I'M THE BOSS ลูกพี่หุ่นเทวะ - ตอนที่ 227 เขตมือใหม่

“ยื่นคำขอล็อกอินเข้าสู่โลกเสมือนจริง ผู้ยื่นคำขอ: หลิงหลาน อายุสิบหก สอดคล้องกับคุณสมบัติในการล็อกอิน โปรดรอสักครู่!” ในที่สุดหลิงหลานที่อยู่ในห้องโถงล็อกอินก็เห็นการแจ้งเตือนอนุมัตินี้ เนื่องจากหลิงหลานไม่ได้เข้าร่วมภารกิจฝ่าด่านกั้นโลกเสมือนจริงตอนอยู่สิบสาม ดังนั้นเธอได้แต่ต้องอายุครบสิบหกปีเต็มก่อนถึงสามารถล็อกอินเข้าสู่โลกเสมือนที่แท้จริงอย่างเป็นทางการด้วยสถานะที่แท้จริงของเธอ

แน่นอนว่าหลิงหลานคุ้นเคยกับโลกเสมือนที่แท้จริงมานานแล้ว สาเหตุที่เธอใช้สถานะที่แท้จริงเป็นเพราะว่าพวกฉีหลงให้เธอมาที่โลกเสมือนจริงเพื่อเข้าร่วมโลกหุ่นรบที่ตื่นเต้นเร้าใจ นี่ก็คือเหตุผลว่าทำไมหลิงหลานถึงใช้สถานะที่แท้จริงล็อกอิน

จุดล็อกอินของหลิงหลานก็คือค่ายพักของโรงเรียนทหารชายที่หนึ่ง อย่างไรก็ตามมีเพียงนักเรียนเท่านั้นถึงจะเข้าออกค่ายพักแห่งนี้ได้ คนอื่นๆ ไม่สามารถเข้าไปได้เลย ในค่ายพักก็มีหอฝึกหุ่นรบ ขอเพียงผ่านการสอบจบการศึกษาแล้วก็จะเข้าสู่โลกหุ่นรบได้

เมื่อหลิงหลานเหยียบย่างเข้าสู่หอฝึกหุ่นรบ เธอก็มาถึงห้องโถงเลือกหุ่นรบ จากนั้นเธอก็เห็นนายทหารหล่อเหลายืนอยู่ตรงนั้นรวมถึงหุ่นรบพื้นฐานสามตัวเหมือนกับก่อนหน้านี้ เธอเพิ่งจะเข้าไปใกล้ นายทหารก็เอ่ยปากถามว่า “ทหารใหม่ เธออยากเรียนรู้รูปแบบการต่อสู้ วิธีการควบคุมของหุ่นรบสามตัวก่อน หรือว่าจะเลือกหุ่นรบทันที?”

ครั้งนี้หลิงหลานย่อมเลือกหุ่นรบทันที บางทีอาจจะเป็นเพราะความคุ้นชิน เธอเลยเลือกหุ่นรบรูปแบบสัตว์ป่า ยังไม่ทันที่หลิงหลานจะนึกเสียใจ นายทหารก็โบกมือใหญ่ๆ ทีหนึ่ง วงล้อที่เคยทำหลิงหลานผิดหวังอย่างลับๆ มาแล้วปรากฏขึ้นตรงหน้าเธออีกครั้ง

หลิงหลานเห็นวงล้อที่คุ้นเคยนี้ หน้าผากก็อดขึ้นขีดดำไม่ได้ เธอเอ่ยถามอย่างดื้อรั้นว่า “เลือกตรงๆ เลยไม่ได้เหรอครับ?”

“หุ่นรบของมือใหม่คือของขวัญที่ระบบมอบให้ ดังนั้นมือใหม่จะไม่มีสิทธิ์เลือกหุ่นรบ ท้ายที่สุดการจะได้รับหุ่นรบตัวนั้นต้องอาศัยการสุ่มหมุนวงล้อมาตัดสิน โชคก็เป็นความสามารถอย่างหนึ่ง เธอต้องคาดหวังโชคของตัวเองไว้ดีๆ ให้มันนำหุ่นรบที่แข็งแกร่งและทรงพลังมาให้เธอ!” คำกล่าวของนายทหารยังเป็นคำพูดเมื่อนตอนนั้น ไม่ขาดไปสักคำ

หลิงหลานอดไม่ไหวชูนิ้วกลางให้ท้องฟ้า ดูแคลนความเข้มงวดของระบบ ไม่นึกเลยว่าการกระทำนี้ของเธอจะทำให้สีหน้านายทหารเย็นชาลงทันทีและเอ่ยเตือนว่า “ทหารใหม่ประพฤติตนไม่เคารพต่อทหาร หักค่าโชค 100!”

