I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 458: หลบหนีจากอันตราย

　　SC:บทที่458: หลบหนีจากอันตราย

　　หลังจากที่ส่ายหัวและปล่อยความคิดร้อยแปดทั้งหมดไว้ข้างหลังหลินเฉิงก็ค่อยๆเช็ดเลือดที่ปากของหยูซานและพูดกับเธอเบาๆ  อย่าคิดมากนักเลยเด็กน้อย เพราะการพัฒนาของเธอ ฉันถึงแก้ปัญหาหลายอย่างได้สำเร็จ เพราะฉะนั้นเธอไม่ต้องโทษตัวเองแล้ว เธอทำงานของตัวเองได้เยี่ยมยอดมาก แม้แต่ฉันก็อาจจะไม่สามารถทำได้ครึ่งนึงของเธอ….. 

　　ขณะที่พูดเขาก็หยิบขวดยาในมือและจ่อไปที่ปากของหยูซาน บอกให้เธออ้าปาก  ตอนนี้เธอยังไม่หายดี รีบดื่มยานี่ซะและจากนั้นก็นอนเยอะๆ! และตอนเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอจะพบว่าทุกอย่างจบลงแล้ว เข้าใจมั้ย? 

　　 อือ…ขอบคุณ พี่หลิน……  

　　เป็นครั้งแรกที่หลินเฉิงพูดกับเธออย่างอ่อนโยนขนาดนี้หยูซานอารมณ์ดีขึ้นทันที มันเหมือนกับว่าความเจ็บปวดในร่างเธอบรรเทาลง เธอพยักหน้าราวกับลูกแมวและดื่มยาสีชมพูที่หลินเฉิงป้อนเข้าไป

　　ทันทีที่ตัวยาไหลลงคอหยูซานก็รู้สึกถึงความอุ่นที่แผ่ไปตามร่างกายและแขนขวาของเธอ แต่ก่อนที่เธอจะรู้สึกได้ถึงความรู้สึกสบายๆนี้ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนว่าท้องฟ้าและโลกหมุนและเธอก็หมดสติไป!

　　เมื่อเห็นว่าหยูซานสลบไปโดยไม่ทันพูดอะไรหลังจากที่ดื่มยารักษาเข้าไปหลินเฉิงก็รู้สึกอึดอัดในใจ และจากนั้นก็พบว่าถึงแม้ว่าหยูซานจะหมดสติไป แต่จังหวะหายใจของเธอก็คงที่ ดังนั้นเขาถึงรู้ว่ายาเริ่มออกฤทธิ์แล้ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะดีใจกับฤทธิ์ยา!

　　 ก๊อกก๊อก…… 

　　 ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย? 

　　ขณะที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้และมองหยูซาที่หลับสนิทหลินเฉิงก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เขากำลังจะออกไปจากห้องเพื่อให้เธอได้พักผ่อน แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆดังขึ้น และจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงของฉีเซี่ยวฮันดังมาจากประตู

　　ก๊อก

　　 เข้ามา! 

　　เมื่อเห็นว่าเด็กหญิงดูท่าทางเป็นห่วงหยูซานหลินเฉิงก็ไม่สามารถปัดความเป็นห่วงของเธอไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงบอกให้เธอเข้ามาได้

　　 เอ่อ?นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?! 

　　เมื่อได้ยินคำของหลินเฉิงฉีเซี่ยวฮันที่ถูกหลินเฉิงไล่ออกไปนอกห้องก็รีบผลักประตูและพุ่งเข้ามา เพียงเพื่อจะได้เห็นว่าหยูซาน ที่แต่เดิมแล้วมีใบหน้าซีดเซียวและกำลังจะตายหลับไหลอยู่ และสีหน้าของเธอก็ค่อยๆแดงขึ้น เห็นได้ชัดว่าชีวิตเธอพ้นขีดอันตรายแล้ว!

