I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 298 ราคาของคำตอบ

“โอเค~”
หลังจากที่เห็นว่าชายชุดดำไม่ได้เป็นมิตรนักหลินเฉิงเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร พวกปลาซิวปลาสร้อยพวกนี้ไม่ได้มีอะไรสำคัญกับเขา ไม่ว่าเขาจะเป็นมิตรหรือไม่
เขาถือบัตรสีดำอันใหม่เดินตามเลาฟางเข้าไปผ่านประตูรั่วเหล็ก เดินต่อเข้าไปในถ้ำลึก
“เขาบอกกันว่าที่แห่งนี้สร้างขึ้นโดยลูกของคนใหญ่คนโตแม้จะไม่มีอะไรมายืนยัน มันก็เกิดการต่อสู้อยู่บ้างในบางครั้ง ทุกคนปฏิบัติตามกฎอย่างน่าประหลาดใจดังนั้นฉันคิดว่าความน่าเชื่อถือของข่าวลือนั้นควรจะมากในระดับนึง… ”
หลังจากผ่านทางเข้ามืดๆมีเสียงร้องดังเข้ามาในหูของเขา หลินเฉิงก็รีบจุดไฟขึ้น เขาก็รู้ตัวว่าตัวเองกำลังเดินออกนอกเส้นทางโดยไม่รู้ตัว พวกเขาอยู่ในถ้ำชั้นล่างที่มีหลอดไฟนับไม่ทั่วแขวนอยู่เบื้องหน้าพวกเขา!
พอเขาเดินผ่านไปแสงสว่างจากภายในก็เข้ามาสู้พวกเขาเสียงคนพูดคุยกันดังไปทั่วทุกบริเวณตลอดเวลา
นั้นทำให้หลินเฉิงรู้สึกว่ามันเป็นตลาดสดมากกว่าที่จะเป็นตลาดมืดสำหรับธุรกิจใต้ดินด้วยซ้ำไป
ฉากที่เขาเห็นทำให้เขายืนนิ่งหลังจากที่เขากลับมาตื่นตัวอีกครั้ง ชายอายุมากกว่าก็พูดหยอกเขา “นายเองก็แปลกใจกับสิ่งใหม่ๆ เป็นหนิ นั้นทำให้นายดูเป็นคนขึ้นมาเยอะเลย!”
“ไร้สาระหน่า!”
ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็หันไปหาเขา”ใครจะคิดว่าฉากแบบนี้จะปรากฏต่อหน้าต่อตาแบปนี้ ทั้งๆ ที่ข้างนอกดูไม่มีอะไรเลยเสียด้วยซ้ำ แต่ข้างในกลับ … “　　ชายแก่ก็ยิ้มให้และตบบ่าของเขา“นายก็ยังหนุ่มอยู่ เมื่อนายเข้าไปยังอาณาเขตของคนอื่น ก็มุ่งไปยังเป้าหมายของนาย มันอาจจะใหญ่ก็จริง แต่ธุระกิจของที่นี้ก็เปรียบเสมือนสีดำเท่านั้นแหละ!”
“เอาหนะฉันมาที่นี้เพื่อเปิดหูเปิดตา ไม่ได้มาฟังตาลุงสั่งสอนหรอกนะ!”
พูดจบเข้าก็เดินไปยังร้านขายอาวุธข้างหน้า“เถ้าแก่พวกนี้ขายยังไง?”
เขาหยิบปืนพกขึ้นมากระบอกนึงจากแผงขายคนขายก็ลุกขึ้นมาจากที่นั่งข้างในก่อนที่จะหยิบหนังสือเล่มนึ่งมาเปิดให้ดู ก่อนที่จะหัวเราะและยิ้มต้อนรับ “น้องสนใจหรอครับ? ฉันมีแบบรุ่น 92 ได้มาจากทีมสำรวจเมื่อไม่นานมานี้เอง ฉันใช้เงินกว่า 4,000 ตั๋วทะเลน้ำเงินซื้อมา มันก็ต้องมีกำไรกันบ้าง 5,000 หยวนเป็นไง?”
“5,000เลยหรอ?! ไอกระบอกนี้มันยังเจาะกะโหลกซอมบี้พวกนั้นไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ฉันไม่ได้ซื่อบื้อนะ” 　　ได้ยินข้อเสนอแบบนั้นหลินเฉิงก็อึ้งแล้วพูดออกไป
“ไม่มีทาง!”
เห็นหลินเฉิงมองมายังเขาคิดว่าถูกหลอกคนขายก็นึกว่าเขานาจะเปิดเพยราคาจริงเร็วเกินไป เขาไม่คิดที่จะลดราคาอยู่แล้ว “ใครจะไปรู้หละ ว่ามันอันตรายพอที่จะฆ่าซอมบี้รึเปล่า? เป้าหมายพลังของมันไม่ได้ใช้ไว้ยิงไอ้พวกนั้นสักหน่อย มันเอาไว้ยิงคน! เหมือนกับว่านายสามารถซื้อประกันภัยชิ้นนี้ได้ด้วยราตาแค่ 1,000 หยวนเองนะ ความปลอดภัยต้องมาก่อนเรื่องเงินอยู่แล้วใช่ไหมหละ!”
“ก็ได้ก็ได้!” ไอลีนโนเวล
เห็นคนขายยังคงพยายามจะโกงเขาหลินเฉิงก็หมดความอดทน “ไอ้ปืนฉีดน้ำนี้ เอาไว้จัดการกับเด็ก 3 ขวบเท่านั้นแหละ พวกคนที่มีพลังจัดการนายได้เพียงอึดใจเดียว ใครจะไปเปิดโอกาศให้ยิงหละ เจ้าโง่!”