หลิงหลานแทบจะกระอักเลือด ระบบโหดร้ายมากจริงๆ

เสี่ยวซื่อที่อยู่ในห้วงจิตใจถามเบาๆ ว่า “ลูกพี่ อยากให้ฉันยกเลิกบทลงโทษนี้ไหม?”

หลิงหลานรีบห้ามปรามการกระเหี้ยนกระหือรือของเสี่ยวซื่อ ถึงยังไงเธอก็ใช้สถานะที่แท้จริงล็อกอิน ใครจะไปรู้ว่าที่นี่ถูกจับตามอง หรือว่ามีการบันทึกอะไรเอาไว้หรือเปล่า ยิ่งไปกว่านั้น ค่าโชคแค่ถูกหักไปเท่านั้น มากสุดตอนที่เธอเลือกหุ่นรบก็โชคร้ายเลือกหุ่นรบที่แย่ที่สุดมา จากความสามารถของเธอในตอนนี้ ต่อให้หุ่นรบแย่อีกสักแค่ไหน พลังรบของเธอก็ไม่มีทางด้อยลงที่ไหนเลย

หลังจากที่หลิงหลานปลอบโยนเสี่ยวซื่อแล้ว เธอก็หมุนวงล้ออย่างเด็ดขาด เอ่ยในใจว่า คราวนี้ค่าโชคแย่ขนาดนี้ น่าจะไม่ได้หมุนเจอหุ่นรบกระต่ายแล้วใช่ไหม…ว่าไปแล้วกระต่ายตัวนั้นยังเป็นหุ่นรบที่พัฒนาออกมาล่าสุดของสหพันธรัฐ พลังรบอยู่ในระดับสูง

ในขณะที่หลิงหลานกำลังครุ่นคิดอยู่นั้นก็ได้ยินเสียง ‘ปัง’ ดังขึ้น ดอกไม้กระดาษปลิวว่อนตรงหน้า กระต่ายยักษ์ที่น่ารักสุดยอดปรากฏตรงเบื้องหน้าเธอฉับพลัน…

เชี่ย ทำไมยังเป็นกระต่ายอีกล่ะ? กระต่ายเป็นหุ่นรบที่สหพันธรัฐพัฒนาออกมาล่าสุด โชคต้องดีถึงจะสุ่มได้ไม่ใช่เหรอ? หลิงหลานยังจำคำพูดของนายทหารเมื่อตอนนั้นได้ที่หัวเราะพลางชมในความความโชคดีของเธอ วันนี้โชคของเธอโดนหักไป 100 แล้วยังสุ่มได้กระต่ายเนี่ยนะ? นี่มันหมายความว่ายังไง?

นายทหารเห็นหุ่นรบกระต่าย ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มยินดีในความโชคร้ายของคนอื่น “ยินดีด้วยทหารใหม่ เธอได้รับหุ่นรบกระต่ายรุ่นล่าสุดของสหพันธรัฐเรา” เขายื่นมือออกมามอบรีโมทคอนโทรลของหุ่นรบกระต่ายให้กับหลิงหลาน

เวลานี้หลิงหลานอยากตบหน้าตัวเองหลายๆ ที ทำไมแกถึงเลือกหุ่นรบสัตว์ป่า ทำไมแกถึงต้องนึกถึงกระต่ายอะไรด้วย ตอนนี้เลยมอบสิ่งที่แกคิดไว้จริงๆ…เธอรับรีโมทคอนโทรลด้วยใบหน้าขมขื่น เธอแม่งไม่อยากบังคับหุ่นรบกระต่ายไปเจอพวกฉีหลงเลยจริงๆ

จินตนาการดูสิ เด็กหนุ่มที่เคร่งขรึมเย็นชาสำรวมตัวบังคับหุ่นรบกระต่ายรูปลักษณ์น่ารัก ตอนที่หุ่นรบกระต่ายหยุดก็ยังแทะแครอทเป็นครั้งคราว…โอ้มายก๊อด เธอรู้สึกว่าไม่สบายไปทั้งตัวแล้ว เหมือนกับเห็นพวกฉีหลงทำท่าหัวเราะกลิ้งไปกับพื้น…

