Jisui danshi to mesukōsei - ตอนที่ 8
หนุ่มวิทยาลัยกับสาวมัธยมปลายไร้เดียงสา – 8
—ทันทีหลังเลิกเรียน มาฮิรุ กับ ฮิโยริ ทั้งสองคนไปซื้อของแถวซูเปอร์มาร์เก็ตที่มาฮิรุไปประจำทุกวันแล้วตรงไปที่ห้องของเธอที่อาศัยอยู่
พวกเธอทั้งสองทิ้งกระเป๋าไว้ในห้องมาฮิรุ นำของที่ซื้อมามุ่งหน้าไปที่ห้องเพื่อนบ้าน 206 ของเธอ
“เอ๊…นี่คืออะไร..เอ่…เออิโมริซัง? ใช่มั้ย?”
“อ๊ะ..จริงด้วย ที่ผ่านมาฉันไม่ได้สังเกตเลย”
“นั่นไม่ใช่ประเด็น ชั้นหมายความว่าเธอคุยกับเขาโดยไม่รู้ชื่อได้ยังไง”
“ฮะฮะ ปกติฉันเรียกเขาว่า ‘พี่ชาย’ มาได้สักพักแล้ว”
เมื่อมาฮิรุ กดอินเตอร์คอมในห้อง 206 ผ่านไปครู่หนึ่ง พวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้าเล็กๆ มาจากอีกด้านของประตู
และแล้วเสียงลูกบิดประตูก็ดังขึ้น…
ฮิโยริที่ไม่เคยพูดคุยกับนักศึกษาวิทยาลัยมาก่อน นับประสาเพื่อนร่วมชั้นชายเท่านั้น กลืนน้ำลายโดยไม่ได้ตั้งใจ นี่อาจเป็นเพราะความประหม่าของเธอ..
จากนั้นคนยืนอยู่อีกด้านของประตูที่ค่อย ๆ เปิดออกคือ
“เอาล่ะ เชิญเข้ามาได้เลย..เอ๊ะ..?!นั่น—.”
—เป็นคนธรรมดา ภาพที่ฮิโยริสร้างขึ้นจากจิตสำนึกถึงเขาในฐานะ “นักศึกษาวิทยาลัยผู้ชั่วร้ายที่คอยตามหลังมาฮิรุ” ได้พังทลายลงแล้ว…
*เ..เดี๋ยวนะ บางทีเขาบอกว่ารูปลักษณ์ภายนอกนั้นหลอกลวงได้ และมีความเป็นไปได้สูงที่บุคคลที่มีใบหน้าที่ดูไม่เป็นอันตรายแบบนี้อาจเปรียบเสมือนสัตว์ประหลาดจริงๆอยู่ภายใน ! ไม่ ไม่…นี่เรายังไว้ใจไม่ได้*
เธอกระชับการ์ดของเธอให้แน่นขึ้นอีกครั้ง ซึ่งกำลังจะหลุดมือ และมองดูนักศึกษาวิทยาลัยที่ภายนอกดูเหมือนเป็นมิตร(ชั่วคราว)อีกครั้ง
เขาสูงกว่าความสูงเฉลี่ยของชายทั่วไปวิทยาลัยที่เคยเห็นปกติ เนื่องจากอายุของเขา ลักษณะร่างกายของเขามีค่าเฉลี่ยถึงผอมเล็กน้อย คุณลักษณะของเขาไม่ได้พัฒนามาอย่างดีหรือไม่เด่นจนเกินไป
“สวัสดียามเย็นค่ะพี่ชายวันนี้หนูขอรบกวนพี่ชายด้วยนะ”
“อะ..อึ้ม สวัสดี แล้วเธอที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือ..—”
“เอ่..อ้อ นี่คือเพื่อนร่วมชั้นของหนูเองแหละ ฮิฮิ~”
“ฉ..ฉัน โคสึบากิ ฮิโยริ ค่ะ ได้ยินว่าคุณกำลังดูแลฮิรุจังอยู่..”
เมื่อฮิโยริโค้งตัวเล็กน้อยและแนะนำตัวเอง นักศึกษาวิทยาลัยก็เอียงศีรษะแล้วพูดว่า “ฮิรุ…?”
