I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 439: ศัตรู!
SC:บทที่439: ศัตรู!
หลังจากที่จมอยู่กับบทสนทนาของเหล่าเจ้าหน้าที่ที่อยู่ด้านหลังที่ตะโกนเสียงดังเฒ่าเหลียงก็ยิ้มออกมาอย่างขมขื่นและหันไปถามหลินเฉิงที่กำลังกอดอดและมองดูคำพูดและการกระทำของพวกเขาอย่างเยือกเย็น นี่คือขีดจำกัดที่ฉันทำได้ หวังว่านายจะเข้าใจ…
เอาหล่ะ…
หลังจากที่ได้ยินคำของเฒ่าเหลียงหลินเฉิงก็เอามืจับคางอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพยักหน้าและเอ่ย เข้าใจแล้ว!
หลังจากนั้นหลินเฉิงก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเขาหันไปมองพวกที่อยู่ด้านหลังของเขา กลุ่มผู้มีพลังของกลุ่มเห่ยซาน ที่จะโจมตีเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นปีกน้ำแข็งก็บินตรงไปที่พวกนั้น!
หลินเฉิงเข้าใจการตัดสินใจของเหลียงเป็นอย่างดีเขาเข้าใจว่าผู้อาวุโสอย่างเหลียงทำงานในระบบนี้มาทั้งชีวิต การต้องมาตัดสินใจอะไรแบบนี้จึงเหมือนการล่มเรือตนเอง ในเวลาเดียวกัน มันก็แสดงออกมาถึงความไว้ใจในพลังของตนเอง และความกลัว!
แต่ไม่ว่าในกรณีไหนการตัดสินใจของเหลียงนั้นก็ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย หรือแม้แต่ตัวของหลินเฉิงเอง เพราะในหัวใจของหลินเฉิงแล้ว เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะแพ้!
ในฐานะที่เป็นหนึ่งในกองกำลังกลุ่มแรกที่ได้รับการติดต่อความเชื่อมั่นที่หลินเฉิงมีต่อดาบรัตติกาลนั้นมีมากกว่าหน่วยงานอื่นๆ ในก้นบึ้งของหัวใจของเขา เขาไม่ต้องการทำลายหน่วยงานพิเศษที่เขารู้จักเลย เพราะเขาได้ตัดสินใจไว้นานมากแล้ว เมื่อเรื่องฉางเหวินฉวนคลี่คลาย เขาก็จะไปจากฐานทัพสมุทรสีคราม และเมื่อเขาจากไปแล้ว ความปลอดภัยของครอบครัวของหลี่เฉิงหยีจะต้องได้รับการคุ้มครองจากใครบางคน และผู้คุ้มกันที่หลินเฉิงได้เลือกไว้นานแล้วก็คือดาบรัตติกาล!
เพราะฉะนั้นถ้าหากไม่จำเป็น หลินเฉิงก็ไม่อยากที่จะสู้กับเหลียง ถึงแม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งมากที่สุด แต่หลินเฉิงก็ตระหนักถึงจุดอ่อนของตน ซึ่งก็คือการไม่มีพันธมิตรที่เชื่อถือได้เป็นอย่างดี ผลจากการขาดพันธมิตรที่เชื่อถือได้ก็คือมันยากที่จะออกไปจากฐานทัพสมุทรสีคราม
หลิงเฉิงยิ่งกระวนกระวายในการสังหารพวกที่โจมตีเขาตามคำสั่งของดิงเฮาหยวนและฉางเหล่าอู๋มากขึ้นเรื่อยๆถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้แข็งแกร่งเป็นอันดับต้นๆ แต่พวกเขาก็ยังสร้างผลกระทบกับหลินเฉิงมากอยู่ดี สมองของเขาพยายามจดจ่อกับผู้ที่อยู่ข้างหน้า แต่เขาไม่สามารถปลีกตัวออกไปตรวจดูฉางเหวินฉวนที่อยู่ในสถานการณ์อีกฝั่งได้
และหยูซานก็หายไปทันทีหลังจากเขามาถึงหลินเฉิงที่คุ้นเคยกับนิสัยของเธอเป็นอย่างดีก็เข้าใจหญิงสาวจะต้องบาดเจ็บสาหัสจากการหลบหนีของเธอ ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่มาที่นี้คนเดียวและสู้กับกองทัพผู้มีความสามารถ
ฟึ่บ!
