I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 453: กระเรียนขาว เสียชีวิต!

　　SC:บทที่453: กระเรียนขาว เสียชีวิต!

　　 ครั้งสุดท้ายคุณจะยอมส่งตัวหลิงเหมิงกับฉางเหวินฉวนให้ผมหรือจะตายที่นี่ตอนนี้เลย? 

　　หลินเฉิงที่รู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังจะถึงขีดจำกัดหลังจากที่จัดการฆ่าร่างแยกพวกนั้นก็ไม่ต้องการพูดเรื่องไร้สาระกับทั้งสี่อีกเขาสั่นเทาและตรึงร่างของคนทั้งสี่เอาไปพร้อมกับถามเสียงเย็น!

　　หลังจากที่ได้ยินคำของหลินเฉิงเผ่ารัตติกาลทั้งสี่ต่างมองหน้ากันและกัน จากนั้นไป๋เฟยก็พึมพำและเอ่ยออกมา  พวกเราเลือก นายตาย! 

　　ทันทีที่สิ้นเสียงลำแสงเอื่อยเฉื่อนที่หนาแน่นก็พุ่งออกมาจากด้านหลังของพวกเขาอย่างกระทันหัน ด้วยการหลบหลีกของไป๋เฟย ลำแสงทั้งหมดก็ตรงไปชนกับร่างของหลินเฉิงที่ไม่ได้อยู่ห่างจากเขามานัก! 　　 วนกลับมาเรื่องนี่อีกแล้ว… 

　　เมื่อเห็นว่าจิ้งจองเฒ่าอยากที่จะสู้หลินเฉิงก็รู้สึกหมดความอดทน เขาพยายามสู้กับความเจ็บปวดของกล้ามเนื้อที่ฉีกออก ด้วยปีกทั้งสองข้างของเขา หลินเฉิงก็บินขึ้นไปบนฟ้าอย่างรวดเร็ว!

　　 ลงมานี่เดี๊ยวนี้! 

　　ใครจะรู้ก่อนที่เขาจะพุ่งขึ้นไปสูงสัก2-3เมตร เขาก็ได้ยินเสียงคำราม กระเรียนขาวที่น่าจะถูกแทงกลับยืนขึ้นอย่างกระทันหันและจับเท้าของหลินเฉิงเอาไว้หลังจากที่เท้ากำลังจะพ้นจากพื้น!

　　 อะไรอีกเนี่ย? 

　　ขณะที่กระเรียนขาวแยกร่างของเขาและคว้าเท้าของเขาเอาไว้ทำให้หลินเฉิงเสียสมดุลย์ เขายักแย่ยักยันอยู่ในอากาศและจากนั้นถึงทรงตัวได้ จากนั้นเขาก็สร้างลิ่มน้ำแข็งออกมาจำนวนมากให้พุ่งไปตรึงชิ้นส่วนต่างด้านล่างของเขาเอาไว้ แต่เขากลับสามารถหลบพวกมันได้ทันเวลา ซึ่งมันทำให้เขาอดประหลาดใจไม่ได้!

　　 ไอ้เด็กเวรร่างแยกพวกนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาย ฉันจะลงมือเองก็ได้ แต่ฉันแค่อยากถ่วงเวลานายสักพัก! 

　　หลังจากที่หลบลิ่มน้ำแข็งที่โจมตีเขากระเรียนขาวก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างภูมิใจให้หลินเฉิงที่มีสีหน้าประหลาดใจ!

　　 อ๋อ! 

　　หลังจากได้ยินคำของกระเรียนขาวหัวใจของหลินเฉิงก็กระตุกทันที กระเรียนขาว ชายชรา ใช้แต่ชิ้นส่วนของร่างแยกในการก่อความรำคาญให้เขามาจนถึงตอนนี้ ดังนั้นเขาเลยไม่รู้ความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายเลยจนถึงตอนนี้ และในเวลานี้เขากลับถูกดึงขากลับไปก่อนที่จะมีปฏิกิริยาเสียอีก เขายังไม่ได้พูดว่าชายชราคนนี้แข็งแกร่งแค่ไหน แต่แค่จากความเร็วในการมีปฏิกิริยาที่อีกฝ่ายเพิ่งแสดงออกมา เขาคิดกับตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆ!

