Isekai Apocalypse MYNOGHRA ~The Conquest of the World Starts With the Civilization of Ruin~ - ตอนที่ 1 New game

…….. นี่เราตายแล้วสินะ

นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ อิระ ทาคุโตะ คิด

สติของเขาตกอยู่ในความมืดมิด ส่วนประสาทสัมผัสทั้งห้า เขาได้สูญเสียมันไปนานแล้ว

ถ้าจะให้พูดถึงโรคที่รักษาไม่หายล่ะก็ มันเป็นจุดจบที่น่าเศร้า

แต่ว่า บางส่วนในใจเขาไม่สามารถยอมรับมันได้ ทั้งหมดที่เขามี คือชีวิตอันไร้ค่า ที่ใช้เวลาไปอย่างสูญเปล่าบนเตียงในโรงพยาบาล

มันเป็นเรื่องโชคร้าย ที่ต้องตายตั้งแต่อายุ 18 แต่ก็เหมือนกับการอวยพร ที่ในใจเขารู้สึกสงบมาก

อาจเป็นเพราะตัวเขาเองนั้นรู้สึกพอใจ ที่อยู่ได้นานพอจนพบกับเกมที่เป็นดั่งปาฏิหาริย์ เกมที่เขาใช้เวลาไม่กี่ปีสุดท้ายจดจ่ออยู่กับมัน จนกระทั่งหมอและพยาบาลก็ยังเป็นห่วง

ถึงแม้ว่าเขาจะมีคำพูดอีกมากมายไม่มีสิ้นสุด ทาคุโตะ อิระ ก็ตายอย่างพึงพอใจ

แต่..

“หืม.. นี่เป็นโลกหลังความตายหรอ? ค่อนข้างหนาวแฮะ”

สติของเขากลับคืนมาอีกครั้ง

เมื่อทาคุโตะลืมตาขึ้นมา ก็พบพื้นที่สีเขียวปรากฎอยู่เบื้องหน้าเขา เขาสามารถมองเห็นแสงแดดส่องผ่านช่องว่างของต้นไม้ที่อยู่สูงเหนือหัว

มีความรู้สึกแข็งๆอยู่ที่หลัง เมื่อเขาสัมผัสมันเบาๆ มันให้ความรู้สึกหยาบๆ เขาจึงคิดว่ามันน่าจะเป็นแท่นหินหรืออะไรสักอย่าง

เสื้อผ้าที่เขาใส่ยังเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกน่ารำคาญของเข็มและหน้ากากช่วยหายใจได้หายไปแล้ว

ในทางตรงกันข้าม ร่างกายของเขารู้สึกมีพลังมากที่สุดเท่าที่เขาเคยรู้สึกมา

“ฮ่าฮ่า อากาศดีมาก”

เมื่อเขาสูดอากาศเข้าไป ความรู้สึกสดชื่นได้เข้ามาเติมเต็มภายในปอด และทิวทัศน์สีเขียวเบื้องหน้าของเขา ได้วาดทับความทรงจำของห้องพยาบาลที่ทำให้เขารู้สึกหดหู่

ทาคุโตะรู้สึกดีใจ ที่ร่างกายของเขาซึ่งเคลื่อนไหวได้ยากเนื่องจากอาการป่วย สามารถขยับได้เล็กน้อย และสงสัยว่านี่เป็นโลกหลังความตายจริงๆรึเปล่า

ทันใดนั้นเอง ได้มีเสียงเรียกเขา ที่กำลังตรวจสอบร่างกายของตัวเองอยู่

“ตื่นแล้วหรือคะ”

ถ้าเขาคิดถูก เสียงที่ดูสุภาพนั้นน่าจะเป็นเสียงของเด็กผู้หญิง

บางทีนี่อาจจะเป็น นางฟ้า

ถ้าเธอเป็นนางฟ้าที่คอยนำทางไปสู่โลกหลังความตายล่ะก็ เขาจะเสียมารยาทไม่ได้

เขาจัดแจงเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว และเงยหน้าขึ้นไปยังเสียงนั้น

แต่ว่า–

สิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็คือ เด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าเขา

(—เอะ? นี่มันอะไรกัน?)