เคร้ง!
หลังจากที่แกว่งมือเขาก็ฟันเข้าที่ผู็มีพลังสองคนที่อยู่ตรงหน้าเขา ขณะที่หลินเฉิงจะไปจัดการกับคนสามคนที่โจมตีเขาอีกครั้ง ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงที่พุ่งแหวกอากาศมาด้วยความเร็วสูง เขาก็ยกดาบของตนขึ้นมาโดนอัตโมนัติ จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียง กริ๊ก รอยแตกลึกก็ปรากฏขึ้นบริเวณตรงกลางของดาบน้ำแข็ง!
พลังนี้มัน….
เมื่อเขาเห็นรอยบากของใบมีดหลินเฉิงก็ต้องขมวดคิ้วและตรวจดูมันอย่างรวดเร็ว และเขาก็พบว่าฉางเกอที่ลอยอยู่ไม่ไกลจากบนหัวเขามากนักและกำลังมองเขาด้วยสายตาเย็นชา
เขาตกลงกันเมื่อวานนี้ว่าฉันจะเป็นคนพานายไปลาออก? หลังจากฟันมีดลมไปฉางเกอ(หลงชง)ก็ไม่ได้โจมต่อ แต่กลับขมวดคิ้วและมองหลินเฉิงอยู่สักสองสามวินาที จากนั้นจึงถามออกมากระทันหัน
เมื่อได้ยินดังนั้นหลินเฉิงก็ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ เขาเตะไปทางด้านซ้ายเพื่อโจมตีคนด้วยพลังของเขาและตอบ ก็อย่างที่เธอเห็น ฉันค่อนข้างยุ่ง…
คำถามก็คือนายต้องการจับตัวฉางเหวินฉวนไปทำไม?
หลังจากที่ได้ยินคำตอบของหลินเฉิงฉางเกอก็เงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นจึงถามอีกครั้ง
เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้แปลกประหลาดหลินเฉิงขมวดคิ้วมองหน้าเธอและเอ่ยถาม แล้วมันเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ? พวกเธอสองคนสู้กันหรอ?
ถูกแล้ว…
เมื่อได้ยินสิ่งที่หลินเฉิงพูดฉางเกอก็พยักหน้า ขณะที่หลิงเฉิงคิดว่าเธอน่ารัก จู่ๆเธอก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาและเอ่ยเสียงเย็น ฉันไม่สนใจว่าคุณจะจับตัวเขาไปทำไม แต่ฉันอยากถามคุณว่าทำไมคุณถึงฆ่าคนบริสุทธิ์มากมายเพียงเพราะฉางเหวินฉวนด้วย?
บ้าไปแล้ว!
ทันทีที่หญิงสาวปรากฏตัวเธอก็ถามนู่นถามนี่ยังกับคนโรคจิต
หลินเฉิงทนไม่ไหวเขาจึงยกมือและพูด กลับบ้านไปถามแม่เธอไป!
หลังจากนั้นเขาก็โจมตีผู้มีพลังที่อยู่ไกลออกไปอย่างต่อเนื่อง!
ฟึ่บ!
ก่อนที่หลินเฉิงจะไปไกลกว่านี้มีดลมก็พุ่งมาจากด้านหลังของเขา เมื่อเขารู้สึกถึงความเย็นที่พุ่งมาทางเข้าหลังเขา หลินเฉิงก็ขมวดคิ้วและเอียงคอหลบทันที ดังนั้นเขาจึงหลบมีดลมทั้งสามเล่มได้!
ดูเหมือนว่าเธอจะยังเป็นห่วงพี่ชายที่ไม่สู้คนของเธอสินะ…. หลังจากที่หลบมีดลมหลินเฉินก็หันกลับไปมอง แต่เขาไม่ได้โมโหแต่อย่างใด กลับกัน เขาหันไปแหย่ฉางเกอ
นายคิดเกินไปแล้ว!
เมื่อได้ยินฉางเกอก็มองด้วยสายตาเย็นชา เป็นอีกครั้งที่ปรากฏคลื่นพลังบริเวณฝ่ามือ มีดลมขนาดใหญ่สองเล่มพุ่งออกไปจากมือและโจมตีที่หลินเฉิงอีกรอบ!
