Late Night Bookstore ร้านหนังสือยามดึก - ตอนที่ 131

131 – บ้าน

วันที่ 1 เมษายน 2018 เวลา 20 นาฬิกา

เฉิงตูฝนตกปรอยๆจากพายุดีเปรสชัน

ร้านของเหล่าเต๋าปิดไปนานแล้วแม้แต่เพื่อนบ้านเก่าแก่ของพวกเขาก็ยังไม่รู้ว่าชายชราคนนั้นจะกลับมาเปิดร้านอีกครั้งเมื่อไหร่

ตามปกติแล้วไม่ค่อยมีใครสนใจร้านของเขามากนัก นี่ไม่ใช่ร้านขายเสื้อผ้าหรือร้านขายอาหาร

คนส่วนใหญ่ไม่อยากเข้าร้านนี้เพื่อซื้อของ มันไม่แตกต่างจากร้านขายโลงศพเท่าไหร่ ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่จะไม่มีคนสนใจว่าร้านนี้จะเปิดหรือปิด

มีชายอ้วนคนหนึ่งขับรถตํารวจมาจอดที่ประตูทุกสองสามวัน เขายืนอยู่ที่นั่นสูบบุหรี่ 2-3 ม้วนทุกวันแล้วค่อยจะไป

ในถนนสายเก่าชายแก่เจ้าของร้านตัดผมก็ทนการรบกวนของตํารวจคนนี้ไม่ได้ในที่สุดเขาก็ย้ายออกไป

ร้านนวดที่อยู่ด้านข้างก็ปิดไปนานแล้ว ว่ากันว่าเจ้าของร้านที่นี่มีความเกี่ยวข้องกับคดี ฆาตกรรมเมื่อหลายปีก่อนดังนั้นเธอจึงถูกตํารวจจับตัวไป

แม้ว่าท้ายที่สุดแล้วเธอจะเป็นผู้บริสุทธิ์และตํารวจได้ปล่อยตัวเธอกลับมาแล้ว แต่เธอก็ไม่เคยกลับมาที่ร้านอีกเลย

ในโรงน้ำชาและห้องเล่นไพ่นกกระจอกตามถนนและตรอกซอกซอยของเฉิงตูเต็มไปด้วยผู้คนที่กําลังพักผ่อน

นี่เป็นเมืองที่ผ่อนคลายและเป็นเมืองที่น่าเพลิดเพลิน ในเมื่อตอนนี้ไม่ใช่ฤดูหนาวและฤดูร้อน ในช่วงเวลาฝนตกผู้คนมากมายที่อยู่ในเมืองก็จะออกมาเล่นไพ่นกกระจอกกันอย่างนี้เป็นประจํา

ถนนสายเก่าในช่วงเช้าไม่มีผู้คนเลย มีเพียงเจ้าของร้าน 2-3 คนเท่านั้นที่กําลังยืนมองหาอะไรบางอย่าง

ในร้านหมิงมีเก้าอี้สองแถว มีเก้าอี้สองตัวตั้งอยู่ในตําแหน่งประธานและมีคนสองคนนั่งอยู่ตรงนั้น

คนแรกเป็นชายชรามีหนวดมีเครา อีกคนเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆเธอเป็นสาวน้อยน่ารักอายุเพียง 4-5 ขวบสวมใส่ชุดกระโปรงสีชมพู

ที่ด้านหลังของพวกเขา มีผู้คนมากมายยืนอยู่ บางคนสวมชุดปอสีขาวล่องลอยอยู่ในอากาศ

บางคนสวมชุดดํายืนถือไม้ปัดขนไก่ในลักษณะผู้คุ้มกัน

มีบางคนสวมหน้ากากส่วนมือของเขาถือลูกคิดอยู่

อีกคนเป็นคนอ้วนที่มีหน้าท้องใหญ่โตมโหฬาร เขากําลังยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น

หากมองให้ละเอียด จะเห็นว่าเสื้อผ้าของคนเหล่านี้คล้ายกับคนกระดาษที่อยู่หน้าร้านขายของเกี่ยวกับคนตายแห่งนี้เป็นอย่างมาก สิ่งที่ทุกคนสวมใส่มีลักษณะเหมือนเสื้อผ้าที่ทํามาจากกระดาษทั้งสิ้น

บางครั้งมันก็ดูน่าตลก แต่รับรองว่าใครก็ตามที่มองเห็นภาพนี้จะไม่กล้าหัวเราะออกมาอย่างแน่นอน?

