Jisui danshi to mesukōsei - ตอนที่ 5
หนุ่มวิทยาลัยกับสาวมัธยมปลายไร้เดียงสา 5
“..ฮ๊ะ.!..พี่ชาย…ทางนี้”
“เอ๊ะ..คือคุณ..”
วันหยุดของวันนี้ ขณะที่ผมกำลังไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตแถวบ้าน เมื่อได้ยินเสียงเรียกจากข้างหลัง ผมรีบหันหลังกลับไปทันที..
ที่ยืนอยู่ตรงนั้นเป็นสาวมัธยมปลายคนหนึ่ง นี่ก็เป็นเวลาประมาณหนึ่งสัปดาห์แล้วที่เธอนำคุกกี้ที่ดูค่อนข้างแพงมาให้เป็นของขวัญแทนคำขอบคุณตอนนั้น
อีกอย่างผมก็ประทับใจมากที่เธอยังคงจำใบหน้าของผมได้ดี [ขอโทษ..พอดีลืมบอกในตอนที่แล้วว่าเข้าให้คุกกี้กัน :3 อย่าโกรธกันเลยนะ..]
บังเอิญว่าผมเป็นพวกจำหน้าคนไม่ค่อยได้ จนตอนนี้ผมก็ยังนึกไม่ออกว่าเธอเป็นใคร แต่ถ้าเธอไม่เรียกผมว่า “พี่ชาย” ผมอาจจะต้องใช้เวลาสองสามวินาทีในการคิด
“พี่ชายมาซื้อของเหรอ…”
“อ่า..ใช่ชั้นก็มาที่นี่ทุกสัปดาห์แหละ…เธอล่ะ”
“หนูมาเพื่อซื้ออาหารเย็นสำหรับวันนี้….”
“เอ่อ..นั่นดูเหมือนว่า…”
ด้วยรอยยิ้มของเธอที่ไร้กังวล ผมเหลือบมองไปที่ตะกร้าสินค้าที่เธอถืออยู่ และเห็นเครื่องเคียงหลายชิ้นในภาชนะพลาสติก
ในนั้นมีขนมปังหวานสองสามชิ้นที่ถูกเลือกไว้ข้างในตระกร้า
เห็นได้ชัดว่าเธอยังมีนิสัยกินตามปกติ…
“แล้ว…เธอมีแผนว่าจะกินอะไรเป็นอาหารเย็นล่ะ..”
“นี่ไง…”
เด็กสาวหยิบขนมปังที่อยู่ในตะกร้าของเธอขึ้นมาให้ดู
….
อาหารเย็นของเธอเป็นแค่ขนมปังหวานเหรอ..?
มันไม่มีคุณค่าทางโภชนาการเลยไม่ใช่เหรอ…?
กล่องข้าวผัดอันนี้เป็นอาหารกลางวันของเธอด้วยงั้นเหรอ? เธอไม่มีเตาอบไมโครเวฟในบ้าน เธอจึงไม่สามารถกินข้าวกล่องที่เป็นแบบสำเร็จรูปขณะที่ยังร้อนๆได้
ไก่ทอด สลัดมันฝรั่ง หมูทอด…นั่นค่อนข้างหรูหรากว่าของผม แต่การทานเฉพาะของเหล่านี้โดยไม่มีอาหารหลักก็จะไม่ได้รสชาติเท่าที่ควร
ขณะที่ผมกำลังครุ่นคิดเรื่องนั้นอยู่ เด็กสาวมัธยมก็พูดขึ้นอย่างสดใสว่าขนมปังที่เธอถืออยู่นั้นอร่อยมาก
ความจริงที่ว่าเธอไม่ได้มองว่าการรับประทานอาหารแบบนี้นั้นเป็นปัญหามากกว่า
นั้นน่าเป็นห่วงมากกว่าสิ่งอื่นใด….
ผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องดีที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของคนอื่นมากนัก
หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว ผมตัดสินใจและบอกเธอออกไปว่า
“นี่…ตอนเย็นมาที่บ้านของชั้นหน่อยสิ..”
“เอ๊ะ!…ค-ค่ะ..”
