Journey Towards Greatness เกิดใหม่ในโลกโปเกมอนกับการเดินทางสู่ความยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 45
จูเลียนใช้เวลาสองวันในป่า แต่เขาก็ไม่สามารถหาคู่ต่อสู้ที่ดีพอสำหรับพีเจียนของเขาได้ โปเกมอนทั้งหมดที่เขาพบในป่านั้นไม่ได้ทำให้พีเจียนได้ประสบการณ์ใดๆ จูเลียนรู้สึกผิดหวังเมื่อเขาเสียเวลาไปกับสิ่งนี้ในป่า
จูเลียน ‘ดูเหมือนว่าฉันจะต้องไปที่เมืองโทคิวะก่อน การอยู่ที่นี่ไม่ช่วยฉันหรือพีเจียนเลย’
ดังนั้นเขาจึงเก็บของทุกอย่างและมุ่งหน้าไปยังเมืองโทคิวะด้วยจักรยานคู่ใจของเขา เขาเห็นมิวบินอยู่เหนือเขาและโบกมือให้เขาก่อนหายตัวไป หลังจากเผชิญหน้ากับจูเลียนในวันนั้นมันก็จะแวะมาเล่นกับเขาและโปเกมอนของเขาเป็นครั้งคราว จูเลียนยิ้มให้มิวและโบกมือกลับ แต่ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้
จูเลียน ‘เชี่ย มิวจะทำอะไรหลังจากได้เห็นมิวทูกัน มิวที่กำลังคอยตามฉันอยู่นั้นแตกต่างจากโครงเรื่องหลัก แม้ว่ามิวจะเป็นมิตรแต่ฉันก็ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรบ้างเมื่อเห็นร่างโคลน ฉันรู้ว่ามิวตัวนี้แข็งแกร่งกว่ามิวทูในปัจจุบันแต่ฉันก็หวังว่ามันจะไม่ฆ่ามิวทูหรือสิ่งอื่นใดที่อาจเป็นอันตรายต่อมัน แต่บางทีฉันแค่คิดมากเกินไปก็ได้ ค่อยคิดหลังจากไปถึงเมืองโทคิวะแล้วกัน’
จิตใจของจูเลียนตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายเพราะมิวที่ตามเขามานั้นเป็นเหมือนระเบิดนิวเคลียร์ แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้หากมันต้องการจะระเบิด เขาทำแค่ถอนหายใจหลังจากไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรแล้วเดินทางต่อไป หกชั่วโมงต่อมาในที่สุดเขาก็เห็นรอบนอกของเมือง
ในที่สุดจูเลียนก็มาถึงเมือง มันมีด่านตรวจอยู่ใกล้ประตูเมืองและทุกคนที่เข้าออกก็จะถูกตรวจสอบ
เจ้าหน้าที่จุนซา “หยุดตรงนั้นก่อน”
จูเลียนหยุดจักรยานและแสดงบัตรประจำตัวของเขาให้ดู เจ้าหน้าที่จุนซารับบัตรประจำตัวไปและเริ่มตรวจสอบรายละเอียดและข้อมูลเกี่ยวกับจูเลียน
จูเลียน “มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าเจ้าหน้าที่จุนซา”
เจ้าหน้าที่จุนซา “ไม่มีอะไร ทุกอย่างปกติดีคุณไปได้แล้ว แต่ระวังให้ดีในเมืองนี้มีอัตราการลักพาตัวโปเกมอนเพิ่มสูงขึ้นมากจากปีที่แล้ว”
จูเลียน “ขอบคุณครับ”
เขาเอาบัตรประจำตัวของเขาคืนและเข้าไปในเมือง
จูเลียน ‘ดูเหมือนว่าแม้ว่าคนโง่ทั้งสามจะไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่โปเกมอนก็ยังคงถูกลักพาตัว แต่เมืองนี้เป็นสำนักงานใหญ่ของแก๊งร็อคเก็ต ฉันควรตรวจสอบสิ่งนี้’
ดวงตาสองคู่ที่ไม่รู้จักจ้องมองจูเลียนจากมุมหนึ่ง
ยามาโตะ “เฮ้อ เขาไม่ใช่คนที่เอาชนะเราเมื่อครั้งล่าสุดหรอกเหรอ”
โคซาบุโร่ “ฉันคือโคซาบุโร่ นายน่ะเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว!”
