Jisui danshi to mesukōsei - ตอนที่ 9

หนุ่มวิทยาลัยกับสาวมัธยมปลายไร้เดียงสา – 9

ไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าเด็กสาวมัธยมปลายที่สัญญาว่าจะสอนทำอาหารให้เธอจะอยู่ที่นี่—เห็นได้ชัดว่าชื่อของเธอคืออาซาฮี มาฮิรุ แม้ว่าเราทั้งคู่จะลืมแนะนำตัว—แถมเธอยังพาเพื่อนมาด้วย แต่ยังไงมันก็คงเป็นเรื่องที่สะดวกมากขึ้นสำหรับผม

แม้ว่าผมไม่มีเจตนาร้ายต่อเธอ แต่ก็ยังเป็นปัญหาเล็กน้อยสำหรับเด็กสาวมัธยมปลายที่จะเดินเข้าบ้านของนักศึกษาคนด้วยตัวคนเดียว

เนื่องจากอาซาฮีเองก็ดูเหมือนจะไม่รู้สึกถึงอันตรายใดๆ เลย ผมเดาว่าเพื่อนของเธอ โคสึบากิ น่าจะกังวลมากกว่าด้วยความที่ว่าเธอถูกเชิญไปที่บ้านของนักศึกษาวิทยาลัยน่าสงสัย จึงตัดสินใจตามเธอมาที่นี่

ดูดีๆแล้วเธอเหมือนเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเลย…

ผมจะไม่ปล่อยให้เธอทำอาหารแย่ๆ ให้เพื่อนคนสำคัญแบบนี้เด็ดขาด ผมเอง..ก็ต้องทุ่มสุดตัวเหมือนกัน…

อย่างที่ผมเคยพูดไปหลายครั้งแล้ว ประสบการณ์การทำอาหารของผมเพิ่งจะครึ่งปีเท่านั้น และผมยังไม่ถึงระดับที่สามารถสอนคนอื่นได้ อย่างไรก็ตาม ผมบอกอาซาฮีว่าจะสอนทำอาหารให้ เพราะส่วนตัวคิดว่าการทำอาหารเองดีนั้นดีกว่าการซื้อข้าวกล่องจากร้านสะดวกซื้อมากกว่า..

….ส่วนผสมพวกนี้..ดูเหมือนพวกเธอจะเตรียมตัวทำแกงกะหรี่สินะ..

ผมมองไปที่อาซาฮีขณะที่เธอดึงแพ็คเกจส่วนผสมแกงกะหรี่ออกจากถุงพลาสติกอย่างสบายใจ

มันฝรั่ง, แครอท, หัวหอม, ไก่ – เหล่านี้เป็นส่วนผสมที่ระบุไว้ด้านหลังของแพ็คเกจแกงกะหรี่สำเร็จรูป..

เป็นเรื่องจริง สำหรับอาหารสำหรับผู้เริ่มต้น ไม่มีสิ่งใดเหมาะไปกว่าแกงกะหรี่อีกแล้ว เพียงแค่ใช้มีด ใช้ไฟ และเหนือสิ่งอื่นใด ไม่ค่อยมีสิ่งที่ต้องคำนึงถึงความผิดพลาดสูงมากนัก เนื่องจากสามารถเพิ่มให้มีรสชาติเข้มข้นเยอะได้มากเท่าที่ต้องการ

อย่างไรก็ตาม กรณีนี้มีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง…

สิ่งที่เธอเตรียมมาสำหรับวันนี้ เป็นอาหารที่กินได้หลายมื้อ

แน่นอนว่าอาหารตุ๋นอย่างแกงและสตูว์ไม่ได้มีไว้สำหรับเสิร์ฟคนเดียว เเพ็คเกจหนึ่งกล่องสามารถเสิร์ฟได้ประมาณ 10 คน ความน่าดึงดูดใจของอาหารจานนี้ก็คือเมื่อทำเสร็จแล้วก็สามารถรับประทานได้ระยะเวลาหนึ่ง แต่…อาซาฮีไม่มีเตาที่บ้าน ดังนั้น ถ้าเธอจะทานแกงกะหรี่ เธอจะต้องมาที่บ้านผมทุกมื้อจนกว่าของทุกอย่างจะหมด

สำหรับผมมันคงไม่เป็นปัญหาอะไรที่เธอจะมาที่นี่ทุกวัน

ควรบอกให้เธอพอแค่นี้ก่อนดีมั้ย…แต่

ด้วยสีอันหน้าว่างเปล่า ผมหันกลับไปที่สาวมัธยมปลายกำลังอุ้มกล่องแกงกะหรี่บนหน้าอกของเธอ ขณะที่เธอพูดว่า “ทาดา!!~ “

“ก่อนหน้านี้หนูได้หาข้อมูลมานิดหน่อย แกงกะหรี่เหมาะที่สุดสำหรับคนที่ฝึกทำอาหาร จะว่าไปก็นานมากแล้วที่ไม่ได้ทำแกงกะหรี่ หนูตั้งตารอวันนี้มานานแล้ว…!”

ขณะที่ผมกำลังจะพูดออกไปว่าตัวเองไม่ชอบแกงกะหรี่ แต่ก็ชะงักคำพูดของตัวเองไว้ทันทีเมื่อได้ยินคำว่า”ตั้งตารอ’ของเธอ

“พี่ชาย ปกติหนูมักถูกเรียกว่าเงอะงะ แต่ครั้งนี้หนูเชื่อ ว่าหนูต้องทำมันได้”

“เข้าใจแล้ว งั้นเรามาพยายามทำให้ดีที่สุดกันเถอะ!”

“แหะๆ รบกวนด้วยนะพี่ชาย”

—ราวกับว่าผมยอมแพ้ ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยิ้มตอบเด็กสาวมัธยมปลายที่ยิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มไร้กังวลเจิดจ้าราวกับพระอาทิตย์ขึ้น เช่นเดียวกับชื่อของเธอ…

จบ…~~