Infinite Competitive Dungeon Society - ตอนที่ 268
บทที่ 268 – คาฮาร์ (2)
“หลิน?”
“ฉันรู้ว่านายจะพูดอะไร แต่ว่านั่นเป็นการเข้าใจผิด”
หลินได้หยิบบุหรี่ออกมาสูบ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ทําอะไรก็ตามแต่บุหรีของเขาก็ไฟลุกขึ้น จากนั้นฉันก็หันไปตรวจสอบกําไลข้อมือของเดซี่แทน แต่มันก็ยังเป็นเหมือนกับของฉันทําให้เต็มไปด้วยคําถาม
“นี้เป็นงานชิ้นเอกที่ฉันสร้างขึ้นด้วยกําลังทั้งหหมดของฉัน มันคงจะไม่มีอะไรที่เหมือนกับของพวกนี้ได้อีกแล้ว”
หลินได้พ่นควันออกมาในตอนที่จ้องมาทางฉันทําให้ฉันหยักไหลขึ้น
“ฉันรู้น่า ยังไงสิ่งนี้มันก็เป็นสิ่งที่หลินได้ใช้เวลาทุ่มเทไปกับมันกว่าสองเดือน แต่ว่าทําไมฉันดูข้อมูลไม่ได้ล่ะ?”
“มันยังไม่ชัดอีกหรอ? นี้มันก็เพราะลอร์ดของพวกนี้ไม่ออกไง”
มันรู้สึกเหมือนกับมีคนมาตีหัวของฉันทําให้ฉันคิดออกทันที หลินได้ยิ้มเยาะขึ้น
“ลอร์ดดันเจี้ยนไม่ได้มีพลังในการจะรู้ในทุกสิ่ง เธอสามารถจะวัดค่าในรางวัลที่เธอจะมอบออกไปได้ แต่ว่าของพวกนี้เป็นสิ่งที่ฉันได้ทําขึ้นด้วยพลังของฉันเอง ถ้าหากว่าลอร์ดสามารถจะรู้ในพลังของมันได้ง่ายๆความภาคภูมิใจของฉันก็คงพังหมดแล้ว”
“ถ้างั้นของที่นายทําขึ้นก่อนหน้านี้เพื่อให้ฉันในก่อนหน้านี้ล่ะ?”
“อืมม.. ฉันก็แค่มีเวลาไม่พอ ที่ในครั้งนี้ฉันทํามันได้ก็เพราะว่าฉันถูกลงโทษขังอยู่ที่นี่ไง แล้วก็ยัง….”
เขาลังเลนิดหน่อย
“ไอเทมที่ไม่รู้ข้อมูลเลยนั่นจะให้ผลที่ดี กําไลนี้อาจจะมีระดับที่เหนือกว่าตํานานไปแล้ว แต่ว่าถ้าหากว่านายอย่างจะรู้ระดับของมันก็คงจะเป็นระดับศักดิ์สิทธิ์…”
“ถ้างั้นมันก็เหมือนกับอินิกม่า แต่ก็ไม่แน่นอนสินะ”
“ใช่แล้ว”
ฉันได้ยิ้มขึ้น มันดูเหมือนว่าไอเทมนี้จะคล้ายๆกับอินิกม่า มานาที่ฉันสามารถจะใช้ได้ในตอนที่ใช้โอเวอร์ลอร์ด สิ่งของที่มีพลังเหนือกว่าอิธิพลของดันเจี้ยนสินะ ของพวกนี้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อต่อต้านศัตรูของโลกโดยเฉพาะเลย
“แล้วกําไรพวกนี้ทําอะไรได้?”