ยามาโตะ “เจ้าโง่อย่าตะโกนสิ เดี๋ยวเขาก็ทุบตีเราอย่างอนาถอีกหรอก”
โคซาบุโร่ “ใช่ ผู้ชายคนนั้นก็น่ากลัวแถมโปเกมอนของเขาก็น่ากลัวเช่นกัน แต่พวกมันมีพลังมากเหมาะสำหรับกองทัพโปเกมอนของบอสของเรา เราควรแจ้งให้บอสทราบเกี่ยวกับเขานะ”
ยามาโตะ “นายพูดถูก ไปกันเถอะ”
โคาซาบุโร่กับยามาโตะรีบไปที่สำนักงานใหญ่เพื่อแจ้งเรื่องจูเลียนให้กับซาคากิ
ทางด้านของจูเลียนก็ไปถึงศูนย์โปเกมอนและมอบโปเกมอนของเขาให้พยาบาลจอยเพื่อตรวจสุขภาพอย่างรวดเร็ว เขารออยู่ที่นั่นจนกระทั่งเขาได้รับพวกมันกลับมาและเข้าไปในห้องที่เขาเพิ่งเช่าไว้
จูเลียน “เก็งก้าออกมา”
เก็งก้าออกมาอย่างสับสนหลังจากเห็นสภาพแวดล้อมของห้อง เพราะส่วนใหญ่มันจะเห็นแต่ทุ่งโล่งหรือจะถูกเรียกให้เข้าร่วมการต่อสู้เท่านั้น แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มันถูกเรียกตัวในห้อง มันมองไปที่จูเลียนด้วยท่าทางที่สงสัย
จูเลียน “เก็งก้าฉันต้องการให้นายไปที่โทคิวะยิมและตรวจสอบที่นั่นแล้วมาบอกฉันว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่นหรือมีอะไรน่าสงสัยเกิดขึ้น ฉันไม่คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนายด้วยความสามารถที่นายมีอยู่ในตอนนี้”
เก็งก้า “gengaarrrr” [ไว้ใจได้เลย]
เก็งก้าวางมือบนหน้าอกของมันที่พองขึ้นเพื่อให้จูเลียนมั่นใจ
จูเลียน “โอเคไปเลยอย่าก่อปัญหาอะไรล่ะ”
เก็งก้าลอยผ่านกำแพงและมุ่งหน้าไปยังทิศทางของยิม
__________________
POV ของเก็งก้า
เก็งก้า [อาจารย์ส่งฉันไปทำภารกิจสำคัญเพื่อตรวจสอบสิ่งที่เกิดขึ้นในยิมโทคิวะ เขาบอกว่าฉันจะได้เผชิญหน้ากับโปเกมอนที่ทรงพลังมากมายที่นี่ แต่เขาบอกว่าห้ามสร้างปัญหา แต่ถ้าฉันเล่นแผลงๆ ก็คงไม่ถือว่าก่อปัญหาใช่ไหม ฮิฮิ]
เก็งก้ารีบบินไปที่ยิม เมื่อมันไปถึงที่นั่นมันก็เห็นการ์ดตัวใหญ่สองคนสวมเสื้อผ้าสไตล์นักรบโรมัน เก็งก้ารู้สึกทึ่งกับพวกเขาจริงๆ มันจึงเข้าไปหาพวกเขาและลอยไปรอบๆ และมันก็ประหลาดใจที่แม้จะอยู่ในความร้อนของแสงแดดยามบ่ายที่สูงถึงขนาดนี้ สองคนนี้ก็ยังยืนเหมือนรูปปั้นที่ไร้อารมณ์
เก็งก้า [เฮ้ พวกเขาดูแข็งแกร่งมาก มาดูกันว่าพวกเขาจะรับมือกับความยิ่งใหญ่ของฉันได้ไหม แต่อาจารย์บอกว่าจะห้ามสร้างปัญหานี่เนอะ? แต่ฉันไม่ได้สร้างปัญหา ฉันแค่จะเล่นแผลงๆ กับพวกเขา ฮิฮิ]
เก็งก้าไปแตะไหล่ของผู้คุมคนหนึ่ง จนการ์ดหันไปหาคู่หูของเขา
การ์ด 1 “เรียกเหรอ”
การ์ด 2 “เปล่า อย่าคุยกัน ตั้งใจทำงานได้แล้ว”
การ์ด 1 ‘แต่ฉันคิดว่าหมอนี่เรียกฉันแน่ๆ แต่กลับไปทำงานก่อนดีกว่า ถ้าเจ้านายมาเห็นว่าฉันขาดระเบียบ เขาจะลงโทษฉันแน่ๆ’
แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงการแตะที่ไหล่ของเขาอีก
การ์ด 1 “นี่นายเรียกฉันทำไม”
การ์ด 2 “วันนี้ฉันไม่ได้เรียกนายเลย มีอะไรผิดปกติกันกลับไปทำงานเถอะ ไม่งั้นหัวหน้าจะฆ่าเรา”
การ์ด 1 เงียบลง
การ์ด 1 ‘ดูเหมือนมีบางอย่างผิดปกติกับฉัน’
แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ด้านหลังศีรษะราวกับมีคนตบเขาจากด้านหลัง
การ์ด 1 “เฮ้ ไอนี่มันไม่ตลกนะ ฉันมาที่นี่เพื่อดูแลสถานที่นี้ไม่ใช่มาให้นายตี”
การ์ด 2 “นายพูดอะไร ทำไมฉันต้องตีนาย งี่เง่า”
การ์ด 1 “แล้วใครตีฉัน ผีเหรอ”
การ์ด 2 “นายควรไปหาหมอนะ เพื่อดูว่าสมองนายสบายดีไหม”
การ์ด 1 “นายบอกว่าฉันป่วยทางจิตเหรอ นายสิป่วย ไอเลวนี่”
การ์ด 2 “นายเรียกฉันว่าอะไรนะ พ่อแกสิป่วยทางจิต”
การ์ด 1 “แก แกกกก…แม่เอ็งเป็นเกย์!”
