Isekai Apocalypse MYNOGHRA ~The Conquest of the World Starts With the Civilization of Ruin~ - ตอนที่ 10 Technology (2)

ปลูกป่านั่นเป็นวิทยาการแบบใดกัน?

ความไม่รู้นั้นน่าละอาย แต่หากมัวปกปิดกลบเกลื่อนมันมีแต่จะทำให้เกิดความผิดพลาด

เพราะเหตุนั้น ไกอาจึงถามออกมาตรงๆ แต่คำพูดเหล่านั้นทำให้ทาคุโตะแปลกใจเกินคาด

“เอ๋?”

ราชาส่งเสียงประหลาดใจ

แค่เพียงคำเดียวก็ทำให้ไกอาหวาดหวั่นได้แล้ว แต่ดูเหมือนราชาจะแปลกใจมากกว่าผิดหวัง รูปร่างสีดำนั้นขยับตัว ทำท่าเหมือนกอดอก ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

“พวกเจ้าไม่รู้จัก ‘การปลูกป่า’ อย่างนั้นรึ?”

“…ขออภัยในความโง่เขลาของพวกเราด้วย”

“ไม่ ไม่เป็นไร ผู้เฒ่ามอลทาร์ เจ้ารู้จักมันหรือไม่? แล้วผู้หญิงข้างหลังนั่นล่ะ เอมัล เจ้ารู้หรือไม่?”

ผู้เฒ่ามอลทาร์และเอมัลส่ายหัวแทนคำตอบ

ถ้าหนึ่งในพวกเขารู้ว่า ‘การปลูกป่า’ คืออะไร คงทำให้ไกอาสิ้นหวัง

ไกอาทำแม้กระทั่งสวดอ้อนวอนต่อบรรพบุรุษ

“หืม? ไม่ใช่ว่ามันอยู่ในพวก 《การกลั่น》《ฟาร์มประมง》《สถาปัตยกรรมป้อมปราการ》หรอกหรอ? แปลกจัง ”

ทาคุโตะพูดยาวผิดปกติ

ไกอาประหลาดใจเล็กน้อย เพราะตามปกติทาคุโตะมักจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของอาโทว และพูดน้อยมากเท่าที่เขาจำได้

“พวกเจ้ารู้จักสิ่งที่ท่านทาคุโตะเอ่ยถึงหรือไม่?”

พวกเขาพยักหน้าเพื่อยืนยัน

นั่นเป็นทักษะที่พวกเขาคุ้นเคย

ก่อนหน้าที่จะอพยพมายังป่า และกลายเป็นประชากรของอาณาจักรไมน็อกกราห์ พวกเขาเคยมีที่อยู่เป็นหลักเป็นแหล่งมาก่อน

แน่นอนว่า ทุกๆอาณาจักรก็มีวิทยาการที่เป็นความรู้เฉพาะของพวกเขา

ไกอากำลังคิดที่จะอธิบายออกมา แต่อาโทวก็พูดต่อ

“แล้วพวกนี้ล่ะ 《ธาตุหลักทั้งสี่》 《เวทมนต์ทหาร》《ธาตุหลักทั้งหก》《แหล่งพลังเวทย์พิเศษ》《เวทย์โจมตีเชิงกลยุทธ์》《เวทย์เสริมพลังกองทัพ》 《อาวุธลอยได้》 《ปรับสภาพพื้นดิน》《อัญเชิญต่างมิติ》《ตุ๊กตาเวทย์l》 《เวทย์ปรับแต่งพันธุกรรม》นี่คือวิทยาการเวทมนต์ทั้งหมด”

นี่มันเกินความเข้าใจของพวกเขา

แม้ว่ามันจะอยู่ในส่วนของเวทมนต์ แต่ไม่มีอันไหนเลยที่พวกเขาเคยได้ยิน หรือคล้ายกับคำที่พวกเขารู้จัก

พวกเขาทำได้แค่คาดเดาความหมายจากชื่อของมัน เพราะพวกนี้มันเหมือนกับสิ่งที่ปรากฏอยู่ในนิทานของเด็กเท่านั้น

