I'M THE BOSS ลูกพี่หุ่นเทวะ - ตอนที่ 145 ควบคุมจี๋กวง

ผู้ควบคุมหุ่นรบของสหพันธรัฐเห็นฝ่ายตรงข้ามตายสนิทแล้วก็ค่อยถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะผ่อนคลายทั่วทั้งร่าง เขาไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติเช่นเดียวกัน เขาแค่ลอบยินดีกับตัวเองที่อีกฝ่ายหมดความอดทนก่อนเขา ดังนั้นคนที่รอดชีวิตต่อไปได้จึงเป็นเขา ไม่ใช่อีกฝ่าย

หลิงหลานที่ซ่อนตัวอยู่อีกด้านหนึ่งกำลังใคร่ครวญอยู่ว่าจะฉวยโอกาสนี้ออกมาพูดคุยกับอีกฝ่ายเพื่อเอาข้อมูลล่าสุดของสถานการณ์ในสนามรบดีหรือไม่ ทันใดนั้นเองจู่ๆ หัวใจก็เต้นเร็วแรงขึ้นมา เธอใช้สองแขนยันพื้นอย่างแรงจากนั้นก็ดีดร่างลอยออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้ครุ่นคิดเลยสักนิดเดียว

ในเวลานี้เอง พลังงานลำแสงอันน่ากลัวสายหนึ่งก็สาดตรงลงมาจากฟากฟ้า ตามต่อด้วยเสียงตะโกนด้วยความหวาดหวั่นพรั่นพรึงดังลั่นขึ้นมาฉับพลันบนฟ้าว่า “หลบบบ…”

หุ่นรบฮิงูเระตัวหนึ่งที่อยู่บนฟ้าเห็นว่าบนพื้นมีผู้ควบคุมหุ่นรบสหพันธรัฐรอดชีวิตอยู่ ก็ยกปืนในมือขึ้นมาโดยไม่ลังเล ปืนใหญ่ลำแสงที่มีอานุภาพมหาศาลสาดยิงตรงไปที่ด้านล่าง ตรงบริเวณที่ห่างจากเขาไม่ไกลนั้น มีหุ่นรบของสหพันธรัฐอีกตัวสังเกตเห็นการกระทำของฝ่ายตรงข้ามพอดี เขาคิดจะยกปืนยิงสกัดท่ามกลางเสียงร้องตะโกนด้วยความตกใจ ทว่ามันสายไปแล้ว

ผู้ควบคุมหุ่นรบที่กำลังยืนพักผ่อนอยู่ตรงนั้นไม่มีโอกาสให้โต้ตอบก็ถูกพลังงานลำแสงมหึมาสายนั้นกลืนกินเข้าไปจนหมด….

เสียง ‘ตูม’ ดังสนั่น พื้นระเบิดออก จากนั้นหลุมลึกประมาณยี่สิบกว่าเมตรก็ปรากฏขึ้นตรงนั้น เวลานี้ร่างของผู้ควบคุมหุ่นรบสหพันธรัฐคนนั้นหายตัวไปโดยไม่เหลือแม้แต่ร่องรอยเลยสักนิดเดียว มีเพียงดินสีแดงคล้ำที่ย้อมไปด้วยแอ่งเลือดพิสูจน์ว่าสถานที่แห่งนั้นเคยมีสิ่งมีชีวิตอยู่

“ไอ้ระยำ! ฉันจะฆ่าแก!” เสียงโศกเศร้าเสียใจสุดขีดของผู้ควบคุมหุ่นรบสหพันธรัฐดังขึ้นมาอีกครั้ง ภายในนั้นยังแฝงไปด้วยเสียงปืนใหญ่ดังตูมตามนับไม่ถ้วนด้วย

บนฟ้ามีหุ่นรบของสหพันธรัฐกับจักรวรรดิฮิงูเระปะทะกันอีกคู่แล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่าสุดท้ายใครจะสามารถเอาชีวิตรอดไปได้จริงๆ

…………..