“ฉันก็ไม่รู้สิ”
“ไอ้เจ้าเผ่ามังกรนี้
“เฮ้ๆ การหาคุณภาพและพลังของไอเทมมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะ! ฉันจะต้องรู้ถึงไอเทมพวกนี้ ทั้งๆที่แม้แต่ลอร์ดก็ยังไม่รู้งั้นหรอ? คืออ…”
หลินได้หลบสายตาของฉันและพ่นควันออกมาอีกครั้ง ได้แต่เก็บความโกรธเอาไว้ในใจ แต่ไม่ว่ายังไงก็ตามเขาได้ไอแห้งๆออกมาและอธิบายขึ้น
“อย่างน้อยกําไลพวกนี้ก็ไม่ใช่ของต้องสาปล่ะ จากประสบการณ์ที่ฉันได้มาจากการสู้กับบุ๊ค วอร์คเกอร์ได้ถูกนํามาใช้สร้างเจ้าสิ่งนี้ขึ้น ถ้านายได้ไปสู้กับไอพวกนั้นอีกครั้งตราบเท่าที่กําไลนี้ ยังปกป้องนายอยู่พวกนั้นก็จะไม่มีทางเขียนอะไรเกี่ยวกับตัวนายได้ ศัตรูของโลกยังทําไม่ได้แม้แต่จะลบล้างพลังของกําไรนี้ ดังนั้นมันต้องใช้งานได้ดีแน่กับทุกคน”
“ทุกคน?”
“ทุกคนไง”
ฉันได้ตะสินใจที่จะเชื่อในคําพูดของหลิน ยังไงก็ตามหลินก็เป็นช่างตีเหล็กที่ยิ่งใหญ่ก็ยังใช้เวลาถึงสองเดือนเต็มในการสร้างพวกมัน
ฉันได้ใส่กําไลข้อมือลงไปในทันที หลังจากที่ฉันได้ใส่มันลงไปฉันได้รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงทันที
ฉันจะอธิบายมันยังไงดีนะ? มันแทบจะรู้สึกเหมือนกับว่าสัมผัสของฉันได้เฉียบคมยิ่งขึ้น ใช่แล้วประสาทสัมผัสของฉันมันได้เพิ่มขึ้นสองเท่า ตา หู ปาก จมูก อวัยวะทั้งสี่นี่สามารถรับรู้ถึงสิ่งต่างๆภายนอกได้สูงยิ่งขึ้น พูดตามตรงแล้วความรู้สึกนี้จะเกิดขึ้นในตอนที่ฉันเลเวลกับสเตตัสเพิ่มขึ้น แต่ว่าในตอนนี้มันมากเกินไปแล้ว ฉันได้รู้สึกมึนหัวจนต้องหยุดหายใจไปพักหนึ่ง
“โอ้ดูเหมือนมันจะได้ผลสินะ”
“เป็นอย่างที่นายพูด”
ฉันได้ยกแขนซ้ายขึ้นมา กําไลข้อมูลได้หดจดพอดีกับข้อมือของฉันและรัดแขนของฉันจนเหมือนกับเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันไปแล้ว แม้ว่ามันจะไม่ควรจะติดแบบนี้แต่ มันก็ไม่ขยับสักนิดเลยจริงๆ หลังจากนั้นไม่นานฉันก็เริ่มที่จะชินกับการเปลี่ยนแปลงนี้ แต่ว่าความรู้สึกเจ็บปวดอันใหม่ก็ได้เกิดขึ้นภายในตัวฉัน
” หลิน..!?”
“ฉันได้ลองเลียนแบบวิธีที่ลอร์ดยกระดับของนายนะ อย่ามองฉันแบบนั้นสิ จริงๆแล้วฉันก็ไม่รู้วิธีทําหรอก ดังนั้นฉันก็เลยใช้พลังของมังกรนิดหน่อยนะ จริงๆแล้วมันก็มากอยู่… ฉันได้คัดลอกการขจัดร่างกายของมังกรให้สะอาดอีกด้วยนะ”
หลินได้ตกอยู่ในความคิดอยู่พักหนึ่ง จากนั้นเขาก็ยกนิ้วขึ้นมา
“มันจะเป็นการยกระดับร่างกายของนายให้ใกล้เคียงกับของมังกรนะ ถ้าหากว่าความสําเร็จกับระดับของนายไม่เพียงพอนายก็คงจะต้องตายจากการที่ร่างการบิดเบี้ยวไป แต่ว่านายมีคุณสมบัติมากยิ่งกว่าพอแล้ว”
“ถ้างั้นนี่ก็ไม่ใช่พลังใหม่ที่จะมอบให้กับฉัน แต่ว่าเป็น…”
“ใช่แล้ว มันได้ใช้พลังมังกรในการปรับพลังของนายให้เข้ากันกับระดับจริงๆของนายที่ควรจะ เป็นอยู่นี้แป็นเหตุผลที่ทําให้มันดูอ่อนกว่าเมื่อเทียบกับเลเวลหรือสเตตัส อืมม ในตอนนี้ฉันคิดว่ามันดูต่างไปจากวิธีที่ลอร์ดใช้จริงๆ ยังไงก็ตามลอร์ดก็ได้มอบระดับให้นายแบบตรงๆเลย เธอดูต่างไปจริงๆ”
“นี้มัน..นายรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้หลิน?”