ผู้เฒ่ามอลทาร์ตัวสั่นให้กับแต่ละคำที่ออกมาจากปากของอาโทว มีแค่เธอเท่านั้นที่รู้ความหมายของคำเหล่านี้

“ข…ข้ารู้จักแค่ ‘ธาตุหลักทั้งสี่’ แต่อันอื่นๆไม่เคยได้ยินหรือพบเจอมาก่อน…”

“เจ้ามีความรู้เกี่ยวกับเวทมนต์แบบไหนบ้าง? ลองเล่าเรื่องเกี่ยวกับพวกพื้นฐานการต่อสู้ หรือกองทัพให้พวกเราฟัง พวกเจ้ามีหน่วยเวทย์หรืออะไรทำนองนั้นหรือไม่? ”

“สำหรับกองทัพ ปกติพวกเราจะมีผู้ใช้เวทย์ฟื้นฟูอยู่ในหน่วยสนับสนุน แต่เนื่องจากการคุ้มกัน ระยะในการบิน และความอดทนในการสู้อย่างต่อเนื่อง เหล่านักเวทย์ไม่มีหน่วยเฉพาะสำหรับเวทมนต์ที่พวกเขาใช้ แต่พวกเขาคาดว่า…..”

“ระดับนั้นเองสินะ…”

หลังจากที่ได้ยินคำอธิบายของเอมัล อาโทวก็จมลงสู่ความเงียบ

นั่นเป็นเพราะวิทยาการของโลกนี้มันผิดเพี้ยนไป

ตามปกติ วิทยาศาสตร์และเวทมนต์มักจะถูกศึกษาควบคู่กันไป

ตามเรื่องราวที่ได้ยินจากผู้เฒ่ามอลทาร์ในการประชุมครั้งก่อน การก่อสร้างป้อมปราการและอุปกรณ์เหล็กกำลังได้รับการพัฒนา ดังนั้นเขาจึงคาดว่า “เวทมนตร์ทหาร” และ “ธาตุหลักทั้งหก” ที่อยู่ในส่วนของวิทยาการเวทมนต์เอง ก็ได้รับการพัฒนาขึ้นมาเช่นกัน

ถ้าทาคุโตะเปิดหน้าเมนูขึ้นมา ก็จะเห็นได้ว่าวิทยาการด้านเวทมนต์ของเขาอยู่ในระดับเริ่มต้น

ในกรณีนั้นมันค่อนข้างสมเหตุสมผลที่จะสงสัยเกี่ยวกับ ‘การปลูกป่า’

ใน ‘Eternal Nation’ การปลูกป่าเป็นเทคโลโลยีปรับสภาพพื้นดิน ที่ได้รับการพัฒนามาจาก ‘การเกษตร’ และ ’ธาตุหลักทั้งหก’ ไม่เหมือนกับในโลกจริง มันใช้เวทมนต์ ดังนั้นจึงเป็นไปได้ที่จะปลูกป่าขึ้นมาได้รวดเร็วกว่าความเป็นจริง ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นเทคโนโลยีที่เหนือกว่าเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าเทคโนโลยีด้านเวทมนต์ของคุณจะไม่ค่อยดี อย่างน้อยคุณก็ยังสามารถใช้แนวคิดของ ‘การปลูกป่า’ และเทคนิคต่างๆได้ โดยไม่ต้องใช้เวทมนต์

ถึงอย่างนั้นก็ตาม พวกเขากลับบอกว่าไม่รู้จัก อาโทวค้นพบการเชื่อมโยงแปลกๆระหว่างโลกนี้ และ ‘Eternal Nation’ และส่งสายตาไปเจ้านายของเธอเพื่อรายงาน

การที่ทาคุโตะพยักหน้าเงียบๆ คือคำตอบว่าเขาเองก็ได้ข้อสรุปแบบเดียวกัน

“หากเป็นเช่นนั้น แสดงว่าวิทยาการด้านเวทมนต์ของพวกเรานั้นด้อยกว่าที่องค์ราชาต้องการอย่างนั้นรึ?”

