Immortal and Martial Dual Cultivation - บทที่ 246 กระบี่หนัก

Immortal and Martial Dual Cultivation

ตอนที่ 246 กระบี่หนัก

เกาเชียงเผยสีหน้าประหลาดใจ,เขาคิดไม่ตกว่าเกิดบ้าอะไรขึ้นระวังที่เขากําลังงงงวย,มีใบหน้าปรากฏขึ้นที่ลําต้นของต้นไม้มันอ้าปากขึ้นร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

ต้นไม้สะบัดอย่างรุนแรงและกิ่งไม้สามกิ่งเคลื่อนลงมาจับเอาตัวเกาเชียงราวกับมือ จากนั้นมันก็หยิบเขาตรงไปที่ปากอะนใหญ่โตของมัน

เกาเชียงไม่อาจตอบโต้ได้ทัน เขาดิ้นรนอย่างแรงกลางอากาศ,เกิดเป็นเสียงดัง อย่างไรก็ตามมันไม่เกิดผลอะไร

เซียวเฉินพบว่ามันน่าขบขันดี เขาไล่สับต้นไม้เป็นร้อยแต่ไม่ยักจะเจอต้นไม้วิญญาณ เกาหยางกระโดดใส่ต้นแรก,เขากลับเจอต้นไม่วิญญาณเข้าอย่างจัง ไม่รู้ว่าเขาโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่

“อัสนีหลบเลี่ยง!” เซี่ยวเฉินตะโกนและเส้นสายฟ้าปรากฏเฉียดข้างของเกาหยาง เซี่ยวเฉินปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับแสงเย็นเฉียบจากกระบี่เงาจันทร์สับลงไปยังกิ่งไม้ที่จับตัวเกาเชียงเอาไว้

เกาเชียงหลุดออกมาลงถึงพื้นในทันที่,สีหน้าของเขาดุดันกระบี่ยักษ์ของเขายกขึ้นพร้อมกับเรืองแสงสีแดงและฟันลงไปที่ปากอันดํามืดของต้นไม้วิญญาณ

ทันใดนั้น,มีรากสองสายขยายออกมาจากพื้น พวกมันจับเอาข้อเท้าของเกาเชียงและยกเขาลอยขึ้นไปในอากาศ

“บูม!” กระบี่แสงพลุ่งพล่านฟันลงไปโดนที่ต้นไม้อื่น ต้นไม้ต้อนนั้นลุกเป็นไฟกลายเป็นถ่านในทันที

นี่แสดงให้เห็นว่าพลังของกระบี่เล่มนั้นน่ากลัวถึงเพียงใด อย่างไรก็ตาม,เซี่ยวเฉินไม่อาจไปสนใจเขา เจ้าหมอนี่มันสมองกล้าม,พลังต่อสู้แกร่งกล้าแต่ปัญญานิ่ม

“ปุ!”

กิ่งไม้สีแดงถูกยิงออกมาจากปากของต้นไม้วิญญาณทะลวงผ่านอากาศ มันเกิดเสียงโซนิคบูมพร้อมกับเข้าถึงตัวของเซียวเฉินในทันที

เชี่ยวเฉินรู้ถึงกระบวณท่านี้มาตั้งแต่ที่เขาอยู่ในปาทมิฬในครั้งนี้เขาสามารถทําได้เพียงหลบหลีก อย่างไรก็ตาม,กระบวณท่านี้ไม่มีความหายต่อหน้าเขาอีกต่อไป

“วาดกระบี่!”

มีแสงเย็นเฉียบวูบไหวรวดเร็วยิ่งกว่าเสียงฟันกิ่งไม้ขาดครึ่งกิ่งกลาง แม้ว่ามันจะรวดเร็ว,แต่เซียวเฉินเร็วกว่า

“สยายปีก,หนึ่งดาบตัด! ทลาย!”