　　เมื่อได้ยินคำถามหลินเฉิงก็ส่ายเล็กน้อย  เป็นอะไร? รู้แค่ว่าตอนนี้เธอพ้นขีดอันตรายแล้ว! 

　　 หึ!  　　เธอรู้สึกว่าหลินเฉิงมักชอบทำเหมือนกับเธอเป็นเด็กอยู่ตลอดฉีเซี่ยวฮันก็มองเขาอย่างโมโห  ฉันพูดได้รึเปล่าว่าฉันช่วยนายเอาไว้มากในเรื่องนี้ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้ความดีความชอบก็เถอะ แต่ฉันทำงานหนักนะ? นายจะเคารพป้าของตัวเองหน่อยไม่ได้รึไง? 

　　 ถ้าหากเธอเรียกตัวเองว่าป้าต่อหน้าฉันอีกเธอจะไม่ใช่แค่ไม่ได้ความเคารพ แต่จะโดนตีไขมันด้วย! 

　　เมื่อเห็นว่าเด็กสาวเริ่มพูดเข้าข้างตัวเองอีกครั้งหลินเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมอง  ตอนนี้ที่ฐานทัพยังวุ่นวายอยู่ เธอไม่มีโอกาสออกไปเที่ยวเล่นสนุกข้างนอกอยู่แล้ว แล้วมีปัญหาอะไรที่จะเฝ้าที่นี่?

　　 ฉันไม่ใช่หมาแล้วฉันก็ยินดีที่จะอยู่กับน้องสาวนาย! 

　　เมื่อได้ยินคำแหย่ของหลินเฉิงฉีเซี่ยวฮันจึงพูดออกมาอย่างโมโห  ฉันจะพูดได้ยังไงว่าฉันเป็นคู่หูปฏิวัติกับซานซาน ยิ่งตอนนี้คู่หูของฉันบาดเจ็บอยู่ ฉันจะไปสนใจเรื่องปัญหาของฐานทัพได้ยังไง? จากนั้น หยูซานก็อ่อนโยนและใจดีกับฉันมาก แล้วนายทำไมนายถึงยังชอบพูดจาถากถางพวกเขาอยู่นั่นแหละ? 

　　 เห้เห้! 

　　เมื่อได้ยินคำตอบของฉีเซี่ยวฮันหลินเฉิงก็มองไปที่เธออย่างคาดไม่ถึง  เธอไม่เห็นรึไง สาวน้อย หยูซานผู้ไร้เดียงสาของเธอเป็นยังไง? แหกตาดูซะ! 

　　 อย่าพูดจาไร้สาระ! 

　　เธอพบว่าถ้าเธอคุยกับหลินเฉิงไปมากกว่านี้เธอจะต้องโมโหตายแน่ๆ ฉีเซี่ยวฮันจึงส่งเสียงฮึมฮำออกมาและถาม  ด้วยความสัตย์จริงนะ นายทำได้ยังไง? อาการของซานซานเมื่อกี้มันคาบเส้นด้วยซ้ำ ฉันยังคิดหาวิธีที่จะช่วยคนใกล้ตายให้รอดภายในไม่กี่นาทีไม่ได้เลย! 

　　 อยากรู้หรอ? 

　　เมื่อได้ยินคำถามหลินเฉิงก็ยิ้มออกมา  ถ้าเธออยากรู้จริงๆก็ขอร้องฉันสิ บางทีฉันอาจจะบอกเธอก็ได้ถ้าฉันใจอ่อน… 

　　 เฮอะ! 

　　เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงไม่ได้จริงจังนักฉีเซี่ยวฮันก็ขี้เกียจที่จะโต้เถียงกับเขา  ฉันชอบพูด แต่ฉันไม่ชอบฟัง 

　　หลังจากนั้นเธอก็ก้มหัวลงและแตะที่หน้าผากของหยูซานและเมื่อเธอพบว่าอุณหภูมิของเธอยังปกติ เธอก็หันไปมองหลินเฉิงดุๆและเตรียมจะเดินออกไป

　　 เธอจะไปไหน? 

