I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 545 ปราการยืดหยุ่น

　　SC:บทที่545 ปราการยืดหยุ่น

　　 เหวอ— 

　　เพียงแค่เดินออกมาจากประตูขณะที่หลินหยงเจี่ยนกำลังจะเดินต่อไปข้างนอก แขนของเขาก็ถูกดึงไว้ทันที!

　　 พี่หลินฉันจะไปกับพี่ด้วย 

　　เมื่อเขามองกลับมาก็พบว่าผู้ที่ดึงแขนเขานั้นคือเด็กสาวที่กล้าเผชิญหน้ากับหลินเฉิงเมื่อครู่เธอพูดด้วยสีหน้าจริงจังและมั่นใจสุดๆ

　　 ฉันจะไปกับพี่! 

　　ในขณะเดียวกันเด็กหนุ่มที่ดูผอมมากๆอีกคนก็เดินออกมากับเขาด้วย  ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าคนๆนั้นจะเรียกพี่หลินไปทำไม แต่ฉันคงทนดูพี่ออกไปคนเดียวกับเสี่ยวชิงไม่ได้! 

　　 กลับไปทั้งคู่นั่นแหละ 

　　แต่เพราะหลินหยงเจี่ยนไม่สามารถให้ทั้งสองไปกับเขาได้ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่รู้ว่าหลินเฉิงนั้นแข็งแกร่งขนาดไหน แต่เขาก็พอจะรู้ว่า ไม่ว่าอีกฝ่ายจะแข็งแกร่งเท่ากับหรือมากกว่าสิ่งที่ทำเมื่อครู่ ยังไงเสียด้วยความแข็งแกร่งระดับนั้น มันก็ฆ่าพวกเขาได้ง่ายๆเลย!

　　 พวกนายจะทะเลาะกันไปทำไมน่ะ? 

　　เมื่อเห็นทั้งสามกำลังเริ่มที่จะทะเลาะกันหลินเฉิงที่ยืนรออยู่ที่สุดทางเดินมานานแล้ว ท้ายสุดเขาก็หมดความอดทนและเดินตรงกลับมาหาทั้งสาม  ถ้าฉันจะฆ่าพวกนาย ฉันจำเป็นต้องเรียกมาฆ่าทีละคนด้วยเหรอ? ไม่รู้สึกว่าจะได้ประโยชน์อะไรกับการทำแบบนั้นเลย! 

　　พูดเสร็จเขาก็ชี้ไปทางเด็กสาวที่ตามมาด้วย เธออีกแล้วเหรอสาวน้อย? เธอคิดว่าฉันไม่กล้าที่จะทำร้ายเธอหรือว่าอะไร? ชอบเสนอหน้าอยู่เรื่อยสร้างปัญหาไม่หยุดหย่อน สนุกหรือไง? ฉันจะพูดแบบนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ ถ้าเธอรวมถึงไอ้หนุ่มนั่นด้วย ถ้ายังทำให้ฉันเสียเวลาอีก ฉันจะรุนแรงใส่ทั้งคู่เลย!  　　หลังจากนั้นเขาก็เหลือบไปมองหลินหยงเจี่ยนและเดินกลับไปที่สุดทางเดินอีกครั้ง

　　 ได้ยินที่หมอนั่นพูดแล้วไม่ใช่หรือไง?รีบๆกลับไปได้แล้ว ถ้าหมอนั่นอยากจะฆ่าฉันจริงๆก็คงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอก! 

　　หัวใจหลินหยงเจี่ยนเกิดหนาวเย็นขึ้นมาเขาไม่กล้าที่จะเสียเวลาไปมากกว่านี้ เขารีบอธิบายให้กับพวกเขาก่อนจะรีบเดินไปหาหลินเฉิงที่อยู่อีกฟากหนึ่งทันที

　　 มาแล้วเหรอ? 

　　เขาพ่นควันออกมาเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านหลังหลินเฉิงหันกลับไป ก่อนอื่นเลยเขามองไปยังหลินหยงเจี่ยนที่อยู่ด้านหลัง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครตามมาจึงพูดขึ้น  พวกนายน่ะมีฝีมือนะ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้แข็งแกร่งอะไรมากมายแต่ก็สามารถมีชีวิตรอดอยู่จนถึงตอนนี้ได้! ยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนว่าพวกนายจะอยู่รวมๆกันในนี้ใช่มั้ย? 