มันทำให้เขาตกใจมาก

ไม่ว่าเขาจะกะพริบตาอีกสักกี่ครั้ง ภาพตรงหน้าก็ยังเหมือนเดิม

เด็กสาวยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเงียบๆ ราวกับว่ากำลังรอให้ทาคุโตะหายจากความสับสน

เสื้อคลุมสีดำสนิทที่ห่อหุ้มร่างกายของเด็กสาวผู้มีฉันสีขาวหม่นชวนให้นึกถึงขี้เถ้า

การตกแต่งด้วยโลหะที่ดูเหมือนจะไม่สนใจกฎเกณฑ์ที่มีอยู่โดยสิ้นเชิง แต่ทั้งหมดนั้นกลับกลมกลืนกันอย่างลงตัว

และเหนือไปกว่านั้น เขาจำเธอ ผู้ที่มีดวงตาดุจดั่งเหวลึก ที่คล้ายจะกลืนกินผู้ที่จ้องมอง

ทาคุโตะรู้จักเธอ

ไม่สิ ต่อให้ตาย เขาก็ไม่มีทางลืมเธอลง

เกมที่เขาเคยเล่นตลอดเวลาที่อยู่บนเตียง

เกมจำลองสถานการณ์ภายในโลกแฟนตาซีอันมืดมิด ยูนิตตัวละครประเภท ‘ผู้กล้า’ ที่ปรากฏอยู่ใน “Eternal Nation”

“หรือว่า…[อาโทว]?”

“ใช่ค่ะ ราชาของข้า”

เด็กสาวคนนี้คือตัวละครที่เขารักมากที่สุด จากเกมโปรดอันดับหนึ่งของเขา

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอเห็นท่าทีสับสนของทาคุโตะหรือไม่ เด็กสาวตอบรับคำพูดของทาคุโตะด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ และทำการโค้งคำนับ

“นายท่าน…”

ความรู้สึกกระอักกระอ่วน และความสับสนพรั่งพรูเข้ามาในตัวเขา

เขาไม่มีเวลาแม้กระทั่งทำความเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แต่สิ่งหนึ่งที่เขาเข้าใจคือ ‘เธอทำความเคารพฉัน’

(ฉันไม่อยากให้เธอเห็นว่าฉันอ่อนแอ, โดยเฉพาะ ฉันไม่อยากถูกเหยียดหยามโดยตัวละครที่ฉันรักมากที่สุด)

มันเป็นแค่เรื่องความภาคภูมิใจ แต่สำหรับเขา ผู้ที่ติดอยู่ในโรงพยาบาลมาเป็นเวลานาน นี่คือทุกอย่าง

ไม่มีทางเลือกให้เขาแสดงส่วนที่น่าเวทนา

ถ้าเธอเรียกเขาว่า ‘ราชา’ เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากทำตัวให้สมกับมัน

มันเป็นความรู้สึกที่ใกล้เคียงกับความหลงผิด แต่นั่นเป็นสิ่งที่ทาคุโตะเชื่อ และเป็นสิ่งที่มีค่ามากที่สุดของเขา

(ฉันจะทำยังไงดี!? สวมบทบาทหรอ!? ฉันคิดว่าราชาน่าจะเป็นผู้นำของไมน็อกกราห์…… ฉันควรจะต้องทำตัวเป็นราชางั้นหรอ? แต่ทำยังไงล่ะ!?)

“หุหุ…”

“-เอ๋?”

รอยยิ้มเล็กๆนั่น ทำให้หัวใจของเขาเต้นระรัว

แต่เดิมจะมีทั้งหมอและพยาบาลมากมาย วิ่งมาหาเขาอย่างตื่นตระหนก แต่ตอนนี้ สภาพร่างกายเขาไม่ได้แย่อีกต่อไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม เขายังไม่เข้าใจความหมายเบื้องหลังรอยยิ้มของเด็กสาว….

