I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - บทที่189 พายุหิมะ
SC:
เพราะก่อนหน้านี้เพียงแค่มันกระแทกเพียงเล็กน้อยทำให้เกิดเสาน้ำที่น่ากลัวโผล่ขึ้นมาจากพื้น!แต่นี่มันใช้แรงกระแทกหมดทั้งตัว!
ทันทีที่หลินเฉิง คิดถึงเรื่องนี้ได้ก็เกิดแรงสั่นสะเทือนจากพื้นดินอย่างรุนแรงจากนั้นได้ยินเสียงน้ำที่น่ากลัวออกมาจากรอยแตกบนพื้น
ชู่!
หลินเฉิง รีบเสียบดาบลงบนพื้นดินทันทีจากนั้นน้ำแข็งก็ค่อยๆควบแน่นอีกครั้ง
แกร็กๆๆ
อย่างไรก็ตามน้ำแข็งของหลินเฉิง สามารถควบแน่นได้เป็นเวลาเพียง 2 วินาทีเท่านั้นมันก็ถูกแรงดันน้ำขนาดใหญ่จากใต้พื้นดินทำให้แตกสลาย
ตูม!
เมื่อมองเห็นเสาน้ำต้นใหญ่โผล่ขึ้นมารอบตัวของหลินเฉิง เขาพยายามยกดาบขึ้นในแนวนอนและแทงเข้าไปในเสาน้ำที่อยู่ด้านข้าง
ดาบที่ถูกแทงเข้าไปในเสาน้ำเพียงไม่กี่วินาทีเริ่มก่อให้เกิดการควบแน่นอย่างต่อเนื่องหลังจากผ่านไปสักพักเสาน้ำก็ถูกแช่แข็ง น้ำที่สาดกระเซ็นกลายเป็นละอองเกล็ดหิมะระยิบระยับภายใต้แสงจันทร์
อย่างไรก็ตามหลินเฉิง ไม่หยุดเพียงแค่นี้เขาดื่มสารเหลวเสริมความแข็งแกร่งอีกครั้งและวางมือลงกับพื้น
แกร็กๆๆๆๆ
ทันใดนั้นภายในสวนสัตว์ที่ไม่มีลมพัดผ่าน ก็เกิดลมกรรโชกแรงอย่างไม่เคยมีมาก่อน จุดเริ่มต้นของลมเริ่มมาจากรอบตัวของ หลินเฉิง และค่อยๆหมุนขึ้นเรื่อยๆ หลังจากผ่านไปสักครู่ หลินเฉิง ยิ้มขึ้นพร้อมกับ พายุลมหนาวที่พัดผ่านแก้มของเขา เมื่อพายุลมหนาวพัดผ่านหิมะก้อนเล็กๆก็ตกลงมาทันที
“ยินดีต้อนรับสู่โลกน้ำแข็งและหิมะของฉัน!”
หลังจากที่หลินเฉิง พึมพำกับตัวเองเขาจ้องมองไปที่เต่ายักษ์ที่อยู่ในระยะไกล ทันทีที่เขาดีดนิ้วเขาก็ได้ยินเสียงพายุรอบข้างผสมกับน้ำแข็งพุ่งตรงไปยังเต่ายักษ์ทันที
พายุทอร์นาโดสีขาวพุ่งตรงไปหาเต่ายักษ์แล้วเมื่อโจมตีโดนร่างของมันพายุทอร์นาโดยังคงหมุนต่อไปเรื่อยๆ
วู้!
แม้ว่าเต่ายักษ์จะมีผิวหนาแต่มันยังคงรู้สึกถึงความเหน็บหนาวที่เสียบแทงเข้ามาในร่างกายของมันมันร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งและพยายามที่จะกำจัดพายุหิมะนี้
แต่มันโชคไม่ดีนักเพราะหลินเฉิง มุ่งมั่นที่จะจัดการมันให้ตายในครั้งนี้ 10 นาทีต่อมาสวนสัตว์ทั้งหมดภายใต้แสงจันทร์ยังคงเต็มไปด้วยพายุหิมะที่รุนแรง และเกล็ดหิมะเหล่านั้นยังคงกระแทกกับเต่ายักษ์อย่างบ้าคลั่ง
โอ้ววว
ครึ่งชั่วโมงต่อมาเต่ายักษ์ร้องโหยหวนอย่างไม่เต็มใจในที่สุดมันก็ไม่สามารถต้านทานพายุหิมะได้และล้มลงกับพื้น ในเวลาเดียวกันสวนสัตว์กวนโจวก็กลายเป็นโลกน้ำแข็งและหิมะไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นอาคาร กรงสัตว์หรือต้นไม้พวกมันต่างปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง สวนสัตว์ทั้งหมดราวกับตกอยู่ในช่วงเวลาแห่งคลื่นความเย็นเพียงชั่วข้ามคืน
แกร็บๆ
หลินเฉิง เดินเหยียบไปยังพื้นหิมะพร้อมกับบุหรี่ในปาก ใบหน้าของเขาค่อนข้างซีดขาวดูเหมือนว่าเขาจะใช้พละกำลังมากเกินไป เขาค่อยๆเดินไปหาเต่ายักษ์ที่นอนอยู่.Aileen-novel.
