Lady to Queen บัลลังก์แค้นจักรพรรดินี - บทที่ 100 หากเจ้าต้องการ ข้าทำให้ได้ตลอดชีวิต

“ถึงกระนั้นเจ้าก็ยังกินจนหมดเลยนะ ฝ่าบาท”

ได้ยินราฟาเอลาพูดดังนั้นแพทริเซียก็หน้าแดง มีร์ยาส่งสายตาปรามอยู่ข้างๆ แต่ดูเหมือนว่าราฟาเอลาไม่คิดที่จะถอย

“นับถือหัวใจของจักรพรรดิจริงๆ ตั้งแต่เกิดมาไม่น่าจะเคยทำอะไรแบบนี้แท้ๆ”

“แต่ก็ทำให้คนอื่นร้องไห้เป็นสายเลือดแทนมิใช่รึ”

คำพูดแสนเย็นชาของแพทริเซียทำให้ราฟาเอลาหุบปากฉับ แพทริเซียเดินเนิบช้าต่อไปเงียบๆ ด้วยสีหน้ายากจะคาดเดาความคิด นางออกมาเดินเล่นเพราะอาหารไม่ย่อย แต่อากาศค่อนข้างเย็นเช่นนี้ช่างไม่เหมาะกับการเดินเล่นเอาเสียเลย มีร์ยาสังเกตเห็นดังนั้นก็เอ่ยถาม

“ฝ่าบาท เสด็จกลับดีกว่าไหมเพคะ”

“…ข้าไม่เป็นไร”

“หากประชวรขึ้นมาจะทำอย่างไรเล่าเพคะ รีบเสด็จกลับเถอะเพคะ”

ครั้นมีร์ยาเร่งเร้า แพทริเซียจึงเดินกลับไปทางตำหนักของตัวเองอย่างเสียไม่ได้ ตอนนั้นเองนางก็เห็นคนผู้หนึ่ง แพทริเซียตัวแข็งทื่อโดยไม่รู้ตัวตรงข้ามกับ ‘คนผู้นั้น’ ที่แสดงความปีติยินดีอย่างมากเมื่อได้พบนาง

“จักรพรรดินี”

ลูซิโอยิ้มกว้างพลางเร่งฝีเท้าเดินเข้ามาหาในขณะที่แพทริเซียค่อยๆ ก้าวถอยหลังอย่างลังเล อะไรกัน จู่ๆ ก็… แพทริเซียยิ้มแหยและทำความเคารพลูซิโอที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาทางนี้

“ถวายบังคม…ฝ่าบาทผู้ยิ่งใหญ่แห่งจักรวรรดิ”

“พิธีรีตองนั้นช่างเถิด เจ้าออกมาเดินเล่นหรือ”

“เพคะ แต่ตอนนี้หม่อมฉันกำลังจะกลับแล้ว”

“อ้อ…”

เพียงคำพูดเดียวก็เปลี่ยนสีหน้าของเขาให้กลายเป็นลูกสุนัขหงอยเหงา สีหน้าที่เปลี่ยนไปในชั่วพริบตานั้นทำให้ราฟาเอลาอดหัวเราะเบาๆ ออกมาไม่ได้ เห็นดังนั้นมีร์ยาก็สะดุ้งเฮือกและถองสีข้างราฟาเอลา ในขณะที่แพทริเซียทำสีหน้าประหลาดขณะกล่าวกับลูซิโอ

“เช่นนั้นหม่อมฉันทูลลา…”

“เอ่อ…” ลูซิโอเอ่ยรั้งแพทริเซียที่ทำท่าจะหันหลังกลับ “หากเจ้าไม่มีกิจธุระอันใด…ไปเดินเล่นด้วยกันสักครู่ได้หรือไม่”

“…”

ระหว่างที่แพทริเซียกำลังลังเล มีร์ยากับราฟาเอลาก็ชิงพูดขึ้นก่อน

“ฝ่าบาท ท่านพ่อคงกำลังเป็นห่วงหม่อมฉัน เช่นนั้น…หม่อมฉันกลับก่อนนะเพคะ”