ความเป็นตายของชายคนนั้นไม่เกี่ยวกับฉันแต่ทางสำนักงานใหญ่มอบคำสั่งใหม่ให้ฉันแล้ว และฉันจะไม่ยอมปล่อยให้นายทำแบบนี้แน่!
หลังจากที่ปล่อยมีดลมขนาดใหญ่ออกไปอาจจะเพราะว่าความแข็งแกร่งทางกายภาพจะถูกใช้มากเกินไป ฉางเกอก็อ้าปากและตะโกนใส่หลินเฉิงอย่างโมโหในเวลาเดียวกัน!
เธอมันดื้อจริงๆ!
เมื่อได้ยินความโกรธของฉางเกอหลินเฉิงก็ละอายเกินกว่าจะพูดอะไรออกไป ในตอนนั้น เขาก็สร้างกำแพงน้ำแข็งขนาดใหญ่ออกมาเพื่อหยุดมีดลมเอาไว้!
อย่าดูถูกความแข็งแกร่งของฐานทัพสมุทรสีครามของพวกเรา!
เมื่อหยุดมีดลมที่ฉางเกอปล่อยออกมาแล้วหลินเฉิงก็ใช้โอกาสนี้ในการแก้ไขความกังวลใจของหญิงสาวโดยตรง แต่เขากลับได้ยินเสียงคำรามโกรธดังมาจากข้างหลัง!
ตู้ม!
ตู้ม!!!
เมื่อได้ยินเสียงคำรามดังมาจากข้างหลังหลินเฉิงก็ขมวดคิ้วและรีบสร้างกำแพงน้ำแข็งขึ้นมาป้องกันตัวทันที จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงดังของน้ำแข็งที่พังลง
กำแพงน้ำแข็งที่ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ด้านหลังของเขาถูกทำลายลงด้วยการต่อย!
นี่มันไม่ป่วนไปหน่อยหรอ?
เมื่อเขาเห็นร่างที่อยู่ด้านหลังของตนหลินเฉิงยิ้มเย้ยออกมาและโบกมือให้ฉางเหล่าอู๋ที่อยู่ในหมอกสีดำ และพบว่ามีลิ่มน้ำแข็งติดอยู่บนหัวของเขา เมื่อเขาหยุดลงครู่หนึ่ง หลินเฉิงก็โจมมาที่เขาอย่างรวดเร็ว!
ฟึ่บ!
เมื่อเห็นว่าลิ่มน้ำแข็งยิงมาที่ตนฉางเหล่าอู๋ไม่ได้หลบพวกมันมากนัก เขายืนอยู่บนพื้นด้วยขาทั้งสองเข้าและรับมันเข้าไปในปากของตน จากนั้นหลินเฉิงก็เห็นว่าลิ่มน้ำที่แหลมคมได้กลายเป็นฝุ่นผงทันทีที่พวกมันสัมผัสเข้ากับผิวของฉางเหล่าอู๋!
อะไรวะเนี่ย?
ขณะที่มองไปที่ฉางเหล่าอู๋ที่ไม่ได้รับอันตรายอะไรหลังจากที่ได้รับการโจมตีโดยลิ่มน้ำแข็งของเขาหลินเฉิงก็อดที่จะประหลาดใจไม่ได้ เขาเห็นคนมากมายที่สามารถหลบหลีกลิ่มน้ำแข็งของเขาได้ แต่เขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ตั้งแต่เขาคิดค้นมันขึ้นมา!
หึ!นายก็มีแค่นั้นแหละ! หลังจากที่ต่อสู้กับการโจมตีของหลินเฉิงฉางเหล่าอู๋ก็พูดจากดูถูกอีกมา จากนั้นเขาก็ต่อยออกมาหนึ่งครั้งและยืนตรง ร่างทั้งร่างของเขาก็เป็นเหมือนกับรถแทรกเตอร์เกลี่ยดินที่พุ่งเข้าหาหลินเฉิงพร้อมกับเสียงที่ดังก้อง!
ตู้มตู้ม ตู้ม!
เมื่อเห็นว่าฉางเหล่ากำลังจะพุ่งมาหาตนหลินเฉิงที่เริมรู้สึกไม่ดีก็รีบบินขึ้นข้างบนด้วยปีกน้ำแข็งทันที แต่ก่อนที่เขาจะขึ้นไปถึงความสูงที่จะสามารหลบการโจมตีของฉางเหล่าอู๋ได้ เขาก็ได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้นมาในหัวของเขาติดต่อกัน!
————————–