การ์ด 2 “อย่าพูดถึงแม่ของฉัน แม่แกสิเป็นเกย์”
การ์ด 1 “ไม่ แกต่างหาก”
ตอนนี้พวกเขาเริ่มโต้เถียงและดูถูกกัน แต่ไม่มีใครรู้ว่าเก็งก้ายังมีเซอร์ไพรส์อีกอย่างที่รอพวกเขาอยู่ เมื่อพวกเขาเถียงกันพวกเขาก็ได้ยินเด็กผู้หญิงตัวเล็กพูดอะไรกับแม่ของเธอ
เด็กผู้หญิง “แม่ดูสิมีอะไรเล็กๆ ห้อยระหว่างขาของลุงสองคนด้วย”
แม่ “โอ้พระเจ้า ทีน่าอย่ามองพวกเขานะเดี๋ยวจะเสียนิสัย”
แม่ของเธอรีบปิดตาและพูดว่า
แม่ “ทีน่าอย่าเข้าใกล้ลุงพวกนั้นนะ เขาเป็นคนนิสัยเสีย”
ทีน่า “โอเคค่ะแม่”
เมื่อการ์ดเหล่านั้นได้ยินเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ พูด พวกเขาก็มองลงไปและเห็นว่าชุดของพวกเขานั้นยุ่งเหยิงแม้กระทั่งชุดชั้นในของพวกเขาก็หายไป พวกเขาทั้งคู่รีบปิดเป้าของพวกเขาในขณะที่ผู้คนจากถนนมองและหัวเราะมาที่พวกเขา มีบางคนถ่ายรูปพวกเขาด้วยซ้ำ ทั้งคู่อับอายมากและไม่รู้จะทำอย่างไรดี จู่ๆ ตัวแทนหญิงแก๊งร็อคเก็ตก็ออกมาข้างนอกเพื่อดูว่ามีความวุ่นวายอะไร
เจ้าหน้าที่ “เกิดอะไรขึ้นที่นี่?”
เมื่อเห็นการ์ดสองคนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าเธอเปลือยเปล่าครึ่งท่อนล่างกำลังปิดเป้าของตัวเองอยู่ ใบหน้าของเธอก็แดงเพราะอับอาย
การ์ด 1 “เราไม่รู้ครับคุณผู้หญิง”
เจ้าหน้าที่ “พวกนายคิดว่าไอนั่นของนายกำลังทำอะไรอยู่ ทำลายชื่อเสียงอันยิ่งใหญ่ของยิมโทคิวะแบบนี้ พวกนายถูกไล่ออก”
เจ้าหน้าที่หญิงโกรธมากหลังจากเห็นสิ่งที่น่าอับอายพวกนี้และเดินเข้าไปข้างในให้เร็วที่สุด ในทางกลับกันเก็งก้าก็หัวเราะออกมาหลังจากเห็นการ์ดทั้งสอง
เก็งก้า [GAGAGA มันตลกมาก GAGAGA ดูหน้าพวกเขาสิ GAGAGA ฮิฮิ ฉันควรหยุดเสียเวลาแล้วไปดูข้างในได้แล้ว ไม่งั้นอาจารย์จะโกรธถ้าฉันเสียเวลามาเล่นแผลงๆ กับสัตว์ที่น่าสงสารพวกนี้]
เก็งก้าจึงลอยผ่านกำแพงด้านนอกของยิมเข้าไป โดยทิ้งชายร่างใหญ่ครึ่งเปลือยสองคนที่นั่งร้องไห้อยู่บนพื้น