ในเวลานี้เต่ายักษ์ถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งมีร่องรอยการปริแตกของกล้ามเนื้อจึงทำให้พายุน้ำแข็งสามารถแทรกเข้าไปในอวัยวะภายในของมันจนทำให้ร่างกายของมันทั้งหมดแข็งตัว
อย่างไรก็ตามเมื่อนึกถึงสัตว์ยุคก่อนประวัติศาสตร์หลินเฉิง รู้สึกว่าเต่าตัวนี้ยังไม่ตาย แล้วมันยังลืมตากว้างจ้องมอง หลินเฉิง อย่างไม่เต็มใจ
“ทำไมจ้องมองฉันอย่างนั้นล่ะ!ฉันเองก็ไม่ได้อยากให้นายต้องมาเจอแบบนี้..”
เมื่อเห็นเต่ายักษ์จ้องมองตัวเองอย่างขุ่นเคืองหลินเฉิง รู้สึกว่าจิตใจของเขาสับสนเล็กน้อยแต่ดูเหมือนว่าไม่สามารถที่จะแก้ไขเรื่องนี้ได้
ทันใดนั้นร่างใหญ่ของเต่ายักษ์ก็เริ่มขยับตัวอีกครั้งอย่างกะทันหันทำให้หลินเฉิง ตกใจและกระโดดออกไปอย่างรวดเร็วดูเหมือนว่าแค่ถูกแช่แข็งคงไม่สามารถจัดการกับเต่ายักษ์ตัวนี้ได้
อย่างไรก็ตามโชคดีที่เต่ายักษ์ขยับตัวได้เล็กน้อยและหยุดการเคลื่อนไหวหลังจากนั้นชั่วครู่ดวงตาของมันก็ค่อยๆปิดลงและลมหายใจก็หยุดโดยสมบูรณ์
เมื่อเห็นเต่ายักษ์หมดลมหายใจหลินเฉิง ขมวดคิ้วและถอนหายใจอย่างไม่มีความสุข
แม้ว่าเต่ายักษ์นี้จะสร้างปัญหาให้กับเขามากมายแต่มันก็เป็นเพียงสัตว์ การตายของมันทำให้ หลินเฉิง รู้สึกเสียใจเล็กน้อย
ในขณะที่หลินเฉิง กำลังคิดเรื่องนี้อย่างโศกเศร้าแม้เขาจะรู้สึกเสียใจกับมันแต่เขาจะไม่แสดงความเมตตาต่อศัตรูของเขาอย่างแน่นอน
พายุหิมะได้ทำให้สวนสัตว์ทั้งสวนสัตว์กลายเป็นโลกแห่งน้ำแข็งเมื่อสะท้อนแสงจันทร์ที่ส่องลงมาทำให้เกิดความงามที่เป็นเอกลักษณ์
แซ่กๆๆ
ทันใดนั้นหลินเฉิง ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าและหันกลับไปมอง เขาพบว่า หยูซาน เดินกลับมาพร้อมกับมี ท่านจิว อยู่ในมือ
ตุบ!
หลังจากเดินมาด้านหน้าของหลินเฉิง หยูซาน ก็โยนร่างของ ท่านจิว ลงกับพื้น ดูเหมือนว่าเธอจะทำภารกิจครั้งนี้ได้สำเร็จ เธอนั่งลงกับพื้นและหอบหายใจ
“โฮ่งโฮ่ง”
ในเวลาเดียวกันโคล่าที่เปื้อนเลือดก็เดินกลับมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นมันกลับมา หลินเฉิง ก็รู้ว่าไม่มีใครหลงเหลืออยู่ในสวนสัตว์แห่งนี้อีกแล้ว
“เธอเจ็บมากไหม?”
หลังจากที่ท่านจิว มาอยู่ตรงหน้า หลินเฉิง ยังไม่ได้สนใจชายชราแต่หันไปถาม หยูซาน
เมื่อได้ยินความกังวลใจของ หลินเฉิง หยูซาน โบกมืออย่างรวดเร็ว
“ไม่เป็นไรค่ะ!คราบเลือดบนร่างกายของฉันทั้งหมดเป็นของ ผู้หญิงคนนั้น”
“จริงหรอ?”
เมื่อหลินเฉิง ได้ยินดังนั้นเขามีรอยยิ้มที่สดใสออกมา
“ดูเหมือนว่าเธอจะสามารถปรับตัวเข้ากับการต่อสู้และการฆ่าฟันโดยไม่ต้องกลัวการฆ่าอีกต่อไป”
“อืม…”
ใบหน้าของหยูซาน ดูสับสน
“ฉันไม่รู้ว่าฉันทำถูกหรือผิดแต่ฉันรู้เพียงว่าฉันต้องการมีชีวิตอยู่และฉันต้องทำสิ่งนี้..”
“โอ้..”
หลินเฉิง ยิ้มอีกครั้งเมื่อเห็นสาวน้อยพูดขึ้น
“ถูกต้องแล้วถ้าเธอต้องการที่จะมีชีวิตอยู่เธอต้องทำ!ไม่ว่าจะถูกหรือผิดก็ตาม!”
เมื่อพูดกับหยูซาน เสร็จ หลินเฉิง หันไปมอง ท่านจิว
“คุณต้องการที่จะพูดอะไรไหม!”
———————————————-