“….ใช่แล้ว มันด้อยกว่าที่คาดไว้ อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเรื่องที่วิเศษมาก ถึงจะไม่รู้แน่ชัดว่าทำไมวิทยาการด้านเวทมนต์ถึงได้ช้านัก แต่หากพวกเราเร่งการพัฒนาเทคโนโลยีเวทมนต์ล่ะก็ มันจะทำให้เราได้เปรียบเหนืออาณาจักรอื่นๆ”

ดูเหมือนทาคุโตะจะเห็นด้วยกับอาโทว เขาจึงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

ราวกับทาคุโตะกำลังตื่นเต้น เพราะเขาขยับหัวเร็วกว่าปกติเล็กน้อย

ไกอาดูสถานการณ์และพบว่าการประชุมเป็นไปได้ด้วยดี เมื่อพวกเขาคุยจบ ไกอาจึงกลับไปที่คำถามก่อนหน้านี้

“เช่นนั้นแล้ว ท่านอาโทว ข้าอยากจะถามเกี่ยวกับจุดประสงค์ของการปลูกป่า….”

“อุ๊บส์ พวกเราพูดนอกเรื่องไปหน่อย –การปลูกป่า คือการปลูกต้นไม้บนพื้นที่โล่งกว้าง เพื่อฟื้นฟูป่า นอกเหนือไปจากการรักษาทรัพยากรป่าไม้แล้ว มันก็ยังมีประโยชน์อื่นๆอีกมากมาย”

“อืม ข้าเข้าใจแล้ว เท่าที่รู้มา ต้นไม้บางต้นต้องใช้เวลาเป็นร้อยเป็นพันปี กว่าจะกลายเป็นต้นไม้ที่โตเต็มที่”

“ใช่แล้ว เจ้าอาจจะไม่รู้ว่าเราสามารถเร่งการเจริญเติบโตของพวกมันได้ด้วยเวทมนต์”

ผู้เฒ่ามอลทาร์เข้าใจทุกอย่างที่อยู่ในคำอธิบาย

ในตอนแรก ต้นไม้ในโลกนี้ใช้ระยะเวลานานในการเจริญเติบโต แต่มีแนวโน้มว่ามันจะใหญ่มาก และพวกเขาก็จำเป็นต้องตัดต้นไม้ที่ผุพังออกไป เพื่อจัดการกับพื้นที่เพาะปลูก

หน้าที่ของเหล่าเอลฟ์คือการปกป้องป่า แต่พวกเขาแค่ใช้ชีวิตอยู่กับป่าเท่านั้น ไม่ได้คิดถึงเรื่องควบคุมมัน

แต่ถ้าหากพวกเขาสามารถหล่อเลี้ยงพวกมันด้วยเวทมนต์ได้ และหากราชามีความคิดที่จะปกครองอาณาจักรตลอดระยะเวลาหลายร้อยปี นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

ป่าไม้มีจำนวนจำกัด และจะหมดไปในที่สุด และต้นไม้เหล่านี้คือทรัพยากรที่จำเป็นต้องใช้ในการก่อสร้าง

การมุ่งเน้นไปที่การเจริญเติบโตของต้นไม้ตั้งแต่ช่วงแรก คือการลงทุนเพื่ออนาคต เหนือสิ่งอื่นใด หากเวทมนตร์สามารถเร่งการเจริญเติบโตได้ มันจะเป็นอาวุธที่ทรงพลัง ในการเพิ่มอำนาจของอาณาจักร เพื่อสร้างทรัพยากรจำนวนมหาศาล

ทาคุโตะมีความกล้าหาญในฐานะราชาและมนุษย์ แม้แต่เอลฟ์ที่มีอายุยืนยาวก็ชื่นชมวิธีคิดที่อยู่เหนือกาลเวลาของเขา

แต่พวกเขาก็ยังสงสัยเช่นกัน ว่าทำไมราชาถึงได้มีความรู้กว้างขวางนัก รวมไปถึงเหล่าเวทมนต์ที่กล่าวออกมาก่อนหน้านี้อีก

“แต่พวกวิทยาการเวทมนต์ที่พวกเราไม่รู้จัก และธรรมชาติของการ ‘ปลูกป่า’ ความรู้พวกนั้นมาจากที่ไหนกัน…?”