　　ขณะที่กระเรียนขาวกำลังพัวพันอยู่กับหลินเฉิงในที่สุดลำแสงเอื่อยเฉื่อยก็มาถึง เมื่อกระเรียนขาวเห็นลำแสงนั้น มือของเขาที่จับอยู่ก็ปล่อยออกอย่างกระทันหันและร่างทั้งร่างของเขาก็ตกลงไป!

　　 ฟึ่บ-! 

　　ในขณะเดียวกันกับที่กระเรียนขาวตกลงถึงพื้นลำแสงเอื่อยเฉื่อยมากมายก็พุ่งผ่านทะลุร่างของหลินเฉิงออกไปไกลและหายไปในเส้นขอบฟ้า!

　　 ให้ตายเถอะ!ไอ้จิ้งจอกเฒ่า! 

　　เมื่อรู้สึกว่าการเคลื่อนไหวของตนช้าลงหลินเฉิงก็มองไปด้านหลังและพูดออกมาเสียงต่ำ!

　　 เด็กน้อยถึงแม้ว่านายจะแข็งแกร่งมากและความลับของนายก็มีมากมาย แต่พวกเราก็เข้าใจแล้วเหมือนกันว่าถ้าหากพวกเราไม่กำจัดนาย พวกเราก็คงไม่ได้อยู่อย่างสงบแน่! เพราะฉะนั้น… 

　　เมื่อเห็นว่าในที่สุดความเร็วของหลินเฉิงก็ค่อยๆช้าลงหลังจากที่ลำแสงเอื่ยเฉื่อยพุ่งผ่านร่างของเขาไปไป๋เฟยก็โล่งอก เขาสลับมือแรงๆและพูดกับอีกฝ่ายเสียงเย็น  พวกเราไม่หวังว่าจะได้คำตอบอะไรจากนายอีกแล้ว แต่นายจะต้องหลับไปตลอดกาลพร้อมกับพลังและความลับที่ลึกลับพวกนั้น! 

　　หลังจากนั้นคลื่นกระแทกที่ถูกปล่อยออกมาจากหมัดทั้งสองข้างเป็นเวลานาน ก็พุ่งตรงไปที่หลินเฉิงที่กำลังพยายามหลุดจากชอบเขตของลำแสงเอื่อยเฉื่อยในอากาศ!

　　 ตู้ม! 

　　เสียงพื้นสั่นสะเทือนดังขึ้นคลื่นกระแทกทั้งสองที่ปล่อยออกไประเบิดออกเป็นควันรูปร่างคล้ายดอกเห็ดบนฟ้าทันทีที่มันสัมผัสเข้ากับหลินเฉิง ควันหนาที่เกินขึ้นเป็นเวลานานทำให้ไป๋เฟยมองไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับหลินเฉิงอยู่สักพัก ดังนั้นเขาเลยทำได้แค่กวักมือเรียกอีกสามคนให้มาหาเขาและรีบเดินไปที่ระยะของการระเบิด

　　 เอ๊ะ?  　　หลังจากรีบไปอยู่จุดศูนย์กลางของการระเบิดหลิงฉงที่เดินอยู่ด้านหน้าของบริเวณที่เกิดการระเบิดก็ขมวดคิ้วทันที เขาชี้ไปบริเวณพื้นที่ยุบตัวลงไปเพราะผลกระทบจากการระเบิดที่รุนแรง และพูดกับทั้งสามคน  ไม่! ถ้าหากคุณโจมตีเขา มันก็ต้องไม่มีรอยเลือดสิ! 

　　เมื่อได้ยินแบบนั้นหัวใจของไป๋เฟยก็กระตุก ความลับจบลงแล้ว!

　　ในขณะเดียวกันจู่ๆ คนทั้งสี่ก็รู้สึกเย็นยะเยือกข้างหลัง พวกเขาหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว และเห็นหลินเฉิงยืนอยู่ด้านหลังของพวกเขาอย่างคาดไม่ถึง!

　　ตอนนี้หลินเฉิงอยู่ในสภาพที่แย่สุดๆใบหน้าขาวซีดราวกับเป็นผู้ป่วยที่มีอาการรุนแรง ผมสีเข้มและหนาพันกันยุ่งเหยิงพร้อมกับเหงื่อบนหน้าผาก ร่างกายสั่นเล็กน้อยแต่ดวงตายังคงมีสีเข้มและประกาย มองไปที่ผู้คนมากมายราวกับมองกลุ่มคนตาย!