เรืองแสงบนคมกระบี่เงาจันทร์สงวนเอาไว้ เซี่ยวเฉินเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วไปในอากาศ กิ่งไม้สามเส้นที่กําลังพุ่งเข้ามาคว้าเอาไว้ได้เพียงความว่างเปล่า

เซี่ยวเฉินวูบผ่านต้นไม้วิญญาณ หลังจากนั้น,ต้นไม้วิญญาณพังทลายลงพร้อมกับเสียงดังสนั่น จากนั้น,มันก็กลับกลายเป็นเพียงต้นไม้ธรรมดา

หลังจากที่ต้นไม้วิญญาณตายลง,รากต้นไม้ที่จับตัวเกาเชียงเอาไว้ก็ร่วงลงเช่นกัน เขาปลดรากต้นไม้ที่พันขาของเขาเอาไว้รู้สึกเสียขวัญ

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นเซี่ยวเฉินกําลังเคลื่อนไปรอบๆอย่างต่อเนื่อง,เขาสามารถทําได้เพียงลุกขึ้นอย่างว่องไว

หลังจากนั้น พวกเขาทั้งสองยังคงใช้วิธีเดิมไล่ถากต้นไม้ที่อยู่โดยรอบพวกเขาเจอต้นไม้วิญญาณที่ซ่อนตัวอยู่ในปาที่ละต้นๆ

จากประสบการณ์ที่ผ่านมา เกาเชียงได้รับบทเรียนแล้วก่อนที่เขาจะโจมตี,เขาให้ความสนใจกับกิ่งไม้บนพื้นและในอากาศในตอนที่เขาเข้าไปใกล้เขาจะโจมตีอย่างสุดแรง

พลังปราณธาตุไฟเป็นศัตรูโดยธรรมชาติของต้นไม้วิญญาณเพิ่มด้วยทักษะต่อสู้ที่ดุดันของยอดเขาเขียนตัวน,เกาเชียงสามารถสั่งหารต้นไม้วิญญาณได้อย่างง่ายดาย

สําหรับเซี่ยวเฉิน,ง่ายดายเสียยิ่งกว่าเขาเคลื่อนไหวไปในอากาศอย่างไร้ร่องรอย กิ่งของต้นไม้วิญญาณไม่อาจไล่ตามเขาได้ทันหลังจากที่เขาเข้าประชิดได้เขาจะฟันมันเป็นสองส่วนด้วยกระบี่ของเขา

แม้ว่าต้นไม้วิญญาณจะรับมือด้วยได้ยาก,พวกมันก็เป็นเพียงแค่สัตว์อสูรปีศาจระดับสี่เท่านั้น หากพวกมันไม่ได้ซ่อนตัวอยู่,พวกมันก็ไม่เกินมือของระดับขอบเขตนักบุญ

ในไม่ช้า,หยุนเข่อซินและคนอื่นๆก็เข้ามาร่วมด้วยผ่านไปสี่ชั่วโมง,ต้นไม้บริเวณโดยรอบถูกถางล้างจนเหี้ยน

เมื่อศิษย์ยอดเขากางอวี่ผู้หนึ่งเห็นศพของสองสานุศิษย์ที่ตายไป,พวกมีสีหน้ามืดมน “ช่างโชคไม่ดี…ศิษย์พี่หลิวและศิษย์พี่หวัง… พวกเขาไม่สมควรมาตกตายเช่นนี้”

แน่นอนว่าพวกเราไม่ควรมาตกตายเช่นนี้หากว่าพวกเขาไม่ลดการป้องกันลง,พวกเขาจะสามารถหลบการโจมตีฉับพลันของต้นไม้วิญญาณได้พ้นช่างน่าเสียได้,ที่เป็นเพียงแค่ถ้า

หลังจากที่พวกเราพักอยู่ครู่หนึ่งและฟื้นฟูพลังปราณ,พวกเขาก็เดินทางต่อในครั้งนี้ ทุกคนล้วนจําคําของหยุนเซ่อซินขึ้นใจ, พวกเขาเฝ้าระวังตัวอยู่ตลอดเวลาถึงอย่างไร,พวกเขาได้เห็นตัวอย่างมาแล้วเมื่อครู่

สัมผัสวิญญาณของเซียวเฉินแปรเปลี่ยนเป็นวงแหวนและขยายออกไปโดยรอบ มันสํารวจพื้นที่รอบข้าง,แต่ก็ไม่พบอะไรเขาพึมพํากับตัวเอง “น่าแปลก,ทําไมร่างสีดํานั้นไม่ปรากฏตัวออกมา?”