“ทุกอย่าง คือภูมิปัญญาและสัจธรรมของโลก ที่ถูกสร้างขึ้นโดย ท่านอิระ ทาคุโตะ เทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ กษัตริย์แห่งไมน็อกกราห์”

“อะไรนะ!”

(เอ๋!?)

อาโทวตอบคำถามผู้เฒ่ามอลทาร์ด้วยท่าทางภาคภูมิใจ ราวกับว่าเธอกำลังเอ่ยถึงตนเองอยู่

ทาคุโตะที่ตอบสนองช้าได้แต่ร้องอย่างตกตะลึงอยู่ภายในใจ

ทั้งหมดเป็นเพราะเขาปล่อยให้เธอจัดการทุกอย่าง

“พวกเจ้าควรรู้สึกเป็นเกียรติ ที่ได้รับความเมตตาจากองค์ราชาให้อยู่ภายใต้ท่าน ข้าคิดว่าพวกเจ้าควรจะรู้ว่าองค์ราชานั้นยิ่งใหญ่เพียงใด ”

เหล่าดาร์คเอลฟ์ผงกศรีษะ

ทาคุโตะพยายามหยุดพวกเขาโดยการยกมือขึ้นเงียบๆ แต่ในเมื่อพวกเขากำลังสนใจอาโทวกันอยู่ ทำให้ความพยายามของเขาไร้ผล

“ยิ่งไปกว่านั้น ที่จริงแล้วท่านยอดเยี่ยมยิ่งกว่านี้อีกเป็นร้อยเป็นพันเท่า!!”

ด้วยเสียงอันดัง อาโทวได้ทำให้คำโกหกจากหนึ่งกลายเป็นสิบ แน่นอนว่าทาคุโตะควรรีบหยุดเธอโดยเร็ว แต่น่าเสียดายที่คำพูดมันไม่ยอมออกมา

ดังนั้นทาคุโตะจึงทำได้แค่มองอาโทวโม้เกี่ยวกับตัวเขาด้วยสายตากังวล

แน่นอนว่าอาโทวมีเจตนาดีร้อยเปอร์เซ็นต์

บางทีเธออาจจะคิดว่าทาคุโตะสร้างทุกอย่างด้วยซ้ำไป

อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่เรื่องปกติที่จะทึกทักเอาเองว่าทาคุโตะเป็นผู้ให้กำเนิดวิทยาการเหล่านี้

ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนก็ตาม ไม่ต้องสงสัยเลยว่าตอนนี้เธอกำลังเล่นกับระเบิดเวลาลูกใหญ่อยู่

อาโทวขยับนิ้วไปทางเขาราวกับจะบอกว่า “ถามได้ทุกเรื่องที่เจ้าไม่เข้าใจ”

หยุดเลยนะ!! ทาคุโตะตะโกนอยู่ภายในใจ แน่นอนว่าความคิดของเขาสื่อไปไม่ถึงอาโทวในช่วงเวลานี้

ขณะที่ทำเช่นนั้น หน่วยข่าวกรอง เอมัล ที่ได้รับสัญญาณจากอาโทว เริ่มยิงคำถามด้วยดวงตาเปล่งประกาย

“ในอดีต อาณาจักรของมนุษย์ อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์แห่งควอเลีย ได้เกิดโรคระบาดและทำให้ผู้คนจำนวนมากล้มตาย เหล่านักบวชของอาณาจักรนั้นต่างก็พูดกันว่ามันเป็นคำสาปของปีศาจ ท่านรู้เรื่องนั้นหรือไม่ องค์ราชาคือต้นเหตุจริงหรือ?”

