I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 598 ชิงหยาหาย!

บทที่ 598 ชิงหยาหาย!

　　SC:บทที่598 ชิงหยาหาย!

　　*ผัวะ!*

　　มันไม่มีเวลาให้เฉินชิงได้ตอบสนองอะไรมากนักหลินเฉิงเปลี่ยนมือขวาให้กลายเป็นหมัดน้ำแข็งและซัดหมัดนั้นเข้าไปที่บ่าของอีกฝ่าย

　　ความรู้สึกเจ็บปวดปะทุขึ้นบริเวณบ่าเฉินชิงรู้สึกมึนงงไปครู่หนึ่ง ถ้านี่ไม่ใช่เพราะเขาอยู่ในระดับสูงล่ะก็ หมัดเมื่อครู่นั้นฆ่าเขาได้สบายๆเลย!

　　 แบบนี้ก็เท่ากันแล้วนะ 

　　หลังจากที่ต่อยไปแล่วเขาก็มองไปยังเฉินชิงที่กำลังส่ายหน้าเหมือนคนเมาก่อนจะยกยิ้มและพูด

　　 ฮึ่ม! 

　　ได้ยินดังนั้นเฉินชิงก็อดไม่ได้ที่จะคำรามออกมาด้วยความโกรธ ถึงแม้ว่าจะแค่โดนต่อย แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่ เฉินชิงรู้แล้วว่าคนตรงหน้าเขานี้ไม่ใช่คนที่เขาจะเอาลงง่ายๆเหมือนคนก่อนๆ!

　　เมื่อคิดดังนี้แล้วเขาก็ขมวดคิ้วลังเลอยู่ครู่หนึ่งและทันใดนั้นเขาก็ตัดสินใจออกมาพร้อมกับตะโกนไปในห้อง  ออกมานี่เร็ว! มาช่วยฉันมัดมือมัดปากไอ้เจ้านี่ได้แล้ว! 

　　ทันทีที่เสียงเงียบลงพวกการ์ดในห้องที่ซึ่งถูกเฉินชิงเรียกมานั้นก็ไม่ได้เข้าไปในแล็บทดลองภายในแต่วิ่งมาหาผู้เป็นนายอย่างรวดเร็วแทน!

　　 โอเคหรือเปล่าลูกพี่? 

　　 จริงดิ?ไอ้หน้าละอ่อนนั่นทำให้ลูกพี่เจ็บได้งั้นเหรอ!? 

　　 อย่าพูดมากน่าดูนั่น! 

　　เมื่อพวกเขาวิ่งออกมาจากประตูพวกเขาก้พบว่าเฉินชิงนั้นกำลังกุมหัวตัวเองไว้ภายใต้อากาศที่หนาวเย็นอยู่ เพราะงั้นมันจึงอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความตกใจ　　 เลิกพูดเรื่องไร้สาระ! 

　　ด้วยความใจร้อนเฉินชิงลูบบ่าตัวเองเบาๆที่ซึ่งมันยังเจ็บจนถึงตอนนี้ จากนั้นก็ยื่นมือออกไปและสั่งการไปทางหลินเฉิง  จับเจ้านั่น! และจำไว้— 

　　ขณะที่จะพูดเรื่องนี้ใบหน้าของเฉินชิงก็ดูมืดมนลงไปแบบหนักๆเลย  ถ้ามันจำเป็น ก็ฆ่ามันได้เลย! 

　　 รับทราบครับ! 

　　 ไม่ต้องกังวลครับลูกพี่พวกเราจะจัดการทุกอย่างเอง! 

　　 ไปกันเร็วน้องชายรีบๆทำงานให้เสร็จจะได้ไปพัก! 

　　ฟังคำพูดของเฉินชิงเสร็จเหล่าพวกที่กำลังช็อกอยู่ก็เข้าใจได้รางๆ พวกเขานั้นกลัวว่าผู้เป็นลูกพี่จะต้องพบกับความพ่ายแพ้จากอีกฝ่ายไปมากกว่านี้ เพราะงั้นพวกเขาจึงพยักหน้าและให้คำมั่นสัญญา

　　 ยังไงก็ตามฉันมีอะไรที่ต้องทำอยู่ อย่าให้เจ้านั่นมาขวางทางฉันได้ รู้ใช่มั้ย? 

　　เมื่อเห็นพวกการ์ดกำลังจะเข้าโจมตีหลินเฉิงเฉินชิงก็อธิบายเพิ่มอีกนิดหน่อยก่อนจะมองหลินเฉิงและแสยะยิ้มใส่ จากนั้นเขาก็หันหน้ามองไปทางอื่นและเดินไปทางเหม็งหยี่แทน!