ปากของทุกคนที่อยู่ในร้านล้วนแล้วแต่ทาสีแดง แม้กระทั่งคนที่สวมหน้ากากอยู่ หน้ากากของเขาก็ยังทาสีแดงบริเวณปาก

ท่ามกลางผู้คนทั้งหมดในห้องนั้น มีเตาไฟขนาดเล็กตั้งอยู่ตรงกลาง ในเวลาเดียวกันกองกระดาษเงินกระดาษทองมากมายที่หยุดด้านข้างของพวกเขาจะลอยลงไปในเตาโดยอัตโนมัติ

ที่ด้านหน้าประตูมีผู้หญิงผมยาวคนหนึ่งยืนอยู่ ศีรษะของเธอก้มลงเล็กน้อยทําให้ผม ยาวของเธอปิดบังใบหน้าทั้งหมด

เธอมีรูปร่างที่งดงามสมกับเป็นหญิงสาวที่เติบโตเต็มที่แล้ว เส้นผมที่ปิดบังใบหน้าของเธอนั้นต่างก็ทําให้ผู้ชายที่มองจากด้านนอกต้องการที่จะเห็นใบหน้าของเธอ

แต่เธอไม่มีใบหน้า

“ทําไมไม่ลงมือตอนนี้”

ชายเครายาวที่นั่งอยู่ข้างๆเด็กหญิงตัวน้อยพูดด้วยเสียงหนักแน่นพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ยังไม่ถึงเวลา”

เด็กหญิงตัวน้อยกล่าว

ชายชราพยักหน้าแล้วพูดว่า

“ถ้าอย่างนั้นก็ปกป้องพลังชีวิตของตัวเองให้ดีอย่าพยายามตากแดดให้มาก”

กระดาษยันต์สีดําจํานวนหนึ่งหลุดออกจากข้อมือชายชราหนวดยาวและตกลงบนพื้น

ทุกคนในห้องเอื้อมมือหยิบกระดาษยันต์ชิ้นหนึ่งที่อยู่บนพื้นมาวางบนคิ้วของตัวเอง ชายชราที่มีหนวดเครายาวซึ่งดูเหมือนจะเป็นผู้นําขบวนในครั้งนี้ก็ทําเหมือนกับทุกคน

สักพักทั้งร้านก็เงียบลง ผู้คนที่มีกระดาษยันต์บนหน้าผากหยุดเคลื่อนไหว นี่ทําให้พวกเขาดูเหมือนกับคนกระดาษในร้านขายของให้คนตายอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

เด็กหญิงตัวน้อยลุกขึ้นยืน เธอหยิบกระดาษยันต์ชิ้นหนึ่งขึ้นมาแล้วเดินไปที่ด้านหน้าของสาวไร้หน้า

สาวไร้หน้าเงยหน้าขึ้นช้าๆ

“ร่างอวตารของฉันถูกทําลายแล้ว”

“มันไม่ได้ส่งผลกระทบกับเธอมากขนาดนั้น” เด็กหญิงตัวน้อยไม่สนใจ

“เธออยู่กับเขา” สาวไร้หน้าเตือนเบาๆ

“เธอบอกว่าเมื่อฉันกลับไปจะไม่มีเขาอยู่อีก”

เด็กหญิงตัวน้อยยิ้ม

“ให้เวลาฉันอีกหน่อยฉันจะจัดการเขาได้ก่อนที่คุณจะกลับไปอย่างแน่นอน”

“ฉันทําเองดีกว่า”

“ฉันต้องการได้เขาตัวเป็นๆ”

“ถ้าอย่างนั้นก็พยายามมากกว่านี้สิ” เด็กหญิงตัวน้อยกระชากเส้นผมของสาวไร้หน้า

สาวไร้หน้าก้มหน้าลงอย่างนอบน้อม

“ฉันไม่เข้าใจอย่างนึง ทําไมเธอต้องหมกมุ่นอยู่กับผู้ชายคนนี้นัก เขาก็แค่ของเล่นที่ใครบางคนสร้างขึ้น ไม่สิของขวัญต่างหาก”

“ของขวัญ?”

