I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 373 หยูซานที่เติบโตขึ้น

　　“พี่หลินจะอยู่ที่นี่อีกไม่นานจริงๆใช่ไหม?”
หลังจากที่เขาทำสมาธิอยู่นั้นหลินเฉิงก็ได้ยินเสียงของหยูซานที่กำลังซ่อนตัวอยู่ เขาพยักหน้าให้กับเธอเล็กน้อย หลินเฉิงหยิบบุหรี่ขึ้นมาพร้อมกับจุดไฟ แต่ก็พบว่ากล่องบุหรี่กล่องนั้นได้หมดลงแล้ว เขาจึงหันไปตอบคำถามของเธอ “ใช่แล้วหละ เธอมีปัญหาอะไรหรอ?”
“หนูก็แค่อยากรู้ว่าตอนไหนเท่านั้นเอง…”
เห็นหลินเฉิงตอบกลับมาหยูซานก็เม้มปากแน่น ลังเลอยู่สักแปปก่อนที่จะพูดออกมาในที่สุด คำถามนี้เป็นอะไรที่เธอคิดหนักมาโดยตลอด
“ทำไมเธอไม่เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอย่างไม่มีเป้าหมายบ้างหละ?” 　　หลินเฉิงหัวเราะเขาหันกลับไปมองทะเลยามเย็นกว้างไกล มันสะท้อนแสงสีทองกลับมายังดวงตาของเขา ก่อนที่จะหันกลับมาหาเธออีกครั้ง
“ก็….ไม่..”
เห็นหลินเฉิงมองกลับมาหยูซานก็กังวลอีกครั้ง “ตั้งแต่ที่หนูเจอพี่หลินมา พี่หลินก็ใช่ชีวิตโดยมีเป้าหมายชัดเจนมาโดยตลอดไม่ใช่หรอ หนูจึงติดมามั้งค่ะ…”
“นี่เธอ!”
ได้ยินคำตอบนั้นเขาก็หัวเราะอีกครั้งพร้อมกับดุเธอ“ตอนนี้เธอรู้จักที่จะเล่นงานฉันด้วยคำพูดบ้างแล้วสินะ? ฉันคิดว่าฉันกำลังมีความคิดอื่นอยู่บ้าง ก็เลยไม่รู้จะพูดอย่างไงดี ถ้าแน่นอนแล้วฉันจะบอกเธอเองแหละ ทำไมเธอถึงสนใจนักนะ!”
“แหะๆ…”
หลังจากที่โดนดุเธอก็หัวเราะคิ๊กคั๊ก“จะว่าอย่างไงดีหละค่ะ พี่หลินชอบแสดงนิสัยของตัวเองออกมาตอนอยู่คนเดียวมั้ง? ถ้าเดาใจของอาจารย์ไม่ได้เลย หนูคงเป็นศิษย์ที่ยอดแย่เลยก็ได้ ใช่ไหมหละค่ะ?”
“ฉันจะไปผิดหวังในตัวเธอได้ไงหละ?นี่เป็นพัฒนาการที่เยี่ยมยอดมากเลยนะ!”
หลังจากที่แหย่เธอไปนิดหน่อยแล้วหลินเฉิงก็ลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสาย รอบนี้เขาสำรวจการเคลื่อนไหวรอบๆ ตัว เขาไม่เห็นว่าจะมีอะไรเคลื่อนไหวอยู่ท้ายเรือแห่งนี้ เขากระซิบกับเธอ “ใช่แล้วหละ เป็นแบบที่เธอคิดนั้นแหละ ฉันมีงานที่ต้องทำหลังจากจบเรื่องนี้แล้วนั้นแหละ!”
“จริงๆหรอค่ะ!?”
หลังจากได้ยินคำยืนยังของหลินเฉิงดวงตาของหยูซานก็เปร่งประกายขึ้นมาทันที เธอรอไม่ไหวที่จะถามออกไป “งั้น…เราจะไปที่ไหนกันค่ะ? แล้วจะไปทำอะไรด้วย?”
ได้ยินเสียงที่ตื่นเต้นมากๆของเธอ หลินเฉิงก็มองกลับมาอย่างแปลกใจ “เธอรู้ไหมว่าการที่มีภาระกิจใหม่นั้นหมายความว่าอย่างไร? เธอไม่อยากจะใช่้ชีวิตที่สดวกสบายแล้วไปเผชิญโชคข้างนอกอีกครั้ง สักนิดเลยหรอ?”
“ไม่เลยค่ะ!”
เมื่อได้ยินข้อสงสัยนั้นหยูซานก็รู้ทันที่ว่าเธอตื่นเต้นอย่างออกนอกหน้าเกินไปหน่อย เธอเกาหัวอย่างเขินอายก่อนที่จะตอบกลับไป “มันคงจะเป็นอย่างงั้นไปแล้วมั้งค่ะ หลังจากที่เดินทางกับพี่หลินมานาน แม้จะได้ใช้ชีวิตอย่างสดวกสบาย ณ ฐานทัพแห่งนี้ หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ไปได้…”
“นั้นสินะแปลกจริงๆ…”
ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็รู้สึกหมดซึ้งคำพูดไปอีกครั้ง“แม้จะเป็นวันที่ดี แต่ฉันก็อยากที่จะออกไปต่อสู้มากกว่า มันเป็นสิ่งที่เหลือเชื่อที่สุดแล้วมั้ง สำหรันเธอที่ยังเป็นเด็กวัยรุ่นอยู่ คงเป็นงานอดิเรกที่แปลกมากสินะ เหมือนกับสิ่งมหัศจรรย์ของโลกเลยก็ว่าได้…”
“พะ…พี่หลินอย่าพูดแบบนั้นสิค่ะ!” 　　เห็นหลินเฉิงแหย่เธอเธอก็หน้าแดงอย่างไม่ทันตั้งตัว “ก็ไม่ได้ชอบการต่อสู้อะไรขนาดนั้น หนูแค่…หนูแค่..”
