Inhuman Warlock จอมเวทย์ไร้มนุษยธรรม - ตอนที่ 62

ตอนที่ 62: ข้อจำกัดของการรักษา

“ด้วยการโจมตีที่ไร้ประโยชน์ที่สามารถทำร้ายแกได้มากพอๆ กับที่ทำร้ายฉัน… แกไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้นใช่ไหม?” ลูซิเฟอร์ถามเอลิซีด้วยสีหน้าขมวดคิ้ว “และแกก็คงคิดว่าแกสามารถเรียกฉันว่าหมาได้มากขนาดนั้นเลยสินะ มันช่างน่าผิดหวัง”

แม้ว่าลูซิเฟอร์จะพูดอย่างสงบ แต่เอลิซีก็รู้สึกราวกับว่าเขากำลังเยาะเย้ยเธอ เธอรู้สึกถึงการถูกเหน็บแนมในคำพูดของเขา

“หยุดทำไม! โจมตีอีกสิ! ไม่มีพลเรือนอยู่ที่นี่แล้ว! ฆ่าไอ้สารเลวนั่น!”

การทิ้งระเบิดของการโจมตีเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งตามคำสั่งของเธอ แต่คราวนี้การเคลื่อนไหวของลูซิเฟอร์เร็วขึ้นมาก

เขาบินไปทางเอลิซีอีกครั้ง เพื่อหลบการโจมตี

ชายอีกคนหนึ่งวิ่งเข้าหาเขาด้วยหมัดเปลวเพลิง น้ำที่ตกลงมาจากท้องฟ้าไม่เพียงพอที่จะหยุดไฟในมือของเขาได้ เนื่องจากไม่ใช่ไฟธรรมชาติ แต่เป็นความสามารถของเขา ลูซิเฟอร์ที่ไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้ในขณะที่เขายกนิ้วเดียวจากมือขวา เล็งไปที่ชายที่เดินเข้ามา

สายฟ้าสีดำสนิทเล็ดลอดนิ้วของเขาไปกระทบที่ศีรษะของชายคนนั้น

เจาะเข้าไปในกะโหลกศีรษะของชายคนนั้น ทะลุผ่าน ทิ้งรูขนาดใหญ่ไว้ในหัวของเขา เลือดไหลออกจากศีรษะของเขาอย่างต่อเนื่อง ขณะที่ร่างที่อ่อนล้าของชายคนนั้นล้มลง

ชายคนนั้นล้มลงกับพื้น แต่เนื่องจากเขาเคลื่อนไหวเร็วมาก แม้ว่าเขาจะล้มลง ร่างกายของเขายังคงเลื่อนไปข้างหน้าเพราะโมเมนตัมไปข้างหน้า ความเสียดทานที่ลดลงเนื่องจากฝนตกทำให้เขาไถลตัวไปกับพื้นได้นานกว่าที่จะเป็นไปได้

ไฟในมือของเขาดับลง แต่เลือดไม่หยุด มันไหลออกมาจากหัวของเขา ซึ่งผสมกับน้ำเรื่อยๆ จนกลายเป็นสีแดง

ลูซิเฟอร์ไม่หยุดท่ามกลางการโจมตี เขาจับตาดูการโจมตีทั้งหมดในขณะที่เขาหลบการโจมตีของคนพวกนั้นทั้งหมดราวกับว่าเขากำลังเต้นรำอยู่ในการโจมตี เขาอยู่ห่างจากเอลิซีเพียง 5 เมตร และพร้อมที่จะจับคอเธอไว้ในขณะที่ยื่นมือออกมา

น่าเสียดายที่ระยะ 5 เมตรสุดท้ายนั้นพิสูจน์แล้วว่ายากที่จะปกปิดในขณะที่เขาพบว่าตัวเองติดอยู่กับบางอย่าง

ต่อให้พยายามเท่าไรก็ก้าวไปข้างหน้าไม่ได้ กลับถูกดึงกลับโดยพลังลึกลับบางอย่าง

เขาหันกลับไปหาสิ่งที่ดึงเขากลับมา มันเป็นพลังของแวเรียนท์หรือไม่? ทำไมพลังนี้จึงแปลกมากจนทำให้เขาไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้?

เมื่อเขาหันหลังกลับ เขาสังเกตเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ด้วยมือขวาของเธอ ซึ่งเล็งมาที่เขา นัยน์ตาสีฟ้าสวยงามของเธอส่องประกายอย่างสวยงาม เห็นได้ชัดว่าเธอใช้ความสามารถของเธอเพื่อดึงเขากลับมาด้วยแรงของเธอ

“มากเกินไปแล้ว” ลูซิเฟอร์พึมพำราวกับสั่งคนรับใช้พร้อมยกมือตอบพร้อมกัน เขาพยายามใช้การโจมตีด้วยสายฟ้าระยะไกลเพื่อฆ่าเธอ

สายฟ้าสีดำปรากฏขึ้นอีกครั้งและพุ่งเข้าหาผู้หญิงคนนั้น แต่เธอไม่ได้ดูกลัวด้วยเหตุผลบางอย่าง

“แจ็คเดี๋ยวนี้!” ผู้หญิงคนนั้นอุทานเมื่อเห็นการโจมตีของลูซิเฟอร์เข้ามาใกล้

สายฟ้าเข้ามาใกล้เธอและกำลังจะชนเธอเมื่อมีเกราะทรายหนาปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอ ซึ่งหยุดสายฟ้าของลูซิเฟอร์และช่วยชีวิตเธอไว้