เด็กสาวเอียงศีรษะด้วยสีหน้างุนงงบนใบหน้าของเธอ…
=====
“อึ้ม….”
ในตอนเย็นเด็กสาวได้เข้ามาที่ห้องของผมตามสัญญา ระหว่างทางกลับบ้านจากซุปเปอร์มาร์เก็ตผมได้เตรียมอาหารปรุงสดใหม่ ผัดถั่วงอกและหุงข้าวสวยร้อนๆไว้รอ
เมื่อมาถึงผมได้นำสิ่งที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้มาเสิร์ฟให้ตรงหน้าโดยไม่ถามความเห็นของเด็กสาวแม้แต่คำเดียว
“ข้าวหุงสดใหม่..มันดีที่สุดเลย..”
“ได้ยินแบบนั้นชั้นก็ดีใจ..เอ้า!..กินได้เต็มที่เลยนะ ..ยังมีอีกเยอะ”
“ขอบคุณมากค่ะ!”
ตอนแรกเธอปฏิเสธโดยบอกว่าสิ่งนี้ไม่ควร แต่เมื่อได้เห็นการเสิร์ฟข้าวที่ปรุงสดใหม่ตรงหน้าในขณะท้องกำลังว่าง
ด้วยเหตุนี้เธอทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เด็กสาวมัธยมปลายที่เต็มไปด้วยความเกรงใจ ตอนนี้ได้ตกหลุมพรางของผมเป็นที่เรียบร้อยและเทข้าวลงในชามที่ผมให้ด้วยความอยากอาหารอันแสนวิเศษของเธอ
“นี่…พี่ชายไก่ทอดชิ้นนี้อร่อยมาก ลองดูสิ..”
“ไม่เป็นไร..นั่นมันของเธอ..กินเถอะ”
“ถ้าคุณพูดอย่างนั้น อาหารที่หนูกำลังกินอยู่ตอนนี้ก็เป็นของพี่ชาย อีกอย่าง แบ่งเรามาปันอาหารดีๆ กันดีกว่า!”
“อ-อย่างงั้นก็ได้..”
เครื่องเคียงจากซูเปอร์มาร์เก็ตมักจะอร่อยขึ้นเมื่อกินกับอาหารจานหลัก เป็นเรื่องธรรมชาติแน่นอน เพราะทำมาเพื่อให้เป็นที่นิยมของคนหมู่มาก ยิ่งกว่านั้น เธอซื้อมันมาใหม่ๆ ในเวลากลางวัน ดังนั้นข้างในจึงยังร้อนอยู่โดยที่ไม่ต้องอุ่นอีก
“อร่อยดี..”
“ใช่มั้ย.?.~~ มันเข้ากันได้ดีกับข้าว~~—”
ตั้งแต่ผมเริ่มทำอาหารเอง ผมไม่ค่อยซื้อเครื่องเคียงและทอดอาหารเอง ครั้งหนึ่งเคยพยายามทำมันฝรั่งทอดเองครั้งแรกเมื่อตอนเพิ่งเริ่มทำอาหารและมันล้มเหลวอย่างน่าสังเวช ด้วยเหตุนี้ผมจึงไม่ค่อยอยากยุ่งเกี่ยวกับของทอดสักเท่าไหร่
แต่การได้กินของทอดอร่อยๆ แบบนี้ ทำให้รู้สึกอยากเรียนทำขึ้นมาบ้างแล้วสิ.. คราวหน้าผมจะลองหาดูวิธีทำดู
“พี่ชาย..~ ลองหมูแดงชิ้นนี้ดูสิ..”
“อย่าลากชั้นเข้าเข้าไปในเส้นทางของอาหารทอดมากเกินไป ว่าแต่..นี่กินผักบ้างสิ”
“อ๊า…สลัดมันฝรั่ง..อยู่ไหนน้า..”
ด้วยแลกเปลี่ยนบทสนทนาสบายๆ เช่นนี้ ผมรู้สึกได้ถึงอารมณ์สาวมัธยมที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
สุดท้ายผมก็ได้กินข้าวขาวเพิ่มอีกมื้อโดยไม่รู้ตัว..
จบ!!!