“นั่นไม่ใช่เพราะการล่าแมวในเมืองหรอกรึ? มันทำให้พวกหนูเพิ่มจำนวนขึ้นมหาศาล …หนูเป็นพาหะของโรคระบาด คนที่ตายเพราะโรคกลายเป็นศพ แล้วพวกหนูก็กินศพเข้าไป แล้วก็แพร่พันธ์ และในที่สุด โรคระบาดก็ลุกลามออกไป มันเป็นวงเวียนกันไป แน่นอนว่าองค์ราชาทราบถึงสาเหตุ”

ดูเหมือนราชาจะรู้ต้นเหตุเรื่องนี้

แน่นอนว่าไม่ใช่ ทาคุโตะไม่ได้เป็นคนค้นพบ เป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่ในอดีตต่างหาก

ภายในใจของเขา ทาคุโตะได้แต่ขอโทษเหล่าคนในอดีตที่ดิ้นรนหาความจริงข้อนี้

“…พาหะของโรคระบาด? เป็นหนูที่ฆ่าผู้คนหรอกหรือ?”

“ไม่ใช่หนู แต่เป็นแบคทีเรียที่อยู่บนตัวมัน สิ่งมีชีวิตที่ไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่องค์ราชาค้นพบ”

(หวาา! ทึกทักเอาเองอีกแล้ว….)

ทาคุโตะรู้สึกตกตะลึงไปกับเรื่องที่เพิ่มขึ้นในหัวเขาเรื่อยๆ

อย่างไรก็ตาม ทาคุโตะไม่ได้ขัดขวางอาโทว เขาแค่ดูอยู่เงียบๆ

เป็นเรื่องจริงที่เขาสื่อสารได้ไม่ค่อยเก่ง และมักจะระมัดระวังอยู่เสมอ เขามักจะอ่อนโยนกับอาโทวอยู่เสมอ

“หืม เจ้าลองจินตนาการดู มันเหมือนกับหนอนตัวเล็กๆ ลองคิดถึงการกำจัดเจ้าหนอนตัวนั้นที่เข้าไปทำเรื่องเลวร้ายในร่างกายเจ้าดูสิ”

“เราสามารถทำได้หลายทาง เจ้าอาจจะคิดถึงเรื่องการถ่ายเลือดออก แต่นี่คือข้อสรุป การเอาเลือดออกเพื่อกำจัดแบคทีเรียเป็นวิธีที่ผิด มันจะทำให้เจ้าอ่อนแรง การสวดภาวนา มีความหมายมากในโลกแห่งนี้ แต่นั่นไม่สามารถช่วยผู้คนจำนวนหลายหมื่นได้ องค์ราชากล่าวเช่นนั้น”

ทาคุโตะไม่ได้พูดแบบนั้น

แต่เรื่องมันกลายเป็นแบบนั้นไปเสียได้

หลังจากนั้น เธออธิบายเกี่ยวกับกระบวนการทางการแพทย์ที่ได้ผล และการป้องกันการแพร่ระบาด วิธีการปฏิบัติอย่างรวดเร็วเพื่อรักษา และอื่นๆอีกมากมาย

อานุภาพของทาคุโตะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำอะไรเลยก็ตาม

เหล่าดาร์คเอลฟ์ต่างก็ตกตะลึงกับวิทยาการ และแนวคิดที่พวกเขาไม่เคยรู้มาก่อน และความชื่นชมของพวกเขาก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

สำหรับทาคุโตะ การยอมรับและสรรเสริญของพวกนั้นเหมือนกับกำลังมีคนเอาตัวมากระแทกท้องเขาอยู่

“ฟุฟุฟุ หากองค์ราชาของข้าต้องการ ที่ท่านต้องทำเพียงแค่โบกมือเท่านั้น”

ทาคุโตะทำอะไรไม่ได้แล้ว นอกจากพยักหน้าอยู่เงียบๆ

“องค์ราชาเป็นผู้ให้กำเนิดความรู้ มีภูมิปัญญามากมายในอาณาจักรของพระเจ้า ที่ที่ท่านอยู่แต่เดิม เป็นเพราะมันก้าวล้ำมากเกินไป ทำให้ตอนนี้ส่วนใหญ่ไม่สามารถใช้ได้ แต่มันจะก่อให้เกิดประโยชน์มากมาย ดั่งเช่นความรู้ก่อนหน้านี้ พวกเจ้าเข้าใจหรือไม่ว่า พวกเจ้าโชคดีเพียงใด?”