“แน่นอนสิว่าฉันรู้ นั่นก็เป็นเหตุผลที่ฉันทําอุปกรณ์แบบนี้ให้นายไง”
ในเวลาเดียวกันท้ายที่สุดแล้วฉันก็ได้เอาชนะความเจ็บปวดที่มหาศาลและลุกขึ้นมายืนได้ เขาสามารถจะรู้สึกได้เลยว่าอวัยะภายในของเขาก็พัฒนาขึ้นเหมือนๆกันกับอวัยวะภายนอก การไหลเวียนของเลือดดีขึ้น กระดูกหนาขึ้น และหัวใจของเขาร่วมไปถึงอวัยวะอื่นๆก็ได้รับการเสริมขึ้น
ในตอนที่เขากําหมัดแน่น หลินก็เสริมขึ้นเล็กๆ
“มันจะไม่มีใครเอาสิ่งนี้ไปจากนายได้ แม้ว่ามันจะไม่มีประโยชน์เท่ากับสเตตัสที่ไม่มีขีดจํากัด แต่ว่ามันก็ยังมีประโยคอยู่ ยังไงในตอนนี้มันก็คือพลังของนายจริงๆ
” หลิน!”
ฉันได้ตะโกนออกไป
“มันไม่มีทางที่นายจะทําแบบนี้ได้ด้วยแค่ร่างมังกรแน่ นายคงไม่ได้ทิ้งพลังของตัวเองไปนะ!?”
“มันก็ไม่มากนักหรอก ของผู้หญิงอีกคนมีเพียงแค่เสี้ยวเดียวที่ฉันใส่ให้นายเอง”
“แต่ทําไมนายถึงต้องทําขนาดนี้”
“ก็เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นคนที่มีพรสวรรค์ที่จะยอมรับพลังของมังกรได้ ฉันก็เลยอยากจะลองดูไง”
“อย่ามาล้อเล่นนะ”
” ก็เพราะว่าฉันอยากให้พวกนายพัฒนายไง”
หลินได้พูดขึ้นเงียบๆ ฉนได้ปิดปากลงและจ้องมองเขา ในตอนนี้ร่างกายของฉันได้รับการเสริมขึ้นแล้วทําให้ในที่สุดฉันสามารถจะมองออกได้เลยว่าตัวเขาในตอนนี้อ่อนแอกว่าแต่ก่อน ถ้าหากฉันใช้โอเวอร์ลอร์ดการโจมตีของฉันก็สามารถจะไปถึงเขาได้แล้วด้วยซ้ํา ไม่มากงั้นหรอ? นี้มันไม่มากยังไงกัน?
หลินได้ยกแขนบางๆของเขาขึ้นซึ่งมองเห็นได้เลยว่าเขาไม่สามารถจะทําได้แม้แต่ยกปืนขึ้น แขนของเขามันรู้สึกเหมือนกับถูกล่ามโซ่เอาไว้ทําให้ลมหายใจของฉันต้องหยุดไปครู่หนึ่ง ฉันไม่รู้เลยว่าหลินรู้สึกยังไงแต่แล้วเขาก็พูดด้วยเสียงที่จริงจัง
“ฉันทําหน้าที่ในส่วนของฉันแล้ว จงใช้พวกมันให้ดีซะ”
“หลิน….”
“ฉันรู้สึกได้ถึงบางอย่างจากเหตุการณ์ของชิปัว เจ้าพวกสารเลวจํานวนนับไม่ถ้วนกําลังคลืบคลานไปโลกต่างๆโดยที่ฉันออกไปจัดการพวกมันไม่ได้ ถ้านายเป็นฉันนายจะรู้สึกยังไง?”