“แค่อะไรหละ?”
เห็นหยูซานลังเลที่จะพูดต่อหลินเฉิงก็ยกคิ้วพร้อมกับถาม
“มะ…ไม่มีอะไรค่ะ…”
ไม่ว่าหลินเฉิงจะถามอย่างไงเธอก็ไม่ยอมตอบหลินเฉิงจึงส่ายหน้าและยิ้มอย่างขมขื่น “งั้นไม่เป็นไร ฉันจะไม่บังคับให้เธอตอบหรอกนะ!”
หลินเฉิงพูดด้วยเสียงที่จริงจัง“ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เป้าหมายต่อไปของเราคือเมือง ปักกิ่ง!”
“ปักกิ่งหรอค่ะ?!”
ได้ยินจุดหมายนั้นหยูซานก็ถามออกมาอย่างแปลกใจ
“ใช่แล้วปักกิ่ง!”
หลินเฉิงพยักหน้าอย่างหนักแน่นเขาคลำหาบุหรี่อีกครั้งแต่มันก็ว่างเปล่า
“อ๊ะ?”
เห็นท่าทีของหลินเฉิงหยูซานก็ส่งเสียงร้องออกมา เธอหยิบบุหรี่ที่เธอเก็บไว้มาให้หลินเฉิง พร้อมเธอบ่นอย่างไม่พอใจ “ถึงว่าหละทำไมถึงให้หนูพกบุหรี่มาด้วยตลอดเลย เพื่อของหมดหละสินะค่ะ”
“เป็นเรื่องปกติหนะที่จะช่วยพี่ชายคนนี้แบกของนะ!”
เขาเมินคำถามนั้นทันทีและรับบุหรี่มาพร้อมกับส่งยิ้มกลับไปให้ เขาเอาออกมามวลนึง คาบเอาไว้ พร้อมกับจุดไฟอย่างมีความสุข
“เราไปทำอะไรที่เมืองหลวงหละค่ะ?”
มองหลินเฉิงที่กำลังพ่นควันอย่างมีความสุขหยูซานก็หมดซึ่งคำพูด เธอส่ายหน้า ก่อนที่จะถามออกไปอย่างสงสัย
เขาพ่นควันออกมาแล้วบอกกับเธอไปตามตรง“เมื่อวานนี้ฉันพบกับผู้หญิงที่มาจากเมืองปักกิ่ง ฉันได้ยินข้อมูลที่หน้าสนใจจากเธอหลังจากที่พูดคุยกัน ถ้าฉันอยากเข้าใจเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้ ก็ต้องแวะไปหน่อยแล้วหละ!”
“มันเกี่ยวข้องกับทุกอย่างสินะค่ะ?”
ได้ยินคำอธิบายของหลินเฉิงเธอก็ถามกลับไปทันที
“โฮ่?”
เห็นเด็กคนนี้สมองไวขึ้นหลินเฉิงก็มองไปยังเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ “เหมือนจะไม่ต้องอธิบายอะไรมากสินะ ว่าแต่เธอรู้ได้ไงว่ามันจะเกียวกับวันสิ้นโลกจริงๆ ?”
“ง่ายนิดเดียวค่ะ!”
หยูซานตอบกลับไปอย่างเป็นธรรมชาติ“ด้วยพลังของพี่หลินในตอนนี้ ก็มีอยู่ไม่กี่เรื่องหรอกที่พี่หลินใส่ใจจริงๆ เว้นแต่ศัตรูที่แข็งแกร่งแล้ว พี่ก็สนใจแต่เรื่องจุดเริ่มต้นที่ทำให้วันสิ้นโลกเกิดขึ้นใช่ไหม ปักกิ่งเป็นเมืองหลวงที่เหมือนกับคนละประเทศกับที่แห่งนี้ พี่คงไม่ได้ไปเพื่อต่อสู้กับศัตรูที่อันตรายแน่ๆ สินะค่ะ?”
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะเจอผู้หญิงที่ฉลาดขนาดนี้มาได้อย่างไง?”
ได้ยินการคำนวนอย่างมีหลักการของหยูซานหลินเฉิงก็พูดไม่ออก ตอนแรกก็มีแต่ชูฉิงที่มองเขาออกขนาดนี้ แต่ตอนนี้หยูซานก็ไม่แพ้เลย
“เอาหนะเธอทำได้ดีมากเลย ใช่ไหมหละ?”
เขาขัดจังหวะการอธิบายของหยูซานเอาไว้เอามือก่ายหน้าผาก “เอาจริงๆ นะ เธอไปโดนยาตัวไหนมาโดยไม่บอกฉันรึปล่าว? ไอเด็กโง่คนนั้นหายไปไหนแล้วหละ? ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอเป็นคนเดียวกันกับที่ฉันพาออกมาจากยอดเขานั้น…”
“ฮึ่ม!”
ได้ยินแบบนั้นหยูซานก็พุ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่พอใจ“หนูก็แค่พัฒนาตัวเองให้ได้มากที่สุดเพื่อช่วยเบาภาระของพี่หลินเท่านั้นแหละค่ะ! ทำไมต้องพูดแบบนี้ด้วย?”
———————–SC: บทที่ 374 เรือรบถูกโจมตี!