Jisui danshi to mesukōsei - ตอนที่ 20
หนุ่มวิทยาลัยกับสาวมัธยมปลายไร้เดียงสา – 20
—มุมมองของน้องมาฮิรุน๊ะ
“กลับมาแล้วค่า~”
หลังจากพูดพึมพำไปที่ประตูอพาร์ตเมนต์ตัวคนเดียว โดยไม่มีครอบครัวหรือแม้แต่สัตว์เลี้ยงรอบๆ มาฮิรุ ซึ่งพึ่งกลับบ้านมาจากโรงเรียน ทรุดตัวลงบนที่นอนเธอขณะที่ยังสวมชุดนักเรียนอยู่
ในห้องนั้นมืดสนิท โดยมีผ้าม่านบังแสงแดดและไม่ได้เปิดไฟแม้แต่ดวงเดียว
มีกองหนังสือเรียนของโรงเรียนและสื่ออ้างอิงวางกองอยู่บนโต๊ะที่ด้านข้าง ขวดน้ำแร่ธรรมชาติสำหรับดื่มเป็นประจำถูกวางเรียงรายกันอยู่ที่มุมห้อง และเสื้อผ้าจำนวนมากกระจัดกระจายอยู่บนพื้น ทำให้ไม่มีแม่แต่พื้นที่ว่างให้เหยียบ
เจ้าของห้องนี้ที่ตัดสินใจไม่ได้ว่าตัวเองจะเหมือนสาวมัธยมปลายหรือไม่—อย่างน้อยถ้าเป็นแบบนี้
และซบหน้าลงกับหมอนแล้วครางเบาๆว่า” อึมมม~”
“พี่~ชาย—…”
สิ่งเดียวที่คอยวนเวียนอยู่ในความคิดของเธอตอนนี้คือเพื่อนบ้านข้างบ้านของเธอ นักศึกษาวิทยาลัยผู้ที่ดูแลเธอมาระยะหนึ่งแล้ว
ที่แม่นยำกว่านั้นคือความจริงที่ว่า ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาถูกสงสัยโดยคนสองคน—เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอและนักศึกษาวิทยาลัยหญิงที่เธอรู้จัก….
“เราไม่ได้เป็นแบบนั้นกันสักหน่อย…”
ยาโมริ ยู เพื่อนบ้านข้างห้องของเธอ คนที่เธอร่วมรับประทานอาหารเช้าและอาหารเย็นเกือบทุกวันตั้งแต่วันนั้นที่ตัวเองทำกุญแจหาย
ก่อนหน้านั้นมาฮิรุ ได้กินแค่อาหารกลางวันร้านสะดวกซื้อเย็น ๆ ที่โต๊ะนี่ แต่ตั้งแต่ได้พบเขาและเรียนรู้ที่จะทำอาหารจากเขา โอกาสของเธอในการทานอาหารที่ปรุงสดใหม่ก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก…
มาฮิรุ รู้สึกเสียใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เขายังคงดูแลเธอมาจนถึงทุกวันนี้เพราะยู คอยพูดว่า “อย่ากังวลกับมัน” และเหนือสิ่งอื่นใด ความอยากทานอาหารอร่อยๆเพิ่ม มากขึ้นเกินไปสำหรับเธอที่จะต้านทาน…
“ฉันจะไปรบกวนเขารึเปล่านะ….”
แน่นอนว่ามีความเขินอายอย่างมากที่ต้องถูกคนรอบข้างสงสัยว่าตัวเองมีความสัมพันธ์กับเขาในเชิงอะไรแบบนั้น แต่ถึงยังไงก็มีความกังวลอย่างแรงกล้าว่าเธอจะคอยทำให้ ยู มีปัญหา
เมื่อวันก่อน ครั้งแรกที่เธอพบกับอาโอบะ อาโออิ ดูเหมือนว่าเขาจะปฏิเสธคำเชิญของเธอ โดยให้ความสำคัญกับการนัดหมายของเขากับเธอก่อนเป็นอันดับแรก
เมื่อมองย้อนกลับไป เขาไม่เคยพูดว่า “วันนี้ทำไม่ได้” ด้วยเหตุผลของตัวเองตั้งแต่เริ่มสอนทำอาหารให้เธอ ยกเว้นวันที่เขาทำงานพาร์ทไทม์
“เป็นไปได้มั้ยนะที่เขาพยายามหาเวลาให้ฉัน…”
…….
*กรี๊งงงง!!*(เสียงอินเตอร์คอมหน้าห้อง)
“!!!!!”
ทันใดนั้นอินเตอร์คอมหน้าห้องของเธอก็ดังขึ้น ทำให้มาฮิรุกระโดดลุกฟุบออกจากเตียงโดยไม่ตั้งใจ
เธอหยุดคิดและรีบเดินไปที่ประตู แล้วมองผ่านรูช่องว่างประตูไปพร้อมกับสงสัยว่าเป็นใคร
“มาฮิรุ เธออยู่ในนั้นใช่รึเปล่า..”