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ท่านทาคุโตะ”

คำพูดที่นุ่มนวล เพียงพอที่จะละลายหัวใจที่ตึงเครียดของเขา

อย่างไรก็ตาม ถ้อยคำถัดไปจะทำให้เขาประหลาดใจยิ่งขึ้น….

“ความยากระดับไนท์แมร์ ได้ถูกเคลียร์แล้ว! อาณาจักร ‘ไมน็อกกราห์’ ที่ถูกกล่าวขานว่ามีระดับความยากที่สุด ได้ส่องประกายเป็นอันดับหนึ่งในการจัดอันดับผู้เล่นอย่างเป็นทางการ ผู้เล่นในตำนาน อิระ ทาคุโตะ!!”

“ทะ-ทำไม?”

มันคือปาฏิหาริย์ ที่เขาได้เหลือทิ้งไว้ในชีวิต

คงจะดีกว่า ถ้าจะบอกว่าทาคุโตะใช้เวลาส่วนใหญ่ของชีวิต อยู่ภายในห้องของโรงพยาบาล

ทุกๆวันจะต้องทำการตรวจอย่างต่อเนื่อง จนแทบไม่มีเวลาได้พัก

ที่บ้านของเขามีฐานะที่ร่ำรวย แต่พ่อแม่นั้นไม่ได้สนใจเกี่ยวกับอาการป่วยของเขามากนัก

เมื่อพวกเขาลืมมาเยี่ยม สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ก็คือความอ้างว้าง

สถานที่เดียวที่เขาพบคุณค่าของตัวเองก็คือ ภายในเกมจำลองสถานการณ์ชื่อดังอย่าง ‘Eternal Nations’

เกมที่ใช้เผ่าพันธ์ุที่มีอยู่หลากหลายภายในโลกแฟนตาซีเพื่อการครองโลก

ในการเล่นหนึ่งครั้ง จะกินเวลาหลายชั่วโมง มันจึงเหมาะกับการใช้ชีวิตของเขาเป็นอย่างมาก

เขาเล่นอย่างใจจดใจจ่อ เพื่อให้ลืมความอ้างว้างนั้น จนในที่สุดเขาก็ขึ้นสู่อันดับ จนกระทั่งไม่มีผู้เล่นคนไหนที่ไม่รู้จักเขา

ใช่แล้ว เขาค่อนข้างภูมิใจที่สามารถเคลียร์ความยากระดับสูงสุดของ ‘Eternal Nations’ ซึ่งถูกกล่าวขานว่าเป็นไปไม่ได้ สำหรับคนที่ใช้เผ่า ‘ไมน็อกกราห์’ ที่ยากที่สุดในการเล่น

เขาคือตำนานในหมู่ผู้เล่น และนั่นเป็นเพราะการมีอยู่ของเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าเขา –ตัวละครที่ชื่อว่า อาโทว

“ฉันจำได้ทุกอย่างค่ะ”

คำพูดสั้นๆ ที่ตอบคำถามทั้งหมดของทาคุโตะ

“ทั้งเรื่องที่ท่านทาคุโตะคุยกับฉัน หลายครั้งที่เราพิชิตโลกด้วยกัน รวมไปถึงหลายครั้งที่เราพ่ายแพ้ ฉันจำได้ทุกอย่างค่ะ”

ถึงเธอจะพูดอย่างเรียบง่าย แต่เขาสัมผัสได้ว่าแต่ละคำนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์

บางทีเธออาจจะรู้สึกแบบเดียวกันกับเขา

เขารู้สึกได้ว่าในอกของเขาเต็มไปอารมณ์ความรู้สึกมากมาย

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันยังจำท่านทาคุโตะได้”