คำพูดของอาโทวไม่ผิดเลย ยกเว้นแค่ความยิ่งใหญ่ของราชาเท่านั้น

โดยปกติแล้ว เทคโนโลยีพวกนี้จะใช้ได้ก็เมื่อพวกเขาทำการวิจัยยกระดับจากเทคโนโลยีพื้นฐาน และความสมบูรณ์ของวัฒนธรรม

นั่นคือข้อเท็จจริง และเป็นข้อผิดพลาดเช่นกัน เนื่องจากการพัฒนาตามแผนผังจะรวดเร็วกว่าการคลำหาทางในความมืดมิดอย่างมาก

แน่นอนว่าทั้งอาโทว และทาคุโตะ ด้อยกว่าผู้เชี่ยวชาญในด้านความรู้ และประสบการณ์จริง แต่ความรู้ของพวกเขาก็มีค่ามากไม่ใช่น้อย

“เช่นนั้น แอปเปิ้ลที่ถูกสร้างโดยองค์ราชา ก็เป็นอาหารที่องค์ราชาสร้างขึ้นในอาณาจักรของพระเจ้า!”

หัวข้อเปลี่ยนไปเป็นอีกเรื่อง

เอมัลยกเรื่องผลไม้ที่ทาคุโตะสร้างขึ้นมาพูด

ยังมีผลผลิตของยุคสมัยใหม่ที่ทาคุโตะมักจะกินถูกสร้างขึ้นอีกเช่นกัน

พวกเขาไม่รู้ว่าปาฏิหาริย์เกิดขึ้นได้ยังไง แต่คำตอบเดียวก็คือ ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี จนสามารถผลิตอาหารที่เหมือนสมบัติล้ำค่านั้นมีอยู่จริง

“ใช่แล้ว ไม่ดีอย่างนั้นรึ? …ยังมีของอร่อยๆอีกมากมาย ที่ข้าชอบที่สุดคือองุ่น…”

อย่างไรก็ตาม อาโทวทำเกินไปหน่อย

ทาคุโตะกะไว้ว่าจะลงโทษเธอด้วยการงดองุ่นไปสักพัก

ถึงทาคุโตะจะคิดแบบนั้น แต่อาโทวก็ตื่นเต้นมากเกินไปเรียบร้อยแล้ว และเธอไม่ได้รู้ถึงความรู้สึกของทาคุโตะเลยแม้แต่น้อย ปากเธอพูดเรื่องนู้นเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ

เมื่อเห็นท่าทีของอาโทว เอมัลก็รู้สึกมีกำลังใจ

ถ้ามีใครสักคนที่ตำแหน่งสูงกว่าคุณยอดลดตัวลงมาเพื่อพูดคุยด้วยล่ะก็ คงทำให้เธอมีความสุขมาก

เธอยิ้มอย่างมีความสุขด้วยรอยยิ้มและตอบสนองต่อคำพูดของอาโทว ราวกับว่าเธอกำลังคุยกับรุ่นพี่ที่เป็นเพศเดียวกันอย่างใกล้ชิด

“ผลไม้สีม่วงนั่น! มันมีเมล็ดด้วย ดังนั้นข้าจึงเอาไปปลูก ยิ่งไปกว่านั้น ต้นอ่อนได้ปรากฏขึ้น!… ข้าเฝ้ารอให้พวกมันโต เพื่อที่วันหนึ่งจะได้เก็บเกี่ยวมันได้ โดยไม่ต้องรบกวนองค์ราชา! ”

“เจ้าทำเช่นนั้นรึ!? โดยที่ไม่บอกข้า ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าทำโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากองค์ราชา! นี่มันหมายความว่าอย่างไร!?”

“ใช่แล้ว เอมัล นั่นไม่ดีเลย ทำไมเจ้าถึงทำเช่นนั้น?”