แต่ถ้าต้องการเปลี่ยนหุ่นรบตัวใหม่ จำเป็นต้องมีคะแนนมหาศาล และการคว้าคะแนนจากหอฝึกหุ่นรบนั้นยากลำบากสุดขีด ต้องอาศัยการฝึกฝนควบคุมพื้นฐานเป็นเวลานานถึงจะสะสมคะแนนที่แลกเปลี่ยนหุ่นรบตัวใหม่ได้ ทว่าตอนนี้หลิงหลานขาดแคลนเวลาที่สุด เนื่องจากพวกฉีหลงกำลังรอเธออยู่ในโลกหุ่นรบ เธอต้องเข้าไปรวมกลุ่มกับพวกเขาให้เร็วที่สุด

ไม่สู้ไปโลกหุ่นรบแล้วประลองหุ่นรบที่สังเวียนจะดีกว่า ขอเพียงไม่แพ้ก็จะสะสมคะแนนได้ง่ายมาก สามารถแลกเปลี่ยนหุ่นรบสูงขึ้นอีกหนึ่งระดับได้ในช่วงเวลาที่สั้นที่สุด! หลิงหลานตัดสินใจแล้วว่า เมื่อเธอเข้าสู่โลกหุ่นรบแล้วจะไม่ติดต่อกับพวกฉีหลง ไว้รอให้เธอแลกหุ่นรบตัวใหม่แล้วค่อยว่ากันอีกที

หลิงหลานขึ้นไปบนหุ่นรบกระต่ายแล้วเลือกทดสอบทันที ต้องพูดว่าหุ่นรบที่เธอคุ้นเคยมากที่สุดเกรงว่าจะเป็นหุ่นรบกระต่าย เมื่อหลิงหลานควบคุม เธอก็เรียกความรู้สึกในตอนนั้นกลับคืนมาได้ บังคับหุ่นรบกระต่ายราวกับมือเท้าของตัวเองก็ไม่ปาน

หลิงหลานยั้งความเร็วมือของตัวเองไว้ให้ช้าไปสามช่วงตัวทันทีเพื่อปิดบังความสามารถของตัวเองไว้ ทว่าต่อให้เป็นเช่นนี้ สุดท้ายผลคะแนนที่เธอได้รับยังคงขึ้นไปถึงอันดับที่สิบ หลิงหลานเลือกอำพรางชื่อไว้โดยไม่ลังเล เธอไม่อยากให้ศัตรูที่ไม่รู้จักเพ่งเล็งเธอ

เมื่อการทดสอบสิ้นสุดลง ข้อความประโยคหนึ่งก็เด้งออกมาเหมือนเช่นเคย ‘ต้องการเลือกจบการศึกษาและออกไปหรือไม่’ คราวนี้หลิงหลานย่อมเลือก ‘ใช่’ อยู่แล้ว

หลิงหลานรู้สึกว่าภาพในหน้าจอหุ่นรบเปลี่ยนเป็นสีขาว เมื่อภาพปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็อยู่ในโลกอีกแห่งแล้ว หลิงหลานรู้ว่านี่ก็คือโลกหุ่นรบ ตอนนั้นหลิงหลานก็เคยเข้ามาที่นี่ เพียงแต่ตอนนั้นเธอไม่ได้มองดูให้ละเอียดก็เลือกออฟไลน์แล้วไปมิติการเรียนรู้เพื่อทำให้การรู้แจ้งที่ได้รับในการทดสอบมั่นคงขึ้น หลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้ใช้ตัวตนปลอมล็อกอินเข้ามาที่นี่อีกเลย ดังนั้นเธอจึงไม่รู้สภาพการณ์ในโลกหุ่นรบอย่างแน่ชัด

ฉากที่ปรากฏขึ้นในหน้าจอคือทุ่งหญ้ารกร้างราวกับวันสิ้นโลก อาคารเอียงพังลงมา กำแพงแตกหัก มีเพียงซากปรักหักพัง ไม่เห็นใครเลยสักคน

เวลานี้เอง ตัวอักษรท่อนหนึ่งปรากฏขึ้นในหน้าจอของหุ่นรบ “ยินดีต้อนรับคุณเข้าสู่โลกหุ่นรบ หมายเลขล็อกอินของคุณคือ SH291786907R9 ขอแนะนำให้คุณตั้งชื่อของคุณโดยเฉพาะ”

เหอะ หมายเลขประจำตัวนี้ยาวมากจริงๆ เห็นได้ว่ามีคนอยู่ในโลกหุ่นรบมากเท่าไหร่ พวกเขาอาจจะเป็นผู้ควบคุมหุ่นรบมืออาชีพจากกองทัพ และก็อาจจะเป็นผู้ชื่นชอบหุ่นรบเท่านั้น หรือว่าเป็นยอดฝีมือด้านหุ่นรบที่มาจากในหมู่ประชาชน…

