I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 556 คุกน้ำแข็ง!

บทที่ 556 คุกน้ำแข็ง!

　　SC:บทที่556 คุกน้ำแข็ง!

　　 เกิดอะไรขึ้นที่นี่น่ะ… 

　　หลินหยงเจี่ยนรู้สึกแย่มากกว่าอยากจะร้องไห้จากเสียงของเตียงเหล็กนั้น จากนั้นทุกสิ่งก็อยู่เหนือการควบคุม ตอนนี้ความหวังเดียวของเขานั้นคือโคล่า เจ้าหมาที่กำลังเห่าอยู่ที่กำแพงน้ำแข็งข้างๆเขา มันไม่ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว ที่เหลือก็ทำได้แค่พึ่งโชคชะตากันแล้ว

　　มองข้ามหลินหยงเจี่ยนที่ไม่รู้เรื่องราวไปก่อนในตอนนี้ หลังจากที่หลินเฉิงเรียกกำแพงน้ำแข็งขึ้นมาและแบ่งห้องนี้เป็น 2 ส่วนแล้ว เขาก็ไม่ต้องกังวลว่าเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้จะไปทำร้ายโคล่าหรือหลินหยงเจี่ยนได้ สิ่งที่เขาจะทำต่อไปก็คือทำให้อีกฝ่ายเผยร่างที่แท้จริงออกมา เพื่อที่เขาจะได้สามารถจับได้!

　　*ซูม!* 　　ในขณะที่คิดอยู่ว่าจะจับอีกฝ่ายอย่างไรหลินเฉิงก็รู้สึกได้ถึงแรงลมมหาศาลที่ปะทะเข้าที่หน้า ภายในกฏของการสะท้อน เขาถอยหลังไปตามการโจมตีนั้น จากนั้นก็ยกดาบยาวขึ้นมาและดันมันลงไป เขาได้ยินเสียง  เปรี๊ยะ  ขึ้นมา และน้ำในอากาศรอบๆตัวเขาก็เปลี่ยนเป็นอนุภาคที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าในทันที!

　　 ฮึ่ม!เก็บหัวเก็บหางกันดีๆล่ะ! 

　　เขาบอกทั้งสองที่อยู่ด้านหลังจากที่หลบการโจมตีจากอีกฝ่ายอีกครั้งในจังหวะเดียวกันเขาก็สะบัดดาบและมองอนุภาคของน้ำฟุ้งอยู่ในอากาศและเริ่มมาแข็งตัวอยู่บริเวณเหนือหัวของเขา ทันใดนั้นโล่น้ำแข็งสีฟ้าก็ถูกสร้างขึ้นมาภายในต่อหน้าเขา

　　หลังจากที่สร้างเกราะป้องกันแล้วหลินเฉิงก็เย้ยหยั่นอีกฝ่ายก่อนจะพูดเบาๆ  หนามน้ำแข็ง!  อนุภาคของน้ำแข็งที่ลอยอยู่ด้านนอกโล่น้ำแข็งนั้น ก่อตัวและเยือกแข็งตัวเองภายในครึ่งวินาที จากนั้นมันแตกกระจายออกอย่างรวดเร็วภายในที่แคบๆนั้น!

　　*เคร้งเคร้ง เคร้ง!*

　　หนามน้ำแข็งที่กระจายไปทั่วนั้นเขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าจะโดนบางสิ่งบางอย่างที่คล้ายเหล็กอยู่บริเวณตรงหน้าด้านซ้ายของหลินเฉิง จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงบางสิ่งบางอย่างปะทะกับเกราะน้ำแข็งตรงหน้าจนเกิดเป็นรอยร้าวขึ้นมาเลย!

　　 เด็กดีนายได้กินไวอากร้ามาหรือยัง? 

　　มองไปยังรอยร้าว3 ที่บนเกราะน้ำแข็งตรงหน้า หลินเฉิงก็อดที่จะตื่นเต้นมากๆไม่ได้ เขาคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะเป็นพวกนักล่าระดับสูงสุดผู้ที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับพลังในการล่องหนแน่ๆ แล้วก็ไม่คิดเลยว่านอกจากจะล่องหนได้แล้ว อีกฝ่ายจะแข็งแกร่งมากๆด้วย!