จากนั้นทาคุโตะก็แทรกเข้าไป ในการสนทนาระหว่างผู้หญิง

ทาคุโตะไม่ได้อยากจะรบกวนพวกเธอ แต่มีบางอย่างที่เขาสนใจ และคิดเกี่ยวกับมัน

ใช่แล้ว มันมีบางอย่างในบทสนทนาที่สะกิดใจเขา

“ขะ-ข้า ระงับความสงสัยไม่ได้ รสชาติมันอร่อยมาก ดังนั้นข้าจึงคิดว่ามันน่าจะ….” 

“เจ้าปลูกเมล็ดลงบนดินแดนนี้รึ?”

ในที่สุด อาโทวก็รับรู้ได้ถึงความคิดของทาคุโตะ

ดวงตาที่ตกตะลึงของเธอจ้องทะลุไปยังเอมัล และไหล่ของเธอก็เริ่มสั่น

เอมัลตัวสั่นด้วยความกลัว และหน้าซีดราวกับเด็ก เธอดูน่าสงสารเสียจนผู้เฒ่ามอลทาร์และไกอาอยากจะเข้าไปแทรก

แต่ฝั่งตรงข้ามคืออาโทว และทาคุโตะเองก็กำลังครุ่นคิดถึงบางอย่าง ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สนใจ

อาหารที่ถูกสร้างขึ้นมาด้วยการผลิตฉุกเฉิน เป็นสิ่งของในยุคสมัยใหม่ และเมล็ดนั้น แตกต่างไปจากเมล็ดพันธ์ุในโลกนี้  สิ่งที่ทาคุโตะกำลังคิดคือเรื่องสิ่งของจากยุคสมัยใหม่

กล่าวอีกอย่างคือ ความจริงที่ว่าสิ่งของที่ถูกสร้างด้วยเทคโนโลยีที่ลำหน้าของยุคสมัยใหม่ สามารถใช้กับโลกที่ยังไม่พัฒนานี้ได้

ดังนั้น คำตอบสู่อนาคต ก็คือสิ่งนี้

การผลิตอาหารเชื่อมโยงกับจำนวนประชากรของอาณาจักร

แค่คิดว่าการใช้เทคโนโลยีชีวภาพ และการปรับแต่งพันธุกรรมเพื่อผลิตอาหารของยุคสมัยใหม่ จะทำให้อาณาจักรได้ประโยชน์มากแค่ไหนก็ทำให้ทาคุโตะรู้สึกเวียนหัว 

ไม่ใช่เพียงแค่นั้น

ข้อเท็จจริงที่ว่าเขาสามารถสร้างอาหารได้ หมายความว่าแม้แต่ทรัพยากร เขาก็สร้างได้เช่นกัน

ไม่ใช่ว่าการผลิตฉุกเฉินไม่สามารถสร้างทรัพยากรเชิงกลยุทธ์ได้หรอกหรอ?

–ไม่ ทรัพยากรเชิงกลยุทธ์ที่อยู่ในเกมไม่สามารถสร้างได้ ดูเหมือนทาคุโตะจะเข้าใจชัดว่าสามารถสร้างได้เฉพาะของที่อยู่ในยุคปัจจุบันเท่านั้น

เขากางมืออก และพยายามสร้างอะไรบางอย่าง บางสิ่งได้ตกลงบนมือของเขา วัสดุโลหะที่ดูหนักแต่ความจริงกลับเบา

กระป๋องอะลูมิเนียม

ทาคุโตะยิ้มกว้าง

โลหะพื้นฐานอย่างพวกอะลูมิเนียม และเหล็ก พวกนี้เป็นโลหะหายาก –พวกปุ๋ยอย่าง หินฟอสเฟต และแคลเซียม

ถ้าเขาสามารถสร้างดินปืนสีดำ หรือดินปืนไร้ควันได้ พวกเขาก็สามารถสร้างกองทัพอันทรงพลังได้

ยิ่งไปกว่านั้น การเรียนรู้เทคโนโลยีเวทมนต์และทรัพยากรที่หลากหลายจากเทคโนโลยีสมัยใหม่ จะก่อให้เกิดความเป็นไปได้อย่างนับไม่ถ้วน

