Jisui danshi to mesukōsei - ตอนที่ 11
หนุ่มวิทยาลัยกับสาวมัธยมปลายไร้เดียงสา – 11
“เสร็จแล้วล่ะ ฮิโยริจัง~ลองชิมดูสิ ฮิฮิ~..”
“เอ่อ..”
เมื่อผมเดินเข้าไปในห้องตามหลังอาซาฮีที่กำลังถือข้าวแกงกะหรี่ร้อนๆ เด็กสาวมัธยมปลายอีกคน—โคสึบากิ—ที่นั่งรออยู่ก่อนหน้านี้ และกำลังเล่นมือถือของเธออยู่ จากนั้นเธอพิมข้อความอะไรบางอย่างเงียบๆแล้วค่อยๆยกขึ้น
ในนั้น…เขียนว่า “เสร็จแล้วเหรอ…?”ด้วยตัวอักษรขนาดใหญ่..
นั่นเป็นสิ่งที่เข้าใจได้ ที่พักแห่งนี้แห่งนี้เรียกว่าอพาร์ตเมนต์เดี่ยว ซึ่งมีประตูเพียงบานเดียวที่แยกห้องออกจากห้องครัว—แม้ว่าห้องครัวจะคับแคบนิดหน่อย— ด้วยเหตุนี้ เธอจึงสามารถได้ยินเสียงกรีดร้องของอาซาฮีได้ในขณะที่เธอกำลังต่อสู้กับมันฝรั่งเหล่านั้น
เป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะไม่กล้ากินข้าวแกงกะหรี่นี้ได้หลังจากได้ยินเสียงกรีดร้องออกมาจากห้องครัว
“..น-เน่..คุณยาโมริ..”
โคสึบากิมองมาหาผมด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะขอความช่วยเหลือราวกับว่ามีบางอย่างไม่ดีกำลังเกิดขึ้น
เธอคงเป็นห่วงเพื่อนและระแวดระวังผมที่เป็นนักศึกษาวิทยาลัยน่าสงสัย แต่ตอนนี้เธอกำลังขอความช่วยเหลือจากผมให้พาเธอหนีออกจากแกงที่ทำโดยฝีมือเพื่อนของเธอ
…..ขอโทษนะ..ที่นี่คงไม่มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรือพระพุทธเจ้าอะไรที่สามารถช่วยเธอได้ในตอนนี้แล้วล่ะ..
“อ่า..ไม่เป็นไรหรอก ฉันชิมมาเองแล้วล่ะ~”
“ในนั้นมีกี่นิ้ว!!”
“บ้า! ฮิโยริจังไม่มีของแบบนั้นอยู่หรอก”
“สิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดมันเป็นแบบนั้นจริงๆเหรอคะ คุณยาโมริ…”
แล้วทำไมคำพูดของผมตอนนี้ถึงน่าเชื่อถือกว่าอาซาฮีที่เป็นเพื่อนสนิทของเธอล่ะนั่น—
เธอดูไม่ค่อยไว้วางใจอาซาฮีเลย ไม่แม้แต่จะกล้าแตะช้อนที่อยู่บนโต๊ะด้วยซ้ำ
เมื่อผมพยักหน้าอีกครั้งพร้อมพูดว่า”ไม่เป็นไร” เธอกลืนน้ำลายและมองดูจานแกงกะหรี่ที่อยู่ตรงหน้าอย่างประหม่า
“ถ้าอย่างนั้น..ฉันคงจะกินมันได้ คิดว่านะ….”
“..ทำไมฮิโยริถึงไม่พูดว่า’จะทานแล้วนะคะ’เหมือนปกติที่เคยทำล่ะ ทำเหมือนไม่อยากกินเลย..”
“ขอโทษๆ ไม่มีอะไรหรอก..พอดีฉันลืมน่ะ แฮะๆ”
“วันนี้ดูแปลกๆไปนะ ไม่สบายรึเปล่า…”
“ห๊ะ…ไม่มีอะไรจริงๆ”
ดูยังไงเธอก็ไม่อยากกินอาหารที่เพื่อนทำอย่างเห็นได้ชัด แม้ว่าเธอจะลังเลจะกินแกงที่ทำโดยอาซาฮี สุดท้ายโคสึบากิ ก็ตัดสินใจตักอาหารหนึ่งช้อนที่เพื่อนของเธอทำอย่างสุดฝีมือ
—แล้วตักเข้าปาก….