　　สิ่งที่สำคัญที่สุดอาจจะเป็นเพราะระดับของอีกฝ่ายนั้นน่าจะใกล้เคียงกับระดับของเขาแล้วแม้จะเป็นแค่ความคิดแต่หลินเฉิงก็พยายามอย่างหนักที่จะรู้สึกถึงมัน เขานั้นยังเตรียมการไม่เรียบร้อยที่จะล็อคตัวอีกฝ่ายไว้เพื่อจะได้ทำให้อีกฝ่ายขยับหนีไปไหนไม่ได้ ถ้าเขาไม่มั่นใจในพลังของตัวเองแล้วล่ะก็ เขาอาจจะต้องกังวลอยู่อีกพักใหญ่ๆ

　　เมื่อรู้แล้วว่าความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายน่าจะสูงกว่าที่คิดไว้หลินเฉิงก็เริ่มให้ความสนใจกับมัน หลังจากที่เสริมสร้างเกราะน้ำแข็งขึ้นมาอีกชั้นแล้ว เขาก็ดีดนิ้วพร้อมกัน เสียงของการแช่แข็งดังขึ้นรอบๆกำแพง เพียงพริบตา ทั้งห้องเก็บศพที่ไม่ได้กว้างใหญ่นั้นก็ถูกไอเย็นปกคลุมจนกลายเป็นคุกน้ำแข็งโดยหลินเฉิง!

　　 คุกน้ำแข็ง! 

　　ด้วยการบ่นเบาๆของหลินเฉิงน้ำแข็งที่รวมกันอยู่บนกำแพงก็เริ่มเปลี่ยนรูบร่าง เมื่อนักล่าที่ล่องหนนั้นปะทะเข้ากับโล่น้ำแข็งอีกครั้ง น้ำแข็งบนผิวกำแพงก็แปลสภาพเป็นหนามน้ำแข็งเลย หนามเหล่านั้นชี้ไปรอบคุกน้ำแข็ง มันไม่มีมุมอับสายตาเลยตลอด 360%!

　　 ยิง!  　　เมื่อเห็นว่าหนามน้ำแข็งพร้อมแล้วหลินเฉิงก็ไม่รอช้า เขาพูดกระซิบและมองไปยังหนามน้ำแข็งขณะที่สั่งการเหมือนยมทูตที่กำลังรอวิญญาณใครซักคนอยู่ ไอเย็นถภูกปล่อยออกมามากขึ้นในจังหวะที่หนามน้ำแข็งถูกยิงออกไปภายในห้องเก็บศพที่เหลือครึ่งหนึ่งนั้น!

　　ในขณะเดียวกันเมื่อหนามน้ำแข็งกระจายตัวออกไปและไปปักคาที่ต่างๆ โซ่น้ำแข็งก็พุ่งขึ้นไปเชื่อกับส่วนท้ายของหนามเหล่านั้น ภายในพริบตา โซ่น้ำแข็งนับไม่ถ้วนที่มีหนามอยู่ด้วยก็หมุนเกลียวขึ้นมาภายในห้องเก็บศพที่กำลังเป็นน้ำแข็งนั้น มันโผล่ขึ้นมาทุกที่ภายในห้องยกเว้นจุดที่หลินเฉิงยืนอยู่ ส่วนที่อื่นก็ไม่แม้แต่จะมีที่วางเท้าด้วยซ้ำ!

บทที่ 557 หลุดพ้น!

　　SC:บทที่557 หลุดพ้น!

　　*แกร๊ํกแกร๊ก…*

　　หลังจากที่ได้พักหายใจหลินเฉิงก็ค่อยๆสลายโล่น้ำแข็งออกเพื่อจะไปหาเจ้านักล่าที่ล่องหนได้นั้น เขาได้ยินเสียงน้ำแข็งกระทบกับอะไรบางอย่างอยู่ตรงหน้าแล้ว!

　　 ถ้าดิ้นแล้วมันได้ผลฉันคงไม่เสียแรงทำ ’คุกน้ำแข็ง’ หรอก 

　　ได้ยินเสียงดิ้นที่รุนแรงขึ้นหลินเฉิงก็หัวเราะจากนั้นก็หยิบบุหรี่มาจุดสูบ เขาพ่นควันออกมาและมันก็ลอยช้าๆไปยังทิศทางของเสียง

　　ไม่กี่วินาทีต่อมาหลินเฉิงผู้ที่เดินเข้าไปยังจุดนั้นด้วยเสียงดังหยุดและมองไปยังห้วงอากาศที่ซึ่งมีโซ่น้ำแข็งหลายเส้นพาดไปพาดมาอยู่ตรงหน้าก่อนจะส่ายหัว

　　ถึงแม้ว่าเขาจะเข้าใจว่าเหล่านักล่านั้นน่าจะอยู่ในขั้นที่พัฒนาได้แข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆแล้วแต่ในวันนี้มันก็ทำให้เขาประหลาดใจนิดหน่อยกับความแข็งแกร่งของนักล่าตัวนี้ หยูซานในฐานะที่เป็นผู้ช่วยของเขาซึ่งแข็งแกร่งกว่าคนทั่วๆไปอยู่บ้าง เธอได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีแต่กระนั้นเขาก็ยังสามารถจับตัวเธอได้อย่างรวดเร็ว ต่างกับตอนนี้ เจ้านักล่าที่ล่องหนอยู่นี้เกือบจะหายไปจากสัมผัสที่หกของเขาไปแล้วถ้าเขาตอบสนองช้ากว่านี้! บางทีมันอาจจะหนีไปได้หรือไม่ก็โจมตีเขากลับไปแล้ว!