” ฉันคิดว่าคงรู้สึกไร้ค่ามั้ง”
“ใช่เลย ใครกันจะมาใช้ชีวิตอย่างไร้ค่า? น่าเสียดายที่ฉันออกไปจากที่นี่ไม่ได้เลย ทางเลือกเดียวที่ฉันมีอยู่ก็คือมอบทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันมีอยู่ให้กับคนที่ฉันไว้ใจได้”
ฉันไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี แต่ฉันควรจะขอบคุณเขาที่เชื่อใจฉันดีไหมนะ? หลินได้ยิ้มขึ้นกับฉันที่ไร้คําพูดไปและเสริมขึ้นมา
“ในตอนนี้นายได้รับไปแล้วใช่ไหม? ถ้างั้นก่อนที่จะฆ่าพวกมันก็ตะโกน นี้สําหรับหลิน ด้วยล่ะกัน เดี๋ยวฉันจะไปมองกับผู้หญิงผมเทาอีกคนด้วย”
“ฟู่ ฉันได้มาแล้ว ไว้ใจได้เลย”
นับตั้งแต่ที่ฉันรับได้มันมาแล้วมันก็ไม่มีทางที่จะส่งกลับคืนไปได้ ฉันได้ตอบกลับหลินด้วยรอยยิ้มและเก็บกําไลข้อมือของเดซี่เอาไว้อย่างปลอดภัย ฉันยังได้ขอให้เธอมากับฉันด้วยดังนั้น ตอนนั้นฉันจะได้ให้กับเธอ
“ตอนนี้ก็ไปได้แล้ว”
“อ่า หลิน มีเพื่อนคนนึงของฉันเป็นผู้ใช้ปืนด้วยนะ”
“เอ๋ เหมือนฉันนะหรอ?”
“ใช่”
หลินได้หยิบบุหรี่ขึ้นมาอีกอันหนึ่งและมองลงมาเล็กน้อย ในตอนนั้นเขาก็ได้ถามขึ้นมาด้วยเสียงที่ไม่ชัดเจนนัก ฉันได้หยักหน้าในทันที จากนั้นเขาก็ยิ้มขึ้น
” น่าสนใจ ทีหลังก็พาเขามาหาฉันนะ ฉันจะตรวจสอบเขาด้วยตัวเองเอง ขอบคุณมาก”
“ฉันคิดไว้แล้วว่านายจะพูดแบบนี้ คงอีกไม่นานหรอก”
ฉันได้โบกมือขอบคุณเขาและหันหน้าไป ลีออนนายจะต้องขอบคุณฉันซะแล้วล่ะ
“เดซี่เธออยู่ไหนนะ?”
[บียอนชั้นที่ 16 เพิ่งจะเข้ามาวันนี้เอง]
ฉันได้สบถขึ้นภายในใจ แม้ว่าเดซี่จะเป็นนักรบที่ยอดเยี่ยมแต่ว่าเธอก็ยังไม่สามารถจะพิชิตบียอนได้ในเวลาแค่วันสองวัน ในคราวนี้ฉันคงรอการช่วยเหลือจากเธอไม่ได้
ในตอนที่ฉันไม่ได้พูดอะไรออกไปเดซี่ก็ถามอกมา
[นายต้องการให้ฉันช่วยอะไรหรอ?]
“ไม่หรอก ไม่เป็นไร”
[ฉันจะตายเดี๋ยวนี้ล่ะ รอเดี๋ยว]
“มันไม่เป็นไรจริงๆ อย่าตั้งใจไปตายแบบนั้นขอร้องล่ะ”
[ซึนเดเระ?]