“อยู่กับองค์จักรพรรดิก่อนแล้วค่อยเสด็จกลับก็ได้เพคะ เดี๋ยวหม่อมฉันจะจัดที่บรรทมเอาไว้ให้”

“นี่ เดี๋ยวสิ…”

ก่อนที่แพทริเซียจะได้พูดอะไรสองคนนั้นก็รีบปลีกตัวออกไปก่อนราวกับนัดกันไว้ แพทริเซียมองจุดที่สองคนเคยยืนอยู่ด้วยสายตาว่างเปล่า ในตอนนั้นเองน้ำเสียงนุ่มทุ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของลูซิโอก็ดังขึ้น

“เราทำให้อึดอัดหรือ”

“…”

แพทริเซียไม่พูดอะไร ลูซิโอคิดว่าการที่อีกฝ่ายไม่พูดอะไรอาจจะดีกว่าก็เป็นได้ แพทริเซียกัดริมฝีปากเบาๆ ด้วยไม่รู้จะตอบคำถามของเขาอย่างไร ลูซิโอเห็นดังนั้นก็ยื่นมือไปแตะริมฝีปากบางโดยไม่รู้ตัวพลางพึมพำเบาๆ

“เราหวังว่าเจ้าจะไม่ทำร้ายตัวเองเช่นนี้”

“เอ่อ…”

แพทริเซียมองลูซิโอด้วยความตกใจเล็กน้อย ทำไมต้องแกล้งทำเป็นอ่อนโยนไม่เข้าเรื่อง… แพทริเซียค่อยๆ ดึงมือของลูซิโอออกพลางกล่าว

“ฝ่าบาทมีเรื่องอันใดจะกล่าวกับหม่อมฉันหรือเพคะ”

“…บราวนี” เขาเอ่ยถามอย่างแผ่วเบา “อร่อยหรือไม่”

“…”

เขาคงไม่ถามเช่นนี้หากไม่ได้รู้อยู่แล้วว่านางกินมันเข้าไป ท่าทางมีร์ยาจะส่งข่าวไปบอกล่ะสิ แพทริเซียถอนหายใจในใจก่อนจะพูดออกไปตามตรง

“แม้จะเป็นมือสมัครเล่นแต่ก็ทำได้ไม่เลวเพคะ”

“โล่งอกไปที”

“ที่จู่ๆ พระองค์ทรงทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน…หม่อมฉันควรเข้าใจว่าอย่างไรเพคะ”

“เราไม่ได้บอกไปแล้วหรือ”

เขาผินหน้ามาเล็กน้อยเพื่อมองแพทริเซีย ในขณะที่แพทริเซียกลับหลบตาและเอาแต่มองไปข้างหน้า ทว่า ลูซิโอก็ยังคงมองอีกฝ่ายอยู่อย่างนั้นราวกับว่าเขาไม่ได้สนใจว่านางจะมองกลับหรือไม่และพูดต่อ

“เราจะพยายาม”

“ด้วยบราวนีเพียงอย่างเดียวน่ะหรือเพคะ”

แพทริเซียหัวเราะอย่างเย็นชาแต่ลูซิโอก็พูดต่อไปอย่างไม่ใส่ใจ

“นั่นเป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น เราไม่เคยคิดแม้แต่น้อยว่าจะสามารถเอาชนะใจเจ้าได้ในครั้งเดียว”

“ไม่เคยคิดว่าจะเอาชนะใจได้ในครั้งเดียวหรือเพคะ” แพทริเซียแค่นหัวเราะ “รับสั่งราวกับว่าจะทำไปชั่วชีวิตเลยนะเพคะ”

“หากเจ้าต้องการ”

“…”

“เราก็คิดจะทำเช่นนั้น”

คำพูดนั้นทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงบนสีหน้าของแพทริเซียเล็กน้อย ทว่า ลูซิโอกลับไม่ทันได้สังเกตเห็น เดิมทีบุรุษที่กำลังตกอยู่ในห้วงของความรักก็มักจะทึ่มทื่อกว่าปกติอยู่แล้ว

“ช่างเป็นคำพูดที่เลื่อนลอยยิ่ง องค์สุริยันแห่งจักรวรรดิ”