“….!?”
“เป็นยังไงบ้างฮิโยริจัง..”
อาซาฮีถามโคสึบากิที่กำลังเคี้ยวแกงกะหรี่พร้อมทำตาเบิกกว้าง
“….ฉันคิดว่า รสชาติมัน เหมือนแกงปกติ”
เมื่อเห็นใบหน้าที่ประหลาดใจจากเพื่อนสาวของเธอ สาวมัธยมปลายเงอะงะก็ยิ้มออกมาอย่างสดใส
“ไม่น่าเชื่อเลย..ฉันคิดว่าเธอจะใส่น้ำตาลไม่ก็เกลือผิดปริมาณ หรือแม้แต่ลืมใส่ผงแกงกะหรี่อะไรทำนองนั้น..”
“สรุปเธอคิดยังไงกับฉันกันแน่เนี่ยยยย”
“เธอเคยทำหม้อและกระทะคว่ำระหว่างการตั้งแคมป์ตอนประถมไงยังจำได้มั้ย. แต่ตอนนี้…เธอโตขึ้นแล้ว…”
อาซาฮีล้มลงบนพื้นด้วยใบหน้าเขินอายหลังจากถูกอ้างอิงถึงความผิดพลาดของตัวเองในอดีต—
ผมจับหน้าอกและคิดกับตัวเองว่า “โชคดีที่ตัดสินใจคอยดูเธออย่างละเอียดทุกขั้นตอน”
แม้ว่าเธอจะค่อนข้างงุ่มง่าม แต่เธอก็ ไม่เคยทำผิดพลาดในขั้นตอนหรือปริมาณ เธอทำงานหนักมากในแบบของเธอ เพื่อทำให้แน่ใจว่าเพื่อนของเธอจะชอบอาหารที่เธอทำ
“..ว่าแต่มันฝรั่งที่เราไปซื้อด้วยกันล่ะ เธอไม่ได้ใส่เข้าไปเหรอ?”
“ม-มันอยู่ในนั้น ดูดีๆสิ!… เอ๊ะ!? เอ่อ..ฉันคิดว่าพวกมันละลายไปแล้ว!”
“ละลาย..ฉันคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะละลายในเวลาแค่นี้?”
คงไม่มีทางที่อาซาฮีจะพูดว่า”ตอนที่ฉันปอกมันฝรั่งมันก็ไปออกพร้อมกับเปลือกเกือบหมดแล้ว!” เธอจึงค่อยๆเบือนหน้าหนีด้วยความรู้สึกผิด
“เข้าใจแล้ว…เธอทำดีที่สุดแล้วล่ะฮิรุจัง~”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกๆ เป็นเพราะพี่ชายช่วยสอนให้ทุกอย่างเลย แหะๆ..”
ผมเกาแก้มเขินๆไม่รู้จะตอบสาวมัธยมที่กำลังยิ้มอย่างไรดี โคสึบากิหัวเราะขณะที่เธอมองลงไปที่จานแกงที่เหลือในมือของเธออีกครั้ง
“..อึม มันเป็นอย่างนั้นเหรอ”
“อึ้ม..”
โคสึบากิเงยหน้าขึ้นและมองกลับมาที่เราอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับมองด้วยบรรยากาศที่นุ่มนวลกว่าตอนที่เราพบกันครั้งแรกเล็กน้อย และพูดว่า
“ทำไมไม่มากินด้วยกันล่ะ ฉันไม่อยากเป็นคนเดียวที่กิน”
“นั่นสินะ..”
“นี่ๆทุกคนฉันซื้อเครื่องดื่มมาด้วย”
“อ้า!ขอบคุณนะ”
ถ้านับว่านี่เป็นมื้อเย็น มันคงจะเร็วไปหน่อย แต่ก็คงไม่เป็นไร เราสามคนนั้งรอบโต๊ะกลมเล็กๆ(เกินไป)พร้อมกับอาหารเย็นฝีมือของมาฮิรุ
ชั้นเรียนการทำอาหารครั้งแรกนี้จบลงด้วยความสำเร็จโคสิบากิดูเหมือนเธอจะชอบฝีมือการทำอาหารของเพื่อนสนิทเธอด้วย….
จบ!!!~