หลิงหลานที่อยู่ห่างจากหลุมลึกไม่ถึงสิบเมตร ตอนนี้กำลังหมอบอยู่บนพื้นเหงื่อเย็นๆ ไหลซึมไปทั่วร่าง ไม่กล้าขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย โชคดีที่เธอสัมผัสได้ถึงอันตรายก็เลยทำการหลบก่อนล่วงหน้าหนึ่งก้าว ไม่เช่นนั้นถ้าหากเธอยังซ่อนตัวอยู่ที่เดิม เธอจะต้องกลายเป็นแอ่งเลือดเหมือนกับผู้ควบคุมหุ่นรบของสหพันธรัฐคนนั้นจากการโจมตีเมื่อสักครู่นี้แน่นอน

ทว่าต่อให้เป็นเช่นนี้ เธอยังคงโดนต้นไม้ที่หักโค่นออกในตอนที่ระเบิดนั้นกระแทกใส่แรงๆ ทำให้เธอได้รับบาดเจ็บภายในเล็กน้อย หลิงหลานรู้ดีว่า กายเนื้อที่เปราะบางไม่อาจต้านทานอยู่ภายในสงครามหุ่นรบแบบนี้ได้ เธอหลบมาได้หนึ่งครั้งก็นับว่าโชคดีอย่างหาใดเปรียบแล้ว

“ลูกพี่ หุ่นรบที่สองคนนั้นทิ้งไว้เมื่อตะกี้นี้อาจจะยังใช้งานได้นะ” ตอนนี้เสี่ยวซื่อก็เคร่งเครียดมากเหมือนกัน หลิงหลานติดอยู่ในสนามรบคนเดียวอันตรายมากเกินไปจริงๆ พวกเขาต้องมีหุ่นรบสักตัวถึงจะมีโอกาสสู้กับศัตรูได้ เสี่ยวซื่อหาอยู่นาน จากนั้นเขาก็พบหุ่นรบที่ร่วงลงมาตั้งแต่ตอนแรกซึ่งดูแล้วมันค่อนข้างจะอยู่ในสภาพสมบูรณ์ เหมือนกับยังมีความหวังว่าสามารถใช้การได้

“รอเดี๋ยวก่อน ให้หุ่นรบสองตัวที่อยู่ด้านบนจากไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน” หลิงหลานโคจรเคล็ดวิชาลมปราณบำรุงร่างกายเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของตัวเองอย่างลับๆ ไปพลาง เอ่ยปลอบโยนเสี่ยวซื่อไปพลาง

รอบๆ บริเวณหุ่นรบสองตัวที่ตกลงมาบนพื้นนั้นถูกทำลายจนราบเป็นหน้ากลองไปนานแล้ว ไม่มีของพรางตัวเลยแม้แต่น้อย ถ้าหากเธอออกไปแบบนี้ จะต้องถูกหุ่นรบสองตัวที่กำลังต่อสู้อย่างดุเดือดบนฟ้าพบเข้าแน่นอน หลิงหลานย่อมไม่อยากให้ตัวเองถูกปืนใหญ่ยิงโดยไม่ทันตั้งตัวจนสุดท้ายก็บ๊ายบายโลกนี้ไป ไม่เหลือร่องรอยเลยสักนิดเดียวเหมือนกับผู้ควบคุมหุ่นรบของสหพันธรัฐคนนั้น

เสี่ยวซื่อรู้ว่าสิ่งที่หลิงหลานพูดมานั้นถูกต้อง ก็เงียบเสียงไม่พูดต่อแล้ว อย่างไรก็ตาม ในใจเขาเกิดความคิดเรื่องอยากมีหุ่นรบสักตัวขึ้นอีกครั้ง เช่นนั้นเขาก็สามารถควบคุมออปติคัลคอมพิวเตอร์ของหุ่นรบมาช่วยเหลือลูกพี่ของเขาได้