“ไม่เป็นไรเขาจะปรากฏขึ้นในท้ายที่สุด ข้าเพียงต้องระวังตัวเอาไว้” เซี่ยวเฉินพึมพําพร้อมกับถอนสัมผัสวิญญาณของเขากลับมา

ในทันทีที่เขาถอนสัมผัสวิญญาณกลับ,ลูกบอลควันสีดําลอยขึ้นออกมาจากพื้นบุคคลตัวซีดเซียวอย่างไม่น่าเชื่อปรากฏตัวขึ้นมา

เขาพึมพํากับตัวเอง “การรับรู้เฉียบคมอะไรเช่นนี้,ข้าเกือบจะถูกพบตัวข้าจะต้องระวังให้มากขึ้นมิฉะนั้น,ข้าคงไม่อาจทําภารกิจของเจ้านายให้สําเร็จ”

ลูกบอลควันสีดําอีกเก้าลูกปรากฏขึ้นมาจากพื้นดิน ปีศาจเงาตนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “พี่ใหญ่,พวกมนี้เป็นเพียงแค่มนุษย์ระดับขอบเขตนักบุญ มีอะไรให้พวกเราต้องระแวง”

ปีศาจเงาตนแรกที่เผยตัวออกมาชักสีหน้ามีน้ําโห เขาออกปา กด่า “หุบปาก! ข้าเคยบอกเจ้าไปแล้วก่อนที่พวกมันจะเข้าไปเจ อกับงูปีศาจแดง,ไม่อนุญาตให้พวกเจ้าลงมือแต่เจ้ากลับกล้าขัดคําสั่งของข้าและควบคุมต้นไม้วิญญาณให้ลงมือ”

ฉีฆ่าฟันน่าหวาดกลัวปลดปล่อยออกมาจากทําให้ปีศาจเงาที่เอ่ยปากถึงขึ้นอดไม่ได้ที่จะสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัวเขาไม่กล้าที่จะอ้าปากพูดอะไรออกมาอีก

ในปามืดมิด, จากนั้นปีศาจเงาก็ปรากฏตัวต่อหน้าชายที่แต่งชุดสีแดงเลือดด้วยท่าทางอ่อนน้อมอย่างที่สุด อย่างไรก็ตาม,หากสังเกตอย่างละเอียด,พวกมันไม่ใช่สีแดงของชุดแต่อย่างใด:พวกมันคือเลื อดที่กําลังเลื่อนไหลไปโดยรอบใบหน้าของเขาจนไปถึงทั่วทั้งร่า งดูเลือนลาง

ชายสีแดงเลือดกล่าวด้วยน้ําเสียงแหบ “ข้าเคยบอกแล้วว่าให้ล งมือในตอนที่พวกมันไปเจอกับปีศาจแดง แต่เมื่อข้าไม่อยู่เพียงครู่เดียว… ใครเป็นคนลงมือ?”

หนึ่งในปีศาจเงาอดไม่ได้ที่จะหลาดกลัว เขาคุกเข่าลงกับพื้นและกล่าวด้วยน้ําเสียงหวาดกลัว “นายท่าน,ตัวข้าตาบอดทําอะไรไม่คิดข้าอยากจะจัดการพวกมันทั้งหมดและนํามาถวายให้นายท่านมันไม่ใช่ความผิดของพี่ใหญ่”

ชายสีแดงกล่าว “ไม่เป็นไร เอาสองศพนั้นมาให้ข้า เมื่อพวกมันไปเจอกับปีศาคงูแดงค่อยลงมือ คนพวกนั้นไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา หากพวกเจ้าไม่มั่นใจอย่าได้เผยตัว”

“จําเอาไว้ในมิติแห่งนี้ ทุกครั้งที่มีพวกเจ้าตายลงจะทําให้แม่ทัพปีศาจอ่อนแอลง พวกเจ้ามีชีวิตอยู่ก็เพื่อท่านแม่ทัพปีศาจ,หาใช่อยู่เพื่อตัวเอง”

ปีศาจเงาที่คุกเข่าอยู่กับพื้นขอบคุณชายคนนั้นซ้ําๆ เหมือนกับผู้ที่ได้รับการอภัย “ขอบคุณนายท่าน,ขอบคุณนายท่าน นี่คือร่าวของพวกมันหลังจากที่พวกเราขุดมันขึ้นมา,พวกเราได้ใช้ทักษะลับในกา รเก็บรักษามันยังสดใหม่”

ชายสีแดงหัวเราะสองสามครั้งก่อนที่จะชี้ไปที่ศพด้วยนิ้วของเขาผ่านไปครู่หนึ่ง,เลือดจากศพไหลออกมาและเคลื่อนไปที่ร่างของชาย