เพียงไม่นานนักเธอก็ทําให้ฉันพูดไม่ออกเลย แต่แล้วฉันก็เรียกความสงบกลับคืนมาและตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่สิ ใครกันที่สอนคําแบบนี้กับเธอนะ”
[แต่ทั้งชนต้องการให้ฉันช่วย]
“ฉันไม่…เอาเถอะ ฉันต้องการ แต่ว่ามันก็ไม่เป็นไรหรอก”
[ฉันรู้แล้ว ซึนเดเระ]
“ฉันไม่ได้ซึนเดเระนะ”
[รอ 10 นาที]
“ไม่ การที่เข้าดันเจี้ยนไม่ได้อีกเป็นเวลาเดือนนึงมันเป็นความเสียหายที่ร้ายแรงเกินไปสําหรับในตอนนี้
[ชิ]
เดซี่ดูเหมือนจะเข้าใจ แม้ว่าเธอจะเดาะลิ้นขึ้นอย่างไม่พอใจแต่เธอก็เลิกพูดเรื่องที่จะไปตายแล้ว
[ฉันกําลังจะไปทําภารกิจทหารรับจ้างต่างมิติ หลินได้ให้รางวัลที่ทําให้เธอมาแล้วงั้นเดี๋ยวฉันจะเอามาให้เธอในตอนที่กลับมานะเอื้อ]
เธอได้ตอบกลับมาเงียบๆ จากนั้นก็ถามขึ้น
[นายกําลังไปไหนนะ?]
“เธอคงไม่ได้จะตามฉันมาใช่ไหม
[ฉันจะรีบจัดการบียอนและตามไป]
“ฉันจะยอมรับแค่ความคิดของเธอเท่านั้น”
[ชิ]
หลังจากคุยกับเธอเสร็จฉันก็ได้เปิดช่องสนทนาของกิลด์และบอกกับทุกคนว่าฉันกําลังจะไปทําภารกิจทหารรับจ้างต่างมิติ ฮวาหยาได้โผล่ขึ้นมาแต่เธอก็รู้ว่าในตอนนี้เธอจะต้องอยู่ข้างๆ เคียร่า
นับตั้งแต่ที่ฉันทําธุระทั้งหมดที่ฉันจะต้องทําเสร็จหมดแล้วในตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ฉันจะต้องไปหาเอเลนี่อีกครั้งแล้ว ก่อนหน้านั้นฉันก็ไติดต่อไปหาเอลลอส เนื่องจากว่าฮีโร่ได้หายไปฉันจึงอยากจะตรวจสอบในความปลอดภัยของเขา โชคดีที่เขาได้ตอบกลับมาในทันทีที่ได้รับข้อความจากฉัน
[ชิน]
“เฮ้ เอลลอส ดีจังเลยนะที่นายตอบกลับมา”
[ถ้านายติดต่อมาหาฉันแบบนี้มันก็หมายความว่า…?]
“สถานการณ์ในโลกตอนนี้สงบลงแล้ว”
เอลลอสได้หายใจออกมาอย่างโล่งอก เสียงของเขาในตอนนี้ดูหนักอึ้งเอามากๆ
[ฟู… ฉันกําลังรอนายอยู่เลย มีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้นที่ทวีปของฉัน ฉันก็เลยรอคอยความช่วยเหลือจากนาย]
“ใช่แล้ว ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกัน เดี๋ยวฉันจะไปที่นั่นแล้วรอเดี๋ยวนะ”
ด้วยแบบนี้ฉนได้กลับไปที่ศาลา โรเล็ตต้าก็ยังคงจับล็อคเอเลนอยู่
“กรี๊ดดดดดดดด”
เธอยังอยู่ที่นี่อีกหรอ!?”
“พวกเธอเริ่มมันต่อตั้งแต่ที่นายออกไปแล้ว นายต้องการอปคอร์นหน่อยปะ?”
