I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 542 ใช้กำลังทำลายประตู!

　　SC:บทที่542 ใช้กำลังทำลายประตู!

　　 อย่าโวยวายไม่มีใครอยู่ที่นี่ทั้งนั้น! 

　　หลินเฉิงเคาะหัวโคล่าไปอีกหนึ่งทีเพื่อให้มันเลิกหอนเขาในตอนนี้ไม่อยากจะเถียงกับเจ้าหมาโง่นี้ซักเท่าไหร่ เขาหันหน้ากลับไปทางประตูห้องนั้นอีกครั้ง ห้องที่ดูเหมือนว่าจาะมีผู้รอดชีวิตมากมายซ่อนอยู่

　　*ครืน!*

　　อย่างที่คิดก่อนที่เขาจะได้เข้าใกล้ประตูนั้น แสงสีทองก็โผล่ขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้ หลินเฉิงผู้ที่ทุกข์ใจกับความพ่ายแพ้นั้นได้เตรียมพร้อมไว้อยู่แล้ว ก่อนที่แสงสีทองจะโผล่ขึ้นมา ร่างกายของเขาก็พุ่งออกไปจนทำให้สามาหลบการจับกุมของแสงสีทองนั้นได้อย่างง่ายดาย

　　 ฉันบอกแล้วว่าฉันมาที่นี่โดยไม่ได้ประสงค์ร้ายอะไรทั้งนั้นถ้านายไม่อยากให้มันกลายเป็นเรื่องก็ ฉันแนะนำให้เปิดประตูแต่โดยดี! 

　　หลังจากที่หลบการจับกุมของแสงสีทองได้แล้วหลินเฉิงก็กลับไปที่ประตูอีกครั้งและพูดด้วยน้ำเสียงเบาแบบอดกลั้นเอาไว้

　　แต่คำพูดดีๆและคำแนะนำของหลินเฉิงนั้นก็เหมือนโยนน้ำลงหินผู้คนที่อยู่หลังประตูดูเหมือนจะไม่ฟังมันเลย แถมพวกเขาไม่ตอบสนองอะไรเป็นเวลานานอีกด้วย

　　เห็นดังนั้นหลินเฉิงก็ขมวดคิ้วขึ้นทันทีเขามองไปยังโคล่าที่ซึ่งกำลังสับสน และทันใดนั้นในมือเขาก็ปรากฏเป็นระเบิดประเภท C ขึ้นมา!

　　 พวกนายคิดว่าประตูแตกๆนั่นจะปกป้องพวกนายได้งั้นสินะ? 

　　เขาดึงสลักออกและพูดเย้ยหยั่นมองไปยังประตูที่ยังไม่มีการตอบสนองอะไรกลับมา เขารอมันอีกนิดหน่อยก่อนที่ความอดทนจะหมดลงไป! 　　*ฝุบ*

　　*ตู้ม!!!*

　　ระเบิดที่ออกจากมือของหลินเฉิงนั้นปะทะเข้ากับประตูเต็มๆและระเบิดในทันทีความรุนแรงจากแรงระเบิดนั้นทำให้หลินเฉิงต้องปิดหูและเรียกกำแพงน้ำแข็งหนาขึ้นมาปกป้องเขาและโคล่าไว้

　　หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งทุกอย่างเกือบจะเหมือนเดิม หลินเฉิงนำกำแพงน้ำแข็งออก ปัดฝุ่นที่ลอยคลุ้งรอบๆตัวและมองไปยังเศษซากของต่างๆที่แรงระเบิดซัดมาอยู่รอบๆตัวเขา จากนั้นเขาก็ค่อยๆเข้าไปกล้ประตูบานเดิมซึ่งเป็นศูนย์กลางของแรงระเบิดใหม่อีกครั้ง

　　 หือ? 

　　หลังจากที่ฝุ่นเริ่มจางลงและมันทำให้บานประตูนั้นเปิดเผยออกมาหลินเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วไว้แน่น เขาคิดว่าภายใต้แรงระเบิดของระเบิดประเภท C ถึงแม้ว่าบานประตูจะไม่ถูกทำลายไปเลยก็จริง แต่มันก็ควรจะได้รับความเสียหายบ้าง　　แต่ประตูที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นกลับไม่มีริ้วรอยอะไรทั้งสิ้นเหมือนมันจะบอกเขาว่า ระเบิดประเภท C นั้นยังแรงไม่พอที่จะพังมันหรอก!

