Jisui danshi to mesukōsei - ตอนที่ 1 บทสนทนาครั้งแรก
หนุ่มวิทยาลัยกับสาวมัธยมปลายไร้เดียงสา 1
—ผมเชื่อว่าการทำอาหารเองเป็นเรื่องที่น่าเบื่อ
ทั้งต้องไปซื้อของเองอยู่บ่อยครั้ง และยังมีจานที่ต้องล้างเองอีกจำนวนหนึ่ง เว้นแต่คนคนนั้นจะชอบจริงๆ
ข้อดีคือราคาถูกและสิ้นเปลืองน้อยกว่าการรับประทานอาหารนอกบ้าน และยังสารถให้ความสำคัญกับสมดุลทางโภชนาการได้อีกด้วย
ผู้ชายในวิทยาลัยจำนวนหนึ่งที่อาศัยอยู่ตามลำพัง ส่วนใหญ่ไม่ค่อยทำอาหารกินเองเลย พวกเขากินตามร้านอาหารครอบครัวหรือไม่ก็ร้านสะดวกซื้อแม้ว่าจะมีราคาแพงกว่าเล็กน้อย
โดยทั่วไปผมก็เห็นด้วยบางส่วนกับที่พวกเขาทำ
กลับเข้าสู่ความจริงที่ว่าตอนนี้ผมยังคงเดินขึ้นบันไดของอาพาร์ตเมนต์คอนกรีตเสริมเหล็กราคาถู ที่มีถุงช้อปปิ้งหนักๆ ถืออยู่ในมือ
นี่เป็นการส่งสัญญาณถึงความพยายามอย่างมากในการลดค่าอาหาร แม้ว่าจะเพียงเล็กน้อยก็ตาม
ผมยักไหล่ขณะนึกถึงสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าเงิน ซึ่งมีจำนวนสัดส่วนผกผันกับน้ำหนักของอาหารหนึ่งสัปดาห์นี้
แม้ว่าจะเป็นความจริงที่การทำอาหารเองมีราคาถูกกว่าการรับประทานอาหารนอกบ้าน หากถามว่ามันคุ้มค่ามากไหม ผมก็ตอบได้ตรงนี้เลยว่าไม่ค่อยคุ้มมากเท่าไหร่….
โดยพื้นฐานแล้ว เมื่อปริมาณอาหารเพิ่มขึ้น ราคาต่อหน่วยก็จะถูกลง(ก็แบบประมาณว่า เราซื้อใข่มา1แผงใช่มะมันก็จะถูกกว่าการซื้อแยกฟอง นึดนึง!) แต่ไม่มีทางที่ผมจะสามารถใช้มันจนหมดได้เมื่อซื้อเพื่อตัวคนเดียว สุดท้ายจะจบลงด้วยอาหารส่วนเกินและปล่อยให้มันเน่าอยู่ในตู้เย็น
เพื่อนในวิทยาลัยของผมบางคนใช้ห้องเดียวกับคู่รัก และเคยได้ยินมาว่าค่าอาหารต่อคนของพวกเขาต่ำกว่าของผมมาก
ดูเหมือนว่าการอยู่คนเดียวจะใช้งบประมาณมากกว่าการแชร์ห้องร่วมกันสองคนนิดหน่อย
แต่ก็ไม่จำเป็นต้องขนาดที่ว่า “น่าเสียดายจังที่ไม่มีแบบนี้บ้าง” และอีกอย่างอพาร์ตเมนต์ของผมมีไว้สำหรับคนเดียว ดังนั้นจึงไม่เหมาะกับการใช้ห้องร่วมกันเท่าไหร่..
ผมเดินขึ้นบันไดตามทางเดินไปที่ชั้นสองห้อง 206 ซึ่งเป็นห้องของผมเอง
ขณะที่ผมรีบเดินขนเอาสัมภาระที่หนักอึ้งของตัวเองนั้น เท้าของผมก็หยุด..และดวงตาก็ได้สะดุดเข้ากับใครบางคนนั่งขดตัวอยู่ตรงข้างผนังโถงทางเดิน
นั่นอะไร…
ข้างๆผมมองไปที่ประตูห้อง205 คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นอาจเป็นเพื่อนข้างบ้านของผม
พอสังเกตดีๆแล้วเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งกอดเข่าทั้งสองของเธอ
นั่นใคร…?
ความจริงที่ว่าผมเป็นนักเรียนปีสองในวิทยาลัยในปีนี้ และนี่ก็เป็นเวลากว่าหนึ่งปีแล้วตั้งแต่ที่ผมย้ายเข้ามา
น่าเสียดายผมยังไม่เห็นหน้าเพื่อนบ้านของตัวเองเลย ไม่ใช่เพราะไม่มีใครอยู่แถวนี้ แต่เพียงเพราะผมละเลยที่จะสนใจพวกเขา
เป็นไปได้มากว่าคนที่นั่งขดตัวอยู่ตรงนั้นเป็นเพื่อนบ้านของผมที่ยังไม่เคยเห็น
เธอน่าจะเป็นนักเรียนมัธยมปลาย สังเกตได้จากเธอสวมชุดนักเรียนมัธยมซึ่งอยู่ไม่ไกลจากอพาร์ตเมนต์นี้
“มีอะไรให้ช่วยมั้ย…”
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ผมก็เลยตัดสินใจเรียกเธอออกไปในที่สุด ถ้าเกิดเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นข้างนอกบางทีผมอาจเพิกเฉยต่อเธอเลยก็ได้ แต่เมื่อเห็นสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนบ้านที่นั่งขดอยู่ข้างประตูห้องของผมก็อดละเลยเธอไปไม่ได้
นอกจากนี้นี่ยังเป็นเวลาหกโมเย็นกว่าๆแล้ว มันไม่ใช่เวลาที่ดีที่เด็กสาวมัธยมปลายจะมาอยู่ในที่แบบนี้
“…?”
ทันทีเด็กสาวเงยหน้าขึ้น เธอมีใบหน้าที่ดูน่ารักน่าเอนดู ผมคร่ำครวญในใจเมื่อสังเกตเห็นเธอมองมาที่ผมอย่างคนน่าสงสัย แม้ว่าผมจะไม่ค่อยได้พูดคุยกับเพศตรงข้ามในวิทยาลัยมากนัก
ตอนนี้ไม่ว่าเธอจะรู้ว่าผมกังวลหรือไม่ก็ตาม เด็กสาวมัธยมปลายตรงหน้า ก็พึมพำอะไรบางอย่างกับผม
“…หนูทำกุญแจหาย…เข้าไม่ได้”
นั่นคือบทสนทนาครั้งแรกระหว่าง ยามาโมริ ยูและ อาซาฮี มาฮิรุ —หนุ่มนักศึกษาวิทยาลัยและเด็กสาวมัธยมปลาย
จบ!!!!!