I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 600 อสูรสังหาร ชูร่า!

บทที่ 600 อสูรสังหาร ชูร่า!

　　หลังจากที่ถูกซุ่มโจมตีจนถึงตอนนี้เฉินชิงตระหนักได้หน่อยๆแล้วว่าลำดับห้าที่แขนขาดนั้นไม่น่าจะเกิดขึ้นด้วยฝีมือหลินเฉิงแล้ว แต่น่าจะเป็นฝีมือเงาดำลึกลับที่อยู่ในอากาศมากกว่า!

　　*ฉั้วะ!*

　　 เอื้อ!! 

　　ในขณะที่เฉินชิงนั้นกำลังง่วนอยู่กับการป้องกันแรงลมมหาศาลก็พัดผ่านพร้อมกับเสียงกรีดร้องของการ์ดอีกคน เขานั้นกุมคอตัวเองที่มีเลือดไหลทะลักก่อนจะลงไปนอนหมอบบนพื้นแบบน่าเหลือเชื่อ!

　　 ใครน่ะ!ออกมานะ! 

　　เห็นดังนั้นแม้จะไม่เห็นเงาของอีกฝ่ายแต่เฉินชิงก็สูญเสียลูกน้องไปถึง 2 คนแล้ว เขาเริ่มที่จะโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ในขณะเดียวกัน ด้วยวิธีการฆ่านี้มันทำให้พวกเขาไม่สามารถหาร่องรอยได้ซึ่งนั่นทำให้เขาเองก็เริ่มจะวิตกขึ้นมานิดๆแล้ว

　　ดูเหมือนว่าชิงหยานั้นจะตอบสนองต่อความโกรธของเฉินชิงเพราะเมื่อเห็นดังนั้นเธอก็เข้าโจมตีลูกน้องของเขาคนอื่นต่อแล้วจึงกลับไปโจมตีตัวเขาเองอีกครั้ง!

　　ด้วยความที่ชิงหยานั้นตื่นตัวตลอดเวลามันทำให้เฉินชิงรับรู้ได้ว่าบรรยากาศโดยรอบรวมถึงตัวอากาศเองนั้นมีกลิ่นอายของจิตสังหารฟุ้งแน่นไปหมด และทันใดนั้นร่างกายและกล้ามเนื้อของเขาก็ตรึงแน่นเอาไว้แบบสุดๆพร้อมกับมองทิศทางที่ชิงหยาจะโจมตีไว้ได้ทันท่วงที!

　　*ฟู่ว-*

　　*เคร้ง!*

　　ไม่กี่วินาทีต่อมาด้วยลมกรรโชกที่พันเข้าใส่ การโจมตีของชิงหยาก็มาถึงตัวเขาและด้วยการเตรียมพร้อมก่อนหน้า ทำให้การป้องกันของเขานั้นเรียกได้ว่าแข็งแกร่งสุดๆ เขายกแขนขึ้นและป้องกันการโจมตีของชิงหยาได้ในที่สุด!

　　 สุดยอดไปเลยลูกพี่! 

　　 บ้าเอ้ยในที่สุดไอ้ผีนั่นก็หยุด… 

　　 รีบๆกำจัดมันเลยลูกพี่! 

　　 พวกเราจะไปจัดการไอ้หน้าขาวนั่นให้เองลูกพี่ก็จัดการเจ้าผีนี่ไปได้เลย! 

　　เมื่อเห็นว่าเฉินชิงสามารถหยุดการโจมตีที่มองไม่เห็นนั่นได้พวกการ์ดก็ดูจะดีใจกันเหลือกันก่อนจะตะโกนบอกกันด้วยเสียงดัง!

　　ในตอนนั้นเฉินชิงพูดไว้ว่า ถึงแม้ว่าจะโดนอีกฝ่ายโจมตี แต่ความเจ็บปวดที่ได้รับจากรอยแผลนั้นก็ทำให้เขาชัดเจนมากขึ้น และถ้าอีกฝ่ายทำมันอีกครั้ง ไม่มีวันที่เขาจะรับการโจมตีไม่ได้!

　　แต่หลินเฉิงนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากส่ายหัวและหัวเราะหลังจากที่ได้ยินคำพูดของพวกการ์ดถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าชิงหยานั้นมีความลับอะไรอยู่อีก แต่ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอยากรู้ถึงความแข็งแกร่งของชิงหยา คนพวกนี้คงถูกกำจัดไปนานแล้ว!