　　 นี่มัน…บังคับให้ฉันต้องใช้จรวดB สินะ? 

　　เมื่อพบว่าประตูนั้นประตูที่ซึ่งดูเหมือนกับประตูทั่วๆไปแต่กลับมีความแข็งแกร่งมากกว่าทั่วๆไป หลินเฉิงก็ตื่นเต้นแบบสุดๆ แต่ไม่ว่าเขาจะตื่นเต้นขนาดไหน เขาก็ไม่สามารถจัดการประตูนั้นได้ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

　　หลังจากคิดอยู่นานพร้อมกับบีบแก้มตัวเองไปด้วยหลินเฉิงก็ตัดสินใจแลกอะไรมาเพิ่ม! เหล่าคนที่อยู่หลังประตูนั้นเป็นผู้รอดชีวิตกลุ่มแรกที่เขาได้เห็นใน 2 วันที่ผ่านมา ดังนั้นแล้ว เขาต้องจับพวกคนที่อยู่ข้างในออกมาให้ได้ ไม่งั้นแล้ว จะให้เขากลับไปค้นหาที่ตั้งของค่ายทหารในหยางจิงและตามรอยเฉินเจียเจี้ยแบบไร้เป้าหมายต่อไปงั้นเหรอ?

　　ยามที่คิดว่าตลอด2 วันที่ผ่านมานั้น เขาต้องบินอย่างไร้จุดหมายมาตลอด แถมยังไม่ได้ข้อมูลที่มีประโยชน์ใดๆกลับมาเลยด้วย หลินเฉิงจึงตัดสินใจเรียกเมนูระบบขึ้นมาและเลือกเอาจรวดประเภท B ขนาดเล็กออกมาทันที!

　　 นายจะทำอะไรกันแน่น่ะ!? 

　　ด้วยจรวดขนาดเล็กลูกใหม่หลินเฉิงนั้นกำลังหาที่จัดการระเบิดนี่อยู่แต่กระนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเบาๆที่แสดงออกถึงความสั่นกลัวเอ่ยถามออกมาจากในประตูนั้นเสียก่อน!

　　ถึงแม้ว่าระเบิดก่อนหน้านี้จะไม่ได้ทำความเสียหายใดๆกับประตูแต่ในจังหวะที่ระเบิดประเภท C นั้นระเบิดออกมา ทุกๆคนที่อยู่ในประตูต่างก็หูวิ้งกันไปตามๆกันชั่วขณะหนึ่ง พวกเขาเริ่มกลัวแล้วว่าประตูนั้นจะถูกระเบิดออกมาจริงๆในท้ายสุด

　　ในตอนนั้นเขาเห็นคนที่อยู่นอกประตูกำลังถือจรวดขนาดเล็กไว้ซึ่งพวกเขาทำได้แค่มองดูรูปร่างของมัน แต่กระนั้นก็รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย พี่ใหญ่หลินนั้นไม่สามารถทำอะไรได้เลย เขากลัวว่าประตูจะเปิดออกจริงๆในครั้งนี้ เพราะงั้นจึงรีบตะโกนถามหลินเฉิงไปก่อน!

　　 โย่ก็ไม่โง่นี่นา? 

　　เมื่อเห็นพี่หลินผู้ที่เงียบอยู่พักใหญ่ๆในท้ายที่สุดก็ยอมเปิดปากพูดหลินเฉิงก็มองตามเสียงนั้นไป เข้าไม่ได้มองหาที่ๆจะทิ้งระเบิดต่อแล้ว จากนั้นก็ถามพวกเขาไปผ่านบานประตูในขณะที่มือก็ถือจรวดลูกเล็กอยู่

　　ในเมื่อหลินเฉิงยอมหยุดพี่หลินของน้องๆก็กลืนน้ำลายและเปิดปากถามไปต่อ  พวกนายมาจากไหนกันน่ะ? ฉันเคยเห็นระเบิดก็จริง แต่ฉันไม่เคยเห็นระเบิดที่ทรงพลังขนาดนั้นมาก่อนเลย! 

　　ได้ยินดังนั้นหลินเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย ในโลกใบนี้ยังมีอีกหลายอย่างที่พวกนายยังไม่เคยเห็น ให้ฉันอธิบายให้ฟังไหมล่ะ? 