อาการบาดเจ็บภายในของหลิงหลานไม่นับว่าสาหัสมาก แต่ถ้าไม่รักษาให้ดีก็จะส่งผลร้ายตามมาได้บ้าง โดยเฉพาะเมื่ออยู่ในสถานที่อันตรายแบบนี้ การได้รับบาดเจ็บหมายความว่าพลังรบลดลง ดังนั้นเรื่องเร่งด่วนที่ต้องจัดการทันทีก็คือ ต้องรักษาอาการบาดเจ็บภายในของเธอให้หายดี

ดังนั้นหลิงหลานจึงให้เสี่ยวซื่อรับหน้าที่รักษาความปลอดภัยรอบๆ เธอจะได้ฟื้นฟูร่างกายอย่างสบายใจ ไม่นานหลิงหลานก็ลืมสภาพแวดล้อมรอบๆ เข้าสู่การโคจรลมปราณในระดับลึกเพื่อฟื้นฟูร่างกาย…

……

เมื่อหลิงหลานลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอรู้สึกว่าร่างกายเบาสบาย ความรู้สึกเหนื่อยล้าตรงกล้ามเนื้อจากการรีบวิ่งมาตลอดทางหายไปแล้วเช่นกัน หลิงหลานรู้ว่าการโคจรลมปราณในระดับลึกเพื่อฟื้นฟูร่างกายคราวนี้ทำให้แก่นปราณทั่วทั้งร่างเธอฟื้นฟูจนถึงจุดสูงสุดแล้ว

หลิงหลานรู้สึกดีใจ เธอเงยหน้ามองไปบนฟ้าตามจิตใต้สำนึกก่อนจะพบว่าด้านบนว่างเปล่า ไม่มีหุ่นรบสองตัวที่ต่อสู้กันอย่างดุเดือนก่อนที่เธอจะรักษาอาการบาดเจ็บแล้ว หลิงหลานขมวดคิ้วน้อยๆ เอ่ยถามว่า “เสี่ยวซื่อ ทำไมนายไม่ปลุกฉันล่ะ?” ไม่รู้ว่าเธอเสียเวลาไปเท่าไหร่แล้ว ถ้ารู้แต่แรกว่าหุ่นรบสองตัวนั้นไปแล้ว เธอควรจะตื่นขึ้นมานานแล้ว

เสี่ยวซื่อไม่ได้คิดว่าตัวเองทำผิดพลาด เขาพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “เธอต้องหายดีแล้ว พวกเราถึงจะตามหาพวกฉีหลงได้มีประสิทธิภาพมากขึ้น”

หลิงหลานถูกคำพูดของเสี่ยวซื่อทำให้อ้ำอึ้ง ถึงยังไงเสี่ยวซื่อก็ทำเพื่อเธอ ถ้าอาการบาดเจ็บของเธอยังรักษาไม่หายแล้วฝืนไปตามหาคน เกิดมีอันตรายขึ้นมา ตกม้าตายในช่วงเวลาสำคัญ ย่อมเป็นการไม่รับผิดชอบตัวเองแน่นอน

หลิงหลานโยนคำถามนี้ทิ้งไป จากนั้นก็ย่องเข้าไปหาหุ่นรบที่ตกลงมาสองตัวนั้นด้วยความระมัดระวัง เธอยังไม่ลืมสอบถามว่า “หุ่นรบสองตัวนั้นไปตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“หืม? ไม่ได้จากไปนี่…” เสี่ยวซื่อไม่เข้าใจไปชั่วขณะ

“งั้นพวกเขาไปไหนอะ?” หลิงหลานถูกคำพูดของเสี่ยวซื่อขู่ให้ตกใจจนหมอบราบอยู่บนพื้นไม่กล้าขยับเขยื้อนตัว หรือว่าซ่อนตัวอยู่ที่มุมไหนสักมุม? ทำไมเจ้าเด็กนี่ไม่บอกเธอตั้งแต่แรก?