　　*ฉั้วะ!*

　　ในขณะที่เฉินชิงกำลังคิดหาทางที่จะทลายสถานการณ์ตรงหน้าอย่างหน้าดำค่ำเครียดชิงหยาก็เปลี่ยนเป้าหมายอีกครั้ง แล้วคราวนี้เธอเลือกกลุ่มของการ์ดที่กำลังตะโกนให้ช่วยกันจับหลินเฉิงอยู่!

　　พอรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของชิงหยาเฉิงชิงก็ดูกังวลขึ้นมาและตะโกนออกไป  อย่าเพิ่งเหิมเกริม กลับไปที่สำนักงาน เร็ว! 

　　เขาตะโกนขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้าไปเพื่อจะช่วยเหล่าลูกน้องให้รอดจากการโจมตีของชิงหยาแต่ความเร็วของเขานั้นไม่สามารถเทียบเท่ากับเธอได้เลย ก่อนที่เขาจะได้เข้าถึงการ์ดเหล่านั้น เขาก็ได้ยินเสียงคำรามและกรีดร้องดังขึ้นมาจากในห้องทดลองอยู่หลายต่อหลายครั้ง!

　　*ฉั้วะ!*

　　*ฉึก!* 　　 ลูกพี่ช่วยด้วย!! 

　　 ถอยกลับฟังคำสั่ง–อ๊ากกกกกก!!! 

　　 หนีเร็ว! 

　　ชิงหยาที่ใช้ความเร็วสูงสุดนั้นราวกับเป็นหมาป่าที่กำลังเข้าขย้ำเหล่าแกะผู้โชคร้ายเธอสามารถพรากชีวิตของการ์ดทั้งสองได้ง่ายๆเพียงแค่สะบัดมือเลย เฉินชิงที่ไม่สามารถจับตำแหน่งของอีกฝ่ายได้นั้นตอนนี้เขาเริ่มชุ่มไปด้วยเหงื่อแล้ว เขาทำได้เพียงมองเหล่าลูกน้องของเขาวิ่งกลับเข้าไปในสำนักงานอย่างอึดอัดเท่านั้น แต่ไม่ว่าใครต่างก็พากันล้มลงไปทีละคนๆตลอดทางที่หนีตายกันมา!

　　ในเวลาอันรวดเร็วยกเว้นเฉินชิง การ์ดทั้ง 10 ก็ถูกชิงหยาฆ่าจนหมดโดยที่ไม่สามารถต้านทานได้เลย เลือดของพวกเขาไหลกองรวมกันตรงหน้าหลินเฉิงก่อนจะไหลช้าๆไปยังประตูสำนักงานผ่านเท้าเฉินชิงไป

　　มองไปยังฉากการเข่นฆ่าราวกับนรกแห่งชูร่าเฉินชิงก็เปี่ยมไปด้วยความโกรธจนตาแดงขึ้นมา และเขารู้แล้วว่าตัวเขานั้นไม่สามารถระบุตำแหน่งของชิงหยาได้เลย เพราะงั้นเขาจึงเปลี่ยนไปจ้องที่จะฆ่าเหม็งหยี่ที่อยู่ใกล้หลินเฉิงแทน!

　　 ทั้งหมดมันเป็นเพราะเธอนังแพศยา! เธอมันกบฎ!! 

　　ในทันทีที่เฉินชิงวิ่งเข้าหาเหม็งหยี่จังหวะที่มือของเขาเข้าบีบคอของเธอเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น!

　　*ฉั้วะ!*

　　ไม่ทันได้ถึงคอของเหม็งหยี่เงาดำนั้นก็พาดผ่านสายตาของเขาไป จากนั้นเฉินชิงก็รู้สึกถึงความเย็นที่มาจากแขนของเขา มือที่กำลังจะได้บีบคอหยิงสาวนอนลอยกระเด็นออกมาจากข้อมือช้าๆและตกลงไปบนพื้นดินในทันท!

　　 ถ้านายไม่ได้เก่งไปกว่านี้เนี่ยนายควรจะก้มลงแล้วยอมซะ ทำตัวแบบหมาจนตรอกแบบนี้มันดูไม่ดีเลยนะ 

　　คมดาบน้ำแข็งของหลินเฉิงนั้นตัดมือของเฉินชิงออกก่อนที่เขาจะเก็บดาบไปอีกครั้ง

　　ในขณะเดียวกันชิงหยาที่ฆ่าพวกการ์ดจนหมดแล้วก็กลับมายังที่แห่งนั้นด้วยเช่นกัน เธอไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะทำหน้างุนงงขนาดไหน เด็กสาวใช้มือของเธอเองหักคอของเขาในทันที!