　　 อย่ามองนะ!อยู่ข้างหลังฉันไว้! 

　　เมื่อเห็นว่าเฉินชิงจะทำอะไรหลินเฉิงก็ขมวดคิ้วก่อนจะรีบไปยังอีกฝั่งของเหม็งหยี่แต่ก่อนที่เขาจะไปได้ เขาก็โดนลมที่แข็งแกร่งเข้าโจมตีดักหน้าไว้จนเขาต้องเรียกกำแพงน้ำแข็งขึ้นมาเพื่อป้องกัน เขาคิดหาที่ที่ปลอดภัยเพื่อที่จะพาเหม็งหยีและชิงหยาไปหลบก่อน แต่ทันใดนั้นเสียงน้ำแข็งแตกก็ดังขึ้นมาก่อน!

　　*ตู้ม!*

　　ด้วยเสียงของกำแพงน้ำแข็งที่แตกกระจายนั้นการ์ดทั้งสิบก็ยิ้มเย้ยบนใบหน้า พร้อมกับทำท่าเหมือนจะหัวเราะให้กับการป้องกันที่อ่อนด้อยของหลินเฉิง! 　　 น่ารำคาญจังแฮะ… 

　　เห็นการ์ดเหล่านั้นดูจะเก่งกว่าที่เขาคิดไว้หลินเฉิงก็รู้สึกเหนื่อยใจนิดหน่อย เขานั้นเข้าใจสถานการณ์เบื้องต้นของสถาบันวิจัยใต้ดินแห่งนี้อยู่แล้ว ทั้งๆที่เขาตั้งใจจะพาเหม็งหยี่หนีไปเพื่อจะได้ดำเนินแผนการขั้นต่อไปได้แท้ๆ แต่ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นก่อน มันเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นของเขาเอง ถึงได้พาตัวเขามาเจอกับการ์ดพวกนี้

　　 ฝนน้ำแข็ง! 

　　เขายื่นมือซ้ายออกไปและจับแขนของเหม็งหยี่ไว้จากนั้นแหวนที่มือขวาก็สร้างเข็มน้ำแข็งเล็กๆขึ้นนับไม่ถ้วนบนเพดานเหนือหัวเขา เมื่อการ์ดเหล่านั้นเข้ามาใกล้พวกเขา เข็มน้ำแข็งเหล่านั้นก็แทงเข้าไปที่พวกการ์ดกันถ้วนหน้า!

　　*ฟู่ว!*

　　 อั่ก!นี่มันบ้าอะไรเนี่ย!? 

　　 โอ๊ยเจ็บจะตายอยู่แล้ว! หมายเลข 6กางโล่! 

　　 ตอนนี้เลย! 

　　*กิ๊งๆๆๆ-*

　　ภายใต้การกระหน่ำโจมตีของฝนน้ำแข็งพวกการ์ดที่ไม่ได้เตรียมตัวนั้นถูกเข็มน้ำแข็งแทงจนแทบจะกลายเป็นกลุ่มเม่นไปแล้ว พวกเขาจำเป็นต้องถอยก่อนเพื่อให้ตั้งหลักอยู่หลังกำแพงที่พอจะช่วยปกป้องพวกเขาได้

　　 จะหนีไปไหนได้อีก! 

　　เมื่อเหล่าการ์ดถูกหยุดไว้ในขณะที่หลินเฉิงกำลังจะพักหายใจ เขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา!

　　พอได้ยินเสียงนั้นหลินเฉิงก็ไม่อยากแม้แต่จะคิดถึงมัน เขาหลับตาลงและในขณะเดียวกันก็สะบัดมือขวาแรงๆไปด้วย ทันใดนั้นดาบน้ำแข็งก็ปรากฏขึ้นมาในมือเขา หลินเฉิงที่เรียกดาบน้ำแข็งออกมาแล้วไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว เขาจับมือจากเหม็งหยี่และหมุนตัวอย่างรวดเร็วจากจุดที่ยืนและใช้วงดาบนั้นฟันทุกอย่างในทันที

　　*ฉั้วะ!*

　　 อั่ก!? 

　　ทันทีที่ดาบน้ำแข็งนั้นตะวัดฟันเป็นวงเฉินชิงที่เกือบจะสัมผัสหลินเฉิงได้แล้วก็รู้สึกแย่ขึ้นมานิดหน่อยทันที เขารีบถอยกลับไป แต่ยังไงก็ตาม ด้วยความเร็วของวงดาบนั้น มันก็ทำให้แขนขวาของเขาถูกตัดขาดไปด้วย!