หลิงหลานรู้ว่าหมายเลขประจำตัวไม่เหมาะให้สนทนา จำเป็นต้องตั้งชื่อที่จดจำง่ายๆ เพื่อให้สะดวกต่อการเรียกขานและพูดคุยสื่อสารระหว่างผองเพื่อน แน่นอนว่าชื่อนี้จำเป็นต้องมีคำว่า ‘หลิงเทียน’ (ทะยานฟ้า) อยู่ด้วย เนื่องจากฉีหลงตั้งชื่อหน่วยรบของตัวเองว่าหน่วยรบหลิงเทียน…ไอ้คนไม่กลัวตายนี่ตั้งชื่อหน่วยรบได้กำเริบเสิบสานจนยั่วโมโหคนขนาดนี้

หลิงหลานตั้งชื่อส่งๆ ว่า ‘หลิงเทียนอีเซี่ยน’ (แนวหน้าของหลิงเทียน) ไม่นึกเลยว่าจะผ่านทันที นี่ทำให้เธอสงสัยว่าโชคของตัวเองถูกหักไป 100 แล้วจริงๆ เหรอ? หรือว่าตอนนี้โชคของเธอฝืนธรรมชาติไปแล้ว ดังนั้นต่อให้หักไปอีกสักแค่ไหนก็ไม่ส่งผลกระทบอะไรเลย?

หลิงหลานส่ายหน้าด้วยความไม่เข้าใจและก็โยนความสงสัยทิ้งไป จากนั้นเธอก็เริ่มตรวจสอบภารกิจที่แสดงขึ้นในหน้าจอ ตอนนี้ตำแหน่งที่เธอยืนอยู่คือเขตซากปรักหักพังที่มือใหม่ต้องท้าทาย ที่นี่จะมีเบาะแสในระดับหนึ่งที่บอกคุณว่าเมืองที่มนุษย์รวมตัวกันใกล้ที่สุดอยู่ที่ไหน ขอเพียงหาเบาะแสเจอก็จะออกไปจากที่นี่ได้ ถ้าหากหาไม่เจอก็จะติดอยู่ที่นี่ตลอดไป ต่อให้ตาย เมื่อฟื้นคืนชีพครั้งต่อไปก็จะอยู่ในซากปรักหักพังแห่งนี้

มือใหม่มากมายติดอยู่ที่นี่นานมาก ประการแรกมันฝึกปรือความสามารถในการมองทะลุของมือใหม่ ประการที่สองก็เพื่อลับฝีมือควบคุมหุ่นรบของพวกมือใหม่ ถ้าหากฝีมือยังไม่ไปถึงระดับหนึ่งก็ไม่อนุญาตให้พวกเขาเข้าสู่โลกหุ่นรบที่แท้จริง

เนื่องจากพวกเขาความสามารถย่ำแย่ ต่อให้เข้าสู่โลกหุ่นรบแล้วก็เป็นประเภทถูกคนอื่นเขารังแก ไม่สามารถพัฒนาได้เลย มือใหม่มากมายใช้ทางลัดเข้าสู่โลกหุ่นรบ สุดท้ายก็สูญเสียความกล้าในการบังคับหุ่นรบไปเพราะว่าไม่สามารถพัฒนาต่อไปได้อีกก้าวจนเลือกถอยออกไปเอง

หลิงหลานสุ่มขึ้นหน้าไปยังทิศทางหนึ่ง ทั่วทุกหนทุกแห่งของที่นี่ต่างเป็นซากปรักหักพัง ทิศทางแรกคือการเสี่ยงโชคอย่างชัดเจน ดังนั้นหลิงหลานจึงไม่สิ้นเปลืองความคิดต่อไปอีกเช่นกัน

หลังจากที่หลิงหลานจัดการหนูดินกลายพันธุ์สองกลุ่มอย่างรวดเร็ว เธอก็หาเบาะแสเจอ ที่แท้เส้นทางไปสู่เมืองที่มนุษย์รวมตัวกันอยู่ที่ใต้ดินนี่เอง แต่น่าเสียดายที่ถูกหนูดินกลายพันธุ์มหาศาลกลุ่มนี้ยึดครอง หากต้องการออกไปจากที่นี่ เธอจำเป็นต้องจัดการหนูดินกลายพันธุ์กลุ่มนี้ก่อนถึงจะทำได้