　　*กร็อบ!*

　　*ตึก!*

　　ด้วยเสียงของร่างใหญ่ที่ล้มลงไปบนพื้นเฉินชิงและพรรคพวกผู้ที่ซึ่งสร้างปัญหาให้หลินเฉิงอย่างมาก ก็ได้ตายกันจนหมด มองไปยังเฉินชิงผู้ที่ซึ่งล้มลงไปนอนโดยที่ไม่ได้หลับตาลง หลินเฉิงก็ถอนหายใจช้าๆจากนั้นก็หยิบเอาบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ เขาสูดหายใจเข้าไปลึกๆจากนั้นก็พ่นควันออกมาหลังจากที่มันเข้าไปจนชุ่มปอดแล้ว

　　 ไม่ใช่ว่าเธอกำลังรีบไปหาชิงหยาอยู่เหรอ?ฮ่า- 

　　เขาละสายตาจากเฉินชิงกลับมามองชิงหยาที่ซึ่งกลับมาอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้งก่อนที่ตัวเขาจะพูดกับเหม็งหยี่ แต่ฉันจะขอเตือนเธอไว้หน่อย ว่าอย่างที่เธอเห็นนั่นแหละ การ์ดพวกนี้ตายด้วยฝีมือแม่ตัวเล็กนี่ ถ้าเธอไม่อยากตายด้วยฝีมือร่างทดลองสุดอันตรายของเธอ ฉันแนะนำว่าอย่าอยู่ใกล้ชิงหยามากเกินไปจะดีกว่า 

　　 ฉัน… 

　　หลังจากฟังหลินเฉิงเตือนเหม็งหยี่ก็ลังเล ก่อนหน้านั้น เธอคิดว่า B001 นั้นเป็นร่างทดลองที่ล้มเหลว เพราะงั้นเธอจึงมองเด็กสาวที่น่าสงสารนี้เป็นเด็กติดโรคคนหนึ่ง เธอไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเธอจะถูกช่วยจากอีกฝ่ายเช่นนี้ และยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่เคยคิดว่าความแข็งแกร่งของร่างทดลองที่เธอบอกว่าล้มเหลวจะน่ากลัวได้ถึงระดับนี้ เด็กสาวฆ่าคนราวกับอสูรสังหารชูร่ากลับมายังโลกแล้วอย่างไงอย่างงั้นเลย ไม่มีร่องรอยของความนุ่มนวลแม้แต่นิด!

　　 เข้าใจแล้ว  　　รับรู้ได้ถึงความสับสนใจตัวเหม็งหยี่หลินเฉิงก็โบกมือ  ถึงแม้ว่าเธอคนนี้จะอันตรายขนาดไหน แต่ฉันก็มั่นใจว่าจะสามารถควบคุมเธอได้ เพราะงั้นไม่ต้องกังวลมากนักหรอก แค่อย่าอยู่ใกล้เธอเพียงลำพังหรือพูดอะไรที่ไม่ควรพูดก็พอ 

　　 เข้าใจแล้วน่า 

　　เมื่อเธอฟังหลินเฉิงพูดเหม็งหยี่ก็เกิดความมั่นใจขึ้นมา บางทีอาจจะเป็นเพราะคนๆนี้ เข้าห้ำหั่นกับเหล่าการ์ดที่ทรงพลังของสถาบันวิจัย หรือเพราะว่าเขานั้นอยู่เฉยๆมาโดยตลอด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หรือว่าเพราะเขาไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมาให้เห็นเลยจนถึงตอนนี้ มันทำให้ตราบใดที่หลินเฉิงพูด เธอก็โอเคกับคำพูดเหล่านั้นทั้งหมด มันเหมือนกับว่า ร่างกายเธอนั้นสามารถรับรู้ได้โดยอัตโนมัติแล้วว่า อยู่กับเขาแล้วเธอจะปลอดภัยมากที่สุด

　　เห็นเหม็งหยี่พยักหน้าหลินเฉิงก็ไม่ได้ใส่ใจเธอมากนัก เขาเดินกลับไปยังชิงหยาผู้ที่ซึ่งกลับมาเงียบอีกครั้ง เขาก้มมองใบหน้าของเด็กสาวอย่างระมัดระวังอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ยิ้มออกมาและยื่นมือขวาออกไปลูบหัวของเธออย่างแผ่วเบา  ใช่แล็ว เธอทำได้แม่ตัวเล็ก เธอสามารถสู้จนสามารถออกจากที่นี่ได้ 

　　 ออกจากที่นี่… 

　　สัญชาติญาณแห่งการต่อสู้ของหลินเฉิงไม่ทำงานแล้วชิงหยาเองก็ก้มหัวลงและพูดด้วยเสียงเบาๆถึงสิ่งที่เธอคอยพูดมาอยู่ตลอดหลายต่อหลายครั้ง