　　เขาคิดเรื่องนี้อยู่ไม่นานนักหลินเฉิงเมื่อเห็นว่านักล่าล่องหนนี่ไม่สามารถทำลายโซ่น้ำแข็งได้มานานแล้ว เพราะงั้นเขาจึงหยิบเอาขวดแป้งสีดำออกมาจากกระเป๋า เปิดฝามันและสาดลงไปบนตัวของอีกฝ่ายเลย จากนั้นเขาก็เห็นโครงสร้างสีดำๆค่อยๆปรากฏขึ้นมาตรงหน้าจากจุดที่ไม่มีอะไรอยู่!

　　 โชคดีที่ฉันเตรียมไว้ไม่งั้นคงไม่รู้จะจัดการกับนายยังไงแน่ๆ  　　หลังจากที่ขจัดพลังในการล่องหนของมันออกไปแล้วหลินเฉิงก็บ่นนิดหน่อยก่อนจะสะบัดดาบไปมาและแทงลงไปยังจุดที่เป็นหัวของโครงร่างสีดำนั้น!

　　*เคร้ง!*

　　เมื่อแทงดาบเข้าไปหลินเฉิงก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ฝ่ามือในขณะที่ดาบของเขานั้นก็สั่นจนเกือบจะหลุดมือไปแล้ว!

　　 อุ่ก!? 

　　เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นมาในจังหวะเดียวกันจากจุดที่ดาบแทงลงไปนักล่าล่องหนที่ถูกจำกัดเขตไว้ด้วยโซ่น้ำแข็งและไม่สามารถทำลายออกมาได้นั้นเริ่มที่จะดิ้นรนอย่างหนังหลังจากกรีดร้อง พักใหญ่ต่อมา ห้องที่เก็บศพที่ซึ่งควรจะแข็งแกร่งและไม่สามารถมีอะไรมาทำลายได้นั้นก็เริ่มสั่นหลังจากที่นักล่าตรงหน้าออกแรงดิ้นแรงขึ้น!

　　 บ้าเอ้ยผิวกับกระดูกเจ้านี่ทำจากเพชรงั้นเหรอ?  　　เขาจับมือที่ชาเอาไว้หลินเฉิงถอยหลังไปนิดหน่อย มองไปยังแผ่นน้ำแข็งที่ยังไม่ตกลงมาจากด้านบน เขาก็เริ่มบ่นหนักๆจนไม่มีอะไรเทียบได้

　　ก่อนที่จะได้เจอกับนักล่านี่หลินเฉิงไม่เคยเจอใครหรืออะไรก็ตามที่ดาบประเภท D ไม่สามารถตัดได้ ซึ่งนี่ทำให้เขาคิดมาตลอดว่าคมดาบของดาบเล่มนี้ไม่มีวันบิ่น แต่เหตุการณ์ในวันนี้มันบอกกับตัวเขาได้ดีว่า เขาดูถูกสัตว์ประหลาดตัวนี้มากเกินไป

　　 อ่าน่ารำคาญซะจริง! 

　　หลังจากพบว่าดาบยาวของเขาไม่สามารถจัดการเกราะของเจ้านี่ได้หลินเฉิงก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็เก็บดาบไปตามเดิมและเปลี่ยนแหวนที่นิ้วให้กลายเป็นดาบน้ำแข็งแทน!

　　ในเวลาเดียวกับที่เขาเปลี่ยนอาวุธเจ้านักล่าล่องหนนี้ก็เริ่มโกรธขึ้นมาจริงๆหลังจากโดนหลินเฉิงแทง ภายใต้การดิ้นอย่างบ้าคลั่งนี่ เหล่าโซ่น้ำแข็งที่รัดตัวมันไว้ราวกับเหล็กเย็นก็เริ่มที่จะ  ร้าว  เมื่อหลินเฉิงเปลี่ยนอาวุธเสร็จและพร้อมที่จะจัดการมัน มันก็ทำลายโซ่น้ำแข็งเหล่านั้นได้ในที่สุด!

　　 เชี่ยไรเนี่ย!? 

　　มองโซ่น้ำแข็งที่แตกกระจายมันทำให้แผ่นน้ำแข็งบนหัวของหลินเฉิงแตกลงมาเหมือนหลังคาที่แตกกระจายแบบไร้ทิศทางด้วย หลินเฉิงอดไม่ได้ที่จะหลุดสบถคำหยาบออกมา จากนั้นก็ไม่มีเวลาที่จะคิดเรื่องอื่นตอนนี้ เขาหันกลับไปมองยังจุดนั้นและพบว่ามันหายไปแล้ว!

　　*ตู้ม!!*

　　ในขณะเดียวกันมันก็มีเสียงระเบิดดังสนั่น ณ จุดที่หลินเฉิงกำลังยืนอยู่ เมื่อควันหายไปเขาก็พบรูกว้างขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางอยู่ตรงหน้าแล้ว!