ลูซิเฟอร์ภายใต้สิ่งที่เกิดขึ้น เขาเข้าใจความหมายของคำสั่งของเธอ

มันคงเป็นคำสั่งอีกรูปแบบหนึ่งที่ใช้ความสามารถของเขาเพื่อช่วยเธอ

นี่เป็นสิ่งที่ไม่ดีเกี่ยวกับการทำงานเป็นทีม เนื่องจากผู้คนสามารถมีบทบาทได้หลายอย่าง ซึ่งทำให้พวกเขาได้เปรียบเหนือตัวบุคคล

นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเหล่าฮันเตอร์จึงเข้าไปในดันเจี้ยนพร้อมกับทีมของพวกเขา มันช่วยให้พวกเขาเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดได้ เมื่อพวกเขาอ่อนแอกว่า เนื่องจากจุดอ่อนของพวกเขาสามารถถูกเพื่อนร่วมทีมปกปิดได้

ลูซิเฟอร์อยู่ที่นี่คนเดียว เขาไม่มีทีมหรืออะไรเลย เขาไม่ต้องการทีมเช่นกัน เขาไม่เชื่อว่าจะมีใครเข้าใกล้เขาในฐานะเพื่อนร่วมทีม เขาไม่คิดว่าเขาต้องการทีมเพราะเขาเชื่อมั่นในความสามารถของเขา

เขาคิดน้อยลงเกี่ยวกับอันตรายต่อชีวิตของเขาและวิธีที่เขาสามารถสร้างทีมและเพิ่มเติมเกี่ยวกับการทำลายศูนย์วิจัยและฆ่านักวิทยาศาสตร์ทั้งหมดที่ทำลายชีวิตของเขาและทำลายวัยเด็กของเขาแม้หลังจากที่พ่อแม่ของเขาทำเพื่อมนุษย์มากมาย

เขาได้สร้างความเกลียดชังให้กับมนุษย์ แต่ความเกลียดชังที่แท้จริงของเขามีต่อนักวิทยาศาสตร์ เขาไม่ได้ฆ่าคนโดยประมาท เขาฆ่าเฉพาะคนที่อาจเป็นอุปสรรคต่อเขาหรือคนที่เขาเห็นว่าน่ารำคาญ จนถึงตอนนี้ เขาได้ฆ่าคนบริสุทธิ์ไป 2-3 คนด้วย แต่เขาไม่เสียใจเลย

สำหรับเขา ชีวิตมนุษย์ก็เหมือนมด เขาไม่ได้จงใจจะบดขยี้พวกเขา แต่เมื่อเขาบดขยี้พวกเขา เขาก็ไม่สนใจ เขาแยกตัวออกจากการคิดถึงคนอื่นเหมือนคนอย่างเขา สำหรับเขา สัตว์ประหลาดก็คือสัตว์ประหลาด และมนุษย์ก็คือสัตว์ประหลาด ทุกคนเป็นสัตว์ประหลาด

นอกจากนี้ เนื่องจากเขาสูญเสียความกลัวความเจ็บปวดและความรู้สึกกลัว เขาจึงเลิกสนใจชีวิตของเขาเช่นกัน เขาคิดว่าตัวเองเป็นสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์เช่นกัน ลูซิเฟอร์รู้สึกว่าตอนนี้เขาเป็นแค่หุ่นเชิด เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดและไม่มีเหตุผลที่จะรู้สึกมีความสุขหรือเศร้า

อารมณ์เดียวที่เขามีคือความเกลียดชัง… ความเกลียดชังและความรังเกียจต่อผู้คน เขาเกลียดคนที่ทำลายชีวิตของเขา และเขาเกลียดคนที่พยายามจะหยุดเขา เขาเกลียดทุกคนที่ยืนอยู่ในทางของเขาราวกับว่าพวกเขาเป็นศัตรูของเขา แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนที่ถูกเรียกว่าคนดีก็ตาม

คนรอบข้างก็เป็นศัตรูของเขาเช่นกัน แม้ว่าพวกเขาจะเป็นมนุษย์ แต่ในสายตาของเขา เขากำลังต่อสู้กับสัตว์ประหลาด เขาเป็นนักล่าเดี่ยวที่เผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดของมนุษยชาติ เขาเป็นคนที่เผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดที่แข็งแรงพอที่จะครองเมือง แต่เขารู้ว่าเขามีศักยภาพที่จะฆ่าพวกเขาทั้งหมด

หากพวกมันเป็นมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่ง ทั้งหมดที่เขาต้องทำก็คือการเป็นมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งกว่า ทั้งหมดที่เขาต้องทำคือกำจัดทุกคนที่ขวางทางเขา

ไม่สำคัญว่าเขาจะต้องตายอีกกี่ครั้ง ไม่ว่าร่างกายของเขาจะถูกทำลายไปกี่ครั้งก็ตาม เนื่องจากเขาได้รับร่างกายอมตะด้วยความช่วยเหลือของ Infinite Healing (การฮีลที่ไม่จำกัด) สิ่งที่เขาต้องการคือความมุ่งมั่น ความมุ่งมั่นในการต่อสู้ และเขาสามารถทำได้ เขาเป็นเหมือนนักรบอมตะที่สามารถตื่นขึ้นมาได้หลังจากที่ล้มลง แต่พลังของเขาก็ยังมีขีดจำกัด

การรักษาของเขาไม่เหมือนที่คนอื่นคิด ความสามารถทั้งหมดมีข้อจำกัด การรักษาของเขาเป็นไปตามหลักธรรม แต่ก็มีข้อจำกัด โชคดีที่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ แม้แต่ลูซิเฟอร์ยังไม่รู้ข้อจำกัดของเขาเลย