　　 น้ำแข็งพันไมล์! 

　　ในขณะเดียวกันหลินเฉินที่เห็นได้ชัดว่ากำลังอยู่ในสภาพย่ำแย่ก็พูดออกมากระทันหัน เสียงพึมพำที่เหมือนกับอยู่ในฝันของเขาดังขึ้น ทำให้หิมะที่ปกคลุมพื้นรอบๆตัวเขาสั่นสะเทือน จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียง  พรึ่บ  เศษไม้ที่ไป๋เฟยเหยียบอยู่ก็ถูกแช่แข็งและระเบิดออกทันทีท่ามกลางสายตาของคนทั้งหมด!

　　 ฟิ้ว! 

　　บริเวณที่โดยรอบที่มีหลินเฉิงและชายชราเป็นศูนย์กลางก็เงียบลงอย่างฉับพลันหัวใจของคนทั้งสี่เต้นแรงขึ้นเนื่องจากความเครียดที่รุนแรงของพวกเขาในสถานการณ์ที่เงียบสุดขีดแบบนี้ ใจสู้ของคนทั้งสี่ก็ค่อยๆลดลงและพวกเขาเตรียมพร้อมที่จะหนี แต่ทันใดนั้น ไอเย็นพัดผ่านใบหน้าของพวกเขา และเมื่อพวกเขาจะขยับตัวอีกครั้ง ทั้งหมดก็พบว่าแขนขาของเขาได้ถูกแช่แข็งไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้!

　　 ตะโกน…เรียก… อั่ก!  

　　ในฉากเวลาที่แช่แข็งนี้หลินเฉิงเป็นเหมือนกับคนแปลกหน้าที่เดินอยู่ในสายน้ำแห่งห้วงเวลาที่ทอดยาวออกไป เขาค่อยๆเดินไปหาคนทั้งสี่ช้าๆ หายใจอย่างหนักหน่วงขณะที่เดินไป ระยะทางมากกว่าสิบเมตรเป็นเหมือนกับการเดินขบวนที่ยาวเหยียดสำหรับเขา ในทุกๆก้าวที่เดินเขาจะไอออกมาสองครั้ง และไอออกมาเป็นเลือดเมื่อเขาเดินไปถึงตัวคนทั้งหมด!

　　 ถ้าหากไม่มีคุณผมก็คงจะหลีกเลี่ยงมันได้…. 

　　ขณะที่เดินไปที่ด้านหน้าและด้านหลังของคนทั้งสี่เขามองไปที่คนทั้งหมดที่ถูกแช่แข็งอยู่กับที่และไม่สามารถขยับส่วนไหนได้เลยยกเว้นดวงตา หลินเฉิงเช็ดเลือดบริเวณมุมปากของเขา จากนั้นก็เอื้อมมือออกไปหากระเรียนขาวและกระซิบเบา  เพราะฉะนั้นคุณต้องตาย! 

　　ทันทีที่เสียงพูดเงียบไปเขาก็ได้ยินเสียง  ตู้ม  กระเรียนขาวที่เป็นเหมือนรูปสลักน้ำแข็งก็แตกกระจายเป็นเสี่ยงด้วยเท้าของหลินเฉิง! 　　 อื้อ…! 

　　ขณะที่เห็นกระเรียนขาวตายต่อหน้าพวกเขาทั้งหมดกลับไม่สามารถทำอะไรได้เลย ไป๋เฟย พี่ชายของกระเรียนขาวนั้นเดือดดาลและอยากแยกลูกตาของตัวเองออกไปเพื่อหยุดสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็ทำได้แค่ส่งเสียงอื้ออึงที่ต่ำและไม่ได้ยินออกไป!

　　 ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวคุณจะได้ตามเขาไปเร็วๆนี้แหละ! 

　　ถึงแม้ว่าเสียงของไป๋เฟยจะเบามากแต่หลินเฉิงก็ยังได้ยินมัน หลังจากที่ยิ้มอ่อนๆออกมา เขาก็ตรงไปที่อีกฝ่ายทันที!

　　—————————-