“อ่า นี่มันชื่อเล่นของหนูเอง แหะๆ ขอโทษ ที่ยังไม่ได้บอกชื่อของตัวเองเลย หนูชื่ออาซาฮี มาฮิรุ! ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“อาซาฮี มาฮิรุ…อ๊ะ ชั้นเข้าใจ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงเป็น ‘ฮิรุ’…โอ้ะ ขอโทษ เอาเป็นว่าชั้นชื่อยามาโมริ ยู ขอโทษที่ไม่ได้บอกชื่อก่อนเหมือนกัน”
*ฟู่..~เข้าใจแล้ว เขาชื่อ ‘ยาโมริ’ ไม่ใช่ ‘เออิโมริ’…*
ฮิโยริคิดอย่างแปลกใจกับตัวเอง
“ถ้าอย่างนั้น คุณโคสึบากิ มาที่นี่เพื่อคอยดูแล ฮาซาฮีใช่มั้ย”
“..เอ่อ ใช่ค่ะ ฮิรุจังเขาเป็นคนที่ค่อนข้างซุ่มซ่ามในบางครั้ง ฉันเลยเป็นห่วงเขานิดหน่อย”
“อืม แบบนั้นสินะ..”
แน่นอน มันเป็นแค่เพื่อความสบายใจของแต่ละฝ่ายเพียงเท่านั้น… เดี๋ยวนะคำพูดที่ว่า “ซุ่มซ่ามในบางครั้ง??”
“นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม ฉันขอรบกวนด้วยคนได้มั้ยถ้าคุณไม่รังเกียจ? เอ่อ ฉันจะออกไปรอที่ห้องของฮิรุจังก็ได้ถ้ามันรบกวนช่วงเวลาของคุณ…”
นี่ก็เป็นแผนของฮิโยริเช่นกัน ถ้าเขาจะบอกว่ามีเพียงมาฮิรุเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตในห้องของเขา เธอจะรีบดึงมือของมาฮิรุและวิ่งออกมาจากห้องนั้นทันที
“ผมไม่ว่าอะไรหรอก เอ้า..เข้ามาได้เลยถึงห้องมันจะดูรกไปหน่อยแต่ก็ทำตัวตามสบายได้เลย”
“ค..คุณแน่ใจแล้วเหรอคะ—?”
ฮิโยริประหลาดใจที่นักศึกษาอนุญาตให้เข้าห้องของเขาได้อย่างง่ายดาย และยิ่งประหลาดใจมากขึ้นที่เขาพยักหน้าและพูดว่า “ใช่”ราวกับว่าไม่มีอะไรผิดปกติ
“-หนูขอโทษนะพี่ชาย หนูขอโทษที่เราจู่ ๆ ก็โผล่เข้ามาด้วยกันแบบไม่ได้บอกล่วงหน้า…แม้ว่าหนูควรจะเป็นคนเดียวที่รบกวน…”
“ชั้นเป็นแค่มือสมัครเล่น ถึงงั้นจึงไม่สามารถสอนเธอเกี่ยวกับการทำอาหารได้ไม่ค่อยมากนัก ไหนๆก็มาด้วยกันแล้วทั้งทีไม่ลองให้เพื่อนของเธอเป็นคนลองชิมดูล่ะ”
“ฮ-ฮิโยริจัง!? ฉันควรทำยังไงดี มันรู้สึกประหม่าไปหมดแล้ว~|”
“เอ๋!!! มันน่ากลัวอ่ะ เธอจะเอาแบบนั้นจริงๆเหรอ?”
“ทำไมพูดถึงเหมือนอาหารของอาซาฮีมันมีรสชาติน่ากลัวแบบนั้นล่ะครับ”
“มันแย่กว่านั้นอีกนะรู้ไหม!?”
ฮิโยริหันกลับมาสังเกตนักศึกษาวิทยาลัยที่เชิญเธอเข้ามาในห้องอีกครั้ง
เธอเลิกสนใจกับความรำคาญของมาฮิรุ จนถึงตอนนี้ ยังไม่มีวี่แววว่าผู้ชายคนนั่นจะมีอะไรน่าสงสัยเลย หรือมากกว่านั้น ความประทับใจก็คือเขาดูเป็นคนปกติและน่ารัก เหมือนที่มาฮิรุเคยพูด…
*…แต่ฉันยังไม่แน่ใจ เอาเป็นว่าจับตาดูไปก่อนแล้วกัน….*
ตามเพื่อนสนิทของเธอที่ก้าวผ่านประตูหน้าห้องอย่างร่าเริงและพูดว่า “ขอรบกวนด้วยนะค๊า~”ส่วนฮิโยริยังกล้าๆกังๆที่จะก้าวข้ามพื้นประตูบ้านของชายในมหาวิทยาลัยเป็นครั้งแรก…
###ขอโทษ…ลืมเซฟ~~ ครั้งแรกก็เลยไม่มี