I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่ 613 หัวหน้าเหวิน

บทที่ 613 หัวหน้าเหวิน

　　 เดี๋ยวก่อนนะ——  

　　เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนลืมตัวเองไปจนหมด ในที่สุดหลินเฉิงก็ผลักรถพาณิชย์ที่ขวางทางออกไปแล้วรีบตะโกนขึ้น

　　 พี่สาว คุณลืมภารกิจของพวกเราไปแล้วหรือ? บทเรียนครั้งที่แล้วยังไม่พอใช่ไหม?  

　　เมิ่งอี้ได้ยินหลินเฉิงพูดก็ตอบสนองทันที สีหน้าลังเลเล็กน้อย ด้านหนึ่งเธออยากจะคุยกับอาจารย์หวังจริงๆ และอยากจะรู้จากปากเขาถึงความเปลี่ยนแปลงของเมืองเหยียนจิงหลังจากวันโลกาวินาศมาเยือน แต่ในทางกลับกัน เธอไม่กล้าทำให้หลินเฉิงไม่พอใจเพราะเมื่อคํานวณดูแล้ว เธอติดค้างชีวิตอีกฝ่ายแล้ว

　　 นี่… คุณชื่ออะไร?  

　　เมื่อเห็นเมิ่งอี้มีสีหน้าลําบากใจ แม้ในใจของอาจารย์หวังจะยังหวาดกลัวหลินเฉิงอยู่มาก แต่เขาก็ฝืนใจถามหลินเฉิงอย่างตะกุกตะกัก

　　ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังไม่ทราบความสัมพันธ์ของทั้งสองคน แต่ในเมื่ออาจารย์หวังสามารถอยู่รอดในเมืองเหยียนจิงได้จนถึงทุกวันนี้ อย่างน้อยกฎการเอาตัวรอดก็ควรจะชัดเจน เขาไม่อยากติดต่อกับชายหนุ่มที่มีสีหน้าเย็นชาคนนี้ แต่ในเมื่อเขามากับเมิ่งอี้ ก็ไม่น่าจะลงมือกับเขาจริงๆ นี่จึงเป็นเหตุผลหลักที่เขากล้าคุยกับหลินเฉิง

　　หลินเฉิงโบกมือและไม่ตอบ เขายกข้อมือขึ้นดูเวลา จากนั้นก็เดินไปหยุดรถออฟโรด แล้วหมุนพวงมาลัยแล้วจอดรถออฟโรดไว้ข้างถนน เดินไปหาเมิ่งอี้แล้วพูดว่า  พอถึงเวลาอาหารแล้ว พวกเรามากินข้าวเที่ยงกันที่นี่ แล้วค่อยออกเดินทางต่อ   

　　พูดจบก็กวักมือเรียกโคล่าแล้วผลักประตูร้านที่อยู่ด้านหลังอาจารย์หวังเข้าไป

　　แม้ว่าหลินเฉิงจะทําตัวเย็นชามาตลอด แต่เมิ่งอี้ก็ยังรู้สึกโล่งใจ เขารู้ว่าหลินเฉิงถือโอกาสกินข้าวกลางวันให้พื้นที่ตัวเอง จึงรีบกวักมือเรียกอาจารย์หวังที่มีสีหน้างุนงง เดินตามหลังหลินเฉิงเข้าไปภายในร้าน

　　 เอ๊ะ? คุณคือ… ?  

　　หลินเฉิงยังไม่ทันได้สังเกตสถานการณ์รอบด้าน ก็ได้ยินเสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังมาจากบันไดของร้าน

　　ยังไม่ทันที่หลินเฉิงจะตอบ อาจารย์หวังที่เดินตามมาก็รีบพูดอธิบายให้เขาฟัง  นี่คือนักเรียนสองคนที่ฉันเคยรู้จัก เสียงเมื่อครู่เป็นเสียงที่พวกเขาเผลอทําตอนขับรถ  

　　 อา! 

　　เมื่อได้ยินอาจารย์หวังอธิบาย ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงบันไดลึกของร้านก็หัวเราะฮ่าๆ

　　 ในวันที่หิมะตกหนักไม่ได้อยู่ในห้อง แต่กล้าขับรถออกไปเดินเล่นอีกหรือ? ฉันไม่รู้จริงๆว่าคุณเป็นคนใจกล้าหรือสมองบวมน้ํา… 

　　 คุณ…! 

　　เมื่อได้ยินการเยาะเย้ยของชายหนุ่มสีหน้าของเมิ่งอี้ก็โกรธทันทีขณะที่เธอกําลังจะก้าวไปข้างหน้าแต่ทันใดนั้นเธอก็หยุดลง

　　 หยุดทําไม?  ไปสิ!  

　　เมื่อเห็นเมิ่งอี้หยุดกะทันหัน หลินเฉิงก็เลิกคิ้วขึ้น  ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่ด้วย!  

　　พอได้ยินคําพูดของหลินเฉิง เมิ่งอี้ก็มองเขาอย่างสงสัย เมื่อครู่เธออดกลั้นความหุนหันพลันแล่นเอาไว้เพราะกลัวว่าตัวเองจะสร้างความเดือดร้อนให้กับหลินเฉิง อย่างไรเสียพวกเขาสองคนยังไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสถานการณ์ที่นี่ เธอไม่อยากสร้างปัญหาที่ไม่จําเป็นให้กับทั้งสองคนเพราะความหุนหันพลันแล่นของตนเอง

　　 ไม่ อย่า! 