จากความสามารถของมือใหม่ พวกเขาจำเป็นต้องรอคอยอยู่ที่นี่ รอให้คนด้านหลังที่เข้ามาในแผนที่นี้ตั้งกลุ่มร่วมมือกัน แต่หลิงหลานคือใคร? ต่อให้เธอหยิบได้หุ่นรบกระต่ายที่แอ๊บแบ๊วเก่งที่สุด ก็ไม่มีความยากอะไรเลย เธอย่อมไม่มีทางเลือกรอคอยอยู่แล้ว แต่บังคับหุ่นรบกระต่ายบุกเข้าไปในเส้นทางใต้ดินทันที

ในขณะเดียวกัน หุ่นรบฮิวแมนนอยด์ตัวหนึ่งเข้าสู่พื้นที่แห่งนี้พอดี เขาเพิ่งจะปรากฏตัวขึ้นมาก็เห็นกระต่ายยักษ์ตัวหนึ่งกำลังแทะแครอท กระโดดเข้าไปในเส้นทางใต้ดิน เขากำลังอยากจะเรียกให้เธอหยุดก็พบว่าอีกฝ่ายหายตัวไปแล้ว…

“รนหาที่ตายจริงๆ! หุ่นรบกระต่ายเป็นหุ่นรบที่มีกำลังรบอ่อนแอที่สุด คนเดียวจะจัดการหนูดินกลายพันธุ์จำนวนมากมายได้เหรอ?” ผู้ควบคุมหุ่นรบฮิวแมนนอยด์ส่ายศีรษะ เตรียมตัวรอให้อีกฝ่ายฟื้นคืนชีพ หลังจากนั้นค่อยให้เขารอคอยให้เพื่อนร่วมทีมเยอะมากกว่านี้ด้วยกัน

สามนาทีผ่านไป ยังไม่เห็นหุ่นรบกระต่ายปรากฏตัวออกมาจากเขตฟื้นคืนชีพ หุ่นรบฮิวแมนนอยด์ร้องเอ๋ด้วยความประหลาดใจ “ไม่นึกเลยว่ายังมีความสามารถอยู่นิดหน่อย ฝืนได้นานขนาดนี้….”

ห้านาทีผ่านไป เขตฟื้นคืนชีพยังคงไม่มีการเคลื่อนไหว หุ่นรบฮิวแมนนอยด์เริ่มขมวดคิ้ว หรือว่าอีกฝ่ายกลัวเลยไม่เลือกฟื้นคืนชีพ?

สิบนาทีผ่านไปยังคงไม่เห็นร่างหุ่นรบกระต่ายที่ฟื้นคืนชีพปรากฏตัวออกมา หุ่นรบฮิวแมนนอยด์เริ่มนั่งไม่ติดแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ?

พอถึงยี่สิบนาทียังคงไม่เห็นหุ่นรบกระต่ายฟื้นคืนชีพ หุ่นรบฮิวแมนนอยด์ก็อดทนไม่ไหวแล้วเช่นกัน “ตายก็ตายวะ ฉันต้องเห็นให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่…”

หุ่นรบฮิวแมนนอยด์ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดก็บังคับหุ่นรบพุ่งเข้าไปในเส้นทางใต้ดิน เมื่อเขาเข้าไปยังใต้ดินก็เห็นศพหนูดินกองอยู่บนพื้น เขาซูมภาพศพก็เห็นทันทีว่าหนูดินกลายพันธุ์ทั้งหมดถูกสังหารในโจมตีเดียว ไม่มีการลงดาบเพิ่มครั้งที่สองเลย การโจมตีแต่ละครั้งต่างประณีตคล่องแคล่ว ราวกับผ่านการคำนวณด้วยคอมพิวเตอร์ ไม่ได้สิ้นเปลืองแรงเพิ่มเลยสักนิดเดียว และก็ไม่ได้ขาดแรงไปสักส่วนเช่นกัน

“โจมตีได้ร้ายกาจมาก!” หุ่นรบฮิวแมนนอยด์เร่งความเร็ว ยิ่งเข้าไปด้านใน ศพของหนูดินกลายพันธุ์ยิ่งเพิ่มมากขึ้น พอเขามาถึงจุดขาดตอนก็เห็นศพหนูดินกลายพันธุ์กองทับถมกัน ต่อให้จำนวนนี้จะเป็นเพียงแค่ศพ แต่มันก็ทำให้ในใจหุ่นรบฮิวแมนนอยด์รู้สึกสั่นสะท้าน…