คำพูดนั้นทำให้ทาคุโตะขอบตาร้อนผ่าว

บางทีเขาอาจจะน้ำตาไหลอยู่ก็ได้

เขาคิดว่าจะพูดอะไรที่มันดูเท่กว่านี้ แต่เขาไม่สามารถทำตัวเองให้ใจเย็นลงได้เลย และสิ่งเดียวที่เขาทำได้ตอนนี้คือ ข่มอารมณ์ความรู้สึกลงไป

“โดยการใช้เธอ….[อาโทว] เป็นสไตล์การเล่น และกลยุทธ์ที่เป็นเอกลักษณ์ของฉัน”

“ค่ะ ฉันจะอยู่เคียงข้างท่านเสมอ”

อาโทวเป็นยูนิตตัวละครที่มีความสามารถประเภทผู้กล้า

ผู้กล้านั้นเป็นยูนิตที่ทรงพลัง ซึ่งจะถูกครอบครองโดยแต่ละอาณาจักร และอาโทว ที่อยู่ภายในเผ่า ไมน็อกกราห์ จัดว่าเป็นตัวละครที่มีความสามารถเริ่มต้นอ่อนแอที่สุด ในกลุ่มยูนิตประเภทผู้กล้า

ในทางตรงกันข้าม เธอเองก็สามารถเติบโตขึ้นไปเป็นยูนิตที่แข็งแกร่งที่สุดได้เช่นกัน

มันเป็นเรื่องปกติที่ทาคุโตะ ผู้ซึ่งโหยหาโลกภายนอก ต้องการอิสรภาพ และความเป็นไปได้ในอนาคต จะรู้สึกผูกพันธ์กับเธอ

“เป็นเพราะร่างกายของฉันอ่อนแอ บางทีฉันคงอยากจะเป็นอย่างเธอ”

“ท่านทาคุโตะได้แสดงให้ฉันได้เห็นโลกต่างๆมากมาย”

“รู้สึกอายนิดหน่อยแฮะ จำได้ว่าฉันเคยแอบคุยกับเธอตอนอยู่คนเดียว”

“ฉันรอคอยให้ท่านคุยกับฉันมาตลอดเลยค่ะ”

“…ฉันดีใจนะ ที่ได้คุยกับเธอตรงๆสักที”

“ฉันเองก็ดีใจที่ได้คุยกับท่านทาคุโตะค่ะ”

ถึงแม้ว่าเราจะได้พบหน้ากันเป็นครั้งแรก บทสนทนาก็ยังลื่นไหลเหมือนได้คุยกับเพื่อนเก่า

ไม่สิ มันเป็นแบบที่ต่างออกไป แต่ความเชื่อใจนั้นได้ถูกสร้างขึ้นมาเป็นเวลาหลายปี

ทาคุโตะนั้นถูกทำให้ตกใจโดยเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด แต่เมื่อเขาสงสัยว่ามันจะมีปาฏิหาริย์แบบนี้ในโลกหลังความตายด้วยหรือ? คำถามมากมายก็ประเดประดังเข้ามา

“นี่คือสวรรค์? เธอเรียกฉันมาที่นี่หรือ?”

“ไม่ใช่ค่ะ ตอนที่ตื่นขึ้นมาฉันเองก็อยู่ที่นี่แล้ว ฉันคิดว่ามันน่าจะต่างจากสวรรค์นิดหน่อย ถ้าเป็นอะไรล่ะก็ มันให้ความรู้สึกเหมือนกับ…. โลกของ Eternal Nations ซะมากกว่า”

หลังจากที่มองไปรอบๆ อาโทวก็สั่นศรีษะเล็กน้อย

น่าแปลกที่ทาคุโตะแค่เห็นท่าทางของเธอ ก็สามารถรับรู้ได้ว่าเธอไม่ได้โกหก

“ฉันไม่รู้จักโลกใบนี้….”

