหัวเราะและถามเธอ “ทำไมหละ วันนี่เราวุ่นกันมาทั้งวันแล้วนะ หรือหมดแรงจนไม่อยากจะกินแล้ว?”
ได้ยินแบบนั้นเธอก็จิบน้ำนิดหน่อยก่อนพยักหน้า “น่าจะเป็นแบบนั้นแหละ..”
“งั้นก็ทานอะไรสักหน่อยก็พอแล้วก็ขึ้นไปนอนที่ชั้นสองเลยก็ได้ นี้ก็ดึกแล้ว”
เห็นท่าทางของหยูซานเป็นแบบนั้นเขาก็ฉีกเนื้อย่างเกลือเข้าปากและพูดกับเธอ
“ตะ..แต่ว่า”
หยูซานเหมือนจะยังไม่อยากขึ้นไปนอนในตอนนี้คิ้วน้อยๆ ของเธอขมวดลงนิดหน่อย เธอรู้สึกลังเลและถามเขาออกไป “พี่หลิน พี่คิดว่า…ที่แห่งนี้…”
เห็นเหมือนหยูซานกำลังสงสัยอะไรบางอย่างและเหมือนกำลังเป็นห่วงเขาหลินเฉิงที่พึ่งทานอาหารเสร็จก็จุดบีหรี่ขึ้นมาสูบ ถอนหายใจให้สบายตัวและพูด “ถ้ามีอะไรที่อยากจะพูด ก็คงไม่มีเวลาไหนเหมาะเท่านี้แล้วหละ!” ไอรีนโนเวล
ได้ยินแบบนั้นหยูซานก็ขจัดความรู้สึกไม่แน่ใจทั้งหมดออกและพูดสิ่งที่มีอยู่ในหัวตอนนี้ออกไป“หนูว่าที่แห่งนี้ ฐานทัพแห่งนี้ มีอะไรบางอย่างผิดแปลกไปอย่างมาก! บนเวทีแห่งนี้ ข้างนอกกำลังเกิดหายนะขึ้น แต่ที่แห่งนี้กับมีผู้คนอาศัยอยู่ พวกซอมบี้ ตัวกินคน ไม่ไล่ล่าพวกเขามาในที่แห่งนี้แถมยังไม่อดยากกันอีกต่างหาก? แม้จะได้รับผลกระทบไปบ้างดูจากภูมิประเทศโดยรวมแล้ว มันไม่ใช่สรวงสวรรค์เหมือนที่ควรจะเป็นใช่ไหม? หนูว่ามันต้องมีความลับอันดำมืดอยู่ในที่แห่งนี้แน่นอน…”
“จุ๊จุ๊…”
เมื่อฟังการวิเคราะห์อย่างรอบคอบของหยูซานหลินเฉิงก็อดสงเสียงออกมาไม่ได้ “พี่ไม่เคยคาดคิดเลยว่าเด็กคนนี้จะเก่งกาจได้ถึงขนาดนี้แล้ว! ถูกต้องแล้ว พี่รู้สึกได้ตั้งแต่เข้ามาถึงที่แห่งนี้แล้วหละ…”
พูดจบเขาก็ปัดฝุ่นบนโต๊ะเบาๆและพูดต่อ “ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งต่างๆ ที่จะเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เช่นงานปฏิบัตการของแผนกทุกแผนกจะถูกบำรุงรักษาที่นี่ และผู้บังคับบัญชาของกองพันที่หนึ่งที่ออกทะเลมาแล้วหลายครั้งแต่กองพันก็ยังไม่ล่ม เมื่อเอาสัญญาณเหล่านี้มารวมกันแล้ว ทำให้พี่รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ไม่ถูกต้องมากขึ้นๆ เราต้องไขปริศนาของชายคนนั้นให้ได้!”
“อย่างนั้นหรอ?”
ได้ยินปริศนาในหัวของหลินเฉิงมากขึ้นๆหยูซานผู้ที่เป็นคนเริ่มพูดถึงเรื่องนี้ก็ยังรู้สึกไม่มั่นใจนิดหน่อย “แม้จะเป็นอย่างนั้น แต่หนูว่าหลักฐานมันน้อยไปหน่อย และสิ่งที่พวกเขาเจอมันก็ไม่ยากเกินกว่าที่จะรักษาแผนกต่างๆ ไว้ได้หนิค่ะ?”