“เราคิดว่าหากต้องการไถ่โทษที่ได้ทำไว้กับเจ้า เรื่องเพียงเท่านี้เราควรจะทำ” จากนั้นเขาก็เอ่ยถามอย่างขมขื่น “หากยังไม่พอ เราก็จะพยายามให้มากขึ้น”

“หม่อมฉันรู้สึกว่ามันกะทันหันเกินไปเพคะ” แพทริเซียกล่าวเสียงสั่น “การที่จู่ๆ ฝ่าบาทมาบอกว่ารักหม่อมฉัน มันเป็นให้ความรู้สึกเหมือนเป็นการหยอกล้อ”

“มิใช่จู่ๆ หรอก” ลูซิโอพูดอย่างสงบนิ่ง “เราบอกรักเจ้าเมื่อนานมาแล้ว เพียงแต่เจ้า…ไม่คิดจะรับฟังเท่านั้น”

“…”

“เรามิได้จะกล่าวโทษเจ้า เพียงแต่มันเป็นเช่นนั้นจริง…แน่นอนว่าตอนนั้นเจ้าคงยอมรับได้ยาก”

“ตอนนี้ก็ด้วยเพคะ”

“นั่นสินะ” เขาไม่ได้เอ่ยแย้งและพูดต่อ “ด้วยเหตุนั้นเราถึงได้บอกว่าเราจะพยายาม”

พูดจบ เขาก็ถอดเสื้อคลุมที่สวมอยู่และนำไปคลุมให้แพทริเซีย แพทริเซียยืนนิ่งเหมือนหุ่นจำลองขณะที่ลูซิโอเข้ามายืนซ้อนหลังพลางกระซิบเสียงค่อย

“ดูเหมือนเจ้าจะหนาว”

“…”

“หากเราวุ่นวายมากเกินไปต้องขออภัยด้วย”

“หากพระองค์ประชวรเพราะหม่อมฉัน” แพทริเซียมองลูซิโอตรงๆ เป็นครั้งแรกพลางกล่าว “ถึงตอนนั้นพระองค์จะเกลียดหม่อมฉันไหมเพคะ”

“เกลียดหรือ” เขาทวนคำเงียบๆ “แค่เอาเวลาที่เหลือในชีวิตมาเทิดทูนเจ้าก็จะไม่พออยู่แล้ว”

“…”

“แล้วเราจะเกลียดเจ้าได้อย่างไร”

ลูซิโอกระชับคอเสื้อให้แพทริเซียพลางพูดเสียงเบาราวกับกระซิบ

“คนที่เกลียดคือเจ้าต่างหาง เรามิบังอาจทำเช่นนั้น”

“…”

“สำหรับเรา ขอเพียงเจ้าแข็งแรงไม่เจ็บไม่ป่วย นั่นก็ถือเป็นพรจากพระเจ้าแล้ว”

พูดจบเขาก็ยิ้มบางๆ ในขณะที่แพทริเซียมองลูซิโอตาใส ผู้ชายคนนี้ชอบทำให้ข้าสับสนอยู่เรื่อย ตั้งแต่พบกันครั้งแรกจนถึงตอนนี้ แพทริเซียพึมพำในใจ เพราะแบบนั้นเขาถึงได้น่าหงุดหงิด ขัดหูขัดตา และน่า…เป็นห่วงยิ่งกว่าเดิม

“ดีขึ้นหรือไม่ เมื่อครู่เราเห็นว่าชุดเดรสของเจ้าบางมาก”

“ดีขึ้นแล้วเพคะ”

“เอ่อ…เรื่องงานวันเกิด” ลูซิโออ้ำอึ้งก่อนจะพูดขึ้น “เจ้าอยากได้สิ่งใดหรือไม่”

“คราวก่อนหม่อมฉันได้กราบทูลไปแล้วว่าทรัพย์สมบัติไม่มีความหมายสำหรับหม่อมฉันเพคะ”