คนนั้น

เรืองแสงสีแดงกระพริบระยับ เลือดบนผิวของชายคนนั้นเดือดผุดอย่างต่อเนื่อง

ผ่านไปครู่หนึ่ง,สองศพนั้นก็ค่อยๆลุกขึ้นยืน

เป็นฉากที่แปลกประหลาด สองคนนี้ปต่เดิมที่เป็นสานุศิษย์ของศาบากระบี่สวรรค์ ตอนนี้,พวกเขาอยู่ตรงหน้าของชายสีแดงและกล่าวด้วยเสียงสั่น “นาย..ท่าน…”

“องค์ประกอบดีงาม คุ้มค่าที่ข้าปลุกเจ้าขึ้นมา” ชายสีแดงหัวเราะอย่างแปลกประหลาด เขายิงลูกปัดสีแดงเลือดไปที่พวกเขาทั้งสอง

“ทักษะลับของตระกูลโลหิต แปลงร่างปีศาจระดับต้น!”

ลูกปัดสีเลือดเข้าไปในหน้าผากของพวกเขาในทันทีใบหน้าที่แต่เดิมซีดเซียวของพวกเขาสามารถมองเห็นประกายเงาวาว,แสงในดวงตาของพวกเขาลุกสว่างขึ้น

บาดแผลบนร่างกายของพวกเขาหลอมบิด,พวกเขาดูไม่ต่างจากคนทั่วไปดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเคารพเมื่อมองไปยังชายสีแดงพร้อมกับกล่าว“นายท่าน,คําสั่งของท่านคืออะไร?”

ชายสีแดงโบกมือของเขาและกล่าวกับผู้นําของกลุ่มปีศาจเงา “ข้าจะมอบการควบคุมของศพสองร่างนี้ให้เจ้าชั่วคราว หลังจากที่เจ้าทําภารกิจสําเร็จ,เอาพวกมันกลับมาให้ข้า”

“โดยเฉพาะหญิงสาวชุดขาวและชายที่มีแสงสีม่วงบนร่างศพของพวกมันจะต้องอยู่ครบสมบูรณ์ แขนขาห้ามขาดหาย มันเป็นการดีที่สุดหากสามารถจับพวกมันกลับมาได้แบบเป็นๆ”

“รับทราบนายท่าน,ข้าจะทําตามคําของนายท่าน”

หลังจากที่เซี่ยวเฉินและคนที่เหลือจัดการกับต้นไม้วิญญาณเรียบร้อย,พวกเขาเข้าใกล้จุดกึ่งกลางของปามากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดพวกเขาก็ถูกขัดขวางด้วยสัตว์อสูรปีศาจ อย่างไรก็ตาม,ด้วยสัมผัสวิญญาณของเซียวเฉิน, พวกเขาได้เตรียมตัวล่วงหน้า กล่าวได้ว่าพวกเขาไม่ได้พบอันตรายอะไรจริงจัง

เกาเชียงใช้กระบี่ของเขาดึงเอาแก่นกลางปีศาจระดับห้าออกมาจากร่างของสัตว์อสูรปีศาจมีความพึงพอใจบนใบหน้าของเขา เขาหัวเราะและกล่าว “ถึงแม้ว่าข้าจะสังหารปีศาจไม่ได้สังตัว,แก่นกลางปีศาจพวกนี้ก็เพียงพอแล้ว,ไม่มีปัญหาที่จะเอามันไปแลกเปลี่ยนหินวิญญาณระดับต่ําหนึ่งพันก้อน หากเพียงแค่มีสัตว์อสูรวิญ ญาณระดับห้าขั้นสูงสุด”

มูลค่าของแก่นกลางวิญญาณไม่ได้ด้อยไปกว่าแก่นกลางวิญญาณตามจริง,มูลค่าออกจะสูงกว่าด้วยซ้ํานอกจากนั้น,ระดับของสัตว์อสูรปีศาจยิ่งสูง,มูลค่าของมันจะยิ่งสูงขึ้นไปอีกมหาศาลจากแก่นกลางวิญญาณระดับเดียวกัน