หลินเฉินส่ายหัวรับเบาๆ“ไม่ ไม่ ไม่ ในช่วงวันสิ้นโลกนี้ แทบจะทุกคนสึกถึงหายนะที่เกิดขึ้นได้เลยก็ว่าได้ เมื่อทุกคนถูกขับเคลื่อนด้วยความรู้สึกแบบนี้ สิ่งที่พวกเขาคิดจะมีอยู่แค่อย่างเดียว ก็คือเพื่อความอยู่รอดใช่ไหมหละ? ยกเว้นว่าเราจะมั่นใจว่าอันตรายนั้นจะไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน เธอคิดถึงอย่างอื่นนอกจากความอยู่รอดได้ไหมหละเมื่อถึงวันโลกาวินาศ อย่างเช่น ต้องไปทำงานนะ หรือ ต้องไปเรียนนะ! นั้นคือสิ่งที่ทุกคนแม้ว่าจะเป็นในฐานทัพแห่งนี้คิดกันอยู่ พวกเขาดูเหมือนจะไม่กังวลเกียวกับการมีงานทำในที่แห่งนี้หรอไม่เลยแม้แต่น้อย ความมั่นใจพวกนั้นมาจากความลับของกองพันที่หนึ่งนี้แหละ! แม้ว่าจะมีผู้เสียชีวิตบ้างเป็นครั้งเป็นคราว มันก็ทำให้ทุกคนคิดว่าก็ยังดีที่ฐานทัพแห่งนี้ยังคงอยู่ พวกเรายังไม่อดตายตราบใดที่กองพันที่หนึ่งยังอยู่ พวกปัศาจก็จะทำร้ายผู้คนที่อยู่ข้างในไม่ได้ ภายใต้ความคุ้มกันนี้ การันตีได้เลยว่าพวกเราจะสามารถออกไปเรียนและทำงานได้ตามปกติ หรือแม้แต่จะหลบซ่อนไปรอบๆ เหมือนที่ก่อนที่เกิดวันสิ้นโลกก็ยังได้!”
“แต่คำถามก็คือทำไมกองพันที่หนึ่งถึงกลับมาจากทะเลได้โดยยังคงมีทรัพยากรเต็มเปี่ยมอย่างกับแมว 9 ชีวิต? พูดตรงๆ เลยนะต่อให้พี่เป็นคนนำกองพันนั้นสู่ทะเล ก็ยังไม่มีอะไรมาการันตรีความปลอดภัยได้เลยว่าเราจะกลับมายังที่แห่งนี้ได้ครั้งแล้วครั้งเล่า! สรุปแล้ว พี่คิดว่าทรัพยากรพื้นฐานส่วนใหญ่ของสถานการณ์ปัจจุบันจะอยู่ที่กองพันที่หนึ่งนี่แหละ! ”
ขณะที่พังหลินเฉิงวิเคราะห์หยูซานก็รีบจัดการกับความรู้ที่ได้รับ
หลังจากที่หลินเฉิงพูดเสร็จหยูซานได้แต่หายใจเข้าลึกๆ เพราะเธอรู้อย่างดีว่าพลังของหลิงเฉิงนั้นแกร่งขนาดไหน ถ้าแม้แต่หลินเฉิงยังรับประกันความปลอดภัยไม่ได้ เธอก็ไม่คิดแล้วว่าจะมีใครในโลกใบนี้ทำได้!
หยูซานนั่งคิดอยู่สักครู่ก็ถึงบางอ้อเธอถามหลินเฉิงออกไป “งั้นเป้าหมายต่อไปของพวกเราก็คือ….”
“ใช่แล้ว…”
เห็นหยูซานเข้าใจแล้วเขาก็พยักหน้า“เราต้องไขปริศนาของกองพันที่ 1 ให้กระจ่างแจ้ง และต้องทำให้ได้ก่อนที่พวกเขาจะออกตัวครั้งต่อไป!”