“โอ๊ะ นอนอยู่ห่างออกไปหนึ่งพันเมตรไง” คำพูดของเสี่ยวซื่อทำให้หัวใจของหลิงหลานลอยขึ้นสูงรู้สึกมั่นคงปลอดภัยในชั่วพริบตา

ไม่เพียงเท่านั้น เสี่ยวซื่อยังดึงภาพที่ห่างออกไปหนึ่งพันเมตรมาไว้ตรงหน้าหลิงหลานทันที หลิงหลานค่อยพบว่า ที่แท้หุ่นรบสองตัวนั้นก็ตายตกด้วยกันแล้ว ห่างออกไปหนึ่งพันเมตรปรากฏหลุมลึกแบบเดียวกัน หุ่นรบสองตัวนั้นต่อสู้กันพัลวันและตกลงไปตรงนั้นด้วยกัน ในขณะเดียวกัน ดาบแสงในมือของหุ่นรบทั้งสองตัวแทงเข้าไปที่ห้องคนขับของอีกฝ่าย เลือดเข้มข้นไหลออกมาจากในห้องคนขับไม่หยุด หลิงหลานก็รู้แล้วว่าผู้ควบคุมหุ่นรบด้านในแทบจะไม่มีความเป็นไปได้แล้วว่ายังมีชีวิตอยู่

“เสี่ยวซื่อ ตรวจตราดูรอบๆ รวมไปถึงด้านบนด้วย” หลิงหลานถอนหายใจต่ำๆ ด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง หลังจากนั้นก็สั่งการอีกครั้ง ทุกๆ นาทีแทบจะมีหนึ่งชีวิตจบสิ้นบนสนามรบ หลิงหลานไม่อยากให้ตัวเองเป็นรายต่อไป ดังนั้นเธอจำเป็นต้องควบคุมสถานการณ์รอบๆ บริเวณ ไม่ให้ศัตรูที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมอับลอบโจมตีได้

หลิงหลานมาถึงจุดหมายปลายทางโดยปลอดภัยภายใต้การตรวจตราอันยอดเยี่ยมของเสี่ยวซื่อ เสี่ยวซื่อตรวจสอบหุ่นรบสองตัวอย่างรวดเร็ว และพบว่าเขาสามารถทำการซ่อมแซมพวกมันได้หมด หลิงหลานครุ่นคิดแล้วตัดสินใจว่าจะบังคับหุ่นรบสหพันธรัฐ ถึงแม้ว่าเธออยากจะใช้ประโยชน์จากหุ่นรบฮิงูเระตัวนี้ไปลอบโจมตีหุ่นรบของจักรวรรดิฮิงูเระเหมือนกัน แต่เมื่อคิดถึงสนามรบที่สับสนวุ่นวาย ต่างฝ่ายต่างเข่นฆ่ากันจนตาแดงบ้าคลั่ง ถ้าหากเธอถูกสหพันธรัฐฆ่าด้วยความเข้าใจผิดขึ้นมา เธอก็ไม่ได้รับความเป็นธรรมมากเกินไปแล้ว

หลิงหลานปีนเข้าไปในห้องคนขับอย่างรวดเร็ว เสี่ยวซื่อรับอำนาจการควบคุมออปติคัลคอมพิวเตอร์ทันที เรื่องแรกก็คือปิดประตูห้องคนขับโดยด่วน จากนั้นก็เปิดใช้งานหุ่นรบ

หน้าจอของหุ่นรบส่องแสงขึ้นมาชั่วครู่ หลังจากนั้นก็ปรากฏ 0 กับ 1 รวมกันนับไม่ถ้วนปล่อยออกมาจากทางด้านล่างติดต่อกันไม่หยุด สุดท้ายพวกมันก็ยึดทั่วทั้งหน้าจอ…

“ลูกพี่ รบกวนอดทนรอสักครู่ ฉันกำลังอัปเกรดออปติคัลคอมพิวเตอร์ รวมถึงซ่อมแซมโปรแกรมขับเคลื่อนบางอย่างที่ถูกทำลาย” จู่ๆ เสียงของเสี่ยวซื่อก็ดังออกมาจากในระบบเสียงของหุ่นรบ