อาโทวพึมพำในขณะที่ผงกหัวไปมา และเขาสามารถเข้าใจได้คร่าวๆ จากท่าทางของเธอ

“มันคือปาฏิหาริย์….. อาจจะฟังดูซ้ำซากนะคะ แต่ฉันไม่สนใจหรอก ฉันดีใจที่ได้เจอกับท่านทาคุโตะค่ะ”

ทาคุโตะพยักหน้าตอบกลับ

ถึงแม้จะเขาเต็มไปด้วยความสับสน แต่เขาก็ยังยินดีที่ได้คุยกับอาโทว

อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถเอาแต่ดื่มด่ำไปกับความสุขนี้ได้ ส่วนที่ยังสงบในใจเขาคิดแบบนั้น

ในอดีต การมีชีวิตอยู่ต่อไป คือสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้ แต่ตอนนี้ข้อจำกัดนั้นได้ถูกปลดออกไปแล้ว

ถ้าอย่างนั้นล่ะก็ ชีวิตเขาต้องการเป้าหมาย

มันเป็นความคิดที่ออกมา เพราะเขาได้รับผลกระทบจากโรคที่ไม่สามารถรักษาได้ และทำให้เขาคิดแต่เรื่องความตาย

เป้าหมายในชีวิต

เขาอยากจะหาความหมายที่นำเขามาสู่สถานการณ์นี้ และตั้งมันเป็นเป้าหมายใหม่ในชีวิต

“ท่านทาคุโตะ…มาเริ่มกันอีกครั้งเถอะค่ะ พวกเราสองคน…”

“…เอ๋?”

–ด้วยเหตุนี้ คำพูดของเธอจึงพุ่งตรงเข้าสู่หัวใจของเขา

“ก่อนอื่น กรุณายืนขึ้นด้วยค่ะ”

หลังจากที่ได้รับแจ้ง เขาก็เริ่มลุกขึ้น

เห็นได้ชัดว่า แท่นหินนั้นเป็นเตียงชนิดหนึ่ง และดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะมีกล้ามเนื้ออยู่บ้าง ดังนั้นเขาจึงสามารถค่อยๆลุกขึ้นยืน

อาโทวมองเขาด้วยความเทิดทูน และคอยระวังที่จะไม่ไปรบกวนการกระทำของทาคุโตะ และเลือกใช้คำอย่างระมัดระวัง

“ฉันไม่รู้ว่านี่คือที่ไหน มันอาจจะเป็นโลกของ Eternal Nations หรือเป็นโลกจริงที่ท่านทาคุโตะอยู่ หรือบางทีอาจจะเป็นโลกอื่นโดยสิ้นเชิง แต่ก็เหมือนกับเมื่อก่อน…..มาเริ่มต้นด้วยกันสองคนเถอะค่ะ มาสร้างอาณาจักรของพวกเรากัน”

ความปรารถนาของเธอนั้นเรียบง่าย และในขณะเดียวกันก็ไม่แปรเปลี่ยน

ความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครในเกมและผู้เล่น พวกเขาได้สร้างอาณาจักรมาด้วยกันหลายครั้ง

มันคือวิถีชีวิตและความสัมพันธ์ของพวกเขา

ดังนั้น จึงกล่าวได้ว่า ความปรารถนาของเธอไม่ได้แปลกเลย

อาโทวมองไปยังทาคุโตะด้วยดวงตาลุ่มลึกสีดำสนิท โค้งคำนับอย่างสง่างาม และรอคอยคำตอบ

ดวงตาคู่นั้น ไม่มีทางที่จิตใจของทาคุโตะจะไม่สั่นไหวไปกับมัน

เธอคือตัวละครที่เขารักมากที่สุด เป็นสิ่งสำคัญ และที่เหนือไปกว่านั้น ยังเป็นสิ่งที่เขาชื่นชมมากที่สุดอีกด้วย

(ฮ่ะฮ่ะ อาณาจักรหรอ…?)