….
“จิ๊บจิ๊บ…”
เช้าวันต่อมา ได้ยินเสียงนกร้องจากภายนอกของหน้าต่างหลินเฉิงที่ตื่นจากการพักผ่อนที่โหยหามาตลอดทั้งเมื่อวาน ถอนหายใจอย่างขี้เกียจ ลูบแก้มของตัวเองแรงๆ หลังจากลุกขึ้นมา
เขาสวมบ็อกเซอร์ลายดอกไม้และเปลือยท่อนบนหลินเฉิงเยียบลงไปบนรองเท้าแตะและเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ เขาส่ายหัวอย่างแรงก่อนที่จะเปิดฟักบัวสระผมของเขา ตอนที่พวกเขายังอยู่ที่แผ่นดินใหญ่ ตลอดเวลาแม้ว่าภายในแคปซูลจะมีระบบปรับอุณหภูมิทำงานตลอด 24 ชั่วโมง แต่เปลือกไม้และหมีขาวข้างนอกก็ทำให้เขารู้สึกไม่ดีอยู่ดี และตอนนี้เขามองออกไปข้างนอกมีใบไม้ร่วงอยู่เต็มรวมถึงเสียงนกร้องและแมลงบางชนิดด้วย ทำให้หลินเฉิงรู้สึกเหมือนอยู่ในโลกมายาเสียไม่ได้
หลังจากที่อาบน้ำในเช้าอันสดใสหลินเฉิงลงมายังชั้นล่างด้วยจิตใจอันปลอดโปร่ง เห็นหยูซานกันโคล่าตื่นอยู่ก่อนแล้ว พวกเธอนั่งอยู่บนโซฟาถือถุงขนมอยู่และนั่งรออยู่ “ฉันว่าทำไมเธอไม่ไปนอนบนเตียงสบายๆและตื่นให้สายกว่านี้หน่อยหละ”
เขายกข้อมือขึ้นมาดูเวลามันพึ่งจะ 7 โมงเช้าเองเขาเลยถามแบบนั้นไป
ได้ยินหลินเฉิงถามหยูซานก็มองไปยังโคล่าและเทียนซือที่เกลือกกลิ้งอยู่บนพื้น และเห็นว่าพวกมันก็ได้ยินสิ่งที่หลินเฉิงพูดเหมือนกัน หยูซานก็มองมายังเขาอย่างสับสนยิ้มแห้งๆ มาให้เขา ก่อนที่จะอธิบาย
“โคล่ากับเทียนซือมันตื่นกันตั้งแต่ตี4 หนูก็เลยตื่นตอนประมานตี 5 ครึ่ง เพราะว่าหนูไม่ควรจะอยู่ที่นี่…”
“พี่ก็เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของเธอนะไม่ใช่รึไง?”
ได้ยินคำอธิบายของหยูซานหลินเฉิงก็เพิ่มเติมให้ด้วยรอยยิ้ม “ความจริงแล้ว เธอไม่ต้องห่วงเรื่องพวกนั้นหรอก อีกอย่างพวกเรามาจากแผ่นดินใหญ่มาหาญาติพี่น้อง ข้อมูลที่เหลือก็ไม่ค่อยชัดเจน เพราะงั้นอย่าให้มันมาเป็นปัญหากับเรานักเลย และถ้าใครอยากจะมีปัญหา พวกเธอหนึ่งคนกับอีกสองตัวก็ไม่ใช้พวกกระจอกด้วย ฉันกลัวว่าคนทั้งฐานทัพจะน้อยเกินกว่าที่จะสร้างปัญหาให้เธออีก! เพราะงั้นพักผ่อนให้เต็มที่เถอะ!”
“ค่ะ…”
ได้ยินอย่างนั้นหยูซานก็รู้สึกถ้าเธอยังมองไปยังอนาคตอยู่แบบนี้มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ท้ายที่สุดแล้วแม้ว่าพวกเธอจะมีกันแค่ไม่กี่คน แต่หละคนก็มีความสามารถที่แตกต่างกัน จึงไม่มีเหตุผลที่ต้องกังวลอะไรมากมาย
—————————
��