“ไม่ๆ ไม่ใช่ของแบบนั้น ไม่ต้องเป็นทรัพย์สินเงินทองก็ได้ นอกจากเรื่องขอออกจากวัง…ไม่ว่าเจ้าต้องการสิ่งใด เราจะทำให้ทั้งหมด”

“ตอนนี้หม่อมฉันยังไม่ต้องการสิ่งใดเพคะ” แพทริเซียตอบเสียงห้วน “สักวันหม่อมฉันอาจต้องการบางสิ่ง แต่ตอนนี้หม่อมฉันยังไม่รู้เพคะ”

“อืม…”

ได้ยินดังนั้นลูซิโอก็ทำสีหน้าครุ่นคิด ตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่นะ คิดจะทำอะไรที่ข้าไม่รู้อีกหรือเปล่า แพทริเซียนึกสงสัยขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้ถามออกไป

“เช่นนั้น…” แพทริเซียเงยหน้ามองลูซิโอ เขาลังเลเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถาม “เจ้ามีดอกไม้ที่ชอบหรือไม่”

“…กุหลาบเพคะ”

นางชอบกุหลาบ ตลกร้ายยิ่งนักที่ชื่อของอนุภรรยาของสามีนางก็คือโรสมอนด์ แพทริเซียยิ้มขื่นพลางกล่าวย้ำอีกครั้ง

“หม่อมฉันชอบดอกกุหลาบ”

“อืม ขอบคุณนะที่บอกเรา”

“นี่พระองค์คงไม่ได้คิดที่จะ…” แพทริเซียถามลองใจ “ทำอะไรเชยๆ อย่างเตรียมดอกกุหลาบหนึ่งร้อยดอกใช่ไหมเพคะ”

“…ไม่หรอก”

ดูเหมือนจะใช่ แพทริเซียยิ้มน้อยๆ เป็นครั้งแรก ลูซิโอเห็นดังนั้นก็ปฏิเสธอย่างเย่อหยิ่ง

“ไม่ใช่เด็ดขาด”

“ทราบแล้วเพคะ”

แพทริเซียตอบรับอย่างนุ่มนวลราวกับปลอบเด็กเล็ก เห็นปฏิกิริยาเช่นนั้นลูซิโอก็ถอนหายใจสั้นๆ

“ไม่ง่ายเลย ความจริงแล้วเราไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน”

“…”

แพทริเซียคิดจะบอกให้อีกฝ่ายล้มเลิกความตั้งใจ แต่นางก็หยุดความคิดนั้นไว้ การพูดแบบนั้นคงจะโหดร้ายเกินไปสำหรับทั้งนางและเขา แต่ความคิดเช่นนั้นก็โผล่ขึ้นมาในหัวอย่างต่อเนื่องทำให้แพทริเซียรู้สึกไม่สบายใจอย่างประหลาด นางจึงต้องรีบจบบทสนทนาให้เร็วที่สุด

“เช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวเพคะ”

“เราจะไปส่ง”

“หม่อมฉันไปเองได้เพคะ”

“เรื่องแค่นี้เจ้าอย่าดื้อดึงนักเลย หากเจ้าไม่อยากอยู่กับเรา…เราจะเรียกองครักษ์มาให้”

“…”

“เรื่องความปลอดภัยเรายอมไม่ได้”

“หม่อมฉันทูลลา…”

นางว่าพลางถอดเสื้อคืนให้ แต่เขาก็เอ่ยห้าม

“เข้าไปแล้วค่อยถอด ถ้าเป็นหวัดจะทำอย่างไร”

“แต่…”

“ทำตามที่บอกเถอะ”

ไม่รู้ด้วยเหตุใด แต่น้ำเสียงนุ่มนวลแต่ทรงพลังนั้นกลับมีอิทธิพลต่อนางอย่างประหลาด แพทริเซียพยักหน้านิ่งๆ ลูซิโอเป็นฝ่ายหันหลังเดินจากไปก่อน แพทริเซียยืนมองเบื้องหลังของอีกฝ่ายเงียบๆ ทันใดนั้นนางก็หันหลังกลับราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เมื่อเรื่องเป็นแบบนี้ปกติแล้วก็มักจะมีคนใดคนหนึ่งเป็นหวัด โดยส่วนมากลูซิโอซึ่งเป็นคนถอดเสื้อให้แพทริเซียควรจะต้องเป็นหวัดและป่วยกระเสาะกระแสะ ทว่า…