“ห๊ะ…พี่ชาย!!”
เธอรีบปลดล็อคประตูและเปิดออก พบว่ายู ยืนอยู่ตรงนั้น แต่งตัวเหมือนกับว่าเขากำลังกลับบ้านจากวิทยาลัย
“พ…พ-พี่ชายมีอะไรเหรอ…!”
เมื่อมาฮิรุประหลาดใจกับรูปร่างหน้าตาของคนที่เธอพึ่งเคยนึกถึงเขาเมื่อก่อนหน้านี้
ยูก็เสนอบางอย่างให้เธอและพูดว่า”เปล่าหรอก..ฉันเจอสิ่งนี้ตกอยู่บนพื้นน่ะ”
—เป็นกระเป๋าเงินอันเดียวกันกับที่ มาฮิรุใช้—หรือมากกว่านั้นนี่คือกระเป๋าเงินของเธอ
“เดี๋ยว..ไม่นะมัน-“
“ฉันเจอมันตรงหน้าประตูห้องนี้ มันใช่ของเธอรึเปล่า….”
เมื่อมาฮิรุตรวจสอบสิ่งของในกระเป๋าของเธอ แล้วก็มั่นใจว่าเป็นของเธอ บางทีเธออาจทำมันหล่นในตอนเธอหยิบกุญแจห้องออกมา
“ขอบคุณมากเลยค่ะ แล้วก็ขอโทษ..สำหรับปัญหาที่เกิดขึ้น”
“~ไม่ต้องคิดมากหรอก คราวหน้าก็ระวังๆด้วยล่ะ”
“งั้น..ไว้เจอกันใหม่นะ” ยูพูดแล้วหันหลังเดินจากไป แต่แล้วมาฮิรุที่กำลังมองดูแผ่นหลังอย่างสำนึกผิดก็พูดขึ้นว่า “เดี๋ยว..ก่อน!”
“พี่ชาย..ไม่คิดว่าหนูน่ารำคาญเหรอ”
“เอ๊ะ..”
ขณะที่นักศึกษาวิทยาลัยมองเธอราวกับจะพูดว่า “จู่ๆ ผู้หญิงคนนี้กำลังพูดถึงอะไร?” มาฮิรุพูดต่อ—
“ถ้าอย่างนั้น ช่วยบอกหนูที..หนูไม่อยากรบกวนพี่ชาย”
“…? ฉันไม่เคยคิดว่าเธอน่ารำคาญเลยรู้มั้ย”
“ร-เหรอ…แต่เมื่อวันก่อนพี่ชายกับคุณอาโอบะไม่ได้ไปดื่มด้วยกันก็เพราะ…หนูเองนะ”
“อาโอบะ? อ้อ..ไม่ นั่นต้องขอบคุณมาฮิรุมากกว่า ฉันจึงมีข้ออ้างที่จะไปปฏิเสธได้ ฉันไม่ชอบออกไปดื่มกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ เพราะเธอมีนิสัยการดื่มที่ไม่ดี”
ยู กล่าวเสริมว่า “แล้วมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ” และหัวเราะให้มาฮิรุ ที่ดูกังวลมาก
“ฉันคิดว่าฉันเคยบอกเธอไปแล้วนะ ตอนที่เธอทำอาหารฉันก็ได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง ส่วนเธอก็ได้ฝึกทำอาหารไปในตัว”
“แต่นั่นมันจะไปรบกวนเวลาว่างของพี่ชายมากรึเปล่า..”
“ไม่หรอก ไม่ว่าเธอจะมาหรือไม่มาสุดท้ายยังไงฉันก็ได้ทำอาหารกินเองใช่มั้ยล่ะ ส่วนตัวฉันคิดว่าเวลาที่ใช้มันก็ใกล้เคียงกันอยู่แล้ว”
“อ-อย่างงั้นเหรอ..”
“ใช่ เธอยังบอกอีกด้วยว่าอาหารรสชาติดีกว่าในตอนกินกับคนอื่น มากกว่ากินคนเดียวใช่มั้ยล่ะ สำหรับฉันก็เหมือนกัน..”
“…!”
“งั้น..-” มาฮิรุซึ่งเบิกตากว้างกับคำพูดเหล่านั้น ยืนยันด้วยน้ำเสียงที่เงียบงันเล็กน้อย
“หนูยังไปที่บ้านของพี่ชายได้เหมือนเดิมใช่มั้ย..”
“ได้เสมอเลยล่ะ ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่ฉันยังไม่ได้ลองทำด้วย”
“..อึ้ม-“
และแล้วมีรอยยิ้มเบ่งบานผุดขึ้นบนใบหน้าของมาฮิรุ แล้ว ยูก็หัวเราะและพูดว่า “มีความสุขอะไรของเธอน่ะ” แต่ถึงกระนั้น มาฮิรุที่ได้ยินคำพูดหล่านี้รู้สึกว่าหัวใจของเธอเบาลงทันที
จบ~