โรทั่งคนแคระได้หยิบจานที่เต็มไปด้วยป๊อปคอร์นเข้ามาหาฉัน ฉันได้คว้ามันเอาไว้เต็มกํามือ และใส่ลงไปในปาก จากนั้นฉันก็ทรุดตัวนั่งลงข้างๆเขา สมาชิกส่วนที่เหลือของสวนแฟรี่ต่างก็กําลังนั่งเคี้ยวป๊อบคอร์นเพลิดเพลินไปกับฉากๆนี้ พวกเขาทั้งหมดที่โหดร้ายกันจริงๆ
หลังจากใบหน้าของเอเลนี้ได้กลายเป็นสีขาว จากนั้นก็สีแดง จากนั้นก็ขาว จากนั้นก็แดง โรเล็ตต้าก็ดูจะเหนื่อยกับการล็อคคอของเธอแล้วทําให้เธอเปลี่ยนไปเป็นการดึงหน้าของเอเลนออกเสียงร้องของเอเลนี้ได้ตั้งออกไปทั่ว เธอได้เคาะพื้นอย่างต่อเนื่อง แต่โชคร้ายว่าที่นี่มันไม่มีกติกาแบบมวยน้ําในสวนแฟรี่เลย
“อัก ถ้า นาย มา แล้ว ก็ หยุด เธอ สิ”
“โอ้ ชินหรอ”
บางทีอาจจะเป็นรเพราะว่าเธอได้เห็นฉันแล้วโรเล็ตต้าได้ลุกขึ้นมาอย่างสบายๆ เอเลนี้ได้ไอ เอาฟองน้ําลายออกมาจากปากมากมายแต่ก็ไม่มีใครไปสนเธอเลย
“พวกเรากําลังคุยกันเรื่องมิตรภาพของหญิงสาวอยู่เลย ฉันพูดเรื่องดีๆของชินด้วยนะ ดังนั้นเธอก็คงจะไม่มาเจ้าชู้กับชินแล้ว”
“เรื่องดีๆ…?”
ฉันอยากจะรู้จริงๆว่าเรื่องดีๆคืออะไร แต่ว่าการคุยของเธออาจจะถึงกับฆ่าเอเลนี้ได้เลยก็ได้ ดังนั้นฉันได้แต่บอกเธอออกไป
“สําหรับตอนนี้อย่าคุยกับมากดีกว่านะโรเล็ตต้า”
“โอ้ ถ้างั้น… เอะ เอะเฮะเฮะ”
โรเล็ตต้าได้ดีความคําพูดของฉันในทางที่เธอชอบและตกไปอยู่ในโลกจินตนาการของเธอ ฉันเดาว่านี้คงเป็นอีกหนึ่งในพรสวรรค์ของเธอ
ฉันได้รอให้เอเลนี่ฟื้นตัว เมื่อเธอฟื้นตัวแล้วฉันก็รับกระดาษใบหนึ่งมาจากเธอ แต่แม้ว่าจะผ่านไปนานแล้วโรเล็ตต้าก็ยังคงอยู่ในโลกจินตนาการของเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่น่าขนลุก
“นี้เป็นแบบฟอร์มคําขอหรอ? นี้เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันได้เห็นมัน”
“มันยังใช้เป็นเครื่องนําทางได้ด้วย ไอเทมส่วนหนึ่งของฮีโร่ถูกฝังพลังเอาไว้ทําให้มันสามารถจะบอกได้ว่าฮีโร่อยู่ที่ไหน”
“อ่อ”
“ในคราวนี้จะมีคนรวมทั้งหมด 25 คนรวมนายด้วย พวกเขาทั้งหมดน่าจะรวมกันอยู่ในที่ๆนายกําลังจะไป เป้าหมายมีเพียงแค่อย่างเดียวคือการช่วยฮีโร่”
เอเลนี้ได้พูดออกมาอย่างมีราศีในขณะที่ท่าทางการจัดการซ่อมชุดที่พังของเธอมันตร งกันข้ามมาก แน่นอนว่าฉันไม่ได้รู้สึกถึงราศีใดๆของเธอเลย
“นี้มันอันตรายมาก นายอาจจะต้องเจอกับศัตรูของโลกด้วย ฉันจะถามนายอีกครั้งนะ นายจะไปจริงๆหรอ?”
“ใช่”
” ขอบคุณ!
เธอได้กางแขนออกมาเพื่อที่จะกอดฉัน จากนั้นเองเธอก็ผงะไปอย่างเห็นได้ชัด
“โชคดีนะ ฉันขออธิฐานให้ชัยชนะเป็นของนาย”
เพราะอย่างนี้ฉันก็ได้มุ่งหน้าสู่ทวีปอเดียสพร้อมๆกับลิโคไรท์และล็อทเต้ อ่าแน่นอนว่าฉันก็ได้พรจากโรเล็ตต้าเหมือนกัน