มนุษย์ตัวเล็กๆ ที่ไม่มีแม้กระทั่ง พลัง พื้นที่ และสมบัติใดๆ

ทาคุโตะพบว่าจิตใจของเขาสั่นไหวเพราะอาโทว ผู้ที่เรียกเขาว่าราชา

ไม่ใช่ นี่คือความรู้สึกที่อบอุ่น

เขาพยามอย่างดีที่สุด เพื่อจะควบคุมอารมณ์และร่างกายที่สั่นเทา

(ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา ฉันไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน แต่ได้เลย มาลองกันอีกครั้ง มาสร้างคืนวันอันยอดเยี่ยมในโลกนี้อีกครั้งกัน)

ร่างกายของเขาขยับอย่างไม่ลังเล 

เขา ผู้ที่ก่อนหน้านี้ป่วยด้วยโรคร้าย และสิ้นหวัง ตอนนี้เต็มไปด้วยความเป็นไปได้ที่ไม่สิ้นสุด

ตอนนี้เขาเป็นอิสระแล้ว

“อาโทว…”

“ค่ะ นายท่าน”

“มาสร้างอาณาจักรกันเถอะ อาณาจักรที่จะเป็นของเราสองคนเท่านั้น”

พันธะสัญญาได้ถูกสร้างขึ้น

ทันทีที่เธอได้ยินดังนั้น เธอก็เปลี่ยนการแสดงออก จากรูปร่างที่น่าหลง กลับเต็มไปด้วยความสง่างาม และก้มหน้าลง

จากนั้น เธอจึงกล่าว “ถ้าเช่นนั้น…” และทำการกระแอมเล็กน้อย ฉากที่ทาคุโตะเคยเห็นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าภายในเกม ประโยคแห่งพันธะสัญญาที่ปรากฏเมื่อทำการอัญเชิญผู้กล้า 

“นามของข้าคือ [อาโทวแห่งโคลนเลน] บุตรแห่งโคลนที่จะทำลายโลก จากนี้ต่อไป ร่างกายและจิตวิญญาณข้าเป็นของท่าน

—ทีนี้ มาร่วงหล่นไปด้วยกันเถอะ ราชาของข้า!! ”

เขาพยักหน้าเพื่อตอบรับคำพูดของเธอ

ด้วยเหตุนี้ มนุษย์ที่ชื่อ ทาคุโตะ อิระ ได้ตายลง

เขามีความฝันที่อยากจะเติมเต็ม ถึงแม้ว่าจะต้องสูญเสียทุกๆอย่าง

*เริ่มเกมใหม่!*

ผู้เล่น : อิระ ทาคุโตะ

เผ่า : ไมน็อกกราห์

คุณสมบัติ : ความชั่วร้าย

ความยาก : ? ? ? ?

………

………

………

เรื่องราวหลังจากนั้น

หลังจากทำพิธีกรรมเสร็จสิ้น ทั้งคู่ก็ดื่มด่ำไปกับบรรยากาศอันลึกลับ

นอกเหนือไปจากอาโทวแล้ว ทาคุโตะ ผู้ที่ไม่เคยทำอะไรที่บ้าระห่ำแบบนี้มาก่อนในชีวิต

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำสัญญากับสาวสวย ว่าจะสร้างอาณาจักรด้วยกันเพียงสองคน

ที่จริงแล้ว สำหรับอาโทว เธอเองก็เพิ่งได้รับคำตอบแบบนี้เป็นครั้งแรกเช่นกัน

แต่ถ้าอธิบายให้ตรงกว่านั้นก็คือ….. พวกเขาทั้งคู่เขินเอามากๆ

“ก็นะ….นี่มันค่อนข้างน่าอาย”

“ฉันเองก็รู้สึกอายนิดหน่อยค่ะ แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือ ฉันมีความสุขมาก”

ทั้งสองคนหัวเราะและหยอกล้อกันเหมือนกับคู่ใหม่ปลามัน

อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็เริ่มจริงจัง

สถานที่นี้คือดินแดนที่ไม่มีใครรู้จักเหนือจินตนาการของพวกเขา จำเป็นจะต้องทำอะไรสักอย่าง