　　 โอเค… 

　　ครั้นที่เห็นว่าหลินเฉิงไม่ได้อธิบายให้เขาฟังในทีแรกพี่หลินที่เงียบไปครู่หนึ่งก็ตอบไป  นายอยากจะทำอะไร? ถ้ามันไม่มีอะไรที่ฉันต้องการที่จะรู้ พวกเราสามารถคุยกันได้ผ่านบานประตูนี้ มันไม่จำเป็นต้องเห็นหน้ากันก็ได้ 

　　 ฉันไม่ชอบที่จะคุยกับคนอื่นผ่านประตูโดยเฉพาะเวลาคุยเรื่องสำคัญ 

　　ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมคนที่ถูกเรียกว่าพี่หลินจึงต้องทำตัวมีความลับแบบนี้แต่หลินเฉิงก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นขนาดนั้น เขาเพียงแค่ส่ายหัวและปฏิเสธเรื่องที่อีกฝ่ายเสนอให้คุยกันผ่านประตูนั่น

　　 บางอย่างที่สำคัญ? 

　　เมื่อข้อเสนอของเขาถูกหลินเฉิงปฏิเสธพี่หลินก็รู้สึกใจร้อนเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงกลัวจรวดลูกเล็กที่อยู่ในมือของหลินเฉิงอยู่ เพราะงั้นเขาจึงพยายามที่จะไกล่เกลี่ยต่อไป  แต่ตอนนี้มันอยู่ในช่วงวันสิ้นโลกแล้วนะ! ธุระอะไรของนายที่ว่ามีค่าน่ะ!? 

　　ครั้งนี้หลินเฉิงเลิกที่จะไม่ตอบคำถามเขากลับกันเขาก็หรี่ตามองประตูที่อยู่ตรงหน้าด้วย ทันใดนั้นเขาก้แสยะยิ้มมุมปากก่อนจะชูจรวดลูกเล็กในมือขึ้นอีกครั้งหนึ่ง!

　　 ดูนายจะมีปัญหามากซะเหลือเกินนะถึงแม้ว่านายจะไม่ได้หยาบคายใส่ แต่ถ้านายปฏิบัติกับฉันด้วยวิธีโง่ๆนั่นอีก ฉันจะให้นายได้ชดใช้หนักๆเลย! 

　　*คลิก*

　　จรวดลูกเล็กนั้นพร้อมที่จะติดตั้งที่ประตูแล้วหลินเฉิงจุดบุหรี่แบบสบายๆก่อนจะพูดกับพวกที่กำลังหนาวสั่นอยู่หลังประตูนั่น

　　 นายห้ามทำบ้าๆแบบนั้นนะ! 

　　เมื่อเห็นว่าหลินเฉิงหันหน้ามาพี่หลินที่อยู่หลังประตูก็เริ่มวิตกกังวล เขาต้องการที่จะใช้แสงสีทองจับตัวหลินเฉิงอีกครั้ง แต่เขาก็เดาได้เลยว่าคนตรงหน้านั้นต้องสามารถหลบมันได้อีกเช่นเคยแน่ๆ เขาเริ่มกลัวจริงจังเมื่อคนที่ดูเหมือนจะเป็นคนทั่วๆไปตรงหน้าประตูนั้นกลับไม่เหมือนคนทั่วไปเอาเสียเลย!

　　 ฉันจะให้เวลานายพูดคุยใน1 นาที ใน 1นาทีนั้นถ้าไม่ได้ผลลัพธ์อะไร ฉันจะเลือกวิธีที่รุนแรงในการทำลายประตูของพวกนายทิ้งซะ! 

　　เขาไม่ได้สนใจพี่หลินนักหลินเฉิงสูบบุหรี่เข้าไปลึกๆและยื่นคำขาดออกไป!

　　 ฮึ่ม!ฉันก็อยากรู้เหลือเกินว่านายจะทลายเกราะป้องกันของฉันได้ยังไง! 

　　พอได้ฟังหลินเฉิงขู่พี่หลินที่อยู่ในประตูก็ไม่มีเวลาตอบกลับมากนัก เสียงของเด็กชายที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะก็ดังออกมา แต่น้ำเสียงนั้นกลับดูเย้ยหลินเฉิงไม่น้อยเลยทีเดียว