หลังจากที่โยนปืนนั้นกลับไปบนชั้นวางและโบกมือเรียกเลาฟาง จากนั้นพวกเข้าก็หายไปในฝูงคนในทันที
“ในฐานะปัจจุบันของนายเหมือนกับว่านายไม่จำเป็นต้องใช้มันด้วยซ้ำไป ทำไมนายถึงไปคุยแบบเอาเป็นเอาตายกับเรื่องแบบนั้นกันหละ?”
หลังจากที่กลับมาเดินบนทางเดินที่เต็มไปด้วยคนอีกครั้งเลาฟางก็ถามอย่างสงสัย
ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็อธิบายพร้อมกับส่ายหน้า“แน่นอนว่าพวกเราไม่ใช้อะไรแบบนั้นแล้ว แต่เหมือนที่พี่บอกคนแถวนี้มันเปรียบได้กับสีดำใช่ไหม? ฉันก็แค่อยากจะลองอะไรสักหน่อย ไม่รู้สิแค่จะลองทำให้พวกนั้นกลัวดูมั้ง! 5000 หยวน ฉันยอมซื้อท่อเหล็กมาใช่ยังดีกว่าอีก!”
“นายนี้มันบ้าจริงๆ”
ได้ยินคำอธิบายนั้นเข้าไปเลาฟางก็หัวเราะทั้งน้ำตา “ฉันกะจะพานายมาหาอะไรกิน ไม่นึกว่านายจะหาไก่กินได้เร็วกว่าฉันอีกนะเนี้ย!” 　　“เฮ้พี่คิดว่าฉันมาหาเรื่องคนอย่างเดียวหรอ?”
เห็นเลาฟางกำลังจะเล่นตลกเขาก็พูดติเตือนเข้าไปก่อน
“โอเคโอเค นายมันหัวหมอ รีบใช้โอกาสนี้ให้คุ้มค่ากันดีกว่า”
เห็นหลินเฉิงกำลังเซ็งเลาฟางก็ส่ายหน้าและยิ้ม เขาเลิกพูดถึงเรื่องนี้และฝ่าฝูงชนออกไป
…
หลังจากที่เดินมากว่า1 ชั่วโมง พวกเขาก็มานั้งที่ห้องรับรอง ที่ทางตลาดจัดเตรียมไว้ให้แขกพักผ่อน
แม้ว่าตลาดแห่งนี้จะไม่เล็กและหลินเฉิงกับเลาฟางเองก็ไม่ใช่คนธรรมดา สถานที่แห่งนี้ก็ถูกพวกเขาทั้งสองสำรวจทั้งหมดภายใน 1 ชั่วโมงที่ผ่านมา แต่หลังจากเยียมชมไปหลินเฉิงก็มีท่าทีที่เบื่อหน่ายเล็กน้อย แม้ว่าจะมีของดีขายอยู่ประปราย แต่ก็ไม่มีอะไรที่พิเศษพอที่จให้เขาซื้อ เขายังไม่เจออะไรที่น่าสนใจเลย
“้เลาฟางเราเดินกันมาสักพักแล้วทำไมเราถึงยังไม่เห็นที่ประมูลยาเสริมกำลังเลยหละ?”
มาถึงเรื่องสำคัญที่สุดที่เขาเลือกจะมาที่ตลาดแห่งนี้หลินเฉิงที่กำลังนั่งจิบชาอยู่ก็เอ่ยปากถามขึ้น
ได้ยินแบบนั้นเลาฟางที่กำลังสูบบุหรี่ดื่มชาก็สำลักออกมาเบาๆ “ของแบบนั้นจะมาประมูลขายแถวนี้ได้ยังไงกันหละ? ถ้านายอยากจะหายานั้น….”
เขาหันขึ้นไปมองเวลา“อีกครึ่งชัวโมงเราน่าจะเข้าไปยังที่นั้นได้”
“ห้องประมูล?”
ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็คลายความสงสัยและถาม“จากที่ฟังมา หมายความว่าเขาไม่ประมูลกันในที่แห่งนี้ใช่ไหม?”
“แน่นอน!” 　　เห็นหลินเฉิงเต็มไปด้วยข้อสงสัยเขาก็ถอนหายใจและกดก้นบุหรี่ลง ขยี้จนมันกับถาดแล้วพูด “นายไม่เห็นของดีจริงๆ แบบนั้นที่นี้หรอก นายต้องเข้าไปยังเขตประมูลแล้วจะเจอ! ราคาประมูลขั้นต่ำอยู่ที่ตั๋ว 300,000 ใบเลยนะ!”
“เห้ยจริงหรอเนี้ย?”
เห็นหลินเฉิงตกใจด้วยความงง“งั้นเราก็ยังมีเงินไม่พอเลยสินะ?”
ได้ยินแบบนั้นเลาฟางก็ถามกลับไปบ้าง“ทำไมนายถึงรีบนักหละ? นายมีเงินไม่พอแต่ฉันมีพอนะ!”
“จริงหรอ?”
ได้ยินเลาฟางพูดว่าพวกเขามีเงินพอที่จะเข้าไปได้หลินเฉิงก็อดมองไปยังเขาอย่างสงสัยไม่ได้ เขาไม่คิดว่าชายไว้หนวดคนนี้ จะมีเงินก้อนโตกว่า 600,000 ได้
————————SC: บทที่ 299 สนามเบสบอล!