ทาคุโตะตัดสินใจที่จะลงมือทันที

“ถ้าอย่างนั้น ผู้ติดตามที่มีเพียงหนึ่งเดียวของข้า ผู้ที่เป็นทั้งบริวาร และเป็นดั่งมันสมองที่สอง เผ่าพันธุ์แห่งความชั่วร้าย ไมน็อกกราห์ ผู้ที่จะนำพาโลกไปสู่ความพินาศ เจ้ารู้ไหมว่าจะต้องทำอะไรเป็นอย่างแรก?”

“แน่นอน! ราชาของข้า!”

ไม่ว่าเขาจะพยายามสลัดความอายออกไป หรือด้วยเหตุผลอื่น

ทาคุโตะกระโดดขึ้นไปบนแท่น และกล่าวต่อบริวารเพียงหนึ่งเดียวที่เขาเชื่อใจ เหมือนกับกำลังเล่นละครอยู่

แน่นอน ผู้ที่ให้คำตอบก็คือ อาโทว ผู้กล้าที่แข็งแกร่งที่สุดของไมน็อกกราห์

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้พูดออกมา พวกเขาทั้งคู่ก็รู้ว่าจะใช้แนวทาง และนโยบายแบบไหน ในการบริหารอาณาจักร

มันคือการกระทำที่ทำซ้ำมาเป็นพันๆครั้ง เป็นรูปแบบที่สลักอยู่ในทุกๆซอกมุมภายในหัวของพวกเขา

วิธีการเล่น การต่อสู้ และการสร้างอาณาจักร ความรู้แบบย่อๆที่พวกเขาได้รวบรวมไว้

เผ่าไมน็อกกราห์ที่ถูกนำโดยทาคุโตะจะเป็นแบบไหนกัน?

“มาเก็บตัวกันเถอะค่ะ!”

“พวกเรามาเก็บตัวกัน!!”

ถึงจะถูกบรรยายไว้ว่าเป็นเผ่าที่ชั่วร้ายที่สุด เมื่ออยู่ในจุดสูงสุด มีความเชี่ยวชาญในกิจการภายในอาณาจักร คุณสมบัติของพวกเขาเอื้อต่อการพัฒนาอาณาจักร และเสียเปรียบในด้านการต่อสู้ 

=สารานุกรม＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝

[ อาโทวแห่งโคลนเลน ] ยูนิตต่อสู้

พลังต่อสู้ : 3

ความคล่องตัว : 1

<<คุณสมบัติแห่งความพินาศ +2>> <<คุณสมบัติแห่งความมืด +1>> <<คุณสมบัติแห่งความโกลาหล +1>>

<<ชั่วร้าย>> <<ผู้กล้า>> <<คลั่ง>>

* มีโอกาสที่จะได้รับความสามารถของตัวละครที่ถูกทำลายโดยตัวละครนี้

  ―――――――――――――――――

~~ พระเจ้าแห่งแสงสร้างมนุษย์ขึ้นมาจากดินโคลน

หลังจากนั้น สิ่งลึกลับที่คงอยู่โดยไร้ชื่อได้ถูกสร้างขึ้นมาจากโคลนอันแสนโสมม และอาโทวได้ถือกำเนิดขึ้น

อาโทวคือยูนิตตัวละครผู้กล้าแห่งไมน็อกกราห์

ค่อนข้างอ่อนแอในช่วงเริ่มเกม และบางครั้งก็ด้อยกว่ายูนิตทั่วไป แต่ก็ยังมีความสามารถที่แข็งแกร่งพอจะชดเชยข้อด้อยนั้นได้

กล่าวเพิ่มเติมคือ เธอสามารถดูดซับความสามารถของยูนิตที่ถูกเธอทำลาย และมีความสามารถในการเติบโตสูงที่สุดในเหล่ายูนิตผู้กล้า