หลิงหลานรออยู่ประมาณสามนาที ในที่สุด 0 กับ 1 นับไม่ถ้วนในหน้าจอก็หายไป สุดท้ายก็รวมกันเป็นตัวอักษรภาษาจีนขนาดใหญ่สองคำว่า ‘จี๋กวง’! (แสงออโรรา)

ไม่นานตัวอักษรคำว่าจี๋กวงสองคำก็หายไปจากบนหน้าจอช้าๆ ในขณะเดียวกัน หน้าจอก็ส่องสว่างมาก หลิงหลานรู้สึกว่าความรู้สึกที่ถูกปิดล้อมแต่เดิมของตัวเองได้หายไปแล้ว เธอเห็นท้องฟ้าสีครามไร้ขอบเขต รวมไปถึงควันสีดำหลายกลุ่มที่พวยพุ่งมาจากที่ไหนก็ไม่รู้

“หุ่นรบตัวนี้อยู่ในซีรีย์จี๋กวงของหุ่นรบระดับสูง” หลิงหลานเห็นคำว่าจี๋กวงก็รู้แล้วว่าหุ่นรบที่เธอบังคับอยู่ในระดับอะไร ไม่นึกเลยว่าหุ่นรบของจริงที่เธอได้บังคับเป็นครั้งแรกจะข้ามจากหุ่นรบพื้นฐาน หุ่นรบระดับต่ำ หุ่นรบระดับกลาง มาถึงหุ่นรบระดับสูงทันที เกรงว่าเด็กคนอื่นๆ ยังไม่กล้าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้เลย “ไม่ว่าอะไรก็เป็นไปได้บนสนามรบจริงๆ ด้วย!”

“ซีรีย์จี๋กวง มีจุดเด่นที่ความเร็ว รวมไปถึงการโจมตีระยะไกล ในทางตรงกันข้าม ความสามารถในการโจมตีระยะประชิดจะแย่นิดหน่อย” เสี่ยวซื่อกล่าวด้วยความเสียใจ ควรรู้ไว้ว่า ไม่ว่าจะเป็นศิลปะการต่อสู้มือเปล่าหรือว่าการควบคุมหุ่นรบ การต่อสู้ระยะประชิดของหลิงหลานต่างแข็งแกร่งกว่าการโจมตีระยะไกล

“เสี่ยวซื่อ หุ่นรบไม่มีสิ่งที่เรียกว่าจุดเด่นกับจุดด้อย มันจะแข็งแกร่งหรืออ่อนแอ ทั้งหมดต้องดูที่ความสามารถของผู้ควบคุม” มุมปากของหลิงหลานเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย ต่อให้เป็นหุ่นรบที่แย่ที่สุด เธอก็มั่นใจว่าสามารถควบคุมมันได้ดีมากในการต่อสู้ประชิดตัว

“อีกอย่าง ฉันหาคลิปการสอนควบคุมจี้กวงเจอแล้ว ลูกพี่อยากดูไหม?” ถึงยังไงนี่ก็เป็นการควบคุมระดับสูง มีการควบคุมบางอย่างที่ไม่เหมือนกับการควบคุมพื้นฐาน

“ได้ กรอไปข้างหน้าก็ได้แล้ว” หลิงหลานมองดูปุ่มควบคุมแล้ว ส่วนใหญ่ใกล้เคียงกับปุ่มควบคุมพื้นฐาน มีเพิ่มมาใหม่แค่ไม่กี่อันเท่านั้น และสิ่งที่หลิงหลานต้องการดูก็คือส่วนนี้

ไม่นานหลิงหลานก็ทำความเข้าใจของที่เพิ่มมาใหม่เหล่านั้นได้แล้ว ไม่มีอะไรแปลกประหลาดเลย โดนพื้นฐานแล้วต่างก็เป็นพวกปุ่มยิงอาวุธปืนใหญ่ เดิมทีหลิงหลานก็ไม่ค่อยใช้ของพวกนี้อยู่แล้ว นี่ทำให้ในใจหลิงหลานยิ่งรู้สึกมั่นใจเพิ่มขึ้น