“อา ทำไมข้าถึง…”

“ฝ่าบาท พระอาการเป็นอย่างไรบ้างเพคะ”

น่าแปลกที่คนที่เป็นหวัดกลับเป็นแพทริเซียและนางก็รู้สึกว่ามันช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย นางเป็นฝ่ายรับเสื้อมาแต่กลับเป็นหวัดเสียนี่ แพทริเซียถามอย่างอ่อนเพลีย

“ก่อนหน้านี้ฝ่าบาทมีพระอาการประชวรบ้างหรือไม่”

“เพคะ?” จู่ๆ ก็ถูกถามเช่นนี้ มีร์ยาจึงมีสีหน้าสงสัย นางเอียงคอตอบ “ไม่นะเพคะ…ไม่น่ามีเรื่องแบบนั้น”

เช่นนั้นก็หมายความว่าไม่ได้ติดมาจากการสวมเสื้อของเขา แต่ทำไม…! แพทริเซียหลับตาแน่น โชคร้ายจริงๆ นางถอนหายใจอย่างยากลำบากก่อนจะเอ่ยถาม

“แล้วฝ่าบาทล่ะ”

“เพคะ?”

ได้ยินอีกหนึ่งคำถามที่ไม่คาดคิด มีร์ยาก็เอียงคออีกครั้ง แต่ดูเหมือนคราวนี้นางจะไม่รู้จริงๆ จึงไม่ได้ตอบอะไร แพทริเซียจึงถามย้ำเสียงแผ่ว

“ข้าถามว่า…ฝ่าบาทสบายดีหรือไม่”

ตัวนางยังป่วยขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเขาจะปกติดีหรือไม่ ตอนนั้นเองมีร์ยาถึงได้เข้าใจความคิดของแพทริเซีย

“อ้อ พระวรกายขององค์จักรพรรดิปกติเพคะ” มีร์ยาตอบ

“อย่างนั้นหรือ”

คำตอบนั้นทำให้แพทริเซียรู้สึกแย่ ตากลมอยู่ด้วยกันแท้ๆ เหตุใดถึงมีแต่ข้าที่… แพทริเซียหลับตาลงด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า นางรู้สึกว่าทำอะไรก็เหนื่อยไปหมด

“วันนี้ทรงพักผ่อนเถิดเพคะ ไม่มีเรื่องด่วนอันใดด้วย” มีร์ยากล่าว

“…คงต้องเป็นเช่นนั้น บอกนีย่าด้วยนะว่าไม่ต้องมา…มิเช่นนั้นจะติดไข้เอาได้”

“ทราบแล้วเพคะ”

มีร์ยาพูดทิ้งท้ายว่าต้องการสิ่งใดให้เรียกและออกจากห้องไป ในห้องเหลือเพียงแพทริเซียที่นอนขยุ้มผ้าห่มด้วยสีหน้าอึดอัดใจ

เหงาจัง

‘ป่วยแล้วฟุ้งซ่านเสียจริง’

แพทริเซียหัวเราะแห้งๆ พลางกะพริบตา ในตอนนั้นเองนางก็เหลือบไปเห็นเสื้อที่คุ้นตา แพทริเซียยื่นมือออกไปคว้าเสื้อตัวนั้นมาโดยไม่รู้ตัว

‘อุ่นจัง…’

ทั้งที่ถูกถอดทิ้งไว้นานแล้วแท้ๆ มันเป็นเสื้อที่นางลืมนำไปคืน แต่นางก็ยังรู้สึกว่ามันอุ่น บางทีอาจเป็นเพราะเฟอร์ที่อยู่บนเสื้อ แพทริเซียสูดลมหายใจเข้า-ออกอย่างยากลำบาก นางได้กลิ่นของผู้ชายคนนั้น กลิ่นที่อบอุ่นทว่าเยือกเย็น ขณะเดียวกันก็หอมหวานทว่าติดขมเล็กน้อย…