　　เมื่อเห็นว่าฉีเซี่ยวฮันกำลังจะออกไปหลินเฉิงก็ทำมือให้เธอหยุด  เธอยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าเธอขังหลิงเหมิงไว้ที่ไหน! 

　　 ห้องถัดไป! 

　　เมื่อได้ยินคำถามของหลินเฉิงฉีเซี่ยวฮันก็โบกมือลาอย่างทนไม่ไหวและรีบออกไปโดยไม่หันกลับมามองสักนิด

　　ในที่สุดหลินเฉิงก็ได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกหลังจากที่เขาหลุดจากยัยเด็กฉลาดนั่นได้เมื่อเร็วๆนี้ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงทำให้IQ ของหยูซานและเด็กคนนี้สูงกว่าคนอื่น เขาถึงต้องคิดถึงสิ่งที่เขาจะทำล่วงหน้า ซึ่งมันเขาให้เขาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

　　หลังจากส่ายหัวหลินเฉิงก็เลิกกวนหยูซานที่นอนหลับสนิท เขาค่อยๆเดินออกจากห้องและล็อคประตู จากนั้นก็เดินไปห้องถัดไป

　　 กริ๊ก- 

　　เขาหมุนลูกบิดประตูและทันทีที่เขาก้าวเข้าไปในห้อง เขาก็รู้สึกได้ถึงอันตรายที่พุ่งมาที่เขา เขารีบหมุนตัวและหลบอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกันเขาก็สะบัดมือข้างขวาของตัวเองและน้ำแข็งก็ถูกปล่อยออกไปจากมือ พุ่งตรงไปที่อีกฝ่ายทันที!

　　 อื้อ! 

　　เสียงฮึมฮำดังขึ้นแต่ก่อนที่หลิงเหมิงจะได้ทำอะไรมากกว่านี้ เธอก็ถูกแช่แข็ง มือ เท้า และปากของเธอถูกปิดหมด!

　　 เป็นนักโทษก็ควรมีสามัญสำนึกของนักโทษนะถ้าเธอไม่ยอมเชื่อฟัง ฉันก็คงจะทำอะไรลำบาก… 

　　หลังจากหลบจากการซุ่มโจมตีของหลิงเหมิงและสอนบทเรียนให้เธอหลินเฉิงก็เปิดไฟหน้าห้องและมองไปที่หลิงเหมิงที่ถูกล่ามโซ่ไว้หนาแน่นอยู่ตรงมุมห้อง หลินเฉิงไม่รู้จะทำยังไง

　　 หึ! 

　　เมื่อได้ยินแบบนั้นหลิงเหมิงที่แม้ว่าจะถูกปิดปากอยู่ก็ส่งเสียงฮึดฮัดในลำคออย่างอดไม่ได้ ม้นเป็นครั้งที่สองแล้วที่เธอตกอยู่ในมือของหลินเฉิง มันเป็นความน่าอัปยศที่ใหญ่หลวง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือผู้ชายคนนี้ไม่เคยฆ่าเธอเลยตอนที่จับตัวเธอมา แต่เขามักจะทรมานเธอด้วยวิธีต่างๆ พยายามบังคับให้เธอคายข้อมูลสำคัญออกมา ซึ่งนั่นทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอเป็นตัวช่วยในการแก้ปัญหาของคนอัปยศคนนึง

　　หลิงเหมิงจ้องมองหลินมู่ด้วยความเกลียดชังหลินเฉิงทำเพียงแค่ค่อยๆดึงเก้าอี้มาและนั่งลง ในขณะเดียวกันเขาก็จุดบุหรี่ขึ้นมาสูบและถาม  เธอไม่คิดจะเปลี่ยนใจรึไง? เอาแบบนี้ละกัน ถ้าเธอมีอะไรจะพูดก็พูดออก ฉันสัญญาว่าจะรับฟัง! 

　　—————————————