“น่าเสียดาย นอกจากมีดคลื่นแม่เหล็กสองเล่มกับดาบแสงแล้ว หุ่นรบตัวนี้ก็ไม่มีอาวุธต่อสู้ระยะประชิดอะไรดีๆ อีก” เสี่ยวซื่อดูถูกความโง่เง่าของมีดคลื่นแม่เหล็กกับฟังก์ชั่นของดาบแสงที่มีแค่การแทงเท่านั้น

“พอให้ฉันใช้แล้วน่า” หลิงหลานบังคับหุ่นรบให้กุมดาบแสงไว้ที่มือซ้ายด้วยความคล่องแคล่ว ความยาวกับฟังก์ชั่นการแทงให้ความรู้สึกของมีดทหารสามคมมากๆ หลิงหลานพอใจอย่างยิ่งยวด

“เสี่ยวซื่อ รับตรวจสอบจำนวนปืนใหญ่รวมถึงพลังงานที่เหลืออยู่ด้วย” หลิงหลานไม่ได้เป็นคนบุ่มบ่ามไม่ได้ดูตามาตาเรือ เธออยากให้ทุกเรื่องอยู่ในการควบคุม

“ส่วนหัวมีระเบิดดาวกระจายต่อสู้อากาศยานเหลืออยู่สองลูก แขนซ้ายมีโล่แสงพลังงานเต็มเปี่ยม สามารถใช้ต่อสู้ติดต่อกันได้สองชั่วโมง พลังงานของดาบแสงไม่พอนิดหน่อย สามารถประคับประคองได้ประมาณสี่สิบนาทีเท่านั้น แขนขวามี ปืนไรเฟิลเลเซอร์พลังงานสูง 57mm สามารถยิงติดต่อกันได้สิบแปดนัด แล้วในหน้าอกใส่จรวดที่ถึงไม่ได้ใช้งานไว้สองลูก นอกเหนือจากเอเนอร์จอน[1]ขับเคลื่อนแล้ว เอเนอร์จอนหลักเหลือพลังงาน 20% เอเนอร์จอนสำรองสองอันยังไม่ได้ใช้งาน” เสี่ยวซื่อรายงานสภาพของหุ่นรบให้หลิงหลานฟังทีละอัน

“ถ้าเกิดบินจะประคองไว้ได้นานเท่าไหร่ ถ้าฉันต่อสู้เต็มกำลังจะประคองไว้ได้นานแค่ไหน?” หลิงหลานนำสถานการณ์หลายอย่างที่มีความเป็นไปได้ว่าจะเกิดขึ้นมาถามเสี่ยวซื่อต่อ

“บินอย่างเดียว ภายในสิบชั่วโมงไม่มีปัญหา ถ้าเกิดต่อสู้เต็มกำลัง เปิดใช้แรงม้าทั้งหมด น่าจะยืนหยัดได้สามสิบนาที!” เสี่ยวซื่อตอบอย่างเฉียบขาด

“เข้าใจแล้ว” หลิงหลานรู้สึกมั่นใจแล้ว จากนั้นก็บังคับหุ่นรบให้บินในระดับต่ำด้วยความว่องไว เข้าไปใกล้พวกฉีหลงอย่างรวดเร็ว สาเหตุที่หลิงหลานไม่เลือกบินด้วยความเร็วที่มากขึ้น เป็นเพราะว่าเธอไม่อยากถูกศัตรูบนท้องฟ้าสังเกตเห็นและถูกเล็งเป้าหมาย…

………………………………………………

[1] เป็นพลังงานที่ถูกบรรจุในกล่องทรงสี่เหลี่ยม มีคุณสมบัติในการฟื้นฟูพลังงานของพวกหุ่นรบ

Related