　　เสียงกรีดร้องดังขึ้นพร้อมกับที่เฉินชิงกุมแขนขวาของเขาที่มีเลือดไหลไม่หยุดเอาไว้เขารีบถอยกลับไปพร้อมกับเหงื่อที่ไหลซึม ตะโกนเรียกพวกที่อยู่ด้านหลัง  พวกนายที่เหลือ มาที่นี่เร็ว! บ้าเอ้ย! เจ็บชะมัด!!! 

　　เมื่อได้ยินเสียงร้องของเฉินชิงเหล่าคนที่เพิ่งหลุดมาจากฝนน้ำแข็งก่อนหน้าก็ต้องช็อกเมื่อเห็นสภาพของเฉินชิงในตอนนี้ที่ซึ่งกำลังชุ่มไปด้วยเลือดซึ่งกำลังวิ่งกลับมาหาพวกเขาด้วยสีหน้าน่าเกลียดน่ากลัว!

　　ทางฝั่งของหลินเฉิงนั้นหลังจากที่เห็นเฉินชิงกลับไปพร้อมบาดแผลแล้ว เขาก็ไม่เลือกที่จะตามไปในทันที กลับกันเขาก็ขมวดคิ้วและมองกลับไปยังที่ที่เขาอยู่ก่อนหน้านี้ จากนั้นก็ถามเหม็งหยี่ด้วยสีหน้าสงสัย  ชิงหยาล่ะ? เธอไปไหนแล้ว? 

　　 อ๊ะ!? 

　　พอได้ยินดังนั้นเหม็งหยี่ก็ชะงักไปเลย เธอผละออกมาจากหลินเฉิงก่อนจะรีบไปหาเด็กสาวภายในสถานที่นั้น เพราะการต่อสู้ที่น่ากลัวระหว่างหลินเฉิงกับเฉินชิงก่อนหน้า มันทำให้กำแพงกระจกที่อยู่รอบๆตัวพวกเขาถูกทำลายไปเกือบหมด และพวกนักวิจัยภายในนั้นต่างก็วิ่งหนีกันไปจนทั่วซึ่งนั่นทำให้เหม็งหยี่ไม่รู้จะถามจากใครดี

　　 มันเกิดเรื่องนี้ขึ้นได้ยังไง…ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้… 

　　หลังจากหาชิงหยาอยู่หลายรอบเหม็งหยี่ก็เริ่มที่จะกระวนกระวายมากขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่ที่เธอเข้ามาภายในสถาบันวิจัยใต้ดินแห่งนี้ เธอจดจ่ออยู่กับร่างทดลองเหล่านั้นมาโดยตลอดโดยที่มองว่า ร่างทดลองก็คือร่างทดลอง

　　เธอเชื่อมั่นเรื่องนี้อย่างเคร่งครัดถึงจะเป็นสิ่งมีชีวิตเหมือนกัน แต่มันก็ไม่มีความเหมือนหรือใกล้เคียงกับแก่นแท้ของมนุษย์เลย!

　　และเพราะเหตุผลนี้แม้ว่าเะอจะเคยมีความสัมพันธ์อันดักับ A มาก่อนหน้า แต่เธอก็ปฏิบัติต่อเขาในฐานะร่างทดลองร่างหนั่งหลังจากเขากลายมาเป็นร่างทดลองแล้วเช่นกัน ถึงมันจะไม่รู้สึกสบายใจ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมากับร่างทดลองพวกนี้ได้!

　　อย่างไรก็ตามมันมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นอย่างสม่ำเสมอ การปรากฏตัวของ B001 นั้นทำให้หัวใจที่เย็นชาของเธอนั้นเริ่มจะมีข้อบกพร่องขึ้นมา นั่นเพราะว่าการที่เธอได้เห็น B001 เปลี่ยนจากเด็กที่เก่งและร่าเริงแจ่มใสกลายเป็นศพเดินได้ที่เงียบขรึมนี้ มันทำให้เธอรู้สึกว่าทุกสิ่งที่ทำมามันผิดไปหมด พวกเธอไม่ได้ช่วยเหลือมนุษย์เลย สิ่งที่เราทำก็แค่ตอบสนองความเห็นแก่ตัวที่ไม่สิ้นสุดของวพวกเบื้องบนเท่านั้น!