แก่นกลางปีศาจระดับ 5 ทั่วไปมีค่าหนึ่งร้อยหินวิระดับต่ํา แก่นกลางวิญญาณระดับห้าขั้นสูงสุดมีมูลค่าหนึ่งพันหินวิญญาณระดับต่ําสําหรับหลแก่นกลางปีศาจระดับ 6,มันมีมูลค่ากว่าหนึ่งหมื่นหินวิญญาณระดับต่ํา

มูลค่าของแก่นกลางปีศาจระดับ 6 ขั้นสูงจะดีดขึ้นไปถึงระดับที่น่ากลัวมันจะต้องใช้หินวิญญาณระดับต่ํามากกว่าหนึ่งแสนก้อน

อย่างไรก็ตาม,ตลอดทั้งทาง, พวกเขาพบเพียงสัตว์อสูรปีศาจระดับ 5 ขั้นต้นๆเท่านั้น พวกมันแข็งแกร่งพอๆกับมนุษย์ระดับขอบเขตนักบุญขั้นกลางมีสัตว์อสูรปีศาจระดับ 5 ขั้นกลางหลงมาบ้างเล็ก น้อยแต่อย่างไรก็ตาม,ไร้วี่แววของสัตว์อสูรปีศาจระดับ 5 ขั้นสูงสุด

มู่เหิงสาปด่า “เจ้านี่มันปากหมา สัตว์อสูรปีศาจระดับ 5 ขั้นสูงสุดแข็งแกร่งพอๆกับระดับขอบเขตกษัตริย์ยุทธขั้นต้นนอกจากนั้น, พวกมันยังแข็งแกร่งขึ้นไปอีกภายในมิติแห่งนี้ พวกมันจะแข็งแกร่งเท่ากับระดับขอบเขตกษัตริย์ขั้นกลางเป็นอย่างน้อย”

“หากพวกเราไปเจอเข้าสักตัวไม่แน่ว่าพวกเราจะสามารถหนีออกไปได้อย่างปลอดภัย แต่เจ้ากําลังคิดจะไปสังหารมันดูเหมือนเจ้าจะหายใจจนเบื่อแล้ว”

เกาเชียงเก็บแก่นกลางปีศาจและยิ้มอย่างละอาย “ข้าแร่พูดล อยๆ พวกเราคงไม่ไปเจอเข้าหรอก หากพวกเราไปเจอเข้าจริงๆ,กระบี่ยักษ์ของข้าก็เหมือนไม่จิ้มฟัน”

สัตว์อสูรปีศาจที่พบเจอระหว่างทางทําให้เกาเชียงเผยความแข็งแกร่งออกมาได้ต้องบอกว่าทักษะต่อสู้ของยอดเขาเชียนด้วนนั้นดุดันอย่างแท้จริง

แม้แต่สัตว์อสูรปีศาจระดับ 5 ขั้นกลางเจอเข้ากับการโจมตีเต็มกําลังของเกาเชียงก็รับมือด้วยยาก เมื่อสัตว์อสูรปีศาจระดับ 5 ขั้นต้นถูกเขาซัดเข้า,มันได้แผลไปสาหัส

รูปแบบการต่อสู้ของเขาเปลี่ยนภาพลักษณ์ในสายตาของทุกคนไม่ได้มองเขาแย่แบบแต่ก่อน

เซี่ยวเฉินหัวเราะและไม่ไปสนใจที่ทั้งสองคนโต้เถียงกัน เขาได้เก็บเกี่ยวได้มาไม่น้อย เขาสังหารสัตว์อสูรปีศาจระดบ 5 ขั้นต้นไปสิบตัวและสัตว์อสูรปีศาจระดับ 5 ขั้นกลางอีกหนึ่งตัว หากเขาแลกเปลี่ยนแก่นกลางปีศาจทั้งหมดเป็นหินวิญญาณ,เจาจะได้รับหินวิญญาณสองหรือสามพันก้อน

เซียวเฉินมองไปยังหยุนเข่อซินที่อยู่ด้านข้างอย่างตื่นตัว,เขารู้สึกผระหลาดใจเขาถามขึ้น “ศิษย์พี่หยุน,ท่านไม่สนใจแก่นหลกลางปีศาจ?”

หยุนเข่อซินกล่าวอย่างเฉยเมย “แก่นกลางปีศาจระดับ 5 เอาไปแลกเปลี่ยนหินวิญญาณได้ไม่มากนักพวกเจ้าเอาไปแบ่งกันเอง,ไม่จําเป็นต้องสนใจข้า”