　　 อ่ะใช่เลย!  　　ได้ยินดังนั้นหลินหยงเจี่ยนก็ยิ้มออกมา จริงๆช่วงที่เพิ่งจะเข้าสู่วันสิ้นโลกใหม่ๆ ผู้คนมากมายต่างก็บาดเจ็บและล้มตายกัน หลังจากนั้น พวกเขาก็ต้องปรับตัวกับมัน เพราะถ้าพวกเขาไม่เริ่มทำอะไรซักอย่างท้ายสุดพวกเขาก็จะทำได้แค่รอวันตาย แล้วก็อีกเรื่องหนึ่งก็คือ ไม่ว่าจะเป็นใครหรืออ่อนแอขนาดไหน พวกเขาก็สมควรที่จะมีชีวิตรอด ถึงแม้ว่าเมื่อเทียบกับพวกที่มีความสามารถพิเศษแล้วพวกเขาจะต้องเจอกับความทุกข์หนักกว่าก็ตาม… 

　　 ดูนายก็เข้าใจจุดนี้ดีนี่แต่ว่าไม่ใช่ผู้รอดชีวิตทุกคนจะเข้าใจหรอกนะ 

　　ฟังหลินหยงเจี่ยนอธิบายเรื่อง ผู้รอดชีวิตโดยสรุป  หลินเฉิงก็พยักหน้าเห็นด้วย จริงๆก็เป็นอย่างที่เขาพูดนั่นแหละ ถึงแม้ว่าสภาพแวดล้อมของวันโลกาวินาศนั้นจะอันตรายและซับซ้อนเพียงใด แต่ถ้าก่อนวันโลกาวินาศจะมาถึงพวกเราไม่ได้นอนอู้ไปวันๆแล้วไปขยันเหมือนมดเหมือนตุ่น ยังไงซะชีวิตเราก็ยังพอมีทางรอด แต่ถ้าทำตรงกันข้าม นอกจากจะรอดยากแล้วชีวิตก็จะยังตกต่ำลงไปเรื่อยๆด้วย

　　 ถ้าฉันเดาไม่ผิดไอ้แสงสีทองนั่นคือพลังพิเศษของนายที่ตื่นขึ้นมาสินะ? 

　　หลินหยงเจี่ยนรู้ว่าถึงแม้ว่าความสามารถของเขาจะไม่ได้ดีอะไรนัก แต่เพราะเป็นเช่นนั้นเขาจึงต้องพลิกแพลงมัน หลินเฉิงเองก็เอ่ยชมเขาทันที จากนั้นเขาก็หยิบกล่องบุหรี่ขึ้นมาและโยนให้อีกฝ่ายตัวนึง

　　เขารีบรับบุหรี่จากหลินเฉิงและมองมันอย่างกระหาย แต่เขาก็เลือกที่จะไม่จุดมันในทันที กลับกันเขาก็ค่อยๆเก็บมันลงกระเป๋าอย่างระมัดระวังด้วยก่อนจะตอบ  ใช่ ฉันตั้งชื่อมันว่า ‘ปราการยืดหยุ่น’… 

　　 อุ๊ฟ— 

　　ได้ยินชื่อของพลังที่อีกฝ่ายเรียกหลินเฉิงก็เผลอหลุดยิ้มออกมาเลย  ฉันจะบอกนายเลยนะไอ้หนุ่ม นายกล้าเรียกตัวเองเป็นเด็กมหาลัยได้ยังไงในเมื่อนายยังตั้งชื่อเจ้านี่ได้หยาบกระด้างชะมัด 

　　 ฮ่าๆๆ… 

　　เขาเขินมากๆหลินหยงเจี่ยนเกาหัวและพูดต่อ  เป็นไปไม่ได้หรอก ถ้าพลังของฉันมันทำร้ายใครได้ ฉันคงจะตั้งชื่อให้มันดูดุร้ายและไม่น่าขำแบบนี้ ก็อย่างที่นายเห็นนั่นแหละ เจ้านี่น่ะสามารถรั้งคนๆหนึ่งไว้ได้จนกว่าคนๆนั้นจะตายเลย ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยความแข็งแกร่งของฉันในตอนนี้ ฉันสามารถรั้งคนจำนวนมากไว้ได้ถึง 1 นาทีแล้วด้วย แต่มันก็เหนื่อยเอาการเลยล่ะ! 

　　 นายเข้าใจผิดแล้ว! 