แน่นอนว่า พวกเขาต้องการความสามารถทางอุตสาหกรรม เทคโนโลยีสำหรับการผลิตจำนวนมาก และประชากรมนุษย์

ถึงอย่างนั้น เขารู้สึกถึงความน่าดึงดูดของระบบที่สามารถจัดเตรียมทรัพยากรโดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการสำรอง หากมีพลังเวทย์จำนวนมาก

มันมีแม้กระทั่งโลกที่ต่อสู้และเข่นฆ่ากันเองทั่วโลก เพียงเพื่อน้ำมัน

การมีแหล่งทรัพยากรที่มั่นคง จะทำให้ไมน็อกกราห์เป็นอาณาจักรที่ทรงพลังที่สุด

เมื่อพูดถึงเรื่องนั้น สิ่งที่จำเป็นก็คือพลังเวทย์ ในปริมาณมากจนไร้ที่สิ้นสุด….

เขาใช้พลังเวทย์จำนวนมากในการบังคับสร้างทรัพยากรหายาก

กลยุทธ์แบบนี้ไม่สามารถใช้ได้หากเขาไม่ได้เป็นราชา แต่ตั้งแต่แรกแล้ว ชาติก็คือกษัตริย์ และกษัตริย์ก็คือชาติ ดังนั้นจึงไม่มีปัญหา

ทาคุโตะวางแผนสำหรับอนาคต ขณะที่เรียบเรียงข้อมูลในหัวไปด้วย

มุมปากของทาคุโตะยกขึ้นสูงโดยไม่รู้ตัว และหัวเราะออกมาเล็กน้อย บนใบหน้าของทาคุโตะปรากฏรอยยิ้มที่หาได้ยาก

และในขณะเดียวกัน อาโทวก็เข้าใจดีว่าทาคุโตะค้นพบอะไร เธอจึงยิ้มพร้อมกับหัวเราะคิกคัก

“ขะ ขออภัย ..นั่นเป็นเรื่องต้องห้ามใช่หรือไม่?”

“ไม่ นั่นเป็นจุดบอด สาวน้อย เจ้าทำได้ดีมาก”

อาโทวยิ้มให้เอมัลที่หวาดกลัวอย่างอ่อนโยน

เกินคาด บางทีทุกอย่างในโลกนี้อาจจะดำเนินไปอย่างราบลื่นก็ได้

ในขณะที่ยับยั้งความกระตือรือร้นที่เอ่อออกมาของเขา ทาคุโตะได้แก้ไขนโยบายการจัดการระดับชาติในอนาคต

=ข้อความ＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝

คำแนะนำระดับชาติ ได้ถูกมอบให้แก่ไมน็อกกราห์

《คำแนะนำ สิทธิ์พระเจ้า》

 ――――――――――――――――

=สารานุกรม＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝

[พระเจ้า ■สิทธิ์ ■คำแนะนำ] คำแนะนำระดับชาติ 

แผนที่ “Eath-AC21■5”  อาหาร, ทรัพยากร, สิ่งของเชิงกลยุทธ์, etc.

ตอนนี้สามารถผลิตได้แล้ว 

※■■ สิ่งที่ไม่เคยครอบครอง จะเพิ่มพลังเวทย์.

※คำแนะนำ โลก  ■■■■■■■■■■

=ข้อความ＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝

< ! >ข้อผิดพลาด หมายเลข 447 (มีการดำเนินการผิดปกติ)

< ! > คำแนะนำที่ไม่มีอยู่ได้ถูกเลือก

< ! > มีการขัดแย้งกันระหว่าง ข้อมูลของโลก และข้อมูลทางเทคนิค 

< ! > สมดุลย์เกมของแผนที่ดั้งเดิม อยู่ในระดับ “ร้ายแรง”

―――――――――――――――――

//ผู้แปล

คำที่อาจจะใช้สลับไปมา

วิทยาการ —– เทคโนโลยี

อาณาจักร —– ชาติ

ราชา,องค์ราชา —– กษัตริย์

 จะพยายามแปลให้มันเข้ากันมากที่สุดละกันเนอะ ==’