ดวงตาของลอรีน้อยหรี่ลงเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า

“เมื่อฉันกลับไปฉันต้องจัดการเขาให้สาสม

ในเวลานี้ เส้นผมบนใบหน้าของสาวไร้ใบหน้าก็พลันกระจายออกไป แต่ใบหน้าที่ว่าง เปล่านั้นก็เริ่มรวมตัวเป็นใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่ง การแสดงออกของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเหมือนกําลังดิ้นรน

“เธอยังไม่มีปัญญาจัดการมันได้หรือไง?” เด็กหญิงตัวน้อยตกตะลึง

“พวกเรายังสู้กันอยู่”

หญิงหน้าซีดตอบ

“มีจิตใจอันแน่วแน่ ไม่เลว”

เด็กหญิงตัวน้อยยิ้มก่อนจะโยนกระดาษยันต์ลงไปในเตาถ่าน

“ถ้าไม่มีการดิ้นรนเลยก็ดูเหมือนจะจืดชืดเกินไป”

ถนนสายเก่าท่ามกลางสายฝนโปรยปราย เห็นแอ่งน้ำเล็กๆอยู่ทุกหนทุกแห่ง

ชายในเสื้อสเวตเตอร์เดินช้าๆบนเส้นทางที่เต็มไปด้วยโคลน

ใบหน้าของเขาเขาซ่อนอยู่ใต้หมวก และร่างกายของเขาก็ดูราวกับว่ามันถูกรวมเข้ากับความมืดของตอนกลางคืนอย่างสมบูรณ์

“เหมียว”

ข้างๆเขามีแมวสีขาวเดินตามเขาไปอย่างสง่างาม

หนึ่งคนหนึ่งแมวเดินไปภายใต้ไฟถนนสีเหลืองสลัว เงายาวสองอันถูกดึงออกมา

มันว่างเปล่า โฉบอยู่เหนือถนนสายเก่าเป็นเวลานาน

รูปร่างของผู้ชายไม่สูงใหญ่ แต่ให้ความรู้สึกเฉียบคม เขาเป็นเหมือนมีดสั้น ตราบใดที่มันหลุดออกมาจากฝึกมันจะสามารถฟันศีรษะของใครบางคนให้หลุดจากบ่าได้

ด้านหน้ามีร้านอาหารแห่งหนึ่ง ธุรกิจคืนนี้ไม่ดี เจ้าของร้านผู้ชายนั่งอยู่หน้าร้านและไออย่างหนัก ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นหวัดจากละอองฝนที่พัดเข้ามาในร้าน

เมื่อเจ้าของร้านเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นชายคนนั้นพร้อมกับแมวของเขา เจ้าของร้านก็ยิ้มทักทาย

“ไม่เจอกันนานเลย”

“ครับ” ชายคนนั้นตอบกลับ

“เหมียว” แมวขาวก็ตอบกลับเช่นกัน

เจ้าของร้านยังคงไออยู่ที่นั่น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ายังมีแขกทานอาหารอยู่ในร้านของเขา ด้วยความที่กลัวว่าลูกค้าจะรังเกียจเขาจึงเดินเข้าไปส่วนในของร้านเพื่อกลับไปห้องนอนของตัวเอง

ชายคนนั้นเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าร้านขายของของคนตาย

แมวขาวจะกระโดดไปที่ขั้นบันไดในตําแหน่งที่คุ้นเคยของตัวเอง

ใช่ สถานที่ที่คุ้นเคย ความรู้สึกที่คุ้นเคย สิ่งที่เขาชอบมากที่สุดก็คือนั่งบนเก้าอี้โยกท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆของตอนเช้า

เจ้าของร้านนวดที่อยู่ข้างบ้านยังไม่กลับมา บางทีเธออาจจะไม่กลับมาอีกแล้วตลอดกาล

ในตอนแรกเขาคิดว่าการอยู่คนเดียวก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อเพื่อนที่อยู่ด้วยกันมาอย่างยาวนานหายไป ดังนั้นเขาต้องทําอะไรสักอย่าง เขาไม่ใช่คนเดิมที่อยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว

เขามาที่ประตู เขาไม่ได้เคาะประตูเพราะว่านี่คือบ้านของเขา เขามีกุญแจ