　　หลินเฉิงระงับเรื่องที่อีกฝ่ายบ่นไว้ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆและพูดขึ้น ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายเห็นอะไรมาบ้าง แต่หลายๆความสามารถที่ฉันได้พบเจอมา ไอ้เจ้านี่น่ะ จะเรียก  ของเสีย  ก็คงจะยาก แล้วมันก็เหมือนกับที่นายตั้งชื่อ ‘ปราการยืดหยุ่น’ นั่น ฉันคิดว่านั่นเป็นเพราะนายแค่พัฒนามันไม่ถูกเฉยๆ… 

　　 เอ๋จริงเหรอ!?  　　ได้ยินหลินเฉิงพูดแบบนั้นดวงตาของหลินหยงเจี่ยก็เป็นประกายขึ้นมาเลย เขามองไปยังเจ้าสิ่งนี้ของเขา ถึงแม้ว่าหลินเฉิงเองจะมีแผนพัฒนาพลังพิเศษหลายแบบสำหรับเจ้า  ปราการยืดหยุ่น  นี่ แต่เขาก็ไม่ได้อยากจะบอกให้ใครรู้ เพราะงั้นแล้วเขาจึงส่ายหน้าและพูด  นี่ไม่ใช่พลังของฉัน นายต้องคิดหาวิธีที่เฉพาะตัวของนายเอง! เอาล่ะ เลิกคุยเรื่องนี้ ที่ฉันเรียกนายออกมาเพราะมีเรื่องจะให้ทำ! 

　　เมื่อเห็นหลินเฉิงเปลี่ยนเรื่องหลินหยงเจี่ยนก็รู้สึกเสียดาย ในฐานะที่เป็นรุ่นพี่ที่ประสบความสำเร็จในการเอาตัวรอดมาครึ่งปีตั้งแต่โลกาวินาศ เขารู้ดีเกี่ยวกับผู้รอดชีวิตดีกว่าใครๆ และความอยากที่จะแข็งแกร่งขึ้นอันเป็นธรรมชาตินี้ก็ยังเหนือกว่าใครๆด้วย ตอนนี้เขากำลังคุยกับคนๆนั้น คนที่เขามองว่าเป็นรุ่นพี่ ทั้งๆที่เขาอยากจะติดตามอีกฝ่าย แต่กระนั้นบทสนทนาทุกอย่างก็ถูกตัดจบไป

　　หลินเฉิงนั้นไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะใส่ใจความรู้สึกของหลินหยงเจี่ยนนั่นเพราะในพจนานุกรมของเขา มันไม่เคยมีคำว่า อาหารกลางวันฟรี หลังจากที่ยืนยันแล้วว่าในรูปนั้นเป็นเขาจริงๆ หลินเฉิงก็เริ่มถามต่อ  ในเมื่อนายเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยหยาหนาน และนายเองก็เป็นรุ่นพี่ แสดงว่านายก็ต้องมีเรื่องที่เป็นที่น่าจะจบในกิจกรรมต่างๆภายในมหาลัยมาตลอด 4 ปีถูกต้องหรือเปล่า? 

　　คำถามที่เกี่ยวกับโรงเรียนที่หลินเฉิงถามนั้นทำเอาหลินหยงเจี่ยนที่กำลังงุนงงทำได้แค่พยักหน้าแบบมึนๆ  แล้วยังไงต่อเหรอ? 

　　 อืม… 

　　เห็นหลินหยงเจี่ยนพยกหน้าหลินเฉิงก็ยิ้มและถาม  นายมีความประทับใจหรือความทรงจำอะไรเกีย่วกับเฉินเจียเจี้ยหรือเปล่า? เพราะยังไง เฉินเจี่ยเจี้ยก็น่าจะเป็นรุ่นพี่นายอีกทีในโรงเรียนชีวการแพทย์… 

　　 เฉินเจี่ยเจี้ยจากโรงเรียนชีวการแพทย์!? 

　　หลินหยงเจี่ยนจ้องมองไปที่หลินเฉิงทันที นายรู้จักชื่อนั้นได้ยังไงน่ะ!? หรือว่านายเองก็เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยหยางหนานงั้นเหรอ!? 

　　 แน่นอนว่าไม่ได้เป็น 

　　เมื่อเห็นหลินหยงเจี่ยนตกตะลึงไปเมื่อได้ยินชื่อของเฉินเจี่ยเจี้ยหลินเฉิงก็รู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมาเลยและเริ่มถามไปอีก  ดูอารมณ์ของนายตอนนี้สิ ดูเหมือนนายจะมีเรื่องประทับใจมากๆเกี่ยวกับเขาสินะ?