　　เมิ่งอี้ไม่รู้ว่าหลินเฉิงคิดจะทําอะไร แต่เห็นได้ชัดว่าอาจารย์หวังที่คุ้นเคยกับการต่อสู้ระหว่างผู้รอดชีวิตกลับสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ผิดเพี้ยน เขารีบขวางหน้าเมิ่งอี้ไว้ พยักหน้าและพูดกับชายหนุ่มคนนั้นว่า  เอ่อ… คุณซู พวกเราไม่ได้คุยกันนานแล้ว ไม่ได้ขึ้นไปที่ชั้นหนึ่ง จริงๆ!   　　พูดจบก็ดึงหลินเฉิงและเมิ่งอี้ไปที่มุมหนึ่ง

　　 ช่างน่าขัดใจจริงๆ… 

　　เมื่อเห็นว่าอาจารย์หวังต้องการสงบสติเรื่องนี้หลินเฉิงก็ส่ายหัวไม่ได้ เขาตบหัวโคล่าเบาๆ  ไปเอาเจ้าโง่นั่นมาให้ฉัน!  

　　 โฮ่ง! 

　　เมื่อได้ยินคําสั่งของหลินเฉิง โคล่าก็ร้องโฮ่งออกมา พร้อมกับงอแขนขาและพุ่งเข้าไปหาชายหนุ่มคนนั้น!

　　 เฮ้ย?! คุณนี่… โอ๊ย!!!  

　　 ฮือๆๆ! 

　　 ช่วย… !!!ช่วยชีวิต อ่า ——!!!  

　　 ฮือๆๆ!!! 

　　ขณะที่โคล่าวิ่งไปที่บันได

　　ชายหนุ่มที่พูดเยาะเย้ยหลินเฉิงอดตะลึงงันไม่ได้ แต่ก่อนที่เขาจะได้ตั้งตัว เขาก็รู้สึกเจ็บปวดที่ต้นขาและถูกโคล่ากัดเข้า!

　　ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกว่าเสียงร้องของชายคนนี้ฟังดูไม่น่าฟัง โคล่าที่ลากชายหนุ่มไปครึ่งทางบนพื้นพลันอ้าปากค้าง ขณะที่อีกฝ่ายคิดว่าเจ้าหมาดําตัวใหญ่จะไว้ชีวิตเขา จู่ๆ โคล่าก็อ้าปากกว้างเตรียมจะกัดเข้าที่คอของเขา!

　　 เกิดอะไรขึ้น?! 

　　 มีอะไรเหรอ?! 

　　 เหมือนเสียงของซูจิ้น! 

　　 เกิดเรื่องขึ้นข้างล่าง รีบลงไปดู! 

　　 ลูกพี่ ลูกพี่! 

　　 เปะ 

　　ขณะที่โค้กกําลังจะกัดคอซูจิ้น หลินเฉิงก็ดีดนิ้วออกมา และโคล่าก็หยุดโจมตีทันทีที่ได้ยินเสียงนี้ ในขณะเดียวกันผู้รอดชีวิตที่อยู่ชั้นบนก็ตอบสนองในที่สุด วิ่งลงมาข้างล่างอย่างรวดเร็ว!

　　 ลูกพี่… หัวหน้าช่วยฉันด้วย! สุนัขสีดําตัวใหญ่น่ากลัวมาก!  

　　ซูจิ้นไม่ได้หยิ่งยโสเหมือนแต่ก่อน เขาลากขาขวาที่เกือบจะพิการของเขาขึ้นไปแล้วกอดขาของชายหนุ่มที่สวมเสื้อทหารและตะโกนอย่างน่าสงสาร

　　เขาก้มลงมองซูจิ้นที่เปื้อนเลือดชายหนุ่มที่สวมเสื้อทหารขมวดคิ้วเขาไม่ได้ไปดูโคล่าที่กัดลูกน้องของเขาแต่มองไปที่หลินเฉิงที่ดูดบุหรี่และมองออกไปนอกท้องฟ้า

　　 คุณเป็นใคร? 

　　หลังจากสังเกตหลินเฉิงอยู่พักหนึ่ง ชายหนุ่มเสื้อโค้ตก็เอ่ยปากถาม เสียงของเขาฟังดูมีเสน่ห์มาก

　　หลินเฉิงหรี่ตามองเขาเมื่อได้ยินคําถามของชายหนุ่ม ขณะที่กําลังจะเอ่ยปาก อาจารย์หวังที่อยู่ข้างๆ ก็ตอบไปว่า

　　 เอ่อ… หัวหน้าเหวิน เรื่องมันเป็นแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเราได้ยินเสียงข้างล่างแล้วส่งผมลงไปดูหรอกเหรอ? แต่พอผมมองไม่ชัดกลับพบว่าทั้งสองคนนี้เป็นนักเรียนเก่าของผม! คุณก็รู้ว่าการได้เจอคนรู้จักในวันโลกาวินาศไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้นผมจึงอยากพาพวกเขาเข้ามาหลบหิมะที่ชั้นหนึ่งเพื่อรําลึกถึงเรื่องเก่าๆ แต่นึกไม่ถึงว่า… ที่จริงเรื่องนี้พูดตามตรงก็โทษผม ผมควรบอกพวกเขาล่วงหน้าว่าควรระวังอะไร… 

　　เห็นอาจารย์หวังแบกความผิดนี้ไว้บนหลังตัวเอง สีหน้าของเมิ่งอี้พลันร้อนรุ่ม เธอไม่เข้าใจแต่ก็มองออกว่าคนที่ลงมาจากชั้นสองกลุ่มนี้ไม่เหมือนซูจิ้นที่ไร้ประโยชน์โดยเฉพาะชายหนุ่มที่ถามหลินเฉิงที่อยู่ด้านหน้าสุด อาจารย์หวังอยู่ในกลุ่มนี้ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นอันธพาล ถ้าให้เขาเอาความผิดทั้งหมดไปล่ะก็ ชีวิตที่เหลือของเขาอาจต้องลำบาก!